Ο Περικλής Βιζουκίδης (1879 ή 1880-1956) ήταν Έλληνας νομικός, καθηγητής πανεπιστημίου και ελευθεροτέκτονας. Αποτέλεσε αποδέκτη αρνητικής κριτικής και αντιδράσεων για διάφορες απόψεις του.^[1]

Γεννήθηκε το 1879 ή 1880^[2] στην Κωνσταντινούπολη, ωστόσο η καταγωγή του ήταν από το Χλωμό της Βόρειας Ηπείρου. Σπούδασε νομική, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Ιένα, του Μονάχου και του Βερολίνου, όπου το 1902 αναγορεύθηκε διδάκτορας. Επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1928 ορίστηκε καθηγητής αστικού δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όντας ανάμεσα στους 5 πρώτους καθηγητές της Σχολής Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, αλλά και πρώτος κοσμήτοράς της.^[3][4][5] Αναφέρεται ως δεσπόζουσα προσωπικότητα του ΑΠΘ για την περίοδο του Μεσοπολέμου.^[6]

Το 1931 αριστεροί φοιτητές που διεκδικούσαν διάφορα αιτήματα υποστήριξαν πως ο ίδιος εξέφρασε από τη θέση του πρύτανη την άποψη ότι «το Πανεπιστήμιο δεν είναι για τους πτωχούς, οι πτωχοί να σπουδάσουν άλλες ειδικεύσεις με λαμπρό μέλλον». Αργότερα για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες έδωσε εντολή για το κλείσιμο του πανεπιστημίου και της φοιτητικής λέσχης, γεγονός που τελικά προκάλεσε μεγαλύτερη αναταραχή.^[1]

Ο Βιζουκίδης θεωρείται αμφιλεγόμενο πρόσωπο της Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο της Κατοχής. Στις 9 Απριλίου του 1941 συμμετείχε στην επιτροπή παράδοσης της πόλης στις γερμανικές δυνάμεις, από κοινού με τον τότε δήμαρχο της πόλης Κωνσταντίνου Μερκουρίου, τον Μητροπολίτη Γεννάδιο κ.ά.^[7] Επίσης εκτέλεσε χρέη διερμηνέα για την περίσταση.^[8]

Για τη στάση του επί Κατοχής κατηγορείται από διάφορους κύκλους ως δωσίλογος και φιλογερμανός,^[9][10] αποκαλούμενος από τους επικριτές του «φον Βιζουκίδης» ή «φον Περικλής».^[11] Το επόμενο διάστημα της Κατοχής συμμετείχε μαζί με άλλους παράγοντες της πόλης — όπως ο μητροπολίτης Γεννάδιος και ο Δημήτριος Δίγκας — σε προσπάθειες αναστολής του εκτοπισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τις γερμανικές αρχές,^[12] καθώς και σε κίνηση για την υλική και πνευματική ενίσχυση των κατοίκων της επαρχίας, την αντιμετώπιση της αυτονομιστικής ή βουλγαρικής προπαγάνδας και τη διαμαρτυρία έναντι των μαζικών γερμανικών αντιποίνων.^[13]

Το 1945 διετέλεσε μέλος τριμελούς επιτροπής που εξέτασε την υπόθεση επιστροφής του μεταρρυθμιστή παιδαγωγού Αλέξανδρου Δελμούζου στην έδρα του, από την οποία είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί όταν επιβλήθηκε η δικτατορία Μεταξά. Ο Βιζουκίδης τάχθηκε εναντίον, ωστόσο μειοψήφησε και ο Δελμούζος επανήλθε στη θέση του.^[14] Αργότερα καταδικάστηκε από ποινικό δικαστήριο διότι χειροδίκησε κατά του συναδέλφου του και πρύτανη Δημητρίου Καββάδα.^[15] Πρωτοστάτησε στις ενέργειες για να εκδιωχθούν όλοι οι προοδευτικοί και αντιστασιακοί καθηγητές του Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης όπως οι Δημήτριος Καββάδας, Γιάννης Ιμβριώτης, Κώστας Τζώνης, Χαράλαμπος Θεοδωρίδης, Αντώνιος Σιγάλας κ.ά.^[16]

Απεβίωσε στις Σέρρες στις 27 Σεπτεμβρίου 1956, μετά από τραύμα στο κεφάλι που προκλήθηκε από ατύχημα, σε ηλικία 73 ετών.^[17] Ήταν μέλος μασονικής στοάς σύμφωνα με δημοσίευση της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος.^[18]

Μετά θάνατον, το όνομά του δόθηκε σε οδούς της Θεσσαλονίκης^[9] και των Ιωαννίνων.^[11]

Μελέτησε την εξέλιξη που είχε το δίκαιο από την αρχαιότητα, μέχρι την εποχή του, συγγράφοντας έργα σχετικά με το θέμα αυτό. Τα σημαντικότερα ήταν τα εξής:^[3][2]

• Οθωμανικόν Σύνταγμα, 1909.
• Η δίκη του Σωκράτους, 1918.
• Περί των Δηλίων, 1921.
• Επιστημονικαί πηγαί περί Σωκράτους: βιβλιογραφικός οδηγός κατά τάξιν αλφαβητικός, 1921.
• Ο Ιωσήφ Kohler ως νομικός και φιλόσοφος, 1923.
• Παλαιά δόγματα και καίνα διδάγματα της νομικής επιστημής, 1923.
• Συμβολαί εις την Ηπειρωτικήν βιβλιογραφίαν, 1927.
• Ηπειρώτικων θεσμίων έρευνα, 1927.
• Κριτικά σημειώματα, 1927.
• Το νομοθετικόν πρόβλημα, 1932.
• Η επί το Ρωμαϊκό Δίκαιον ελληνική επίδρασις, 1940.

• Περικλής Βιζουκίδης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.