Περικλής Βυζάντιος

Περικλής Βυζάντιος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Περικλής Βυζάντιος (Ελληνικά)
Γέννηση16ιουλ. / 28  Ιανουαρίου 1893γρηγ.[1]
Αθήνα
Θάνατος3  Φεβρουαρίου 1972[1]
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα[2]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
ΣπουδέςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος
Οικογένεια
ΣύζυγοςΕυφροσύνη Σκουμπουρδή
ΤέκναΝτίκος Βυζάντιος[1]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Π. Βυζάντιος, Ύδρα (1959). Ελαιογραφία σε μουσαμά, 120 εκ. x 115 εκ. Ύδρα, Αρχοντικό Λάζαρου Κουντουριώτη.

Ο Περικλής Βυζάντιος (Αθήνα, 16 Ιανουαρίου 1893 – Αθήνα, 9 Φεβρουαρίου 1972) ήταν διακεκριμένος Έλληνας μεταϊμπρεσιονιστής ζωγράφος.

Οικογένεια

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Βυζάντιου, αξιωματικού [3] του πυροβολικού, και της Μερόπης Σαμαρνιωτάκη. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από παλιά οικογένεια, φαναριώτικης καταγωγής, και ήταν εγγονός του Χρήστου Βυζάντιου. [4]

Φοίτησε στη Σχολή Μακρή και έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήριο του Ευαγγέλου Ιωαννίδη. Το 1910 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει νομικά, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την πρωτεύουσα της Βαυαρίας για να σπουδάσει ζωγραφική στο Παρίσι, στην Σχολή Καλών Τεχνών (École des beaux-arts) και στην Ακαδημία Ζυλιάν (Académie Julian).[5]

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1916 και άνοιξε δικό του εργαστήριο στην Αθήνα ενώ την ίδια χρονιά εξέθεσε για πρώτη φορά έργα του σε έκθεση του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών.[6] Το 1917 συμμετείχε στην ίδρυση της Ομάδας «Τέχνη», η οποία προήλθε από τη σύγκρουση των νεωτεριστών καλλιτεχνών με τους συναδέλφους τους που παρέμεναν πιστοί στον συντηρητικό ακαδημαϊσμό.[7] Κατά την περίοδο 1921–1922 ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία ως πολεμικός ζωγράφος.[5] Το 1922 ήταν ο επίσημος σκιτσογράφος της Δίκης των Έξι και μερικά από τα σκίτσα αυτής της δίκης δημοσιεύθηκαν στον αθηναϊκό Τύπο. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).

Το 1923 νυμφεύθηκε την Φρόσω Σκουμπουρδή και έναν χρόνο αργότερα γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, ο Κωνσταντίνος. Μαζί με τους Φωκίωνα Ρωκ, Μιλτιάδη Μαλακάση, Κώστα Ουράνη και Δημήτρη Μητρόπουλο ίδρυσε το 1928 την Καλλιτεχνική Λέσχη «Ατελιέ». Το 1934 ίδρυσε μαζί με την ζωγράφο Αλέκα Στύλου-Διαμαντοπούλου την πρώτη ελεύθερη σχολή ζωγραφικής, η οποία λειτούργησε με επιτυχία μέχρι την πτώση της Ελλάδας στους Γερμανούς το 1941. Το 1936, με δική του παρέμβαση η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ίδρυσε παράρτημα στην Ύδρα, του οποίου ανέλαβε τελικά τη διεύθυνση (1939).[5] Το 1937, τιμήθηκε με δύο κρατικές διακρίσεις: «χαλκούν μετάλλιον» και «τιμητικό δίπλωμα». Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1940, ο Περικλής Βυζάντιος φιλοτέχνησε την αφίσα του Πολεμικού Λαχείου, το οποίο προορίζονταν για την συγκέντρωση χρημάτων για τις οικογένειες των στρατιωτών. Το 1971, ξεκίνησε να γράφει την αυτοβιογραφία του, αλλά αρρώστησε και τελικά υπέκυψε στην ασθένειά του πριν προλάβει να την ολοκληρώσει. Εντούτοις, η αυτοβιογραφία του εκδόθηκε τελικά το 1995. Εκτός από τη ζωγραφική, ο Βυζάντιος ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία (εργάστηκε ως σκηνογράφος στο Εθνικό Θέατρο κατά τη δεκαετία του 1930) και τη γελοιογραφία.

Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας, έργα του παρουσιάστηκαν σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα καθώς και σε χώρες του εξωτερικού ( όπως στην Μπιεννάλε της Βενετίας του 1934 και στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937 ).[5]

Μετά τον θάνατό του, η κόρη του, Μαριλένα Λιακοπούλου, δώρισε έργα του καλλιτέχνη για να εκτεθούν μόνιμα στην Ύδρα, στο παλιό αρχοντικό Λαζάρου Κουντουριώτη. Ο γιος του καλλιτέχνη, Ντίκος Βυζάντιος (Αθήνα, 1924 – Μαγιόρκα Ισπανίας, 10 Αυγούστου 2007) ήταν επίσης διακεκριμένος ζωγράφος που έζησε σχεδόν μόνιμα στη Γαλλία. Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του Περικλή Βυζάντιου διοργανώθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1984 και στην Αθήνα το 1994.

Τεχνοτροπία & έργο

Ο Βυζάντιος ασχολήθηκε κυρίως με την τοπιογραφία και τις προσωπογραφίες Κατά τα πρώτα χρόνια της πορείας του ήταν εμφανής η επιρροή του από τη μαθητεία του στη Γαλλία. ανήκουν έργα επηρεασμένα από τη γαλλική καλλιτεχνική παράδοση, Χαρακτηρίζεται ως ιμπρεσιονιστής ζωγράφος και διακρίθηκε για τη θετική του επιρροή στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Ελλάδας.[8]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 dp.iset.gr/artist/view.html?id=1671. Ανακτήθηκε στις 25  Απριλίου 2020.
  2. ↑ 66d7dd7e-7322-e111-9c2b-000c29604b72. Ανακτήθηκε στις 4  Ιουλίου 2020.
  3. ↑ Βυζάντιος, Περικλής. «Ο πατέρας μου». Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2015. 
  4. ↑ Βυζάντιος, Περικλής. «Ο παππούς μου». Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2015. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 «Βυζάντιος Περικλής (1893 Αθήνα - 1972 Αθήνα)». Εθνική Πινακοθήκη. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2015. 
  6. ↑ Βυζάντιος, Περικλής. «Iούλιος 1916». Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2015. 
  7. ↑ Εθνική Πινακοθήκη /100 χρόνια, Τέσσερις αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής, Από τις Συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου. 1999. σελ. 159. 
  8. ↑ Γάκη - Παντελή, Ρ. (4 Οκτωβρίου 1998). «Ο ελληνικός ιμπρεσιονισμός του Περικλή Βυζάντιου». Το ΒΗΜΑ. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2015. 

Ενδεικτική βιβλιογραφία

  • Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου: αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1995. ISBN 960-250-091-3. (Αποσπάσματα αυτού του βιβλίου παρουσιάζονται στον ιστοχώρο του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού.)
  • Γιάννης Βουτσινάς, 56 έλληνες ζωγράφοι μιλούν για την τέχνη τους, Γκοβόστης, Αθήνα 2000, σσ. 99–103. ISBN 960-270-848-4.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι