Η Σκόπελος είναι νησί της Ελλάδας το οποίο βρίσκεται στο δυτικό Αιγαίο πέλαγος και ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Σποράδων.[1][2] Έχει έκταση περίπου 95,5 τετρ. χλμ. και περίμετρο 67 χιλιόμετρα. Έχει δύο βουνά, τη Δέλφη (680 μ. ύψος) και το Παλούκι (565 μ. ύψος).[1] Είναι γεμάτη με πυκνά δάση που καλύπτουν σχεδόν το 80% της έκτασής της, θεωρείται το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου.[3] Έχει καλή τουριστική υποδομή, συγκεντρώνει όμως λιγότερο κόσμο από τη γειτονική κοσμοπολίτικη Σκιάθο και διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον παραδοσιακό χαρακτήρα της.[4]
Οι κάτοικοί της ασχολούνται κυρίως με την αλιεία, την κτηνοτροφία, τις δενδροκαλλιέργειες και τον τουρισμό ενώ το νησί φημίζεται για τα δαμάσκηνα, τα αχλάδια του[1] καθώς και την "αίγα Σκοπέλου" - ντόπια ράτσα κατσίκας[5]. Ιδιαίτερο λαογραφικό στοιχείο είναι η παραδοσιακή "φουστάνα" - γυναικεία τοπική ενδυμασία.
Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Σκόπελος ή Χώρα Σκοπέλου[6] και ο συνολικός πληθυσμός του νησιού ανέρχεται σε 4.518 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021[7].
Ιστορικά στοιχεία
Στα αρχαία χρόνια η Σκόπελος ονομαζόταν Πεπάρηθος. Στον οικισμό Στάφυλο υπάρχει μυκηναϊκός τάφος, ενώ στην ανατολική πλευρά της Χώρας υπάρχει το Ασκληπιείο, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα (περίπου 15-30 μέτρα). Κατά την αρχαιότητα φημιζόταν για το κρασί της (Πεπαρήθιος οίνος). Αναφέρεται ότι κατοικήθηκε από Κρήτες, αρχηγός των οποίων ήταν ο Στάφυλος, γιος της Αριάδνης.[8]
Η μετονομασία του νησιού στο σημερινό της όνομα, Σκόπελος, έγινε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και αναφέρεται από τον Πτολεμαίο και τον Ιεροκλή.[1]
Το 1538, μετά τη λεηλασία της Σκοπέλου από τον Μπαρμπαρόσα, το νησί υποδουλώθηκε στους Τούρκους, στην κυριαρχία των οποίων έμεινε μέχρι το 1830, οπότε ενώθηκε με την Ελλάδα, που μόλις είχε ιδρυθεί.[10]
Έγινε μέρος της Α' Ελληνικής Δημοκρατίας βάσει του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου που επιβεβαίωνε την κυριαρχία της (3 Φεβρουαρίου 1830).
Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έπεσε στην κατοχή του Άξονα. Στην αρχή καταλήφθηκε από το Βασίλειο της Ιταλίας (Ιούνιος 1941 – Σεπτέμβριος 1943) και στη συνέχεια από τη Ναζιστική Γερμανία (Σεπτέμβριος 1943 – Οκτώβριος 1944).
Αξιοθέατα
Χώρα της Σκοπέλου
Η πρωτεύουσα του νησιού είναι μια παραδοσιακή νησιώτικη πόλη με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και όμορφα καλντερίμια. Έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός.[11] Η Χώρα αλλά και ολόκληρο το νησί είναι γεμάτο από παλιές παραδοσιακές εκκλησίες, ξωκλήσια και μοναστήρια. Η Σκόπελος είναι καταπράσινο νησί και μάλιστα το πιο πράσινο νησί των Σποράδων. Αναφέρονται 24 μοναστήρια[12].
Παραλίες
Στη βόρεια και ανατολική πλευρά της Σκοπέλου οι ακτές είναι βραχώδεις, ενώ στα νότια και δυτικά οι πλαγιές δημιουργούν τις υπέροχες καταπράσινες παραλίες του νησιού. Στη νότια πλευρά βρίσκονται οι περισσότερες παραλίες: ο Στάφυλος, το Βελανιό, ο Αγνώντας, το Λιμνονάρι, το Γλυστέρι, ο Πάνορμος, τα Λιναράκια, οι Αντρίνες, η Μηλιά, το Καστάνι, το Χόβολο, το Έλιος, η Αρμενόπετρα, η Κατακαλού στη Γλώσσα και πολλές άλλες, «πνιγμένες» στο πράσινο του πευκοδάσους.[13]
Φωτογραφίες
Μορφολογία
Το νησί είναι περίπου 15 χλμ. στην κατεύθυνση νοτιοανατολικά προς βορειοδυτικά, ενώ μόνο 6 χλμ. περίπου από τη νοτιοδυτική προς τη βορειοανατολική πλευρά. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την Αλόννησο (περίπου 3-4 χλμ. ανατολικά στο κοντινότερο σημείο) και από τη Σκιάθο (6-7 χλμ. δυτικά).[14] Στην ανατολική πλευρά της Σκοπέλου, στον δίαυλο μεταξύ Σκοπέλου και Αλοννήσου υπάρχουν δύο νησίδες:
