Στην ιστορία, η πρώιμη νεότερη περίοδος της νεότερης εποχής ακολουθεί τα τέλη του Μεσαίωνα. Παρά το γεγονός ότι τα χρονολογικά όρια της περιόδου είναι ανοικτά προς συζήτηση, το χρονικό πλαίσιο καλύπτει την περίοδο μετά το τέλος του τμήματος της μετα-κλασσικής εποχής (περ. 1500), γνωστού ως Μεσαίωνα, μέσα από την αρχή της Εποχής των Επαναστάσεων (περ. 1800) και ποικιλοτρόπως οριοθετείται από τους ιστορικούς το ότι ξεκινά με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, με την περίοδο της Αναγέννησης και με την Εποχή των Ανακαλύψεων (ειδικά με τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου από το 1492, αλλά και με την ανακάλυψη του θαλάσσιου δρόμου προς την Ανατολή το 1498), και ότι τελειώνει γύρω από τη Γαλλική Επανάσταση το 1789.
Οι ιστορικοί κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν υποστηρίξει ότι από μια παγκόσμια σκοπιά, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της πρώιμης νεότερης περιόδου ήταν ο παγκοσμιοποιημένος χαρακτήρας της.[1] Η περίοδος είδε την εξερεύνηση και την αποίκιση της Αμερικής και την άνοδο των συνεχών επαφών μεταξύ προηγουμένως απομονωμένων περιοχών του κόσμου. Οι ιστορικές δυνάμεις ενεπλάκησαν στο παγκόσμιο εμπόριο. Αυτό το παγκόσμιο εμπόριο αγαθών, φυτών, ζώων και καλλιέργειες τροφίμων έφερε ανταλλαγές στον Παλαιό Κόσμο και το Νέο Κόσμο. Η Κολομβιανή ανταλλαγή επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο περιβάλλον.
Οικονομίες και των θεσμοί άρχισαν να εμφανίζονται, όλο και πιο περίπλοκοι και παγκόσμια διαρθρωμένοι κατά τη διάρκεια της πρώιμης νεότερης περιόδου. Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε στις μεσαιωνικές πόλεις-κράτη της Βόρειας Ιταλίας, ιδιαίτερα στη Γένοβα, Βενετία, και το Μιλάνο. Η πρώιμη νεότερη περίοδος είδε επίσης την άνοδο και την έναρξη της κυριαρχίας της οικονομικής θεωρίας του μερκαντιλισμού. Είδε επίσης τον Ευρωπαϊκό αποικισμό της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής κατά τον 15ο έως το 19ο αιώνα, που διέδωσε τον Χριστιανισμό σε όλο τον κόσμο.
Οι πρώτες νεότερες τάσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου αντιπροσώπευαν μια μετατόπιση μακριά από τους μεσαιωνικούς τρόπους οργάνωσης, πολιτικά και άλλες φορές οικονομικά. Η περίοδος στην Ευρώπη γνώρισε την πτώση της φεουδαρχίας και περιλαμβάνει την Μεταρρύθμιση, τον καταστροφικό Τριακονταετή Πόλεμο, την Εμπορική Επανάσταση, την Ευρωπαϊκή αποίκιση της Αμερικής, και τη χρυσή εποχή της πειρατείας.
Κυβερνώντας την Κίνα στις αρχές της πρώιμης νεότερης περιόδου, η Δυναστεία των Μινγκ ήταν «μία από τις μεγαλύτερες εποχές διακυβέρνησης με τάξη και κοινωνική σταθερότητα στην ιστορία της ανθρωπότητας».[2] Μέχρι το 16ο αιώνα, η οικονομία των Μινγκ διεγείρεται από το εμπόριο με τους Πορτογάλους, Ισπανούς, και Ολλανδούς Η περίοδος Αζούτσι-Μομογιάμα στην Ιαπωνία είδε το εμπόριο Νανμπάν μετά την άφιξη των πρώτων Πορτογάλων.
Άλλες αξιοσημείωτες τάσεις της πρώιμης νεότερης περιόδου περιλαμβάνουν την ανάπτυξη της πειραματικής επιστήμης, την επιτάχυνση των ταξιδιών μέσω βελτιώσεων στη χαρτογραφία και τον σχεδιασμό των πλοίων, όλο και ταχύτερη τεχνολογική πρόοδο, εκκοσμικευμένη πολιτική και ανάδειξη των εθνικών κρατών. Οι ιστορικοί συνήθως χρονολογούν ως τέλος της πρώιμης νεότερης περιόδου, όταν η Γαλλική Επανάσταση του 1790 ξεκίνησε τη νεότερη περίοδο.
Παραπομπές
- ↑ Jan De Vries, "The limits of globalization in the early modern world."
- ↑ Edwin O. Reischauer, et al.
