Η καρίερα του ξεκίνησε το 2000, με την ανεξάρτητη ταινία Barking Dogs Never Bite, ενώ το 2003 έλαβε διεθνή αναγνώριση για την αστυνομική ταινία Αναμνήσεις της Δολοφονίας, η οποία συχνά συγκατελέγεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα.[12] Οι επόμενες του ταινίες, Mother (2009) και The Host (2006), ήταν κριτικά και εμπορικά επιτυχημένες, με το The Host να γίνεται η τότε πιο εμπορικά επιτυχής Νοτιοκορεάτικη ταινία όλων των εποχών. Τα επόμενα χρόνια, σκηνοθέτησε δύο αγγλόφωνες ταινίες, το Snowpiercer (2013), και το Okja (2017), οι οποίες επίσης ήταν επιτυχημένες και τον έκαναν γνωστό σε ακόμα ευρύτερο κοινό. Το 2019, επέστρεψε με μιαν ακόμα Νοτιοκορεάτικη ταινία, το Παράσιτα, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών, όπου κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα με ομόφωνη ψήφο. Η ταινία είναι η πιο εμπορικά επιτυχής Νοτιοκορεάτικη ταινία όλων των εποχών. Για την ταινία, ο Πονγκ κέρδισε τέσσερα βράβεια στα 92α Βραβεία Όσκαρ : ΌσκαρΚαλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Καλύτερης Ταινίας. Η ταινία ήταν η πρώτη Νοτεκορεάτικη ταινία που προτάθηκε για Όσκαρ, και ο Πονγκ ο δέυτερος Ασιάτης σκηνοθέτης που κέρδισε Όσκαρ. Ήταν επίσης η πρώτη μη-Αμερικάνικη ταινία που κέρδισε ποτέ το βραβείο Καλύτερης Ταινίας, και η μόνη ταινία στα τελευταία 65 χρόνια που κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας και τον Χρυσό Φοίνικα. Επίσης κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξένης Ταινίας, το Βραβείο BAFTA Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας και το βραβείο Καλύτερης Συνολικής Ερμηνείας στα Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών. H ταινία ονομάστηκε απο πολλούς κριτικούς καλύτερη ταινία της χρονίας, και μια απο τις καλύτερες της δεκαετίας, ενω σε πολλούς ιστότοπους, είναι ανάμεσα στις υψηλότερα βαθμολογημένες ταινίες όλων των εποχών.
Το 2017, το Metacritic συμπεριέλαβε τον Πονγκ ως δέκατο έκτο στην κατάταξη των 25 καλύτερων σκηνοθετών του 21ου αιώνα.[13] Το 2020, το Time τον συμπερέλαβε στην λίστα του με τα 100 πιο σημαντικά και ισχυρά άτομα στον κόσμο. [14]
Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται από κοινωνικά θέματα, μίξη ειδών, μαύρο χιούμορ, και ξαφνικές εναλλαγές στην διάθεση.[15]
↑Paquet, Darcy (28 Φεβρουαρίου 2008). «The Bong Joon Ho Page». Koreanfilm.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 2012.
.jpg)
