Το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ (αγγλικά: Watergate Scandal‎‎) ήταν ένα μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες στη δεκαετία του 1970, μετά από μια διάρρηξη στην έδρα της Εθνικής Επιτροπής Δημοκρατικών (DNC) στο συγκρότημα γραφείων Γουότεργκεϊτ στην Ουάσιγκτον, στις 17 Ιουνίου του 1972 και την απόπειρα συγκάλυψης και συμμετοχής σε αυτές τις ενέργειες από τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον και της κυβέρνησής του. Όταν η συνωμοσία αποκαλύφθηκε και ερευνήθηκε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο Νίξον αντιστάθηκε στους ελέγχους, το οποίο οδήγησε σε μια συνταγματική κρίση.^[1]

Το σκάνδαλο οδήγησε στην ανακάλυψη καταχρήσεων εξουσίας από τα μέλη της κυβέρνησης του Νίξον, την έναρξη διαδικασίας καθαίρεσης εναντίον του προέδρου^[2] που τελικά οδήγησε στην παραίτηση του Νίξον, προκειμένου να αποφύγει την καθαίρεση. Λόγω του σκανδάλου παραπέμφθηκαν σε δίκη 69 άτομα, από τους οποίους 48 βρέθηκαν ένοχοι. Πολλοί από τους κατηγορούμενους ήταν κορυφαίοι αξιωματούχοι της προεδρίας Νίξον.

Η υπόθεση ξεκίνησε με τη σύλληψη πέντε ανδρών για τη διάρρηξη στην έδρα του DNC στο συγκρότημα Γουότεργκεϊτ το Σάββατο 17 Ιουνίου 1972. Το FBI στην έρευνά του ανακάλυψε σύνδεση μεταξύ των μετρητών που βρέθηκαν υπό την κατοχή των διαρρηκτών και παρανόμων χρηματοδοτήσεων (μαύρο ταμείο), οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την επιτροπή υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον (CREEP) στις εκλογές του 1972.^[3][4] Τον Ιούλιο του 1973, άρχισαν να πληθαίνουν τα στοιχεία εναντίον του επιτελείου του προέδρου, συμπεριλαμβανομένων μαρτυριών από πρώην μέλη του επιτελείου που δόθηκαν στην επιτροπή της Γερουσίας που ερευνούσε το Γουότεργκειτ. Η έρευνα αποκάλυψε ότι ο πρόεδρος Νίξον είχε μια μαγνητοταινία καταγραφής στο γραφείο του και ότι είχε καταγράψει πολλές συζητήσεις.^[5][6]

Μετά από μια σειρά δικαστικών μαχών, το Ανώτατο Δικαστήριο ομόφωνα έκρινε ότι ο πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να δημοσιεύσει τις μαγνητοταινίες για να τις ερευνήσει η κυβέρνηση. Οι ταινίες αποκάλυψαν ότι ο Νίξον είχε επιχειρήσει να καλύψει τις δραστηριότητες που έλαβαν χώρα μετά τη διάρρηξη και να χρησιμοποιήσει ομοσπονδιακούς αξιωματούχους για να αποπροσανατολίσει την έρευνα.^[7] Καθώς έφτασε να αντιμετωπίσει πρόταση μομφής και καθαίρεσης από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και σχεδόν σίγουρη καταδίκη από την Γερουσία, ο Νίξον παραιτήθηκε από την προεδρία στις 9 Αυγούστου 1974, οπότε απέφυγε την πρότασης.^[8][9] Στις 8 Σεπτεμβρίου 1974 ο επόμενος πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ του απένειμε χάρη.

Κεντρικό ρόλο στην αποκάλυψη της υπόθεσης είχε η εφημερίδα Washington Post και ειδικότερα οι δημοσιογράφοι Καρλ Μπέρνστιν και Μπομπ Γούντγουορντ^[10] οι οποίοι με σειρά ρεπορτάζ αποκάλυπταν όλο και περισσότερες πτυχές του σκανδάλου. Ένα χρόνο αργότερα, πάνω στην έρευνα των Γούντγουορντ και Μπέρνσταιν, βασίστηκε το 1976 η ταινία του Άλαν Πάκουλα, "Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου" με πρωταγωνιστές τους Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Τζέισον Ρόμπαρτς, η οποία και ήταν υποψηφία για το όσκαρ καλύτερης ταινίας την ίδια χρονιά.

Το σκάνδαλο είχε τεράστια επίδραση στην αμερικανική πολιτική ζωή και έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Μέχρι και σήμερα στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες η κατάληξη -γκέιτ (-gate) χαρακτηρίζει πολιτικά ή άλλα σκάνδαλα.

Στις 27 Ιανουαρίου 1972, ο Γκόρντον Λίντι, Οικονομικός Σύμβουλος της Επιτροπής για την Επανεκλογή του Προέδρου (CRP) και πρώην βοηθός του Τζον Έρλιχμαν, παρουσίασε ένα σχέδιο πληροφοριών για την εκστρατεία στον αναπληρωτή πρόεδρο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Τζεμπ Μακρούντερ, στον Γενικό Εισαγγελέα Τζον Μίτσελ και τον Προεδρικό Σύμβουλο Τζον Ντιν που περιλάμβαναν εκτεταμένες παράνομες δραστηριότητες κατά του Δημοκρατικού Κόμματος. Σύμφωνα με τον Ντιν, αυτό σηματοδότησε «την εναρκτήρια σκηνή του χειρότερου πολιτικού σκανδάλου του εικοστού αιώνα και την αρχή του τέλους της προεδρίας Νίξον». ^[11]

Ο Μίτσελ θεώρησε το σχέδιο ως μη ρεαλιστικό. Δύο μήνες αργότερα, ο Μίτσελ ενέκρινε μια μειωμένη έκδοση του σχεδίου, συμπεριλαμβανομένης της διάρρηξης των κεντρικών γραφείων της Δημοκρατικής Εθνικής Επιτροπής (Δημοκρατικού Κόμματος) στο συγκρότημα Γουότεργκεϊτ στην Ουάσινγκτον, φαινομενικά για να φωτογραφίσει έγγραφα εκστρατείας και να εγκαταστήσει συσκευές ακρόασης σε τηλέφωνα. Ο Λίντι ήταν ονομαστικά υπεύθυνος της επιχείρησης, αλλά έκτοτε επέμεινε ότι εξαπατήθηκε τόσο από τον Ντιν όσο και από τουλάχιστον δύο από τους υφισταμένους του, μεταξύ των οποίων και οι πρώην αξιωματικοί της CIA Ε. Χάουαρντ Χαντ και Τζέιμς ΜακΚόρντ, ο τελευταίος από τους οποίους υπηρετούσε ως τότε συντονιστής ασφαλείας της CRP μετά τον Τζον Μίτσελ, ο οποίος είχε μέχρι τότε παραιτηθεί από τη θέση του γενικού εισαγγελέα για να γίνει πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος.^{[12] [13]}

Τον Μάιο, ο ΜακΚόρντ ανέθεσε στον πρώην πράκτορα του FBI Άλφρεντ Μπάλντουιν να πραγματοποιήσει τις υποκλοπές και να παρακολουθήσει τις τηλεφωνικές συνομιλίες στη συνέχεια.^[14] Ο ΜακΚόρντ κατέθεσε ότι επέλεξε το όνομα του Μπάλντουιν από ένα μητρώο που δημοσιεύτηκε από την Εταιρεία Πρώην Ειδικών Αντιπροσώπων του FBI για να εργαστεί για την Επιτροπή για την επανεκλογή του Προέδρου Νίξον. Ο Μπάλντουιν υπηρέτησε αρχικά ως σωματοφύλακας της Μάρθα Μίτσελ —της συζύγου του Τζον Μίτσελ, που ζούσε στην Ουάσιγκτον. Ο Μπάλντουιν συνόδευσε τη Μάρθα Μίτσελ στο Σικάγο. Τελικά η επιτροπή αντικατέστησε τον Μπάλντουιν με έναν άλλο άνθρωπο ασφαλείας.

Στις 11 Μαΐου, ο Μακόρντ κανόνισε να μείνει ο Μπάλντουιν, τον οποίο ο ερευνητής ρεπόρτερ Τζιμ Χούγκαν περιέγραψε ως «κάπως ιδιαίτερο και ίσως πολύ γνωστό στον Μακόρντ», στο μοτέλ του Χάουαρντ Τζόνσον απέναντι από το συγκρότημα Γουότεργκεϊτ.^[15] Το δωμάτιο 419 έγινε κράτηση στο όνομα της εταιρείας του ΜακΚόρντ. ^[15] Κατόπιν εντολής του Λίντι και του Χαντ, ο ΜακΚόρντ και η ομάδα των διαρρηκτών του προετοιμάστηκαν για την πρώτη τους διάρρηξη στο Γουότεργκεϊτ, η οποία ξεκίνησε στις 28 Μαΐου.^[16]

Δύο τηλέφωνα μέσα στα γραφεία των κεντρικών γραφείων του Δημοκρατικού Κόμματος λέγεται ότι είχαν υποκλαπεί.^[17] Το ένα ήταν το τηλέφωνο του Ρόμπερτ Σπένσερ Όλιβερ. Εκείνη την εποχή, ο Όλιβερ εργαζόταν ως εκτελεστικός διευθυντής του Συνδέσμου Δημοκρατικών Προέδρων του Κράτους. Το άλλο τηλέφωνο ανήκε στον πρόεδρο του Δημοκρατικού Κόμματος Λάρι Ο΄Μπράιεν. Το FBI δεν βρήκε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το τηλέφωνο του Ο'Μπράιεν είχε παραβιαστεί. ^[18] ωστόσο, διαπιστώθηκε ότι είχε εγκατασταθεί μια αποτελεσματική συσκευή ακρόασης στο τηλέφωνο του Όλιβερ. Αν και επιτυχής με την εγκατάσταση των συσκευών ακρόασης, οι πράκτορες της επιτροπής σύντομα διαπίστωσαν ότι χρειάζονταν κάποιες επισκευές. Σχεδίασαν και δεύτερη «διάρρηξη» προκειμένου να φροντίσουν την κατάσταση. ^[17]

Κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, 17 Ιουνίου 1972, ο φρουρός ασφαλείας του Γουότεργκεϊτ, Φρανκ Γουίλς, παρατήρησε μια ταινία που κάλυπτε τα μάνδαλα σε μερικές από τις πόρτες του συγκροτήματος που οδηγούσαν από το υπόγειο πάρκινγκ σε πολλά γραφεία, τα οποία επέτρεπαν στις πόρτες να κλείνουν αλλά να παραμένουν ξεκλείδωτες. Αφαίρεσε την ταινία, πιστεύοντας ότι δεν ήταν τίποτα το σημαντικό. ^[19] Όταν επέστρεψε λίγη ώρα αργότερα και ανακάλυψε ότι κάποιος είχε ξανακόλλησε την ταινία στις κλειδαριές, κάλεσε την αστυνομία.^[19] Στην κλήση ανταποκρίθηκε ένα περιπολικό χωρίς σήμανση με τρεις αστυνομικούς με πολιτικά ρούχα. Ο Πολ Λέπερ, ο αξιωματικός Τζον Μπάρετ και ο αξιωματικός Καρλ Σόφλερ εργάζονταν στην ολονύκτια «ομάδα αλητών» - ντυμένοι χίπις και σε επιφυλακή για εμπόριο ναρκωτικών και άλλα εγκλήματα του δρόμου. ^[20] Ο Άλφρεντ Μπάλντουιν, σε υπηρεσία « επιφυλακής » στο απέναντι ξενοδοχείο του Χάουαρντ Τζόνσον, αποσπάστηκε βλέποντας την ταινία «Επίθεση των ανθρώπων της κούκλας» στην τηλεόραση και δεν παρατήρησε την άφιξη του περιπολικού μπροστά από το κτίριο Γουότεργκεϊτ. ^[20] Ούτε είδε τους αστυνομικούς με πολιτικά ρούχα να ερευνούν τη σουίτα 29 γραφείων του έκτου ορόφου του Δημοκρατικού Κόμματος. Όταν ο Μπάλντουιν παρατήρησε τελικά ασυνήθιστη δραστηριότητα στον έκτο όροφο και τηλεφώνησε στους διαρρήκτες, ήταν ήδη πολύ αργά. ^[20] Η αστυνομία συνέλαβε πέντε άνδρες, οι οποίοι αργότερα αναγνωρίστηκαν ως Βιρτζίλιο Γκονζάλες, Μπέρναρντ Μπάρκερ, Τζέιμς ΜακΚόρντ, Εουτζένιο Μαρτίνεζ και Φρανκ Στάρτζις. ^[12] Σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία για απόπειρα διάρρηξης και απόπειρα υποκλοπής τηλεφωνικών και άλλων επικοινωνιών. Η Washington Post ανέφερε την επόμενη μέρα ότι «η αστυνομία βρήκε κλειδιά, σχεδόν 2.300 δολάρια σε μετρητά, τα περισσότερα από αυτά σε χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων με τους σειριακούς αριθμούς στη σειρά ... έναν δέκτη μικρού μήκους που μπορούσε να δεχτεί κλήσεις της αστυνομίας, 40 ρολά μη εκτεθειμένου φιλμ, δύο κάμερες 35 χιλιοστών και τρία δακρυγόνα σε μέγεθος στυλό». ^[21] Η Post θα ανέφερε αργότερα ότι το πραγματικό ποσό των μετρητών ήταν "περίπου 53 από αυτά τα χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων βρέθηκαν στους πέντε άνδρες μετά τη σύλληψή τους στο Γουότεργκεϊτ." ^[22]

Το επόμενο πρωί, Κυριακή 18 Ιουνίου, ο Γκόρντον Λίντι τηλεφώνησε στον Τζεμπ Μακρούντερ στο Λος Άντζελες και τον ενημέρωσε ότι «οι τέσσερις άνδρες που συνελήφθησαν με τον ΜακΚόρντ ήταν Κουβανοί μαχητές της ελευθερίας, τους οποίους στρατολόγησε ο Χάουαρντ Χαντ». Αρχικά, η οργάνωση του Νίξον και ο Λευκός Οίκος άρχισαν γρήγορα να δουλεύουν για να συγκαλύψουν το έγκλημα και τυχόν στοιχεία που θα μπορούσαν να είχαν βλάψει τον πρόεδρο και την επανεκλογή του. ^[23]

Στις 15 Σεπτεμβρίου 1972, ένα μεγάλο δικαστήριο απήγγειλε κατηγορίες στους πέντε διαρρήκτες των γραφείων, καθώς και τους Χαντ και Λίντι, ^[24] για συνωμοσία, διάρρηξη και παραβίαση των ομοσπονδιακών νόμων σχετικά με τις υποκλοπές. Οι διαρρήκτες δικάστηκαν από ενόρκους, με τον δικαστή Τζον Σίρικα να ασκεί καθήκοντα, και ομολόγησαν την ενοχή τους ή καταδικάστηκαν στις 30 Ιανουαρίου 1973 ^[25]

Μέσα σε λίγες ώρες από τη σύλληψη των διαρρηκτών, το FBI ανακάλυψε το όνομα του Χάουαρντ Χαντ στα βιβλία διευθύνσεων του Μπάρκερ και του Μαρτίνεζ. Οι αξιωματούχοι της διοίκησης του Νίξον ανησυχούσαν επειδή ο Χαντ και ο Λίντι συμμετείχαν επίσης σε μια ξεχωριστή μυστική δραστηριότητα γνωστή ως "Υδραυλικοί του Λευκού Οίκου", η οποία ιδρύθηκε για να σταματήσει τις «διαρροές» ασφαλείας και να διερευνήσει άλλα ευαίσθητα θέματα ασφαλείας. Ο Ντιν κατέθεσε αργότερα ότι ο κορυφαίος βοηθός του Νίξον, Τζον Έρλιχμαν, τον διέταξε να "βαθίσει έξι" το περιεχόμενο του χρηματοκιβωτίου του Χάουαρντ Χαντ στον Λευκό Οίκο. Ο Έρλιχμαν στη συνέχεια το αρνήθηκε. Στο τέλος, ο Ντιν και ο αναπληρωτής διευθυντής του FBI, Λ. Πάτρικ Γκρέυ (σε ξεχωριστές επιχειρήσεις) κατέστρεψαν τα στοιχεία από το χρηματοκιβώτιο του Χαντ.

Η αντίδραση του ίδιου του Νίξον στη διάρρηξη, τουλάχιστον αρχικά, ήταν σκεπτικισμός. Ο εισαγγελέας του Γουότεργκεϊτ Τζέιμς Νιλ ήταν σίγουρος ότι ο Νίξον δεν γνώριζε εκ των προτέρων την διάρρηξη. Ως αποδεικτικό στοιχείο, ανέφερε μια συνομιλία που μαγνητοσκοπήθηκε στις 23 Ιουνίου μεταξύ του Προέδρου και του αρχηγού του προσωπικού του, Χάντελμαν, στην οποία ο Νίξον ρώτησε, "Ποιος ήταν ο μαλάκας που το έκανε αυτό;"^[26] Ωστόσο, ο Νίξον στη συνέχεια διέταξε τον Χάντελμαν και την CIA να μπλοκάρει την έρευνα του FBI για την πηγή της χρηματοδότησης για τη διάρρηξη.

Λίγες μέρες αργότερα, ο γραμματέας Τύπου του Νίξον, Ρον Ζίγκλερ, περιέγραψε το γεγονός ως «μια απόπειρα διάρρηξης τρίτης κατηγορίας». Στις 29 Αυγούστου, σε συνέντευξη Τύπου, ο Νίξον δήλωσε ότι ο Ντιν είχε διεξαγάγει ενδελεχή έρευνα για το περιστατικό, ενώ ο Ντιν στην πραγματικότητα δεν είχε πραγματοποιήσει καμία έρευνα. Ο Νίξον είπε επιπλέον, «Μπορώ να πω κατηγορηματικά ότι... κανένας από το προσωπικό του Λευκού Οίκου, κανένας σε αυτήν την κυβέρνηση, που απασχολείται επί του παρόντος, δεν ενεπλάκη σε αυτό το πολύ παράξενο περιστατικό». Στις 15 Σεπτεμβρίου, ο Νίξον συνεχάρη τον Ντιν, λέγοντας: "Ο τρόπος που το χειρίστηκες, μου φαίνεται, ήταν πολύ επιδέξιος, γιατί εσύ—βάζοντας τα δάχτυλά σου στα αναχώματα κάθε φορά που ξεπηδούσαν διαρροές εδώ και εκεί".^[12]

Η Μάρθα Μίτσελ ήταν σύζυγος του Γενικού Εισαγγελέα του Νίξον, Τζον Ν. Μίτσελ, ο οποίος είχε παραιτηθεί πρόσφατα από τον ρόλο του για να μπορέσει να γίνει διευθυντής της εκστρατείας για την Επιτροπή του Νίξον για την Επανεκλογή του Προέδρου (CRP). Ο Τζον Μίτσελ γνώριζε ότι η Μάρθα γνώριζε τον ΜακΚόρντ, έναν από τους διαρρήκτες του Γουότεργκεϊτ που είχε συλληφθεί, και ότι μόλις το έμαθε, ήταν πιθανό να μιλήσει στα μέσα ενημέρωσης. Κατά τη γνώμη του, το ότι γνώριζε τον ΜακΚόρντ ήταν πιθανό να συνδέσει τη διάρρηξη του Γουότεργκεϊτ με τον Νίξον. Ο Τζον Μίτσελ έδωσε εντολή στους φρουρούς με τα στοιχεία ασφαλείας της για να μην την αφήσουν να επικοινωνήσει με τα μέσα ενημέρωσης.^[27]

Τον Ιούνιο του 1972, κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας με τη δημοσιογράφο του United Press International, Έλεν Τόμας, η Μάρθα Μίτσελ ενημέρωσε την Τόμας ότι άφηνε τον σύζυγό της μέχρι να παραιτηθεί από το CRP. ^[28] Το τηλεφώνημα τελείωσε απότομα. Λίγες μέρες αργότερα, η Μάρσια Κράμερ, βετεράνος αστυνομικός ρεπορτέρ της New York Daily News, εντόπισε τη Μίτσελ στο Γουέτσεστερ Κάντρι Κλαμπ στο Ρούι της Νέας Υόρκης και περιέγραψε τη Μίτσελ ως «μια χτυπημένη γυναίκα» με εμφανείς μώλωπες. ^[29] Η Μίτσελ ανέφερε ότι, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μετά τη διάρρηξη του Γουότεργκεϊτ, κρατήθηκε αιχμάλωτη σε ένα ξενοδοχείο στην Καλιφόρνια και ότι ο φύλακας Στιβ Κινγκ τερμάτισε την κλήση της στην Τόμας τραβώντας το καλώδιο του τηλεφώνου από τον τοίχο. ^{[29] [28]} Η Μίτσελ έκανε πολλές απόπειρες να δραπετεύσει από το μπαλκόνι, αλλά ξυλοκοπήθηκε σωματικά, τραυματίστηκε και ναρκώθηκε από ψυχίατρο. ^{[30] [31]} Μετά την καταδίκη για το ρόλο του στη διάρρηξη του Γουότεργκεϊτ, τον Φεβρουάριο του 1975, ο ΜακΚορντ παραδέχτηκε ότι η Μίτσελ είχε «βασικά απαχθεί» και επιβεβαίωσε τις αναφορές της για το γεγονός.^[32]

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ

• Graff, Garrett M. (15 Φεβρουαρίου 2022). Watergate: A New History (στα Αγγλικά). Simon and Schuster. ISBN 978-1-9821-3918-6. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Αυγούστου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2022. 
• Hersh, S, 1983, The Price of Power: Kissinger in the Nixon White House, Faber & Faber, London«FBI Records: Watergate». The Vault. Federal Bureau of Investigation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014. 
• «Working Draft: A CIA Watergate History». CIA's Office of the Inspector General. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2016. 
• «Nixon Grand Jury Records». United States National Archives. 1972–1979. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2012. 
• «Records of the Watergate Special Prosecution Force». United States National Archives. 1971–1977. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2012. 
• Campbell, W. Joseph (June 16, 2012). «Five media myths of Watergate». BBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 12, 2014. https://web.archive.org/web/20141112090027/http://www.bbc.com/news/magazine-18215048. Ανακτήθηκε στις November 7, 2014. 
• Doyle, James (1977). Not Above the Law: the battles of Watergate prosecutors Cox and Jaworski. New York: William Morrow and Company. ISBN 0-688-03192-7. 
• Hougan, Jim (1984). Secret Agenda. New York: Random House, Inc. ISBN 0-394-51428-9.  This was the first book to question the orthodox narrative of The Washington Post.
• O'Sullivan, Shane (2018). Dirty Tricks: Nixon, Watergate and the CIA. New York: Skyhorse Publishing. ISBN 978-1-510-72958-2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2019. 
• "A New Explanation of Watergate", by J. Anthony Lukas, The New York Times, January 11, 1984.
• Schudson, Michael (1992). Watergate in American memory: how we remember, forget, and reconstruct the past. New York: BasicBooks. ISBN 0-465-09084-2. OCLC 25131563. 
• Holland, Max (2012). Leak: Why Mark Felt Became Deep Throat. Lawrence, KN: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1829-3. OCLC 760979076. 
• White, Theodore Harold (1975). Breach of faith: the fall of Richard Nixon. New York: Atheneum Publishers. ISBN 0-689-10658-0. OCLC 1370091.  A comprehensive history of the Watergate Scandal by Teddy White, a respected journalist and author of The Making of the President series.
• Woodward, Bob and Bernstein, Carl wrote a bestselling book based on their experiences covering the Watergate Scandal for The Washington Post titled All the President's Men, published in 1974. A film adaptation, starring Robert Redford and Dustin Hoffman as Woodward and Bernstein respectively, was released in 1976.
• Woodward, Bob· Bernstein, Carl (2005). The Final Days. New York: Simon & Schuster. ISBN 0-7432-7406-7.  – contains further details from March 1973 through September 1974.
• U.S. News Staff (August 8, 2014). «Watergate and the White House: The 'Third-Rate Burglary' That Toppled a President. Summarized key Watergate dates and details and its impact on President Richard Nixon by U.S. News.». U.S. News & World Report. https://www.usnews.com/news/articles/2014/08/08/watergate-and-the-white-house-the-third-rate-burglary-that-toppled-a-president. Ανακτήθηκε στις January 7, 2017. 
• Rawson, Hugh (January 13, 2013). «Words of Watergate: A work about political vocabulary which offers lessons about the dangers of using deceptive language that remain relevant today by Hugh Rawson, director of Penguin USA's reference books operation.». About Words - Cambridge Dictionary Blog (dictionaryblog.cambridge.org – A blog from Cambridge Dictionary). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις August 5, 2017. https://web.archive.org/web/20170805220034/https://dictionaryblog.cambridge.org/2013/01/07/words-of-watergate/. Ανακτήθηκε στις August 5, 2017. 
• Rawson, Hugh (28 Ιανουαρίου 2013). «Words of Watergate: Part 2; A work about political vocabulary which offers lessons about the dangers of using deceptive language that remain relevant today by Hugh Rawson, director of Penguin USA's reference books operation». dictionaryblog.cambridge.org – A blog from Cambridge Dictionary. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2017 – μέσω The Internet Archive. 
• Waldron, Lamar (2012). The Hidden History. Berkeley, California: Counterpoint publishers. ISBN 978-1-582-43813-9. 
• Hughes, Ken (2014). Chasing Shadows: the Nixon Tapes, the Chennault affair, and the origins of Watergate. Charlottesville and London: University of Virginia Press. ISBN 978-0-8139-3663-5.