Μωρίς Ντρυόν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Maurice Druon (Γαλλικά)[1]
Γέννηση
Τόπος ταφής	Les Artigues-de-Lussac[2][3]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[4][5][6]
Σπουδές	Λύκειο Λουί-λε-Γκραν Lycée Michelet, Vanves
Πληροφορίες ασχολίας
Αξιοσημείωτο έργο	Οι μεγάλες οικογένειες Οι Καταραμένοι βασιλείς Tistou: The Boy with Green Thumbs
Περίοδος ακμής	1942
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Συσπείρωση για τη Δημοκρατία
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης Ισόβιος γραμματεύς της Γαλλικής Ακαδημίας (1985–1999) πρόεδρος (1967–1973, Association des lauréats du concours général)[7] Ευρωβουλευτής (1979–1980, Γαλλία)[8] Υπουργός πολιτισμού της Γαλλίας (1973–1974) αναπληρωματικό μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (1978–1981)[9] 30η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1966–2009)
Βραβεύσεις	Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων βραβείο Γκονκούρ (1948) Ταξιάρχης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας Βραβείο Ιδρύματος Πρίγκηπα Πιέρ (1966) Τάγμα της Φιλίας (1993) γενικός διαγωνισμός (1936) επίτιμος διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο Μεγαλόσταυρος του Στρατιωτικού Τάγματος του Χριστού[10] Τάγμα της Φιλίας των Λαών τιμητικό διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο των Τιράνων
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μωρίς Ντρυόν (Maurice Druon, 23η Απριλίου 1918 -14 Απριλίου 2009), ήταν Γάλλος συγγραφέας και πολιτικός. Έλαβε μέρος στη Γαλλική Αντίσταση και κατέφυγε στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 1943, όπου συμμετείχε στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα «Τιμή και Πατρίδα» του BBC. Έγραψε, με τον θείο του συγγραφέα Ζοζέφ Κεσέλ,^[11] τα λόγια του Τραγουδιού των Παρτιζάνων, που μελοποίησε η Άννα Μαρλύ.^[12]

Είχε έντονη πολιτική δράση, διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού το 1973-1974.

Ο Μωρίς Ντρυόν γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1918 στο Παρίσι. Ήταν γιος του Ρώσου Εβραίου ^[13] μετανάστη ηθοποιού Λαζάρ Κεσέλ. Ο πατέρας του αυτοκτόνησε το 1920 σε ηλικία 20 ετών όταν ο Μωρίς ήταν 2 ετών και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε το 1926 με τον δικηγόρο Ρενέ Ντρυόν, που τον μεγάλωσε σαν γιο του και του έδωσε το όνομά του. ^[12]

Πέρασε την παιδική του ηλικία στη Νορμανδία. Αποφοίτησε από το λύκειο Μισελέ στη Βανβ, στο νομό Ω-ντε-Σεν. Άρχισε να δημοσιεύει σε ηλικία δεκαοκτώ ετών σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες (1937-1939).

Το 1940, αποφοίτησε από τη σχολή Ιππικού του Σωμύρ και υπηρέτησε στο ιππικό. Όταν αποστρατεύτηκε μετά την ήττα της Γαλλίας, εντάχθηκε στην Αντίσταση. Αυτή την εποχή έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο, Megarée,1942. Το 1942 διέσχισε παράνομα την Ισπανία και την Πορτογαλία και έφθασε στο Λονδίνο, όπου εντάχθηκε ως εθελοντής στις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις. Συμμετείχε στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα «Τιμή και Πατρίδα» του BBC και έγραψε με τον θείο του Ζοζέφ Κεσέλ τα λόγια του Τραγουδιού των Παρτιζάνων, που μελοποίησε η Άννα Μαρλύ.^[12] (1943). Ήταν διευθυντής του έργου του Γραφείου Εσωτερικών και Επίτροπος Πληροφόρησης, καθώς και πολεμικός ανταποκριτής για το γαλλικό και συμμαχικό στρατό μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών.^[14]

Μετά τον πόλεμο, ο Μωρίς Ντρυόν ξεκίνησε μια επιτυχημένη λογοτεχνική σταδιοδρομία με την τριλογία Οι μεγάλες οικογένειες (βραβείο Γκονκούρ 1948) και αργότερα με τη σειρά Καταραμένοι Βασιλείς, ιστορικό μυθιστόρημα σε επτά τόμους που εκδόθηκαν μεταξύ 1955 και 1977 και που προσαρμόστηκε για την τηλεόραση με μεγάλη επιτυχία στο ευρύ κοινό. Έχει γράψει πολλά άλλα έργα, όπως Τιστού ο Πρασινοδάκτυλος,1957, μια ιστορία για παιδιά, αλλά και έργα πολιτικά και δοκίμια.

Εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1966 και έγινε μόνιμος γραμματέας της από το 1985 έως το 1999. Διετέλεσε υπουργός πολιτισμού, βουλευτής, και ευρωβουλευτής. Ήταν μέλος και της Ακαδημίας Αθηνών, από το 1981.

Πέθανε στις 14 Απριλίου 2009 στο Παρίσι.

Ανάμεσα στα έργα του περιλαμβάνονται:

• Η τριλογία Οι μεγάλες οικογένειες. Το ομότιτλο πρώτο μυθιστόρημα της τριλογίας απέσπασε το βραβείο Γκονκούρ το 1948. Περιγράφονται πικρές αντιπαλότητες μέσα σε μια οικογένεια βιομηχάνων στη μεσοπολεμική Γαλλία και είναι μια ανελέητη απεικόνιση της γαλλικής κοινωνίας στον Μεσοπόλεμο. Οι επόμενοι τόμοι ήταν η Πτώση των σωμάτων (la Chute des corps, 1950) και Συνάντηση στην κόλαση (Rendez-vous aux enfers, 1951).

• Οι Καταραμένοι βασιλείς, που γράφτηκε μεταξύ 1955 και 1977. Ιστορική μυθιστορηματική σειρά που αφηγείται τις δοκιμασίες της γαλλικής μοναρχίας κατά την περίοδο πριν τον εκατονταετή πόλεμο μεταξύ της Γαλλίας και της Αγγλίας. Σαν ιστορική βάση λαμβάνεται ο θρύλος σύμφωνα με τον οποίο ο Ναΐτης ιππότης Ζακ ντε Μολαί το 1314, πριν ξεψυχήσει πάνω στην πυρά, καταράστηκε τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο και τον Πάπα Κλήμη καθώς και τους κληρονόμους και τους απογόνους τους για δεκατρείς γενεές. Πράγματι, ο Πάπας Κλήμης πέθανε από ασθένεια μερικούς μήνες μετά την εκτέλεση, ενώ λίγο αργότερα ο Φίλιππος σκοτώθηκε σε ατύχημα κατά τη διάρκεια του κυνηγιού τον ίδιο χρόνο (1314). Το λογοτεχνικό έργο περιλαμβάνει συνολικά επτά τόμους, έξι δημοσιεύθηκαν από το 1955 έως το 1960 και ο τελευταίος το 1977. Δημιουργήθηκαν δύο τηλεοπτικές προσαρμογές το 1972 και το 2005.

1. Le Roi de fer (ελλ. τίτλος η Κατάρα του τελευταίου Ναΐτη)
2. La Reine étranglée (Η στραγγαλισμένη βασίλισσα)
3. Les Poisons de la couronne (Τα δηλητήρια του στέμματος)
4. La Loi des mâles (Ο νόμος της αρσενικής διαδοχής), στη Γαλλία Σαλικός νόμος
5. La Louve de France (Η λύκαινα της Γαλλίας)
6. Le Lys et le lion (Ο Κρίνος και το λιοντάρι)
7. Quand un Roi perd la France (Όταν ένας βασιλιάς χάνει τη Γαλλία)

• Les Mémoires de Zeus (1962-1967) (Τα απομνημονεύματα του Δία)
• Tistou les pouces verts (1957) (Τιστού ο Πρασινοδάκτυλος), βιβλίο για παιδιά.

• Réformer la démocratie (1982) (Να αναπλάσουμε τη Δημοκρατία), πολιτικό δοκίμιο.

Le chant des partisans