Το Ματαρό χρονολογείται από τους ρωμαϊκούς χρόνους ως ένα χωριό με το όνομα Ιλούρο (Iluro ή Illuro). Πρόσφατα ανακαλύφθηκαν τα ερείπια ενός ρωμαϊκού λουτρού του 1ου αιώνα π.Χ., γνωστού τοπικά ως Τόρε Λιαουδέρ (Torre Llauder), που είναι επισκέψιμα. Ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος N-II ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι με τον αρχικό ρωμαϊκό δρόμο Βία Αουγκούστα.
Το Ματαρό ανακηρύχθηκε πόλη με βασιλικό διάταγμα τον 19ο αιώνα, παρόλο που εκείνη την εποχή ο πληθυσμός του δεν πληρούσε τις προδιαφραφές για το καθεστώς πόλης. Ήταν η πρώτη πόλη της Ισπανίας που απέκτησε σιδηροδρομικό δίκτυο, τη γραμμη Ματαρό - Βαρκελώνη, που άνοιξε στις 28 Οκτωβρίου 1848 από τον Καταλανό επιχειρηματία και γέννημα του Ματαρό, Μικέλ Μπιάδα (Miquel Biada). Ο λόγος ήταν η ανθηρή βιομηχανική παραγωγή που από τα μέσα του 19ου αιώνα είχε αναπτυχθεί στην πόλη. Η προσήλωση στην επεξεργασία υφασμάτων διατηρήθηκε μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα, όταν και λόγω του διεθνούς ανταγωνισμού το Ματαρό μετατράπηκε σταδιακά σε μια πόλη που κυριαρχείται από τον τριτογενή τομέα.
Εκείνη η γραμμή αποτελεί πλέον μέρος της τοπικής προαστιακής γραμμής που συνδέει το Οσπιταλέτ ντε Λιοβρεγάτ με το Μασανέτ ντε λα Σέλβα. Το Mataró συνδέεται επίσης με Βαρκελώνη και Χιρόνα με τον αυτοκινητόδρομο C-32, καθώς και με το Γκρανολιές με τον C-60.
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992 της Βαρκελώνης, το Ματαρό ήταν το σημείο εκκίνησης του Μαραθωνίου δρόμου.
Αξιοθέατα
Ο αρχιτέκτονας και αρχαιολόγος Ζοζέπ Πουτς ι Καδαφάλκ έχει σχεδιάσει το κτήριο του Δημαρχείου[4] και αρκετά ακόμα αξιόλογα κτήρια της πόλης, όπως τα:
Κάσα Κόλι ι Ρεγάς (Casa Coll i Regàs)
Κάσα Παρέρα (Casa Parera)
Κάσα Σιστέρνες (Casa Sisternes)
Ελ Ρένγκλε (El Rengle)
Το Ησυχαστήριο του Αγίου Σίμωνα (Ermita de Sant Simó)
Λα Μπενεφισιέντσια (La Beneficiència)
Σε μικρή απόσταση από την πόλη βρίσκονται τα αρχαιολογικά ερείπια της ρωμαϊκής Βίλας Καν Λιαουδέρ (Can Llauder).[5]
