Τζον Όμπρι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	John Aubrey (Αγγλικά)
Γέννηση	12ιουλ. / 22  Μαρτίου 1626γρηγ.[1][2][3] Μάλμσμπερυ
Θάνατος	7ιουλ. / 17  Ιουνίου 1697γρηγ.[4][1][2] Οξφόρδη
Τόπος ταφής	ναός της Μαρίας Μαγδαληνής στην Οξφόρδη (51°45′17″ s. š., 1°15′32″ z. d.)
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Αγγλίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά[5][6]
Σπουδές	Κολέγιο Τρίνιτι
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ανθρωπολόγος αρχαιολόγος συγγραφέας βιογράφος δοκιμιογράφος ιστορικός[7] ιστορικός της τέχνης[8] αρχαιόφιλος[9] επιστήμονας[9]
Οικογένεια
Γονείς	Richard Aubrey[10]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τζον Όμπρι FRS (αγγλικά: John Aubrey‎‎, 12 Μαρτίου 1626 - 7 Ιουνίου 1697) ήταν Άγγλος αρχαιολόγος, φυσικός φιλόσοφος (η φιλοσοφική μελέτη της φύσης και του φυσικού σύμπαντος που κυριαρχούσε πριν από την ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης.) και συγγραφέας. Είναι ίσως πιο γνωστός ως συγγραφέας του Σύντομες Ζωές (αγγλικά: Brief Lives‎‎), της συλλογής σύντομων βιογραφικών έργων του. Ήταν πρωτοπόρος αρχαιολόγος, ο οποίος κατέγραφε (συχνά για πρώτη φορά) πολυάριθμα μεγαλιθικά και άλλα μνημεία στη νότια Αγγλία, και ο οποίος είναι ιδιαίτερα γνωστός ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε το μνημείο του Έιβμπερι. Οι τρύπες του Όμπρι στο Στόουνχεντζ πήραν το όνομά του, αν και υπάρχει μεγάλη αμφιβολία ως προς το αν οι τρύπες που παρατήρησαν είναι αυτές που φέρουν το όνομα. Ήταν επίσης πρωτοπόρος λαογράφος, που συγκέντρωσε διάφορα υλικά σχετικά με τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις πεποιθήσεις με τον τίτλο "Ερείπια του Εθνικισμού και του Ιουδαϊσμού". Ξεκίνησε να συγκεντρώνει ιστορίες κομητειών τόσο του Ουίλτσαϊρ όσο και του Σάρρεϋ, αν και τα δύο έργα παρέμειναν ημιτελή. Το «Ερμηνεία του Βιλλάρε Ανγκλικάνουμ» (επίσης ημιτελής) ήταν η πρώτη προσπάθεια να συντάξει μια πλήρη μελέτη αγγλικών τοπικών ονομάτων. Είχε ευρύτερα ενδιαφέροντα στα εφαρμοσμένα μαθηματικά και την αστρονομία και διατηρόυσε φιλικές σχέσεις με πολλούς από τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής.

Για μεγάλο μέρος του 19ου και του 20ού αιώνα, χάρη σε μεγάλο βαθμό στη δημοτικότητα του Σύντομες Ζωές, ο Όμπρι έγινε λίγο περισσότερο από ένα διασκεδαστικό αλλά περίεργο, εκκεντρικό και αξιόπιστο κουτσομπολιό. Μόνο τη δεκαετία του 1970 άρχισε να εκτιμάται όλο το εύρος και η καινοτομία της λογιότητάς του. Δημοσίευσε λίγα στη ζωή του, και πολλά από τα πιο σημαντικά χειρόγραφα του (ως επί το πλείστον διατηρημένα στη Βιβλιοθήκη Μπόντλιαν, την κύρια ερευνητική βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης) παραμένουν αδημοσίευτα ή δημοσιεύονται μόνο σε ελλιπής μορφή.

Γεννήθηκε στο Ίστον Πάιερς ή αλλιώς Πέρσι, κοντά στο Κίνγκτον Σέιντ Μάικλ, χωριό του Ουίλτσαϊρ, σε μια μακρόχρονη και εύπορη οικογένεια με ρίζες στις Ουαλικές Πορείες (ανακριβώς καθορισμένη περιοχή κατά μήκος των συνόρων μεταξύ Αγγλίας και Ουαλίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.). Ο παππούς του, ο Άιζακ Λάιτ, ζούσε στην Έπαυλη Λάιτς Κέρι, στο Σόμερσετ, που τώρα ανήκει στην Εθνική Εμπιστοσύνη για Μέρη Ιστορικού Ενδιαφέροντος ή Φυσικής Ομορφιάς (αγγλικά: National Trust for Places of Historic Interest or Natural Beauty‎‎). Ο Ρίτσαρν Όμπρι, ο πατέρας του, διέθετε γη στο Ουίλτσαϊρ και στο Χίαρφορντσαϊρ. Για πολλά χρόνια ήταν μοναχοπαίδι, εκπαιδεύτηκε στο σπίτι με έναν ιδιωτικό δάσκαλο, ήταν «μελαγχολία» στη μοναξιά του. Ο πατέρας του δεν ήταν πνευματικός, προτιμώντας τα αθλήματα στο πεδίο (όπως κυνήγι) από τη μάθηση. Ο Όμπρι διάβασε τέτοια βιβλία όπως ήρθαν στον δρόμο του, συμπεριλαμβανομένων των Έσεϊ (Essay) του Φράνσις Μπέικον, και σπούδασε γεωμετρία στα κρυφά. Σπούδασε στο σχολείο γραμματικής του Μάλμσμπερι υπό τον Ρόμπερτ Λατίμερ. (Ο Λατίμερ είχε απαριθμήσει τον φιλόσοφο Τόμας Χομπς μεταξύ των προηγούμενων μαθητών του και ο Όμπρι γνώρισε για πρώτη φορά τον Χομπς, του οποίου θα έγραφε αργότεραν την βιογραφία, στο σπίτι του Λατίμερ.) Στη συνέχεια σπούδασε στη σχολή γραμματικής στο Μπλάντφορντ Φόρουμ, στο Ντόρσετ.^[11][12]

Μπήκε στο Κολλέγιο Τρίνιτι της Οξφόρδης το 1642, αλλά οι σπουδές του διακόπηκαν από τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο. Τα πρώτα αρχαιολογικά έργα του χρονολογούνται από αυτήν την περίοδο στην Οξφόρδη. Το 1646 έγινε μαθητής του Μέσου Ναού (Πανδοχεία της Αυλής). Πέρασε έναν ευχάριστο χρόνο στο Τρίνιτι το 1647, κάνοντας φίλους μεταξύ των συγχρόνων του στην Οξφόρδη και συλλέγοντας βιβλία. Πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του στη χώρα και το 1649 ανακάλυψε για πρώτη φορά τα μεγαλιθικά ερείπια στο Έιβμπέρι, το οποίο αργότερα χαρτογράφησε και συζήτησε για το σημαντικό αρχαίο έργο του Monumenta Britannica. Επρόκειτο να δείξει το Έιβμπέρι στον Κάρολο Β´ μετά από αίτημα του Βασιλιά το 1663. Ο πατέρας του πέθανε το 1652, αφήνοντας τα μεγάλα κτήματα της οικογένειας των Όμπρι, αλλά μαζί τους κάποια περίπλοκα χρέη.^[13]

Ευλογημένος με γοητεία, γενναιοδωρία του πνεύματος και ενθουσιασμό, ο Όμπρι συνέχισε να γνωρίζει πολλούς από τους πιο διάσημους συγγραφείς, επιστήμονες, πολιτικούς και αριστοκράτες της εποχής του, καθώς και ένα εξαιρετικό εύρος λιγότερο καλά τοποθετημένων ατόμων: πωλητές βιβλίων, έμποροι, η βασιλική μοδίστρα, οι μαθηματικοί και οι κατασκευαστές οργάνων. Ισχυρίστηκε ότι η μνήμη του δεν ήταν «ανθεκτική» από τα πρότυπα του 17ου αιώνα, αλλά από τις αρχές του 1640 διατηρούσε διεξοδικές σημειώσεις σχετικά με τη φυσική φιλοσοφία, τις ιδέες των φίλων του και τις αρχαιότητες. Άρχισε επίσης να γράφει το "Ζωές" επιστημόνων το 1650. Το 1659 προσλήφθηκε για να συνεισφέρει σε μια συνεργατική ιστορία της κομητείας του Ουίλτσαϊρ, οδηγώντας στις ημιτελείς συλλογές του σχετικά με τις αρχαιότητες και τη φυσική ιστορία του νομού. Ο πρώην φίλος του και συνάδελφός του Άντονι Γουντ προέβλεψε ότι μια μέρα θα έσπαζε το λαιμό του ενώ έτρεχε βιαστικά για να πάρει συνέντευξη από κάποιον υποκείμενο επισκέπτη ή κάποιον άλλον. Ο Όμπρι ήταν ένας αμερόληπτος βασιλικός, ο οποίος απολάμβανε τις καινοτομίες που χαρακτηρίζουν την περίοδο Interregnum, εκφράζοντας τη λύπη του για τη ρήξη των παραδόσεων και την καταστροφή αρχαίων κτιρίων που προκλήθηκαν από εμφύλιο πόλεμο και θρησκευτικές αλλαγές. Έπινε στην υγεία του Βασιλιά στο Μεσοβασιλικό Χίαρφορντσαϊρ, αλλά με τον ίδιο ενθουσιασμό παρακολούθησε συναντήσεις στο Λονδίνο του Ρεπουμπλικανικού Ρότα Κλαμπ.^[14][15]

Το 1663 ο Όμπρι έγινε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (αγγλικά: Royal Society‎‎). Έχασε την περιουσία του λόγω αγωγών και μέχρι το 1670 χωρίστηκε με το τελευταίο κομμάτι της περιουσίας του και το προγονικό του σπίτι, Ίστον Πάιερς. Από τότε εξαρτιόταν από τη φιλοξενία των πολυάριθμων φίλων του. Συγκεκριμένα, ο Σερ Τζέιμς Λονγκ, 2ος βαρονέτος και η σύζυγός του Λέιντι του Οίκου Ντρέικοτ, στο Ουίλτσαϊρ. Το 1667 είχε γνωρίσει τον Άντονι Γουντ στην Οξφόρδη, και όταν ο Γουντ άρχισε να συλλέγει υλικό για το Athenae Oxoniens του, ο Aubrey προσφέρθηκε να συλλέξει πληροφορίες για αυτόν. Κατά καιρούς προωθούσε τα κείμενά του με ένα μοναδικά απλό, επιστολικό στυλ, και το 1680 άρχισε να υπόσχεται το έργο «Λεπτά για Ζωές» (αγγλικά: Minutes for Lives‎‎), το οποίο ο Γούντ θα χρησιμοποιούσε κατά την κρίση του.^[16]

Ο Όμπρι πέθανε από αποπληξία ενώ ταξίδευε, τον Ιούνιο του 1697, και θάφτηκε στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής της Οξφόρδης.^[11]

Ο Όμπρι, συγκεντρώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες, άφησε το έργο της επαλήθευσης σε μεγάλο βαθμό στον Γουντ, και στη συνέχεια στην ερχόμενη γενιά. Είχε λίγο χρόνο και λίγη τάση για συστηματική δουλειά, και έγραψε το "Ζωές" νωρίς το πρωί, ενώ οι οικοδεσπότες του κοιμόταν από τα αποτελέσματα της προηγούμενης νύχτας. Αυτά τα κείμενα ήταν, όπως τα ονόμασε ο Όμπρι, Σχεδιάσματα (Schediasmata), "κομμάτια γραμμένα εκ του πρόχειρου, στην ώθηση της στιγμής". Με την πάροδο του χρόνου, αφήνει σημάδια παράλειψης (παύλες, ελλείψεις σε ημερομηνίες και γεγονότα), εισάγοντας νέες πληροφορίες κάθε φορά που του παρουσιάζονται. Τα περιθώρια των σημειωματάριών του είναι διάστικτα με σημειώσεις προς τον εαυτό του, συνήθως το λατινικό "quaere" δηλαδή "αναζήτηση". Συχνά ακολουθείται αυτή η προτροπή, για να "αναζητήσετε". Στη ζωή του Τόμας Χάρκορτ, ο Όμπρι σημειώνει ότι ένας Ρόιντον, ζυθοποιός που ζούσε στο Σάουθγουορκ, φημολογείται πως είχε στην κατοχή του το απολιθωμένο νεφρό του Χάρκορτ: «το έχω δει», γράφει με αποδοχή και "το εκτιμά πολύ" (αναφερόμενος στον Ρόιντον). Ο ίδιος ο Όμπρι εκτίμησε τις αποδείξεις των δικών του ματιών πάνω από όλα, και προσπάθησε πολύ να διασφαλίσει ότι, όπου ήταν δυνατόν, να σημειώνει όχι μόνο τους τελικούς χώρους ανάπαυσης των ανθρώπων, αλλά και τα πορτρέτα και τα χαρτιά τους. Αν και το έργο του κατηγορείται συχνά για ανακρίβεια, αυτή η κατηγορία είναι λανθασμένη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο Όμπρι απλώς έγραψε αυτό που είχε δει ή ακούσει. Κατά τη μεταγραφή της φήμης, εμφανίζει μια προσεκτική προσέγγιση στην περιγραφή των πηγών. Για παράδειγμα, στη ζωή του Τόμας Σάλονερ (στον οποίο, σημειώνει ο Όμπρι, άρεσε να διαδίδει φήμες στη συνάντηση του Ουέστμινστερ Χολ, που επέστρεφε μετά το μεσημεριανό γεύμα για να τις ανακαλύψει), κατέγραψε ένα ανακριβές και γενναίο ανέκδοτο για το θάνατο του Σάλονερ, στη συνέχεια βρήκε ότι ήταν στην πραγματικότητα για τον Τζέιμς Σάλονερ. Ο Όμπρι άφησε την αρχική ιστορία να παραμείνει στο κείμενό του, επισημαίνοντας παράλληλα το σφάλμα σε μια περιθωριακή σημείωση. Ορισμένα παρόμοια περιστατικά δείχνουν ότι ενδιαφερόταν όχι μόνο για την προφορική ιστορία που σημείωσε, αλλά και για τις ίδιες τις διαδικασίες μετάδοσης και διαφθοράς από τις οποίες δημιουργήθηκε.^[17]

Το 1680, ο Όμπρι άρχισε να εργάζεται για τη συλλογή βιογραφικών σκίτσων του, με τίτλο "Schediasmata: Brief Lives". Τα παρουσίασε στον Γουντ το 1681, αλλά συνέχισε να εργάζεται πάνω σε αυτά μέχρι το 1693, όταν κατέθεσε τα χειρόγραφα του (σε τρεις τόμους) στο Μουσείο Ασμόλιαν, τα οποία βρίσκονται τώρα στη Βιβλιοθήκη Μπόντλιαν της Οξφόρδης, ως MSS Aubrey 6-8.^[18]

Ως ιδιωτικά, χειρόγραφα κείμενα, το "Lives" μπόρεσε να περιέχει το πλούσιο αμφιλεγόμενο υλικό που είναι το κύριο ενδιαφέρον τους σήμερα, και την κύρια συμβολή του Όμπρι στη διαμόρφωση της σύγχρονης βιογραφικής γραφής. Όταν επέτρεψε στον Άντονι Γουντ να χρησιμοποιήσει τα κείμενα, ωστόσο, μπήκε στην προειδοποίηση ότι μεγάλο μέρος του περιεχομένου του Lives "δεν ήταν κατάλληλο για να πετάξει στο εξωτερικό" ενώ τα θέματα και ο συγγραφέας ζούσαν ακόμα.^[19]

Το Monumenta Britannica ήταν η κύρια συλλογή αρχαιολογικού υλικού του Όμπρι, που γράφτηκε σε πάνω από τριάντα χρόνια περίπου από το 1663 έως το 1693. Χωρίζεται σε τέσσερα μέρη:

• "Templa Druidum", μια συζήτηση για τους υποτιθέμενους "Δρυιδικούς" ναούς, ιδίως των Έιβμπερι και Στόουνχεντζ.

• "Chorographia Antiquaria", μια έρευνα για άλλους πρώιμους αστικούς και στρατιωτικούς χώρους, συμπεριλαμβανομένων των ρωμαϊκών πόλεων, στρατοπέδων και κάστρων.
• Επισκόπηση άλλων αρχαιολογικών λειψάνων, συμπεριλαμβανομένων των τάφρων, μνημείων, δρόμων, νομισμάτων και δοχείων και

• μια σειρά πιο αναλυτικών κομματιών, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων ασκήσεων που προσπαθούν να χαρτογραφήσουν τη χρονολογική στυλιστική εξέλιξη της γραφής, της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής, της φορεσιάς και των ασπίδων.

Από αυτά τα τελευταία, το δοκίμιο για την αρχιτεκτονική, "Chronologia Architectonica", που γράφτηκε το 1671, ήταν το πιο λεπτομερές και (αν και στην αδημοσίευτη κατάστασή του παρέμεινε ελάχιστα γνωστό) θεωρείται σήμερα ως ένα εξαιρετικά αντιληπτό ορόσημο στην ανάπτυξη της αρχιτεκτονικής ιστορίας.^[20]

Το 1673, ο βασιλικός κοσμογράφος και χαρτογράφος Τζον Ότζιλμπαϊ, σχεδιάζοντας έναν εθνικό άτλαντα και την χωρογραφία (την τέχνη της περιγραφής ή χαρτογράφησης μιας περιοχής ή περιφέρειας) της Βρετανίας, εξουσιοδότησε τον Όμπρι να πραγματοποιήσει μια έρευνα για το Σάρρεϋ. Ο Όμπρι πραγματοποίησε το έργο, αλλά στην περίπτωση που το έργο του Ότζιλμπαϊ είχε περικοπεί, και δεν χρησιμοποίησε το υλικό. Ο Όμπρι, ωστόσο, συνέχισε να προσθέτει στο χειρόγραφό του μέχρι το 1692.^[21]

Το Remaines of Gentilisme and Judaisme ήταν η συλλογή του υλικού του Όμπρι για τα έθιμα, τις παραδόσεις, τις τελετές, τις πεποιθήσεις και τα παραμύθια - ή αυτό που σήμερα θα οριζόταν λαογραφία. Συντάχθηκε για πολλά χρόνια, αλλά γράφτηκε μεταξύ 1687 και 1689.

Το χειρόγραφο ήρθε στα χέρια του Ουάιτ Κένετ, και ως εκ τούτου δεν είναι με τις άλλες συλλογές του Όμπρι στην Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Είναι στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, ως Lansdowne MS 231. Μια έκδοση δημοσιεύθηκε από τον Τζιμς Μπρίτεν για την Λαϊκή Εταιρεία το 1881. Επανεπεξεργάστηκε ικανοποιητικά το 1972 από τον Τζον Μπουχάναν-Μπράουν.^[22]

Το έργο του Όμπρι "Interpretation of Villare Anglicanum" (ο πρόλογός του με ημερομηνία 31 Οκτωβρίου 1687) ήταν η πρώτη προσπάθεια να αφιερωθεί ένα έργο εξ ολοκλήρου στο θέμα των αγγλικών τοπωνύμων. Ωστόσο, είναι ημιτελές (ή, όπως παρατηρεί ο Γκίλλιαν Φέλοους-Τζένσεν, "μόλις ξεκίνησε"). Ο Όμπρι κατάρτισε μια λίστα με περίπου 5.000 ονόματα θέσεων, αλλά κατάφερε να παράσχει παραγώγους μόνο για ένα σχετικά μικρό ποσοστό από αυτά: πολλά είναι σωστά, αλλά μερικά είναι εξαιρετικά λανθασμένα. Το χειρόγραφο είναι τώρα στην Βιβλιοθήκη Μπόντλειν ως MS Aubrey 5.^[23]

Τα έγγραφα του Όμπρι περιελάμβαναν επίσης τα "Architectonica Sacra" και "Erin Is God" (σημειώσεις εκκλησιαστικών αρχαιοτήτων).^[24]

Το "Adversaria Physica" ήταν ένα επιστημονικό κοινό βιβλίο, το οποίο μέχρι το 1692 ισοδυναμούσε με ένα φόλιο "πάχους μιας ίντσας". Χάνεται, αν και τα αποσπάσματα έχουν επιβιώσει με τη μορφή αντιγράφων.^[25]

Έγραψε δύο έργα, και οι δύο κωμωδίες που προορίζονταν για τον Τόμας Σάντγουελ. Το πρώτο δεν έχει επιβιώσει. το δεύτερο, "Countrey Revell", παρέμεινε ημιτελές.^[26]

Το 1967, ο Άγγλος σκηνοθέτης Πάτρικ Γκάρλαντ δημιούργησε ένα ατομικό σόου, "Brief Lives", βασισμένο στην έκδοση του έργου του Όμπρι της έκδοσης του Ντικ. Με πρωταγωνιστή τον Ρόι Ντότρις, έγινε η πιο επιτυχημένη παραγωγή ενός ατόμου που έχει δει ποτέ, με τον Ντότρις να δίνει πάνω από 1800 παραστάσεις σε σαράντα χρόνια και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Για πολλούς, το έργο έγινε ένα ουσιαστικό μέσο κατανόησης ενός "εξαφανισμένου χρόνου" και μιας εκδοχής του. Οι μελετητές του Όμπρι, ωστόσο, μερικές φορές θεωρούσαν την παραγωγή ως υπερβολική έμφαση στις εκκεντρότητες του θέματος και στην έλλειψη οργάνωσης, εις βάρος μιας ευρύτερης εκτίμησης της συμβολής του στην λογιότητα.^[27]

Στην τηλεοπτική σειρά Doctor Who του 1978 "Οι Πέτρες του Αίματος" - το οποίο διαθέτει έναν νεολιθικό πέτρινο κύκλο - ο γιατρός λέει σαρκαστικά, "πάντα πίστευα ότι ο Δρυιδισμός ιδρύθηκε από τον Τζον Όμπρι τον δέκατο έβδομο αιώνα ως αστείο. Είχε μεγάλη αίσθηση του χιούμορ ο Τζον Όμπρι.".^[28]

Το 2008, το Aubrey's Brief Lives ήταν μια πεντάμερη δραματική σειρά στο Radio 4. Ο συγγραφέας Νικ Γουορμπάρτον συνένωσε μερικά από τα βιογραφικά σκίτσα του Όμπρι με την ιστορία της ταραχώδους φιλίας μεταξύ του Όμπρι και του Άντονι Γουντ. Η Άμπιγκειλ λε Φλέμινγκ παρήγαγε και σκηνοθέτησε την σειρά.^[29]

Το 2015, η Δρ. Ρουθ Σκάρ δημοσίευσε το John Aubrey: My Own Life, ένα ημι-φανταστικό «ημερολόγιο» ή «αυτοβιογραφία» του Όμπρι, το οποίο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στα διάσπαρτα γραπτά κείμενα του Όμπρι (με μικρή προσαρμογή και εκσυγχρονισμό), αλλά είναι ουσιαστικά μια τεχνητή κατασκευή από την Σκαρ.^[30]

• Bennett, Kate (2015). John Aubrey: Brief Lives with An Apparatus for the Lives of our English Mathematical Writers. Oxford: OUP. 
• Bennett, Kate (1999). «John Aubrey's Oxfordshire Collections: an edition of Aubrey annotations to his presentation copy of Robert Plot's Natural History of Oxford-shire, Bodleian Library Ashmole 1722». Oxoniensia 64: 59–86. 
• Bennett, Kate (2000). «Editing Aubrey». Στο: Bray, Joe· Handley, Miriam· Henry, Anne C., επιμ. Ma(r)king the Text. Aldershot: Ashgate. σελίδες 271–90. ISBN 0754601684. 
• Bennett, Kate (2001). «John Aubrey's collections and the early modern museum». Bodleian Library Record 17: 213–45. 
• Bennett, Kate (2007). «John Aubrey, Hint-Keeper: life-writing and the encouragement of natural philosophy in the pre-Newtonian seventeenth century». Seventeenth Century 22: 358–80. 
• Bennett, Kate (2009). «John Aubrey and the Lives of our English Mathematical Writers». Στο: Robson, Eleanor· Stedall, Jacqueline, επιμ. The Oxford Handbook of the History of Mathematics. Oxford: OUP. σελίδες 329–52. 
• Balme, Maurice, επιμ. (2001). Two antiquaries: a selection from the correspondence of John Aubrey and Anthony Wood. Edinburgh: Durham Academic Press. ISBN 1-900838-11-7. 
• Britton, John (1845). Memoir of John Aubrey, F.R.S. London: Wiltshire Topographical Society. 
• Burl, Aubrey (2010). John Aubrey & Stone Circles: Britain’s first archaeologist, from Avebury to Stonehenge. Stroud: Amberley. ISBN 978-1-4456-0157-1. 
• Clark, Andrew, επιμ. (1891–1900). The Life and Times of Anthony Wood. 4. Oxford. σελίδες 191–193. 
• Collier, John (1931). The Scandal and Credulities of John Aubrey. London: Peter Davies. 
• Colvin, H.M. (1968). «Aubrey's Chronologia Architectonica». Στο: Summerson, John, επιμ. Concerning Architecture: essays on architectural writers and writing presented to Nikolaus Pevsner. London: Allen Lane the Penguin Press. σελίδες 1–12. 
• Dragstra, Henk (2008). «'Before woomen were Readers': how John Aubrey wrote female oral history». Στο: Lamb, M.E.· Bamford, Karen, επιμ. Oral traditions and gender in early modern literary texts. Aldershot: Ashgate. σελίδες 41–56. 
• Fellows-Jensen, Gillian (2000). «John Aubrey, Pioneer Onomast?». Nomina 23: 89–106. 
• Fox, Adam (2008) [2004]. «Aubrey, John (1626–1697), antiquary and biographer». Oxford Dictionary of National Biography (online 8245 έκδοση). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/886.  (απαιτείται συνδρομή)
• Horsfall Turner, Olivia (2011). «'The Windows of this Church are of several Fashions': architectural form and historical method in John Aubrey's 'Chronologia Architectonica'». Architectural History 54: 171–93. 
• Hunter, Michael (1975). John Aubrey and the Realm of Learning. London: Duckworth. ISBN 0-7156-0818-5. 
• Hunter, Michael (2015). «John Aubrey's Brief Lives: the edition we have been waiting for». The Seventeenth Century 30 (3): 339–51. 
• Kite, John Bruce (1993). A Study of the Works and Reputation of John Aubrey (1626–1697), with emphasis on his 'Brief lives'. Lampeter: Edward Mellen Press. 
• Masson, David (July 1856). British Quarterly Review. 
• Montégut, Émile (1891). Heures de lecture d'un critique: John Aubrey, Pope, William Collins, Sir John Maundeville. Paris. 
• Poole, William (2010). John Aubrey and the Advancement of Learning. Oxford: Bodleian Library. ISBN 978-1-85124-319-8. 
• Powell, Anthony (1948). John Aubrey and his friends. London: Eyre & Spottiswoode. 
• Tylden-Wright, David (1991). John Aubrey: a life. London: HarperCollins. ISBN 0-00-215097-2.