Ο οσποδάρος, ή οσποδάριος ήταν διοικητικός τίτλος της Οθωμανικής διοίκησης για τη Μολδαβία και τη Βλαχία που δήλωνε τον διοικητή, ηγεμόνα, πρίγκηπα με σχετική αυτονομία, και διατηρήθηκε από τον 15ο ως τις αρχές του 19ου αιώνα^[1][2].

Τη θέση μετά το 1700 και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση κατείχαν σταθερά Φαναριώτες^[3], αξίωμα το οποίο διατηρούνταν για λιγότερο από 3 χρόνια^[2]. Σε αντίθεση με τους Πασάδες οι Οσποδάροι δεν είχαν στρατιωτικές αρμοδιότητες, αλλά είχαν την υποχρέωση να παρέχουν στρατεύματα σε περίπτωση πολέμου των Οθωμανών^[3]

Σημαντικοί Οσποδάροι μεταξύ άλλων ήταν οι Αλέξανδρος Χαντζερής, Ιωάννης Καρατζάς (1812), Αλέξανδρος Σούτσος (1812), Κωνσταντίνος Νέγρης γενικός τοποτηρητής (1821), Γρηγόριος Δ΄ Γκίκας οσποδάρος κλπ^[3]

Αυτό το λήμμα σχετικά με ένα ιστορικό θέμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.