Οι Λος Άντζελες Λέικερς (αγγλικά: Los Angeles Lakers) είναι μια από τις τριάντα ομάδες του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης (NBA) και συμμετέχουν στην δυτική περιφέρεια. Έδρα τους είναι το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, όπου φιλοξενούνται στο Staples Center, το οποίο και μοιράζονται με την ανταγωνιστική ομάδα των Λος Άντζελες Κλίπερς, τη γυναικεία ομάδα των Λος Άντζελες Σπαρκς και με τους Λος Άντζελες Κίνγκς από το NHL (χόκεϋ).
Η δικαιόχρηση ξεκίνησε το 1947, με την αγορά μιας διαλυμένης ομάδας, των Ντιτρόιτ Τζεμς της NBL (National Basketball League), η οποία έδρευε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν.[1] Τότε πραγματοποιήθηκε η μετεγκατάστασή της στη Μιννεάπολη, όπου η ομάδα πήρε επίσημα τον τίτλο Λέικερς, από το ψευδώνυμό της πολιτείας, "η Γη των 11.936 Λιμνών".[2] Στη Μιννεάπολη κέρδισαν πέντε πρωταθλήματα πριν από τη μετακόμιση στο Λος Άντζελες, την περίοδο 1960–61 όπου παραμένουν έως σήμερα.
Με πρώτο μεγάλο όνομα τον Τζορτζ Μάικαν, οι Μιννεάπολις Λέικερς κατέκτησαν πέντε τίτλους μέχρι το 1954.[3] Μετακόμισαν στο Λος Άντζελες το 1960 λόγω οικονομικών προβλημάτων και έφθασαν στους τελικούς του ΝΒΑ έξι φορές κατά την δεκαετία του '60 με πρωτεργάτες τους Έλτζιν Μπέιλορ και Τζέρι Ουέστ, χάνοντας και στους έξι τελικούς από τους Μπόστον Σέλτικς, ξεκινώντας μια αντιζηλία που θεωρείται η μεγαλύτερη του ΝΒΑ.[4]
Μετά την προσθήκη του Ουίλτ Τσάμπερλεϊν στην σύνθεσή τους,[5] οι Λέικερς κατέκτησαν τον έκτο τους τίτλο το 1972.[6] Τρία χρόνια αργότερα, μετακόμισε στο Λος Άντζελες ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '80 μαζί με τον Μάτζικ Τζόνσον, η οποία ονομάστηκε "Showtime", λόγω του ιδιαίτερα θεαματικού τρόπου παιχνιδιού της ειδικά στους αιφνιδιασμούς της.[7] Κατέκτησαν πέντε ακόμη τίτλους από το 1980 ως το 1988, οδηγούμενοι από τον Πατ Ράιλι, προπονητή που έχει ενταχθεί στο Hall of Fame του ΝΒΑ.[8]
Το 1996, μεταγράφηκε στους Λέικερς ο Σακίλ Ο'Νιλ και εντάχθηκε στην σύνθεση τους ο Κόμπι Μπράιαντ μέσω της διαδικασίας των ντραφτ.[9] Μαζί με τον προπονητή Φιλ Τζάκσον, κατέκτησαν τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, ενώ επέστρεψαν στους τίτλους την διετία 2009-2010.[10]
Κατέχουν το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων νικών με 33 κατά την σεζόν 1971-72,[11][12] ενώ 21 καλαθοσφαιριστές και 4 προπονητές τους έχουν ενταχθεί στο Hall of Fame.[13]
Ιστορία
Οι πρώτοι τίτλοι
1947-1949
Ο Τζορτζ Μάικαν το 1948
Οι Μιννεάπολις Λέικερς πραγματοποίησαν την πρώτη τους εμφάνιση στο στο NBL την σεζόν 1947-48, με τον Τζορτζ Μάικαν, ύψους 2,08 μ., να μεταγράφεται εκείνη την χρονιά στην ομάδα. Ο Μάικαν είχε ενταχθεί στην ομάδα των Σικάγο Αμέρικαν Γκίαρς στο τέλος του 1945-46, οδηγώντας τους στην κατάκτηση του πρωταθλήματος την επόμενη σεζόν. Εκτός του Μάικαν, στην σύνθεση της ομάδας συμπεριλαμβανόταν ο φόργουορντ Τζιμ Πόλαρντ και ο πλέι-μέικερ Χερμ Σέφερ, ενώ προπονητής τους ήταν ο Τζον Κούντλα.[14]
Αφού κέρδισαν τον τίτλο της δυτικής περιφέρειας, κατέκτησαν και το πρωτάθλημα του NBL, με τον Μάικαν να έχει 21,3 πόντους μέσο όρο στην κανονική περίοδο και 24,4 πόντους στα πλέι-οφ.[15]
Ο Μάικαν αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο αστέρι του πρωταθλήματος του ΒΑΑ, στο οποίο εντάχθηκαν οι Λέικερς την σεζόν 1948-49. Βασικός αντίπαλος τους για την κορυφή της δυτικής περιφέρειας ήταν οι Ρότσεστερ Ρόγιαλς, με αποτέλεσμα να τερματίσουν δεύτεροι στην Δύση με 44 νίκες και 16 ήττες. Στα πλέι-οφ απέκλεισαν τους Σικάγο Σταγκς με 2-0, πριν κερδίσουν και τους Ρόγιαλς με 2-0. Στους τελικούς αντιμετώπισαν τους Ουάσινγκτον Κάπιτολς του Ρεντ Άουερμπαχ,[16] όπου κέρδισαν τους τρεις πρώτους αγώνες, με τον Μάικαν να σπάει τον καρπό του στο τέταρτο παιχνίδι. Επέστρεψε στο πέμπτο ματς με δεμένο τον καρπό, σκοράροντας 22 πόντους, αλλά μην καταφέρνοντας να δώσει τη νίκη στην ομάδα του. Τελικά, οι Λέικερς κέρδισαν με 77-56 στο έκτο παιχνίδι κατακτώντας τον πρώτο τους τίτλο.[17]
1949-1951
Οι Λέικερς της σεζόν 1949-50
Το ΒΑΑ και το NBL ενώθηκαν το 1949 με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το ΝΒΑ, το οποίο στην πρώτη του χρονιά αποτελούνταν από δεκαεπτά ομάδες, χωρισμένες σε τρεις περιφέρειες. Οι Λέικερς μπήκαν στην κεντρική περιφέρεια για μοναδική χρονιά στην ιστορία τους, όπου είχαν ως βασικό αντίπαλο και πάλι τους Ρότσεστερ Ρόγιαλς.[18] Με την προσθήκη του φόργουορντ Βερν Μίκελσεν και των γκαρντ Σλέιτερ Μάρτιν και Μπαντ Γκραντ, η ομάδα παρουσιάστηκε ακόμη δυνατότερη σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν και ισοβάθμησε με τους Ρόγιαλς στην κορυφή με 51 νίκες και 17 ήττες. Οι δύο ομάδες έπαιξαν αγώνα μπαράζ για τον τίτλο της περιφέρειας, με τους Λέικερς να κερδίζουν με 78-76, με 35 πόντους του Μάικαν.[19]
Στα πλέι-οφ, απέκλεισαν εύκολα τους Σικάγο Σταγκς και τους Φορτ Γουέιν Πίστονς, πριν κερδίσουν τους Άντερσον Πάκερς με 2-0 στους ημιτελικούς πρωταθλήματος. Στην τελική φάση αντιμετώπισαν τους Σίρακιους Νάσιοναλς με μειονέκτημα έδρας, άλλα κέρδισαν στον πρώτο αγώνα εκτός έδρας με ένα σουτ του Μπομπ Χάρισον από το κέντρο του γηπέδου με την λήξη του αγώνα.[20] Οι Νάσιοναλς ισοφάρισαν την σειρά στο δεύτερο ματς, αλλά οι Λέικερς κέρδισαν τα δύο επόμενα παιχνίδια στην έδρα τους. Ο τίτλος κρίθηκε στον έκτο αγώνα, όπου οι Λέικερς κέρδισαν με 110-95, με τον Μάικαν να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με μέσους όρους 27,4 πόντων στην κανονική περίοδο και 31,3 πόντων στα πλέι-οφ.[21]
Την επόμενη σεζόν οι ομάδες του ΝΒΑ μειώθηκαν σε έντεκα και οι περιφέρειες σε δύο, με τους Λέικερς να επιστρέφουν στην δυτική περιφέρεια. Ο διαμοιρασμός των παικτών των έξι ομάδων που διαλύθηκαν στα υπόλοιπα σωματεία, βοήθησε στην άνοδο του ανταγωνισμού, αλλά οι Λέικερς παρέμειναν το φαβορί για τον τίτλο πραγματοποιώντας το καλύτερο ρεκόρ της λίγκας με 44-24. Παρ' όλα αυτά, στα πλέι-οφ πραγματοποίησαν την πρώτη τους ήττα σε πρώτο γύρο από τους Ιντιανάπολις Ολίμπιανς, τους οποίους όμως απέκλεισαν με 2-1. Δεν κατάφεραν κάτι ανάλογο κατά των Ρότσεστερ Ρόγιαλς στους τελικούς της περιφέρειας, όπου παρότι κέρδισαν τον πρώτο αγώνα, ηττήθηκαν στους τρεις επόμενους και απώλεσαν τον τίτλο.[22]
1951-1954
Την σεζόν 1951-52, η διοργανώτρια αρχή αποφάσισε να μεγαλώσει την ρακέτα, με σκοπό να δυσκολέψει ιδιαίτερα ψηλούς αθλητές όπως ο Μάικαν.[23] Παρ' όλα αυτά, σημείωσε 23,8 πόντους κατά μέσο όρο, όντας δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος πίσω από τον Πολ Άριζιν των Φιλαδέλφεια Ουόριορς.[24]
Ο Βερν Μίκελσεν
Οι Λέικερς έχασαν και πάλι την πρώτη θέση στην Δύση από τους Ρόγιαλς για μία νίκη, αλλά τους απέκλεισαν με 3-1 στους τελικούς της περιφέρειας, πριν αντιμετωπίσουν τη Νέα Υόρκη στους τελικούς. Εκεί, κέρδισαν τους Νικς στο πρώτο ματς, αλλά έχασαν το πλεονέκτημα έδρας στο δεύτερο. Στην έδρα των Νικς οι δύο ομάδες σημείωσαν από μία νίκη, κάτι που επαναλήφθηκε στο πέμπτο και το έκτο παιχνίδι. Τελικά, οι Λέικερς κατέκτησαν το πρωτάθλημα, νικώντας με 82-65 στο έβδομο ματς.[25]
Την επόμενη χρονιά, οι Λέικερς επανήλθαν στην πρώτη θέση της δυτικής περιφέρειας, επικρατώντας των Ρόγιαλς με διαφορά τεσσάρων νικών. Ο μέσος όρος πόντων του Μάικαν έπεσε στους 20,6, αλλά στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ του πρωταθλήματος μπήκε και ο συμπαίκτης του Βερν Μίκελσεν με 15,0 πόντους ανά αγώνα. Επίσης, ο Μάικαν ήταν πρώτος ριμπάουντερ της λίγκας με 14,4 κατά μέσο όρο.[26]
Στα πλέι-οφ, απέκλεισαν τους Ολίμπιανς και τους Πίστονς, φτάνοντας στους τελικούς και πάλι με αντιπάλους τους Νικς της Νέας Υόρκης. Στον πρώτο αγώνα της Μιννεάπολης, οι Νικς κέρδισαν με οκτώ πόντους, ενώ στο δεύτερο ματς οι Λέικερς επικράτησαν με δύο πόντους.[27] Τα τρία επόμενα παιχνίδια ήταν προγραμματισμένα να γίνουν στη Νέα Υόρκη, με τους "Λιμνάνθρωπους" να σπάνε την έδρα των Νικς και στα τρία, κατακτώντας το τέταρτο πρωτάθλημα τους σε πέντε χρόνια και κερδίζοντας τον χαρακτηρισμό της πρώτης δυναστείας του ΝΒΑ.[28]
Την σεζόν 1953-54, ο η απόδοση του 29χρονου Μάικαν έπεσε ακόμη περισσότερο λόγω προβλημάτων με τα γόνατα του, με αποτέλεσμα να κλείσει την κανονική περίοδο με 18,1 πόντους. Στους Λέικερς εντάχθηκε ο ρούκι Κλάιντ Λόβλετ και η ομάδα ολοκλήρωσε την σεζόν με ρεκόρ 46-26.[29] Στα πλέι-οφ απέκλεισαν τους Ρόγιαλς στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας και αντιμετώπισαν στους τελικούς τους Σίρακιους Νάσιοναλς. Οι Νάσιοναλς έσπασαν την έδρα στην Μιννεάπολη στο δεύτερο παιχνίδι, αλλά οι Λέικερς κέρδισαν τα δύο από τα τρία επόμενα ματς στην έδρα των Νάσιοναλς. Ηττήθηκαν και πάλι στην έδρα τους με δύο πόντους και η σειρά οδηγήθηκε στον έβδομο αγώνα, όπου οι Λέικερς επικράτησαν με 87-80, κατακτώντας έναν ακόμη τίτλο.[30]
Τα χρόνια μετά την αποχώρηση του Μάικαν
1954-1958
Το καλοκαίρι του 1954, η διοργανώτρια αρχή του ΝΒΑ καθιέρωσε τον κανόνα των 24 δευτερολέπτων ανά επίθεση, όπως και το όριο των έξι φάουλ ανά περίοδο, μετά από τα οποία σε κάθε φάουλ η ομάδα θα εκτελούσε ελεύθερες βολές. Οι νέοι κανονισμοί καθιερώθηκαν με σκοπό να αυξηθεί ο ρυθμός του παιχνιδιού και να σταματήσουν τα υπεράριθμα φάουλ στην κατοχή της μπάλας προς το τέλος κάθε αγώνα.
Ο Τζιμ Πόλαρντ
Ο Μάικαν αποχώρησε από την ενεργό δράση, αναλαμβάνοντας χρέη μάνατζερ στον σύλλογο. Την θέση του σέντερ κάλυψε ο Κλάιντ Λόβλετ, με 18,7 πόντους και 11,5 ριμπάουντ ανά αγώνα.[31] Παρ' όλα αυτά, δεν είχε τις αμυντικές επιδόσεις του Μάικαν, με αποτέλεσμα οι Λέικερς να ολοκληρώσουν την χρονιά με ρεκόρ 40-32, δεύτεροι στην περιφέρεια πίσω από τους Φορτ Γουέιν Πίστονς. Αφού απέκλεισαν τους Ρότσεστερ Ρόγιαλς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, ηττήθηκαν από τους Πίστονς με 3-1 στους τελικούς περιφέρειας, χάνοντας για πρώτη φορά τον τίτλο του πρωταθλητή μετά από τέσσερα χρόνια.[32]
Το καλοκαίρι του 1955, αποσύρθηκε ο Τζιμ Πόλαρντ μετά από οκτώ χρόνια με τους Λέικερς,[33] με νεότερο στέλεχος της ομάδας τον Λόβλετ, ο οποίος βρισκόταν στο 26ο έτος του. Ο Λόβλετ έγινε το αστέρι της ομάδας, με 21,5 πόντους και 14,0 ριμπάουντ ανά αγώνα, αλλά η ομάδα δεν πήγαινε καθόλου καλά, με αποτέλεσμα να ζητήσουν από τον Μάικαν να επιστρέψει στα μέσα της σεζόν. Ο βετεράνος σέντερ έπαιξε σε 37 παιχνίδια με 10,5 πόντους και 8,3 ριμπάουντ κατά μέσο όρο,[34] αλλά οι Λέικερς πραγματοποίησαν για πρώτη φορά αρνητικό ρεκόρ με 33 νίκες και 39 ήττες και αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ από τους Σεντ Λούις Χοκς με 2-1.[35]
Την επόμενη χρονιά, οι Λέικερς τερμάτισαν στην πρώτη θέση της Δύσης με 34-38, ισόβαθμοι με τους Χοκς και τους Πίστονς, κάτι που αποδεικνύει την αδύναμη δυτική περιφέρεια εκείνη την εποχή, αφού στην Ανατολή ο τελευταίος ολοκλήρωσε την σεζόν με 36-36.[36] Αφού απέκλεισαν τους Πίστονς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, αποκλείστηκαν από τους Χοκς με 3-0 στους τελικούς περιφέρειας, χάνοντας το τρίτο ματς στην δεύτερη παράταση με 143-135.[37]
Το 1957-58, αποδείχτηκε η χειρότερη χρονιά στην μέχρι τότε ιστορία της ομάδας, με τον Μάικαν να κάθεται στον πάγκο των Λέικερς αλλά να παραιτείται στα μέσα της σεζόν, έχοντας ρεκόρ 9-30. Ο Τζον Κούντλα έπεστρεψε στην θέση του προπονητή, αλλά δεν μπόρεσε να αλλάξει την κατάσταση, με τους "Λιμνάνθρωπους" να τερματίζουν τελευταίοι στην δυτική περιφέρεια με ρεκόρ 19-53 και να μένουν εκτός πλέι-οφ για πρώτη φορά.[38]
1958-1960
Ο Έλτζιν Μπέιλορ σε αφίσα του 1969
Το κάκιστο ρεκόρ της ομάδας την σεζόν 1957-58, έδωσε στους Λέικερς τη # 1 επιλογή στα ντραφτ της επόμενης σεζόν, όπου η ομάδα της Μιννεάπολης επέλεξε τον Έλτζιν Μπέιλορ από το πανεπιστήμιο του Σιάτλ.[39] Ο νεαρός φόργουορντ βοήθησε στην άνοδο της ομάδας, πετυχαίνοντας 24,9 πόντους και 15,0 ριμπάουντ στην πρώτη του σεζόν, όπου αναδείχθηκε ρούκι της χρονιάς, με τους Λέικερς να κερδίζουν 14 περισσότερα παιχνίδια σε σχέση με το 1958 και να ολοκληρώνουν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 33-39, όντας δεύτεροι στην δυτική περιφέρεια πίσω από τους Χοκς.[40]
Στα πλέι-οφ απέκλεισαν τους Ντιτρόιτ Πίστονς και αντιμετώπισαν τους Σεντ Λούις Χοκς στους τελικούς περιφέρειας, οι οποίοι είχαν τερματίσει πρώτοι με ρεκόρ 49-23. Παρ' όλα αυτά, ο Μπέιλορ με την βοήθεια του βετεράνου Βερν Μίκελσεν, κατάφερε να ανατρέψει το εις βάρος τους 1-2 και να οδηγήσει την ομάδα του στους τελικούς του ΝΒΑ μετά από πέντε χρόνια, κερδίζοντας την σειρά με 4-2. Στην σειρά των τελικών αντιμετώπισαν για πρώτη φορά τους Μπόστον Σέλτικς, οι οποίοι είχαν κερδίσει τους Λέικερς στα 18 προηγούμενα παιχνίδια που τους είχαν αντιμετωπίσει. Οι Σέλτικς διατήρησαν την παράδοση, κατακτώντας το πρωτάθλημα με 4-0 στις νίκες.[41]
Την επόμενη χρονιά, ο Κούντλα αντικαταστάθηκε από τον Τζον Καστελάνι,[42] υπό την καθοδήγηση του οποίου η ομάδα σημείωσε μόνο 11 νίκες σε 36 αγώνες, για να αντικατασταθεί από τον Τζιμ Πόλαρντ.[43] Οι Λέικερς τερμάτισαν με ρεκόρ 25-50, με μοναδική αναλαμπή την εξαιρετική απόδοση του Μπέιλορ, ο οποίος είχε μέσους όρους 29,6 πόντων και 16,4 ριμπάουντ.[44] Στα πλέι-οφ, απέκλεισαν τους Πίστονς με 2-0 και αντιμετώπισαν τους Χοκς στους τελικούς περιφέρειας, όπου προηγήθηκαν με 3-2 στις νίκες, αλλά τελικά επικράτησε το φαβορί και οι Χοκς προκρίθηκαν στους τελικούς του ΝΒΑ κερδίζοντας με 97-86 στο έβδομο παιχνίδι.[45]
Μετακόμιση στο Λος Άντζελες και οι χαμένοι τελικοί
1960-1962
Το καλοκαίρι του 1960, οι Λέικερς έγιναν η πρώτη ομάδα του ΝΒΑ από την δυτική ακτή των ΗΠΑ, αφού μετακόμισαν στο Λος Άντζελες. Ο λόγος για την αλλαγή αυτή, ήταν η πτώση της δημοτικότητας της ομάδας στην Μιννεάπολη κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '50. Δύο χρόνια νωρίτερα, είχαν μετακομίσει στο Λος Άντζελες από το Μπρούκλιν οι Ντότζερς, ομάδα του μπέιζμπολ, σημειώνοντας εντυπωσιακή οικονομική επιτυχία, με αποτέλεσμα ο Μπομπ Σορτ, ιδιοκτήτης των Λέικερς από το 1958 να πάρει την μεγάλη απόφαση.[46]
Ο Φρεντ Σάους σε φωτογραφία του 1955
Λόγω της κακής πορείας τους στην κανονική περίοδο την προηγούμενη χρονιά, οι "Λιμνάνθρωποι" δικαιούνταν την δεύτερη επιλογή των ντραφτ, εντάσσοντας στο δυναμικό τους τον Τζέρι Ουέστ,[47] ενώ την τεχνική ηγεσία της ομάδας ανέλαβε ο Φρεντ Σάους.[48] Ο Μπέιλορ ήταν ένα από τα αστέρια του πρωταθλήματος, σημειώνοντας 34,8 πόντους και μαζεύοντας 19,8 ριμπάουντ ανά αγώνα την σεζόν 1960-61, ενώ ο Γουέστ είχε 17,6 πόντους στην πρώτη του χρονιά. Η συνεργασία των δύο παικτών ώθησε τους Λέικερς στην δεύτερη θέση της δυτικής περιφέρειας με ρεκόρ 36-43.[49]
Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ αντιμετώπισαν τους Πίστονς, όπου κέρδισαν τους δύο πρώτους αγώνες, αλλά έχασαν τους δύο επόμενους στο Ντιτρόιτ. Τελικά, οι Λέικερς κέρδισαν την σειρά με 3-2, καταβάλλοντας τους Πίστονς με 137-120 στο πέμπτο παιχνίδι. Στους τελικούς της περιφέρειας αντιμετώπισαν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τους Χοκς, οι οποίοι είχαν ολοκληρώσει την χρονιά με δεκαπέντε νίκες παραπάνω από το Λος Άντζελες. Μετά από δύο νίκες έκαστος, οι Λέικερς κέρδισαν τον πέμπτο αγώνα, αλλά ηττήθηκαν στα δύο τελευταία με 114-113 και 105-103, χάνοντας την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε άλλον ένα τελικό.[50]
Το 1961-62, ο Μπέιλορ έχασε μεγάλο μέρος της κανονικής περιόδου αφού κλήθηκε στον αμερικάνικο στρατό.[51] Παρ' όλα αυτά, αγωνίστηκε σε 48 αγώνες με μέσο όρο 38,3 πόντων, ενώ ο Γουέστ σημείωνε 30,8 ανά αγώνα. Στην σύνθεση της ομάδας συμπεριλαμβανόταν ο φόργουορντ Ρούντι ΛαΡούσο, με μέσους όρους 17,2 πόντων και 10,4 ριμπάουντ και ο γκαρντ Φρανκ Σέλβι, ο οποίος προσέθεσε 14,7 πόντους, ενώ από τον πάγκο βοηθούσαν οι Ρόντνι Χάντλι και Τομ Χόκινς.[52]
Οι Λέικερς τερμάτισαν στην κορυφή της δυτικής περιφέρειας με έντεκα νίκες διαφορά από τον δεύτερο, και απέκλεισαν τους Πίστονς στους τελικούς της περιφέρειας με 4-2 στις νίκες.[53] Στους τελικούς αντιμετώπισαν και πάλι τους Σέλτικς, όπου στα δύο πρώτα παιχνίδια στην Βοστώνη οι δύο ομάδες κέρδισαν από ένα και οι "Λιμνάνθρωποι" κέρδισαν το τρίτο παιχνίδι στο Λος Άντζελες με ένα κλέψιμο και λέι-απ του Ουέστ με τη λήξη. Οι Σέλτικς ισοφάρισαν την σειρά στο τέταρτο παιχνίδι, ενώ στο πέμπτο ματς, ο Μπέιλορ σκόραρε 61 πόντους και μάζεψε 22 ριμπάουντ, δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του, με ρεκόρ πόντων για τα πλέι-οφ που άντεξε για μισό αιώνα.[54] Στον έκτο αγώνα στο Λος Άντζελες, η Βοστώνη νικησε με 105-119 οδηγώντας την σειρά στην έδρα της. Εκεί, με το σκορ ισόπαλο 100-100, ο Σέλβι αστόχησε στο σουτ και το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση με τους Σέλτικς να κερδίζουν με 110-107.[55]
1962-1965
Ο Ντικ Μπαρνέτ
Το καλοκαίρι του 1962, εντάχθηκε στο ρόστερ της ομάδας ο γκαρντ Ντικ Μπαρνέτ, πρώην παίκτης των Νάσιοναλς, ο οποίος στην πρώτη του χρονιά είχε μέσο όρο 18,0 πόντων και αποτέλεσε την βασική εναλλακτική λύση όταν τραυματίστηκε ο Ουέστ και έλειψε για 27 παιχνίδια.[56] Ο τελευταίος σημείωσε 27,1 πόντους ανά αγώνα και ο Μπέιλορ 34,0, όντας δεύτερος σκόρερ της λίγκας πίσω από τον Ουίλτ Τσάμπερλεϊν των Σαν Φρανσίσκο Ουόριορς.[57]
Οι Λέικερς ολοκλήρωσαν την σεζόν με ρεκόρ 53-27, κατακτώντας τον τίτλο της δυτικής περιφέρειας και αφού ξεπέρασαν το εμπόδιο του Σεντ Λούις στα πλέι-οφ, ηττήθηκαν και πάλι από την Βοστώνη με 4-2.[58]
Το 1963-64, οι Ουέστ και Μπέιλορ ήταν στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ του πρωταθλήματος, αλλά η υπόλοιπη ομάδα παρουσίασε προβλήματα και το Λος Άντζελες τερμάτισε τρίτο στην Δύση με 42-38, πριν ηττηθεί από τους Σεντ Λούις Χοκς στα πλέι-οφ.[59]
Την επόμενη χρονιά, η ομάδα ανέκαμψε και με τον Ουέστ δεύτερο σκόρερ του πρωταθλήματος και τον Μπέιλορ πέμπτο, τερμάτισε πρώτη στην δυτική περιφέρεια με ρεκόρ 49-31.[60] Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ κέρδισαν τους Μπάλτιμορ Μπούλετς με 4-2, αλλά στην τελική φάση εναντίον των Σέλτικς, ο Μπέιλορ τραυματίστηκε στο γόνατο και δεν μπόρεσε να αγωνιστεί.[61] Παρά την εξαιρετική προσπάθεια του Ουέστ να καλύψει το κενό, πετυχαίνοντας 40,6 πόντους στα πλέι-οφ, οι Λέικερς ηττήθηκαν εύκολα με 4-1.[62]
1965-1968
Το 1965, ο Μπομπ Σορτ πούλησε τους Λέικερς στον Τζακ Κεντ Κουκ έναντι πέντε εκατομμυρίων δολαρίων.[63] Με τον σέντερ Ντάραλ Ίμχοφ και τον γκαρντ Ουόλτ Χάζαρντ να μετακινούνται από τον πάγκο στην βασική πεντάδα, η ομάδα συμπληρώθηκε από την προσθήκη του ρούκι Γκέιλ Γκούντριτς. Παρ' όλα αυτά, ο Μπέιλορ είχε σοβαρά προβλήματα με το γόνατο του, παίζοντας σε 66 παιχνίδια με τον χαμηλότερο μέσο όρο της καριέρας του, 16,6 πόντους. Ο Ουέστ σημείωνε 31,1 ανά αγώνα, συνεχίζοντας ως δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος πίσω από τον Τσάμπερλεϊν.[64]
Οι "Λιμνάνθρωποι" τερμάτισαν με ρεκόρ 45-35 και απέκλεισαν τους Χοκς με 4-3 στα πλέι-οφ, πριν αντιμετωπίσουν τους Σέλτικς για τέταρτη φορά την τελευταία πενταετία. Η σειρά οδηγήθηκε στο έβδομο παιχνίδι, όπου οι Λέικερς ηττήθηκαν με 95-93, χάνοντας άλλον ένα τίτλο.[65]
Το 1966-67, οι Ουέστ και Μπέιλορ αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών και η ομάδα ολοκλήρωσε την χρονιά τρίτη στην δυτική περιφέρεια με το αρνητικό ρεκόρ των 36 νικών και 45 ηττών. Στα πλέι-οφ, ηττήθηκαν στον πρώτο γύρο από τους Ουόριορς με 3-0.[66]
Την επόμενη χρονιά, ο Ουέστ έχασε 31 παιχνίδια λόγω τραυματισμών, αλλά το κενό του καλύφθηκε από τον Άρτσι Κλαρκ, ο οποίος είχε μέσο όρο 19,9 πόντων.[67] Ο Μπέιλορ οδήγησε τους Λέικερς με 26,0 πόντους και 12,2 ριμπάουντ, ωθώντας την ομάδα να τερματίσει με 52-30, δεύτερη στην Δύση πίσω από τους Χοκς. Αφού απέκλεισαν τους Σικάγο Μπουλς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, έκαναν "sweep" τους Ουόριορς στους τελικούς περιφέρειας, πριν αντιμετωπίσουν για έκτη φορά τους Σέλτικς στον τελικό, όπου ηττήθηκαν με 4-2.[68]
Η προσθήκη του Τσάμπερλεϊν και η επαναφορά στην κορυφή
1968-1971
Το καλοκαίρι του 1968, οι Λέικερς έκαναν την μεγάλη κίνηση και ενέταξαν στην σύνθεση τους έναν από τους κορυφαίους σέντερ όλων των εποχών, τον Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, δίνοντας ως ανταλλάγματα στους Φιλαδέλφεια 76ερς τον Κλαρκ, τον Ντάραλ Ίμχολφ και τον Τζέρι Τσέιμπερς. Ο Τσάμπερλεϊν αναδείχθηκε πρώτος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος με 21,1 ανά παιχνίδι και βοήθησε τους "Λιμνάνθρωπους" να κατακτήσουν τον τίτλο της δυτικής περιφέρειας με 55-27.[69]
Ο Τσάμπερλεϊν εναντίον του Μπιλ Ράσελ στους τελικούς του 1969
Στα πλέι-οφ, το Λος Άντζελες ηττήθηκε στα δύο πρώτα ματς από τους Σαν Φρανσίσκο Ουόριορς, αλλά έκανε την ολική ανατροπή κερδίζοντας με 4-2 την σειρά, συμπεριλαμβανομένης μίας νίκης με 118-78 στο έκτο παιχνίδι.[70] Ακολούθησαν οι Ατλάντα Χοκς, τους οποίους οι Λέικερς απέκλεισαν με 4-1 και αντιμετώπισαν στον τελικό τους Σέλτικς για μία ακόμη φορά, με το ενδιαφέρον να είναι τεράστιο για την αναμέτρηση του Τσάμπερλεϊν με τον άλλο μεγάλο σέντερ του ΝΒΑ, Μπιλ Ράσελ.[71] Το Λος Άντζελες κέρδισε τους δύο πρώτους αγώνες, η Βοστώνη μείωσε σε 2-1 και ισοφάρισε την σειρά κερδίζοντας στο τέταρτο παιχνίδι με ένα buzzer-beater του Σαμ Τζόουνς.[72] Η σειρά έφθασε στα επτά παιχνίδια, με τους Λέικερς να ηττώνται με δύο πόντους διαφορά, χάνοντας τον έκτο τους τελικό την τελευταία οκταετία.[73] Παράλληλα, ο Τζέρι Γουέστ αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης των τελικών, βραβείο που απονεμήθηκε για πρώτη φορά σε παίκτη της ηττημένης ομάδας.
Την επόμενη χρονιά, στον πάγκο της ομάδας κάθισε ο Τζο Μαλάνι, με τους Λέικερς να υποφέρουν από προβλήματα τραυματισμών.[74] Ο Τσάμπερλεϊν χτύπησε στο γόνατο στο ένατο παιχνίδι της σεζόν επιστρέφοντας στα πλέι-οφ και ο Μπέιλορ αγωνίστηκε σε 54 αγώνες, με αποτέλεσμα μεγαλύτερο βάρος να πέσει πάνω στον Ουέστ, ο οποίος σκόραρε 31,2 πόντους ανά αγώνα.[75]
Οι Λέικερς τερμάτισαν δεύτεροι στην Δύση με ρεκόρ 46-36 και αντιμετώπισαν τους Φοίνιξ Σανς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, κερδίζοντας την σειρά στο έβδομο ματς, αν και έχαναν με 1-3. Αφού έκαναν "sweep" τους Χοκς στους τελικούς της περιφέρειας, αντιμετώπισαν στους τελικούς τους Νιου Γιορκ Νικς, σε μία σειρά αγώνων που αποτελούσε "μήλον της έριδος" για την διοργανώτρια αρχή, με τις δύο ομάδες να προέρχονται από τις δύο μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ. Μετά το τέταρτο παιχνίδι οι δύο ομάδες είχαν από δύο νίκες και η σειρά μεταφέρονταν στη Νέα Υόρκη, όπου οι Νικς κέρδισαν με 107-100 χωρίς τον βασικό τους σέντερ, Γουίλις Ριντ.[76] Οι Λέικερς νίκησαν στον έκτο αγώνα με 135-113, με τον Τσάμπερλεϊν να σημειώνει 45 πόντους και να μαζεύει 27 ριμπάουντ και τον Ουέστ 31 πόντους και 13 ασίστ. Στο έβδομο ματς, οι Νικς επικράτησαν με 113-99 στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν, κερδίζοντας τον πρώτο τους τίτλο.[77]
Το 1970-71, η λίγκα επεκτάθηκε σε τέσσερις ντιβίζιον με δεκαεπτά ομάδες. Οι Λέικερς τοποθετήθηκαν στην Πασίφικ μαζί με τους Σαν Φρανσίσκο Ουόριορς, τους Σαν Ντιέγκο Ρόκετς, τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς και τους Σιατλ Σούπερσονικς. Τα προβλήματα στο γόνατο του Μπέιλορ τον περιόρισαν στο να αγωνιστεί μόλις σε δύο αγώνες, αλλά επέστρεψε στην ομάδα ο Γκέιλ Γκούντριτς μετά από δύο χρόνια στο Φοίνιξ, με επιπλέον προσθήκες τον Χάρολντ Χέρστον και τον Πατ Ράιλι.
Οι Ουέστ (26,9 πόντοι), Τσάμπερλεϊν (20,7 π.), Χέρστον (18,6 π.) και Γκούντριτς (17,5 π.) σήκωσαν το βάρος της επίθεσης, με τον σέντερ της ομάδας να μαζεύει 18,2 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, οδηγώντας το πρωτάθλημα στην συγκεκριμένη κατηγορία.[78] Με 48 νίκες και 34 ήττες κατέκτησαν τον πρώτο τίτλο της Πασίφικ και στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ απέκλεισαν τους Σικάγο Μπουλς σε επτά αγώνες. Στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας, ηττήθηκαν από τους Μιλγουόκι Μπακς του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ και έμειναν εκτός τελικών για πρώτη φορά μετά το 1967.[79]
1971-1973
Ο Τζέρι Ουέστ με αντίπαλο τον Τζεφ Μάλινς των Ουόριορς το 1971
Την θέση του προπονητή ανέλαβε ο Μπιλ Σάρμαν, το καλοκαίρι του 1971.[80] Στις αρχές της σεζόν 1971-72, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση ο Μπέιλορ και η βασική πεντάδα των Λέικερς αποτελούνταν από τους Ουέστ και Γκούντριτς στα γκαρντ, τον Χέρστον και τον Τζιμ ΜακΜίλαν στους φόργουορντ και τον Τσάμπερλεϊν στη θέση σέντερ.
Ξεκίνησαν την χρονιά με ρεκόρ 6-3 στον πρώτο μήνα και στις 5 Νοεμβρίου κέρδισαν την Βαλτιμόρη με 110-106, ξεκινώντας ένα σερί 14 νικών το Νοέμβριο. Τον Δεκέμβριο του 1971, κέρδισαν 16 παιχνίδια χωρίς ήττα και συνέχισαν με τρεις συνεχόμενες νίκες στις αρχές του 1972, πριν οι Μιλγουόκι Μπακς σπάσουν το σερί των 33 νικών τους.[81] Η ομάδα έκανε το καλύτερο ρεκόρ της ιστορίας της με 69 νίκες και 13 ήττες, το οποίο άντεξε ως το καλύτερο ρεκόρ του ΝΒΑ ως το 1996.[82] Ο Τσάμπερλεϊν είχε μόλις 14,2 πόντους κατά μέσο όρο, αλλά μάζευε 19,2 ριμπάουντ, ενώ ο Ουέστ ήταν πρώτος στις ασίστ στο πρωτάθλημα με 9,7 ανά αγώνα, ενώ σημείωνε περισσότερους από 25 πόντους, όπως και ο Γκούντριτς. Επίσης, ο Σάρμαν βραβεύθηκε ως προπονητής της χρονιάς.[83]
Οι "Λιμνάνθρωποι" έκαναν "sweep" τους Σικάγο Μπουλς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, και αφού απέκλεισαν τους Μπακς με 4-2, κατέκτησαν τον τίτλο μετά από 18 χρόνια κερδίζοντας τους Νικς με 4-1, με τον Τσάμπερλεϊν να βραβεύεται ως MVP των τελικών.[84]
Την σεζόν 1972-73, σημείωσαν ρεκόρ 60-22, με τον Τσάμπερλεϊν να αγωνίζεται για τελευταία χρονιά της καριέρας του και να ηγείται του πρωταθλήματος στα ριμπάουντ για ενδέκατη σεζόν, ενώ είχε ποσοστό ευστοχίας εντός παιδιάς 72,7%, που παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ.[85]
Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, οι Λέικερς απέκλεισαν στον έβδομο παιχνίδι τους Μπουλς, πριν αφήσουν εκτός τελικών τους Ουόριορς με 4-1. Για τρίτη φορά σε τέσσερα χρόνια, αντιμετώπισαν τους Νιου Γιορκ Νικς στην σειρά των τελικών. Αφού κέρδισαν το πρώτο ματς με τρεις πόντους διαφορά, ηττήθηκαν από την σφοδρή αμυντική πίεση των Νεοϋορκέζων, οι οποίοι περιόρισαν τους Λέικερς κάτω από τους εκατό πόντους στα επόμενα τέσσερα παιχνίδια, με αποτέλεσμα να χάσουν άλλον ένα τίτλο.[86]
Αλλαγή σύνθεσης και μεταγραφή του Τζαμπάρ
1973-1975
Ο Τσάμπερλεϊν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1973 σε ηλικία 37 ετών, με μέσο όρο καριέρας στους 30,1 πόντους, έχοντας συνολικά περισσότερους από 31.000 πόντους και 23.000 ριμπάουντ.[87] Για την σεζόν 1973-74, οι Λέικερς συμφώνησαν με τον σέντερ Έλμορ Σμιθ, όπως και τον Κόνι Χόκινς. Ο Ουέστ τραυματίστηκε και πάλι μετά από 31 παιχνίδια, με αποτέλεσμα να πέσει μεγάλο βάρος στο σκοράρισμα πάνω στον Γκέιλ Γκούντριτς, ο οποίος είχε μέσο όρο 25,3 πόντων.[88]
Οι "Λιμνάνθρωποι" βγήκαν πρώτοι στην Πασίφικ με 47-35, αλλά στην διαδικασία των πλέι-οφ ηττήθηκαν στον πρώτο γύρο από τους Μιλγουόκι Μπακς με 4-1, μένοντας εκτός των τελικών της περιφέρειας τους για πρώτη φορά μετά το 1967.[89]
Το καλοκαίρι του 1974, ο Ουέστ ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την αγωνιστική δράση μετά από 14 χρονιές που οδηγούσε πάντα τους Λέικερς στα πλέι-οφ, αγωνίστηκε σε 14 All-Star Game και ήταν στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος δέκα φορές. Ολοκλήρωσε την καριέρα του με 25.192 πόντους και μέσο όρο 27,0 ανά αγώνα.[90]
Ο Τζαμπάρ το 1975 στον πάγκο των Λέικερς
Για το 1974-75, οι Λέικερς υπέγραψαν με τον Κάζι Ράσελ, ο οποίος έπαιξε σε 40 ματς πριν τραυματιστεί και χάσει το υπόλοιπο της σεζόν.[91] Το Λος Άντζελες έμεινε εκτός πλέι-οφ για πρώτη φορά μετά το 1958.[92]
1975-1979
Το 1975, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ απαίτησε από τους Μπακς να τον ανταλλάξουν είτε με τους Νικς είτε με τους Λέικερς, καταλήγοντας στο Λος Άντζελες αντί των Έλμορ Σμιθ, Μπράιαν Γουίντερς, Τζούνιορ Μπρίτζμαν και Ντέιβ Μέγιερς.[93] Στην πρώτη του σεζόν με τους Λέικερς, αναδείχθηκε MVP του πρωταθλήματος, οδηγώντας την Λίγκα σε ριμπάουντ, κοψίματα και χρόνο συμμετοχής, ενώ ήταν δεύτερος στο σκοράρισμα και σε ποσοστό εντός παιδιάς.[94]
Παρ' όλα αυτά, η ομάδα δεν είχε ακόμη βρει το απαραίτητο δέσιμο και ολοκλήρωσε την σεζόν με ρεκόρ 40-42, με τον Τζαμπάρ να κατακτά άλλον ένα τίτλο MVP.[95] Ο Τζέρι Ουέστ αντικατέστησε τον Μπιλ Σάρμαν στον πάγκο των Λέικερς, ενώ ο Γκούντριτς υπέγραψε στους Νιου Ορλίνς Τζαζ. Οι "Λιμνάνθρωποι" επέστρεψαν στην κορυφή της Πασίφικ με 53-29 την σεζόν 1976-77 και απέκλεισαν τους Ουόριορς με 4-3 στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, πριν χάσουν με 4-0 από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς στους τελικούς περιφέρειας.[96]
Το 1977, υπέγραψε στην ομάδα ο Τζαμάλ Γουίλκς και ο Νορμ Νίξον μέσω ντραφτ,[97] αλλά το 1977-78 ξεκίνησε πολύ άσχημα, με τον Τζαμπάρ να χτυπάει τον Κεντ Μπένσον των Μπακς στο δεύτερο λεπτό του πρώτου αγώνα της χρονιάς, σπάζοντας το χέρι του και μένοντας εκτός παρκέ για δύο μήνες.[98] Στις 9 Δεκεμβρίου1977, ο Κέρμιτ Ουάσινγκτον των Λέικερς μάλωσε στο κέντρο του γηπέδου με τον Κέβιν Κάνερτ των Χιούστον Ρόκετς, με τον Ρούντι Τομιάνοβιτς να τρέχει να τους χωρίσει. Ο Ουάσινγκτον αντέδρασε με μία ισχυρή γροθιά, η οποία άφησε τον φόργουορντ των Ρόκετς εκτός γηπέδων για την υπόλοιπη σεζόν. Ο Ουάσινγκτον τιμωρήθηκε με ποινή αποκλεισμού για εξήντα ημέρες.[99][100]
Οι Λέικερς ολοκλήρωσαν την χρονιά με 45-37, αλλά αποκλείστηκαν με 2-1 στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ από τους Σιάτλ Σούπερσονικς.[101] Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε το 1978-79, με τους "Λιμνανθρώπους" να τερματίζουν με 47-35, πριν ηττηθούν και πάλι από τους Σόνικς στα πλέι-οφ.[102]
Showtime
1979-1982
Ο ιδιοκτήτης των Λέικερς, Τζακ Κεντ Κουκ, πούλησε τους Λέικερς στον Τζέρι Μπας έναντι 67,5 εκατομμυρίων δολαρίων,[103] ο οποίος προσέλαβε τον προπονητή Τζακ ΜακΚίνεϊ. Η μεταγραφή του Γκέιλ Γκούντριτς στους Τζαζ το 1976 έδωσε στους Λέικερς τρεις επιλογές των ντραφτ που θα δικαιούνταν η ομάδα της Νέας Ορλεάνης, μεταξύ αυτών και την πρώτη επιλογή του 1979.[104] Η ομάδα του Λος Άντζελες επέλεξε τον Έρβιν Τζόνσον Τζούνιορ, γνωστό ως "Μάτζικ Τζόνσον", έναν γκαρντ ύψους 2,06 μ., ο οποίος είχε οδηγήσει το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στον τίτλο του NCAA.[105]
Ο Μάτζικ Τζόνσον
Ο προπονητής ΜακΚίνεϊ αντικαταστάθηκε μετά από 14 αγώνες από τον Πολ Ουέστχεντ.[106] Οι Λέικερς τερμάτισαν πρώτοι στην δυτική περιφέρεια με ρεκόρ 60-22, με τον Τζαμπάρ να κερδίζει για έκτη φορά στην καριέρα του τον τίτλο του MVP του πρωταθλήματος. Με βασική πεντάδα τον Τζόνσον και τον Νορμ Νίξον στα γκαρντ, και τους Τζαμάλ Γουίλκς, Τζιμ Κόουνς και Τζαμπάρ στην ρακέτα, όπως και τους Μάικλ Κούπερ και Σπένσερ Χέιγουντ στον πάγκο, οι "Λιμνάνθρωποι" επανήλθαν στο κυνήγι του τίτλου.[107]
Αφού απέκλεισαν τους Σανς και τους Σόνικς με 4-1 έκαστος στους δύο πρώτους γύρους των πλέι-οφ, αντιμετώπισαν τους Φιλαδέλφεια 76ερς του Τζούλιους Έρβινγκ στους τελικούς.[108] Μετά το τέταρτο παιχνίδι, οι δύο ομάδες είχαν από δύο νίκες, με τον Τζαμπάρ να παθαίνει διάστρεμμα στο πέμπτο ματς, σκοράροντας όμως 40 πόντους και δίνοντας στους Λέικερς τη νίκη με 108-103.[109] Με απόντα τον σέντερ της ομάδας, ο Τζόνσον αγωνίστηκε στην θέση 5 στο έκτο παιχνίδι, πραγματοποιώντας μία από τις καλύτερες εμφανίσεις σε τελική φάση ΝΒΑ, αφού σκόραρε 42 πόντους, μάζεψε 15 ριμπάουντ και μοίρασε 7 ασίστ, δίνοντας στην ομάδα του τη νίκη με 123-107 και μαζί το έβδομο της πρωτάθλημα, ενώ αναδείχθηκε και πολυτιμότερος παίκτης των τελικών.[110]
Την επόμενη χρονιά, ο Τζόνσον απουσίασε στο μεγαλύτερο μέρος της κανονικής περιόδου λόγω τραυματισμού στο γόνατο και με ηγέτη τον Τζαμπάρ, οι Λέικερς έκλεισαν την σεζόν με 54-28, δεύτεροι στην Πασίφικ πίσω από τους Φοίνιξ Σανς.[111] Παρ' όλα αυτά, αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ από τους Χιούστον Ρόκετς, οι οποίοι κέρδισαν δύο φορές στο Λος Άντζελες.[112]
Ο Τζέρι Μπας απέλυσε τον Ουέστχεντ μετά τις τέσσερις ήττες της ομάδας στα έντεκα πρώτα παιχνίδια της σεζόν 1981-82, προάγοντας τον βοηθό προπονητή Πατ Ράιλι στην θέση του προπονητή.[113] Οι "Λιμνάνθρωποι" κέρδισαν τα 17 από τα 20 επόμενα παιχνίδια τους, ολοκληρώνοντας την χρονιά στην κορυφή της Δύσης με ρεκόρ 57-25.[114] Ακολούθησε μία από τις πιο επιβλητικές post-season του αμερικάνικου πρωταθλήματος, αφού οι Λέικερς απέκλεισαν με "sweep" τους Σανς και τους Σαν Αντόνιο Σπερς στους δύο πρώτους γύρους των πλέι-οφ, πριν σπάσουν την έδρα των 76ερς στον πρώτο τελικό με 117-124. Στην συνέχεια διατηρήθηκαν οι έδρες, με τους Λέικερς να κατακτούν άλλον ένα τίτλο με τέσσερις νίκες εναντίον δύο των αντιπάλων τους.[115]
1982-1984
Οι Τζαμπάρ, Τζόνσον και Γουίλκς εναντίον του Σέντρικ Μάξουελ των Σέλτικς στους τελικούς του 1985
Το 1980, οι Λέικερς είχαν ανταλλάξει τον Ντον Φορντ και την πρώτη τους επιλογή στα ντραφτ, τον Τσαντ Κιντς, με τον Μπουτς Λι των Κλίβελαντ Καβαλίερς, όπως και την πρώτη τους επιλογή στα ντραφτ του 1982. Το 1981-82, οι Καβαλίερς σημείωσαν το χειρότερο ρεκόρ του ΝΒΑ, δίνοντας στους Λέικερς την επιλογή του # 1 των ντραφτ, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά σε πρωταθλήτρια ομάδα. Οι "Λιμνάνθρωποι" επέλεξαν τον Τζέιμς Ουόρθι, πρωταγωνιστή της ομάδας της Βόρειας Καρολίνας, η οποία κατέκτησε τον τίτλο του NCAA.[116] Παρ' όλα αυτά, ο Ουόρθι έσπασε το πόδι του στην τελευταία εβδομάδα της κανονικής περιόδου, χάνοντας τα πλέι-οφ.[117]
Οι Λέικερς τερμάτισαν με ρεκόρ 58-24, πριν αποκλείσουν το Πόρτλαντ και το Σαν Αντόνιο στους πρώτους γύρους των πλέι-οφ. Στους τελικούς αντιμετώπισαν και πάλι τους 76ερς, οι οποίοι είχαν εντάξει στο δυναμικό τους τον Μόουζες Μαλόουν, από τους οποίους ηττήθηκαν με 4-0.[118]
Το καλοκαίρι του 1983, αντάλλαξαν τον Νορμ Νίξον με τον Μπάιρον Σκοτ των Σαν Ντιέγκο Κλίπερς.[119] Η ομάδα ξεκίνησε με δώδεκα νίκες στους πρώτους δεκαέξι αγώνες της σεζόν 1983-84, αλλά στις 2 Δεκεμβρίου1983 ο Τζόνσον τραυματίστηκε στο δάχτυλο του δεξιού του χεριού χάνοντας έναν μήνα αγωνιστικής δράσης. Την ίδια σεζόν, ο Τζαμπάρ έγινε πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ,[120] και οι Λέικερς έφθασαν στους τελικούς του ΝΒΑ αποκλείοντας τους Κάνσας Σίτι Κινγκς, τους Ντάλας Μάβερικς και τους Φοίνιξ Σανς στους πρώτους τρεις γύρους.[121]
Στους τελικούς αντιμετώπισαν τους Μπόστον Σέλτικς του Λάρι Μπερντ, τους οποίους κέρδισαν στο πρώτο παιχνίδι, ενώ στο δεύτερο προηγούνταν με δύο πόντους δεκαπέντε δευτερόλεπτα πριν την λήξη, με τον Τζέραλντ Χέντερσον να κλέβει την μπάλα από τον Ουόρθι και να στέλνει τον αγώνα στην παράταση, όπου οι Σέλτικς επικράτησαν με 124-121.[122] Η σειρά έφθασε στον έβδομο αγώνα, όπου η Βοστώνη κέρδισε με 111-102, διατηρώντας την αήττητη παράδοση της σε τελικούς εναντίον των Λέικερς.[123]
1984-1986
Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, οι Λέικερς τερμάτισαν στην κορυφή της δυτικής περιφέρειας το 1984-85 με ρεκόρ 62-20, η ομάδα του Λος Άντζελες σημείωσε το εκπληκτικό 54,5% σε σουτ εντός παιδιάς, όπως και 2.575 ασίστ.[124] Στα πλέι-οφ απέκλεισαν το Φοίνιξ, το Πόρτλαντ και τους Ντένβερ Νάγκετς, για να αντιμετωπίσουν και πάλι τους Σέλτικς στην τελική φάση. Μετά από μία εξευτελιστική ήττα με 148-114 στο πρώτο ματς,[125] κέρδισαν την σειρά με 4-2 με ηγέτη τον 38χρονο Τζαμπάρ, επικρατώντας των Σέλτικς για πρώτη φορά σε τελικούς του ΝΒΑ, μετά από οκτώ ήττες.[126]
Οι Λέικερς ξεκίνησαν την χρονιά με ρεκόρ 24-3, κατακτώντας για άλλη μια φορά την κορυφή της Δύσης με ρεκόρ 62-20. Ο Τζαμπάρ, παίζοντας για 17η χρονιά κατέρριψε το ρεκόρ για λεπτά συμμετοχής και σύνολο αγώνων, ενώ είχε μέσο όρο 23,4 πόντων. Παράλληλα ο Τζόνσον είχε 12,6 ασίστ ανά παιχνίδι, οδηγώντας για τρίτη φορά την λίγκα στην συγκεκριμένη κατηγορία.[129] Στα πλέι-οφ απέκλεισαν τους Σπερς και τους Μάβερικς, πριν αντιμετωπίσουν τους Ρόκετς στους τελικούς της περιφέρειας. Με εκπληκτικές εμφανίσεις του Χακίμ Ολάζουον, το Χιούστον προηγήθηκε με 3-1 στις νίκες, με την σειρά να μεταφέρεται στο Λος Άντζελες, όπου με το σκορ 112-112, ο σέντερ Ραλφ Σάμσον σκόραρε ένα buzzer-beater αφήνοντας τους "Λιμνάνθρωπους" εκτός τελικών για πρώτη φορά μετά το 1981.[130]
1986-1988
Το 1986, οι Λέικερς άφησαν ελεύθερο τον Μορίς Λούκας και μετέφεραν τον Γκριν στην βασική πεντάδα, ενώ προσέθεσαν στην σύνθεση τους τον Μίκαλ Τόμπσον από το Σαν Αντόνιο.[131] Το 1986-87, ο Τζόνσον αναδείχθηκε MVP του πρωταθλήματος, με τους "Λιμνάνθρωπους" να ολοκληρώνουν την χρονιά με ρεκόρ 65-17. Ο Τζαμπάρ είχε μέσο όρο 17,5 πόντων στα 39 του χρόνια, ενώ ο Μάικλ Κούπερ αναδείχθηκε καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ.[132]
Στην διαδικασία των πλέι-οφ, οι Λέικερς έκαναν "sweep" το Ντένβερ, απέκλεισαν με 4-1 το Γκόλντεν Στέιτ και κέρδισαν το Σιάτλ με 4-0 στους τελικούς περιφέρειας. Στην τελική φάση αντιμετώπισαν και πάλι τους Σέλτικς, κερδίζοντας τους δύο πρώτους αγώνες στην έδρα τους, ηττήθηκαν με 109-103 στο τρίτο παιχνίδι, σπάζοντας την έδρα της Βοστώνης στο τέταρτο με 106-107. Στο πέμπτο ματς ηττήθηκαν με 123-108 στο Μπόστον Γκάρντεν, πριν κατακτήσουν τον τίτλο με 4-2, κερδίζοντας με 106-93 στις 14 Ιουνίου1987.[133]
Μετά το τέλος του έκτου τελικού, ο Πατ Ράιλι δήλωσε ότι η ομάδα του θα κατακτούσε τον τίτλο και την επόμενη σεζόν, την οποία οι Λέικερς ξεκίνησαν με έντεκα νίκες και έξι ήττες, πριν ξεκινήσουν ένα σερί δεκαπέντε νικών με μία εκτός έδρας νίκη στην Βοστώνη με 114-115 με buzzer-beater του Μάτζικ Τζόνσον.[134] Κατέκτησαν για έβδομη συνεχόμενη χρονιά την κορυφή της Πασίφικ με ρεκόρ 62-20 και απέκλεισαν τους Σπερς με 3-0 στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, πριν κερδίσουν τους Τζαζ και τους Μάβερικς στο έβδομο παιχνίδι έκαστος. Στους τελικούς αντιμετώπισαν τους Ντιτρόιτ Πίστονς των Αϊζάια Τόμας, Τζο Ντούμαρς και Ντένις Ρόντμαν, οι οποίοι είχαν αποκλείσει στους τελικούς της Ανατολής τους Σέλτικς.[135] Το τεχνικό στυλ των Λέικερς συγκρούστηκε με το δυνατό παιχνίδι των Πίστονς, με την σειρά να φθάνει στο έβδομο ματς, όπου το Λος Άντζελες επικράτησε με 108-105, με triple-double του Ουόρθι.[136] Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μία ομάδα επανέλαβε την κατάκτηση του τίτλου σε δύο συνεχόμενες χρονιές μετά τους Σέλτικς του 1968-69.[137]
1988-1991
Ο Πατ Ράιλι
Το 1988-89, ο Τζαμπάρ έπαιξε για εικοστή και τελευταία χρονιά στην αγωνιστική του καριέρα, με τους Λέικερς να πραγματοποιούν ρεκόρ 57-25 και να ξεπερνούν τις πενήντα νίκες για δέκατη συνεχόμενη σεζόν, με τον Τζόνσον να κερδίζει τον τίτλο του MVP της χρονιάς για δεύτερη φορά στην καριέρα του.[138]
Στα πλέι-οφ, οι "Λιμνάνθρωποι" έκαναν "sweep" στους τρεις πρώτους γύρους το Πόρτλαντ, το Σιάτλ και το Φοίνιξ, αλλά στους τελικούς τραυματίστηκαν οι Τζόνσον και Μπάιρον Σκοτ με αποτέλεσμα να ηττηθούν με 4-0 από τους Πίστονς.[139]
Την επόμενη χρονιά, ο Μίκαλ Τόμπσον απέκτησε θέση στην βασική πεντάδα της ομάδας, ενώ ο Βλάντε Ντίβατς υπέγραψε στους Λέικερς παραμένοντας στο Λος Άντζελες μέχρι το 1996.[140] Με τον Τζόνσον να κατακτά και πάλι τον τίτλο του MVP, οι Λέικερς πέτυχαν 63 νίκες στην κανονική περίοδο κατακτώντας την κορυφή στην δυτική περιφέρεια, αλλά αφού απέκλεισαν με 3-1 τους Ρόκετς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, έμειναν εκτός τελικών για πρώτη φορά μετά το 1986, από τους Σανς.[141]
Ο Ράιλι κέρδισε τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς, αλλά αποχώρησε το καλοκαίρι του 1990, μετά από μία εννιαετή πορεία με ποσοστό νικών 73,7 % και ρεκόρ 102-47 στα πλέι-οφ.[142] Την θέση του πήρε ο Μάικ Ντανλίβι, ενώ στην σύνθεση της ομάδας εντάχθηκε ο Σαμ Πέρκινς από το Ντάλας.[143] Παρά το μέτριο ξεκίνημα τους, οι Λέικερς έκαναν ένα σερί δεκαέξι νικών στα μέσα της χρονιάς. Οι "Λιμνάνθρωποι" πραγματοποίησαν ρεκόρ 58-24, αλλά έμειναν πίσω από τους Μπλέιζερς στην Πασίφικ.[144] Στους δύο πρώτους γύρους των πλέι-οφ, απέκλεισαν τους Ρόκετς και τους Ουόριορς, πριν αντιμετωπίσουν το Πόρτλαντ στους τελικούς της περιφέρειας. Μετά από μία σειρά έξι παιχνιδιών, το Λος Άντζελες προκρίθηκε στους τελικούς του πρωταθλήματος, όπου ηττήθηκε από τους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν. Οι Λέικερς κέρδισαν το πρώτο ματς με ένα τρίποντο του Πέρκινς, αλλά οι Μπουλς με τέσσερις συνεχόμενες νίκες κατέκτησαν τον τίτλο για πρώτη φορά στην ιστορία τους.[145]
Αποχώρηση του Τζόνσον και μέτριες πορείες
1992-1994
Οι "Λιμνάνθρωποι" ξεκίνησαν την σεζόν 1991-92 με μία νίκη και δύο ήττες, με τους τρεις αγώνες να κρίνονται στην παράταση. Στις 7 Νοεμβρίου1991, ο Μάτζικ Τζόνσον ανακοίνωσε την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, λόγω του ότι διαγνώστηκε θετικός για AIDS.[146] Αν και είχε αποσυρθεί, ψηφίστηκε να συμμετάσχει στο All-Star Game του 1992, στο οποίο αναδείχθηκε MVP,[147] ενώ συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο με την Ντριμ Τιμ.[148] Τελείωσε την καριέρα του σε ηλικία 33 ετών, όπου μέσα σε δώδεκα σεζόν είχε κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα, τρεις φορές τον τίτλο του MVP, τρεις ακόμη τον τίτλο του MVP των τελικών, ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, συμμετείχε σε 12 All-Star Game όπου κέρδισε δύο φορές τον τίτλο του MVP, ενώ είχε επιλεχθεί εννέα φορές στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος.[149]
Ο Μάτζικ Τζόνσον στα τέλη της δεκαετίας του '80
Οι Λέικερς έκλεισαν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 43-39, με τον Ντίβατς να απουσιάζει για δύο μήνες λόγω εγχείρησης στην πλάτη. Συμμετείχαν στα πλέι-οφ για 16η συνεχόμενη χρονιά, αλλά αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο από το Πόρτλαντ με 3-1.[150]
Το καλοκαίρι του 1992, ο Νατνλίβι αποχώρησε για να αναλάβει ως αντιπρόεδρος των Μιλγουόκι Μπακς, δίνοντας την θέση του στον Ράντι Φαντ.[151] Στην ομάδα υπήρχαν καλαθοσφαιριστές από την δεκαετία του '80 όπως ο Τζέιμς Ουόρθι, ο Έι Σι Γκριν και ο Μπάιρον Σκοτ, όπως και νεότεροι όπως ο Ντίβατς και ο Έλντεν Κάμπελ, ενώ ο βετεράνος Σιντέιλ Θριτ εντάχθηκε στο ρόστερ των Λέικερς από το Σιάτλ από την προηγούμενη χρονιά, όντας πρώτος σκόρερ με 15,1 πόντους ανά αγώνα, όπως και πρώτος στις ασίστ με μέσο όρο 6,9.[152] Ολοκλήρωσαν την χρονιά με 39-43, τερματίζοντας όγδοοι στην δυτική περιφέρεια, όπου αντιμετώπισαν τους Φοίνιξ Σανς, φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Στο ξεκίνημα της σειράς πέτυχαν δύο εκτός έδρας νίκες, με τους Σανς να επανέρχονται με δύο νίκες στο Λος Άντζελες. Το πέμπτο ματς οδηγήθηκε στην παράταση, όπου οι Λέικερς ηττήθηκαν με 112-104, μένοντας εκτός συνέχειας.[153]
Το 1993-94, οι "Λιμνάνθρωποι" έχασαν τους τελευταίους δέκα αγώνες της κανονικής περιόδου, την οποία ολοκλήρωσαν με ρεκόρ 33-49, μένοντας εκτός πλέι-οφ για πρώτη φορά μετά το 1975-76.[154] Κέρδος για την ομάδα υπήρξε ο ρούκι Νικ Βαν Έξελ, ο οποίος ήταν επιλογή στον δεύτερο γύρο των ντραφτ, αλλά αγωνίστηκε ως βασικός σε 80 αγώνες με μέσο όρο 13,6 πόντων.[155]
Λόγω της κακής πορείας της ομάδας, ο Φαντ αντικαταστάθηκε από τον Μάτζικ Τζόνσον στα τέλη Μαρτίου του 1994, με την ομάδα να κερδίζει τα πέντε από τα πρώτα έξι παιχνίδια της, με αντιπάλους όπως οι Χιούστον Ρόκετς και οι Ατλάντα Χοκς, πριν καταρρεύσει και ηττηθεί σε δέκα συνεχόμενους αγώνες. Πριν το τέλος της χρονιάς, ο Τζόνσον ανακοίνωσε ότι δεν θα παρέμενε στον πάγκο των Λέικερς και την επόμενη σεζόν, δίνοντας την θέση του στον Ντελ Χάρις.[156]
1994-1996
Ο Βλάντε Ντίβατς
Την σεζόν 1994-95, η ομάδα παρουσίασε μεγάλη βελτίωση, πετυχαίνοντας δεκαπέντε περισσότερες νίκες σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και κλείνοντας την κανονική περίοδο με 48-34. Στην σύνθεση των Λέικερς εντάχθηκαν ο ρούκι Έντι Τζόουνς και ο Σέντρικ Σεμπάλος και τερμάτισαν στην πέμπτη θέση της δυτικής περιφέρειας, αντιμετωπίζοντας το Σιάτλ στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ.[157] Μετά από μία ήττα στο πρώτο ματς, οι "Λιμνάνθρωποι" επέστρεψαν με τρεις συνεχόμενες νίκες, με τον Βαν Έξελ να σημειώνει 24,8 πόντους στην σειρά των αγώνων, ενώ στο τρίτο παιχνίδι αγωνίστηκε για 48 λεπτά χωρίς να κάνει ούτε ένα λάθος.[158]
Στους ημιτελικούς της περιφέρειας, οι Λέικερς ήλθαν αντιμέτωποι με τους Σαν Αντόνιο Σπερς, οι οποίοι είχαν σημειώσει το καλύτερο ρεκόρ της λίγκας. Στο πέμπτο ματς της σειράς, το Σαν Αντονιο προηγούνταν με 3-1 στις νίκες και ο Βαν Έξελ έστειλε το παιχνίδι στην παράταση με τρίποντο buzzer-beater, πριν δώσει τη νίκη στην ομάδα του με 98-96, σκοράροντας άλλο ένα buzzer-beater.[159] Τελικά, οι Λέικερς έχασαν την σειρά με 4-2, με τον Ντελ Χάρις να βραβεύεται ως προπονητής της χρονιάς και τον Τζέρι Ουέστ ως παράγοντας της χρονιάς.[160]
Στα μισά της σεζόν 1995-96, ο Μάτζικ Τζόνσον αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό δράση, αλλά παρά το γεγονός ότι είχε καλή στατιστική με 15,3 πόντους, 8,5 ριμπάουντ και 6,5 ασίστ ανά αγώνα, η χημεία της ομάδας επηρεάστηκε αρχικά, με τον Σεμπάλος να είναι αδικαιολογήτως απών για μία περίοδο.[161] Οι Λέικερς τερμάτισαν τέταρτοι στην δυτική περιφέρεια με ρεκόρ 53-29, ξεπερνώντας το όριο των πενήντα νικών και πάλι μετά από πέντε χρόνια. Στα πλέι-οφ, αντιμετώπισαν τους δύο φορές πρωταθλητές Χιούστον Ρόκετς, χάνοντας με 3-1.[162]
Ο'Νιλ και Μπράιαντ στο Λος Άντζελες
1996-1999
Το καλοκαίρι του 1996, οι Λέικερς υπέγραψαν με τον σέντερ Σακίλ Ο'Νιλ,[163] ο οποίος στην τετραετία του με τους Ορλάντο Μάτζικ είχε μέσους όρους 27,2 πόντων και 12,5 ριμπάουντ, οδηγώντας τους Μάτζικ στους τελικούς του 1994-95.[164] Οι "Λιμνάνθρωποι" πραγματοποίησαν ρεκόρ 56-26, αν και ο νέος σέντερ τους απουσίασε από 31 αγώνες λόγω τραυματισμού στο γόνατο. Στην ομάδα υπήρχαν οι Βαν Έξελ, Κάμπελ και Τζόουνς από τις προηγούμενες χρονιές, όπως και ο 18χρονος ρούκι, Κόμπι Μπράιαντ.[165] Ο Τζόουνς σημείωνε 17,2 πόντους ανά αγώνα, ο Βαν Έξελ 15,3 με 8,5 ασίστ, πετυχαίνοντας προσωπικό ρεκόρ εναντίον των Βανκούβερ Γκρίζλις στις 5 Ιανουαρίου1997 με 23.[166] Ο Κάμπελ πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με 14,9 πόντους και 8,0 ριμπάουντ κατά μέσο όρο, ενώ ο Ο'Νίλ είχε 26,2 πόντους, 12,5 ριμπάουντ και 2,9 κοψίματα, με ποσοστό ευστοχίας εντός παιδιάς 55,7%.[167] Επίσης, κατά την διάρκεια της σεζόν, οι Λέικερς αντάλλαξαν τον Σεμπάλος με τον Ρόμπερτ Χόρι των Φοίνιξ Σανς.[168]
Ο Σακίλ Ο'Νίλ το 1999
Στα πλέι-οφ, απέκλεισαν τους Μπλέιζερς, αλλά ηττήθηκαν στους ημιτελικούς περιφέρειας από τους Γιούτα Τζαζ με 4-1. Στο πρώτο παιχνίδι εναντίον του Πόρτλαντ, ο Ο'Νίλ σκόραρε 46 πόντους, δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ιστορία των πλέι-οφ της ομάδας μέχρι τότε.[169]
Το 1997-98, οι Λέικερς τερμάτισαν δεύτεροι στην Πασίφικ με ρεκόρ 61-21, με νέες προσθήκες στο ρόστερ τους τον Ρικ Φοξ και τον Ντέρεκ Φίσερ.[170][171] Οι "Λιμνάνθρωποι" ήταν η μοναδική ομάδα του ΝΒΑ χωρίς ούτε έναν παίκτη άνω των τριάντα ετών στην σύνθεση τους και τέσσερις παίκτες τους συμμετείχαν στο All-Star Game. Με 22 νίκες στα τελευταία 25 ματς της κανονικής περιόδου, ισοβάθμησαν με το Σιάτλ στην κορυφή της Πασίφικ, χάνοντας την ισοβαθμία. Ο Ο'Νίλ είχε μέσο 28,3 πόντων, όντας δεύτερος στην λίγκα πίσω από τον Μάικλ Τζόρνταν,[172] ενώ είχε 11,4 ριμπάουντ και 2,4 κοψίματα ανά αγώνα.[173] Στα πλέι-οφ, οι Λέικερς απέκλεισαν και πάλι το Πόρτλαντ αντιμετώπισαν τους Σόνικς, χάνοντας στον πρώτο αγώνα αλλά κερδίζοντας τους τέσσερις επόμενους. Παρά την μέχρι τότε δυναμική παρουσία τους, δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις και ηττήθηκαν στους τελικούς περιφέρειας από τους Τζαζ με 4-0.[174]
Το 1998-99, η κανονική σεζόν διήρκεσε μόλις πενήντα αγωνιστικές λόγω του λοκ-άουτ, με τους Λέικερς να τερματίζουν με ρεκόρ 31-19.[175] Στα πλέι-οφ, ηττήθηκαν από τους Σπερς με 4-0 στους ημιτελικούς περιφέρειας, παίζοντας το τελευταίο τους παιχνίδι στο Forum στις 23 Μαΐου1999, πριν μετακομίσουν στο Staples Center.[176] Στα μέσα της σεζόν πέρασε από την σύνθεση τους ο Ντένις Ρόντμαν για δύο μήνες, ενώ ο προπονητής Ντελ Χάρις αντικαταστάθηκε από τον Κερτ Ράμπις για το δεύτερο μέρος της χρονιάς.[177]
1999-2002
Το καλοκαίρι του 1999, οι Λέικερς προσέλαβαν τον Φιλ Τζάκσον στην θέση του προπονητή και μαζί με τους βοηθούς Τεξ Γουίντερ, Φρανκ Χάμπλεν και Τζιμ Κλίμονς, όπως και τον προϋπάρχοντα Μπιλ Μπέρτκα, σχημάτισαν ένα από τα πιο έμπειρα προπονητικά τιμ όλων των εποχών.[178] Στην ομάδα επέστρεψε ο Έι Σι Γκριν και με την προσθήκη των Ρον Χάρπερ, Τζον Σάλεϊ και Μπράιαν Σο, οι "Λιμνάνθρωποι" τερμάτισαν πρώτοι στην δυτική περιφέρεια για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια. Ο Ο'Νίλ αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου και του All-Star Game.[179]
Ο Ντέρεκ Φίσερ και ο Κόμπι Μπράιαντ
Με 25 νίκες στους 30 πρώτους αγώνες τους και σερί 16, 19 και 11 νικών κατά την διάρκεια της χρονιάς, οι Λέικερς πέτυχαν το καλύτερο ρεκόρ του πρωταθλήματος 67-15.[180] Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, απέκλεισαν με 3-2 τους Σακραμέντο Κινγκς, συνεχίζοντας με τους Φοίνιξ Σανς με τέσσερις νίκες σε πέντε αγώνες. Στους τελικούς της περιφέρειας, απέκλεισαν τους Μπλέιζερς με 4-3, αν και στις αρχές της τέταρτης περιόδου του έβδομου παιχνιδιού έχαναν με 13 πόντους. Στους τελικούς του ΝΒΑ, κέρδισαν τους Ιντιάνα Πέισερς με 4-2, κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα μετά το 1988.[181]
Το καλοκαίρι του 2000, έφυγαν από την ομάδα οι Γκλεν Ράις και Τράβις Νάιτ και προστέθηκαν στο ρόστερ τους οι Χόρας Γκραντ και Γκρεγκ Φόστερ.[182] Οι "Λιμνάνθρωποι" ξεκίνησαν με 31-16 και μετά από προβλήματα τραυματισμών των Ο'Νίλ, Μπράιαντ και Φίσερ, τερμάτισαν δεύτεροι στην Δύση με 56-26.[183] Στους τρεις πρώτους γύρους των πλέι-οφ, απέκλεισαν τους Μπλέιζερς, Κινγκς και Σπερς χωρίς να γνωρίσουν ήττα. Στους τελικούς του πρωταθλήματος, αντιμετώπισαν τους Φιλαδέλφεια 76ερς, οι οποίοι έκαναν την έκπληξη κερδίζοντας στο Λος Άντζελες με 101-107,[184] πριν ηττηθούν στα επόμενα τέσσερα παιχνίδια, δίνοντας στους Λέικερς έναν ακόμη τίτλο.[185] Ο Ο'Νίλ βραβεύθηκε ως MVP των τελικών, έχοντας μέσους όρους 33,0 πόντων και 15,8 ριμπάουντ σε εκείνη την σειρά.[186]
Παρά τους τραυματισμούς των Ντέρεκ Φίσερ και Μαρκ Μάντσεν, οι Λέικερς ξεκίνησαν την σεζόν 2001-02 με 16 νίκες σε 17 αγώνες.[187] Οι Λίντσεϊ Χάντερ, Σαμάκι Γουόκερ και Μιτς Ρίτσμοντ αντικατέστησαν τους Ρον Χάρπερ, Χόρας Γκραντ, Τάιρον Λου και Γκρεγκ Φόστερ στην σύνθεση της ομάδας. Μετά το δυναμικό ξεκίνημα, η ομάδα συνέχισε με 17-12 σε 29 ματς, τερματίζοντας δεύτερη στην λίγκα με 58-24.[188]
Στα πλέι-οφ, αντιμετώπισαν τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς για τρίτη συνεχόμενη σεζόν. Κάνοντας "sweep" με τρίποντο του Ρόμπερτ Χόρι με την λήξη του τρίτου παιχνιδιού,[189] οι Λέικερς έπαιξαν με τους Σαν Αντόνιο Σπερς στους ημιτελικούς της περιφέρειας, αποκλείοντας τους με 4-1. Στους τελικούς της Δύσης ήλθαν αντιμέτωποι με τους Κινγκς, οι οποίοι είχαν σημειώσει το καλύτερο ρεκόρ στην Πασίφικ, κερδίζοντας τους με 4-3, όπου στο έβδομο ματς νίκησαν εκτός έδρας με 106-112 στην παράταση.[190] Στους τελικούς είχαν περάσει οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς από την ανατολική περιφέρεια, τους οποίους οι Λέικερς κέρδισαν με 4-0,[191] έχοντας τον Ο'Νίλ για τρίτη συνεχή χρονιά ως MVP της σειράς των τελικών με 36,3 πόντους και 12,3 ριμπάουντ, κάτι που κατάφερε μόνο αυτός και ο Μάικλ Τζόρνταν.[192]
2002-2004
Η σεζόν 2002-03 ξεκίνησε με προβλήματα τραυματισμών για τους Λέικερς, με τον Ο'Νίλ να χάνει τα πρώτα δώδεκα παιχνίδια της σεζόν,[193] τον Μαρκ Μάντσεν να παθαίνει διάστρεμμα και τον Ρικ Φοξ να αποβάλλεται για έξι αγώνες λόγω καβγά σε φιλικό αγώνα.[194] Το βάρος έπεσε στον Κόμπι Μπράιαντ, ο οποίος κατέρριψε το ρεκόρ με τα περισσότερα τρίποντα σε έναν αγώνα, σκοράροντας 12 εναντίον του Σιάτλ.[195]
Λέικερς εναντίον Γκρίζλις, 2003-04
Οι Λέικερς απέδειξαν την επιμονή τους, όταν στις 6 Δεκεμβρίου2002 έχαναν εντός έδρας με 27 πόντους από τους Μάβερικς στο τέλος της τρίτης περιόδου, κερδίζοντας τελικά με 105-103.[196] Στο διάλειμμα για το All-Star Game, οι "Λιμνάνθρωποι" είχαν ρεκόρ 24-23, κλείνοντας την χρονιά με 50-32, όντας πέμπτοι στην δυτική περιφέρεια.[197] Στα πλέι οφ, απέκλεισαν την Μινεσότα με 4-2, πριν αντιμετωπίσουν τους Σπερς στους ημιτελικούς περιφέρειας, με τους οποίους είχαν από δύο νίκες μετά τον τέταρτο αγώνα. Στο πέμπτο παιχνίδι οι Λέικερς έχαναν με 18 πόντους στην τελευταία περίοδο, αλλά έφθασαν την διαφορά στο δίποντο μόλις 4,7 δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Ο Χόρι επιχείρησε τρίποντο αλλά αστόχησε, με την ομάδα του να χάνει και τον έκτο αγώνα και να μένει εκτός τελικών μετά από τέσσερα χρόνια.[198]
Το καλοκαίρι του 2003, εντάχθηκαν στην ομάδα οι Γκάρι Πέιτον και Καρλ Μαλόουν, οι οποίοι μαζί με τους Ο'Νίλ και Μπράιαντ αποτέλεσαν μία από τις σπουδαιότερες ομάδες όλων των εποχών.[199] Η χρονιά ξεκίνησε με 20 νίκες σε 25 αγώνες, με τον Μαλόουν να τραυματίζεται στις 21 Δεκεμβρίου2003, χάνοντας 39 αγώνες.[200] Παρ' όλα αυτά, οι "Λιμνάνθρωποι" πέτυχαν μία μεγαλειώδη νίκη κατά των Ατλάντα Χοκς με 113-67, με τους φιλοξενούμενους να πετυχαίνουν μόλις επτά πόντους στην πρώτη περίοδο.[201]
Στο διάλειμμα του All-Star Game, οι Λέικερς είχαν ρεκόρ 31-19, με τον Ο'Νίλ να κατακτά τον τίτλο του MVP του All-Star Game για δεύτερη φορά. Η ομάδα τερμάτισε δεύτερη στην Δύση με 56-26 και απέκλεισε κατά σειρά τους Ρόκετς με 4-1, τους Σπερς με 4-2 και τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς με 4-2, πριν αντιμετωπίσει τους Πίστονς στους τελικούς, όπου ηττήθηκε με 4-1.[202]
Αναγέννηση με ηγέτη τον Μπράιαντ
2004-2007
Το 2004, την θέση του προπονητή ανέλαβε ο Ρούντι Τομιάνοβιτς και στην βασική πεντάδα παρέμεινε από την προηγούμενη χρονιά μόνο ο Κόμπι Μπράιαντ,[203] πλαισιωμένος από τον Λαμάρ Όντομ, τον Κέιρον Μπάτλερ και τον Βλάντε Ντίβατς, ο οποίος όμως έμεινε εκτός του μεγαλύτερου μέρους της σεζόν λόγω τραυματισμού. Ανήμερα των Χριστουγέννων, οι Λέικερς αντιμετώπισαν τους Μαϊάμι Χιτ, στους οποίους είχε μεταγραφεί ο Σακίλ Ο'Νιλ, χάνοντας με 102-104 στην παράταση.[204]
Ο Κόμπι Μπράιαντ το 2005
Στις 2 Φεβρουαρίου2005, ο Τομιάνοβιτς παραιτήθηκε λόγω προβλημάτων υγείας, δίνοντας την θέση του στον Φρανκ Χάμπλεν.[205][206] Η ομάδα πήγε στο διάλειμμα του All-Star Game με ρεκόρ 28-24, με τον Μπράιαντ να καταρρίπτει το ρεκόρ των συνεχόμενων εύστοχων βολών με 43, αμέσως μετά. Ο Λαμάρ Όντομ τραυματίστηκε στον ώμο στις 18 Μαρτίου χάνοντας το υπόλοιπο της χρονιάς,[207] με τον Μπάτλερ να πετυχαίνει 22,8 πόντους ανά αγώνα τον Απρίλιο, με 7,6 ριμπάουντ και 2,2 κλεψίματα.[208] Με ρεκόρ 34-48 η ομάδα παρέμεινε εκτός πλέι-οφ για πρώτη φορά μετά το 1994.[209]
Το καλοκαίρι του 2005, επέστρεψε στον πάγκο της ομάδας ο Φιλ Τζάκσον και μέσω των ντραφτ εντάχθηκε στο ρόστερ τους ο Άντριου Μπάινουμ,[210][211] ενώ μεταγράφηκαν στο Λος Άντζελες οι Κουάμε Μπράουν και Σμας Πάρκερ.[212] Η σεζόν 2004-05 ξεκίνησε με εκτός έδρας νίκη μέσα στο Ντένβερ, με το μεγάλο βάρος στην επίθεση να πέφτει στον Μπράιαντ. Ο έμπειρος γκαρντ, έδειξε τις δυνατότητες του σκοράροντας περισσότερους πόντους από ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα στο τέλος του τρίτου δωδεκάλεπτου του αγώνα των Λέικερς εναντίον των Μάβερικς, με 62-61.[213] Στις 6 Ιανουαρίου2006, αυτός και ο Πάρκερ ευστόχησαν σε 12/12 τρίποντα, με αυτήν να είναι η πρώτη φορά από την καθιέρωση του τρίποντου το 1979, που δύο συμπαίκτες επιχείρησαν τουλάχιστον πέντε προσπάθειες ο καθένας χωρίς να αστοχήσουν σε καμία.[214] Την επόμενη ημέρα, στην εκτός έδρας αναμέτρηση με τους Κλίπερς, ο Μπράιαντ πέτυχε σαράντα πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, βοηθώντας την ομάδα του να ανατρέψει μία διαφορά 13 πόντων και να κερδίσει με 109-112.[215] Μετά από τρεις συνεχόμενες ήττες από τους Χιτ, τους Κινγκς και τους Σανς, οι Λέικερς κέρδισαν τους Τορόντο Ράπτορς στις 22 Ιανουαρίου2006, αν και είχαν μείνει πίσω στο σκορ με 18 πόντους διαφορά. Σε μία από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις ενός αθλητή στην ιστορία του ΝΒΑ, ο Μπράιαντ πέτυχε 81 πόντους, με τους 55 να έρχονται στο δεύτερο ημίχρονο, ωθώντας την ομάδα του στη νίκη με 122-105.[216] Αυτή ήταν η δεύτερη καλύτερη επίδοση σκοραρίσματος στην ιστορία του αμερικάνικου πρωταθλήματος, μετά τους 100 πόντους του Τσάμπερλεϊν τον Μάρτιο του 1962.[217][218] Στις 6 Απριλίου, στην ήττα των "Λιμνανθρώπων" από τους Νάγκετς με 108-110 ο Μπράιαντ κατέρριψε το ρεκόρ του Έλτζιν Μπέιλορ, ξεπερνώντας σε 24 αγώνες σε μία σεζόν τους 40 πόντους.[219] Δώδεκα ημέρες αργότερα, ξεπέρασε τους 2.719 πόντους του Μπέιλορ σε μία χρονιά, από την σεζόν 1962-63, φτάνοντας τους 2.754 μετά τη νίκη επί του Πόρτλαντ με 110-99.[220] Παρά την εντυπωσιακή χρονιά του, η ομάδα τερμάτισε έβδομη στη Δύση με ρεκόρ 45-37.[221]
Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, οι Λέικερς αντιμετώπισαν τους Φοίνιξ Σανς, χάνοντας εκτός έδρας στο πρώτο παιχνίδι με 107-102.[222] Στον επαναληπτικό, οι "Λιμνάνθρωποι" υπερίσχυσαν των αντιπάλων τους κερδίζοντας με 93-99, με 29 πόντους και 10 ριμπάουντ του Μπράιαντ και 21 πόντους, 7 ριμπάουντ και 5 ασίστ του Όντομ.[223] Η σειρά μεταφέρθηκε στο Λος Άντζελες, με τους Λέικερς να επικρατούν με 99-92 στο τρίτο ματς και τον Μπράιαντ να στέλνει το τέταρτο στην παράταση με λέι-απ μετά από κλέψιμο του Πάρκερ στο Στιβ Νας. Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος της παράτασης, οι Λέικερς έχαναν με έναν πόντο, με τον Λουκ Γουόλτον να κερδίζει τζάμπολ από τον Στιβ Νας. Η μπάλα κατέληξε στον Μπράιαντ, ο οποίος σκόραρε δίνοντας τη νίκη με 99-98 στην ομάδα του.[224] Οι Λέικερς έχασαν την πέμπτη συνάντηση στο Φοίνιξ και το έκτο παιχνίδι στο Λος Άντζελες οδηγήθηκε στην παράταση μετά από τρίποντο του Τιμ Τόμας, στην οποία οι Σανς πέτυχαν 21 πόντους κερδίζοντας με 118-126.[225] Οι ψυχικές δυνάμεις των "Λιμνανθρώπων" εξαντλήθηκαν, οδηγώντας τους στην ήττα στον έβδομο αγώνα με 121-90.[226]
Ο Λαμάρ Όντομ το 2007
Η επόμενη σεζόν ξεκίνησε με τον Μπράιαντ στον πάγκο λόγω τραυματισμού στο γόνατο, επανερχόμενος στις δυναμικές του εμφανίσεις με 52 πόντους στο τελευταίο ματς του Νοεμβρίου του 2006.[227] Στα μέσα Δεκεμβρίου, ο Όντομ τραυματίστηκε στο γόνατο, όντας μέχρι εκείνη την στιγμή ο δεύτερος παραγωγικότερος αθλητής της ομάδας.[228] Οι Λέικερς κέρδισαν τα 12 από τα 21 παιχνίδια που απουσίασε, με τον Μπράιαντ να πλαισιώνεται από ελπιδοφόρους αλλά άπειρους συμπαίκτες, όπως ο Λουκ Γουόλτον, ο Μπράιαν Κουκ, ο Κουάμε Μπράουν και ο Σμας Πάρκερ. Στα τέλη Ιανουαρίου, ο Όντομ επέστρεψε στην αγωνιστική δράση, αλλά οι "Λιμνάνθρωποι" ηττήθηκαν στα 17 από τα 24 επόμενα ματς που έπαιξαν, με τον Μπράιαντ στην συνέχεια να αναλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά την επίθεση της ομάδας, σκοράροντας 65, 50, 60 και 50 πόντους στις νίκες εναντίον του Πόρτλαντ, της Μινεσότα, του Μέμφις και της Νέας Ορλεάνης, αντίστοιχα.[229]
Οι Λέικερς τερμάτισαν και πάλι στην έβδομη θέση της δυτικής περιφέρειας με ρεκόρ 42-40, αντιμετωπίζοντας και πάλι τους Σανς στα πλέι-οφ, χάνοντας αυτή την φορά με 4-1.[230]
2007-2010
Το καλοκαίρι του 2007, ο Μπράιαντ ζήτησε από την διοίκηση των Λέικερς να ανταλλαχθεί με άλλο παίκτη, σε περίπτωση που δεν ενισχύονταν η ομάδα.[231] Στην ομάδα επέστρεψε ο Ντέρεκ Φίσερ,[232] την σύνθεση της οποίας συμπλήρωναν οι Μπράιαντ, Όντομ, Μπάινουμ, Βλαντιμίρ Ραντμάνοβιτς, Λουκ Γουόλτον, Τζόρνταν Φάρμαρ και Ρόνι Τουριάφ. Ο Όντομ επέστρεψε μετά από επέμβαση στον ώμο του το Δεκέμβριο,[233] βοηθώντας τους Λέικερς να κλείσουν τον Ιανουάριο με ρεκόρ 25-11, αν και πριν την επιστροφή του σέντερ τους είχαν εννέα νίκες σε δεκαέξι αγώνες. Ο Μπάινουμ αποτέλεσε βασικό στέλεχος των Λέικερς, με μέσους όρους 19,0 πόντων και 12,8 ριμπάουντ, πριν τραυματιστεί στο Μέμφις στις 13 Ιανουαρίου2008.[234] Στα τέλη Νοεμβρίου, είχε ενταχθεί στο ρόστερ της ομάδας ο Τρέβορ Αρίζα, ο οποίος όμως τραυματίστηκε λίγο αργότερα. Στα μέσα της σεζόν, μεταγράφηκε στην ομάδα ο Πάου Γκασόλ από τους Γκρίζλις, με τον οποίο οι Λέικερς έκλεισαν την κανονική περίοδο του πρωταθλήματος με 22 νίκες σε 27 αγώνες, τερματίζοντας πρώτοι στην δυτική περιφέρεια.[235]
Οι καλές εμφανίσεις συνεχίστηκαν στα πλέι-οφ, όπου οι Λέικερς έκαναν "sweep" τους Νάγκετς στον πρώτο γύρο,[236] πριν αποκλείσουν τους Τζαζ με 4-2.[237] Στους τελικούς της περιφέρειας, οι "Λιμνάνθρωποι" αντιμετώπισαν τους Σαν Αντόνιο Σπερς, το εμπόδιο των οποίων υπερκέρασαν μετά από πέντε παιχνίδια.[238] Στους τελικούς του πρωταθλήματος βρίσκονταν οι μεγάλοι αντίπαλοι τους, Μπόστον Σέλτικς, οι οποίοι κέρδισαν τα δύο πρώτα ματς στην έδρα τους, ηττήθηκαν στο τρίτο παιχνίδι στο Λος Άντζελες, αλλά ανέτρεψαν μία διαφορά 24 πόντων στο τέταρτο παιχνίδι, κερδίζοντας με 91-97. Μετά τη νίκη των Λέικερς στο πέμπτο ματς, η σειρά τελείωσε στην Βοστώνη με 4-2.[239]
Οι Τζάκσον, Μπράιαντ, Γκασόλ και Φάρμα στην Ουάσινγκτον τον Μάιο του 2008
Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε με επτά συνεχόμενες νίκες για τους "Λιμνανθρώπους", οι οποίοι κέρδισαν τους Σέλτικς με εννέα πόντους τα Χριστούγεννα και πήγαν στο διάλειμμα του All-Star Game με ρεκόρ 42-10.[240] Ο Μπάινουμ τραυματίστηκε στο γόνατο, επιστρέφοντας τέσσερις αγώνες πριν το τέλος της κανονικής περιόδου.[241] Ο Μπράιαντ πέτυχε 61 πόντους εναντίον των Νικς στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν στις 2 Φεβρουαρίου,[242] με τους Λέικερς να πετυχαίνουν το καλύτερο ρεκόρ της δυτικής περιφέρειας (65-17) μετά τις νίκες τους στην Βοστώνη και το Κλίβελαντ.[243]
Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ απέκλεισαν τους Γιούτα Τζαζ με 4-1,[244] αλλά οι Χιούστον Ρόκετς αποτέλεσαν δύσκολο αντίπαλο για την ομάδα του Λος Άντζελες, με την σειρά να οδηγείται στο έβδομο παιχνίδι, όπου οι Λέικερς κέρδισαν με 19 πόντους.[245] Στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας αντιμετώπισαν τους Νάγκετς, οι οποίοι έσπασαν την έδρα των Λέικερς στο δεύτερο ματς νικώντας με 103-106,[246] αλλά με 41 πόντους του Μπράιαντ στο 97-103 του τρίτου αγώνα, οι "Λιμνάνθρωποι" κέρδισαν και πάλι το πλεονέκτημα έδρας.[247] Η σειρά ολοκληρώθηκε με νίκη του Λος Άντζελες στο έκτο ματς με 119-92.[248] Πρωταθλήτρια ομάδα της ανατολικής περιφέρειας ήταν οι Ορλάντο Μάτζικ, τους οποίους οι Λέικερς κέρδισαν στους δύο πρώτους αγώνες, πριν ηττηθούν με 108-104 στον τρίτο.[249] Στο τέταρτο παιχνίδι, ο Ντέρεκ Φίσερ έστειλε με τρίποντο το παιχνίδι στην παράταση και με ένα ακόμη έδωσε τη νίκη στην ομάδα του.[250] Η σειρά ολοκληρώθηκε στο πέμπτο ματς, φέρνοντας το 15ο πρωτάθλημα στο Λος Άντζελες.[251]
Το 2009, η διοίκηση της ομάδας αντάλλαξε τον Τρέβορ Αρίζα με τον Ρον Αρτέστ των Χιούστον Ρόκετς,[252] ο οποίος μαζί με τους Μπράιαντ, Γκασόλ, Μπάινουμ και Φίσερ αποτέλεσαν την βασική πεντάδα των Λέικερς για το 2009-10. Οι "Λιμνάνθρωποι" ξεκίνησαν την χρονιά με ρεκόρ 23-4, ενώ στο διάλειμμα του All-Star Game είχαν 41-13. Προβλήματα τραυματισμών οδήγησαν σε επτά ήττες στους τελευταίους έντεκα αγώνες της κανονικής περιόδου, με την σεζόν να ολοκληρώνεται με 57-25, την καλύτερη επίδοση της δυτικής περιφέρειας.[253]
Οι Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ αποτέλεσαν τον πρώτο αντίπαλο της ομάδας στα πλέι-οφ, με τους Λέικερς να νικούν με 4-2,[254] πριν κάνουν "sweep" τους Τζαζ και κερδίσουν τα δύο πρώτα παιχνίδια εναντίον των Σανς.[255] Η ομάδα του Λος Άντζελες οδηγήθηκε για τρίτη συνεχή χρονιά στους τελικούς του ΝΒΑ, αφού επιβλήθηκε του Φοίνιξ με 4-2.[256] Εκεί, βρισκόταν για άλλη μια φορά οι Μπόστον Σέλτικς, τους οποίους οι Λέικερς κέρδισαν με 102-89 στο πρώτο ματς,[257] αλλά ηττήθηκαν με 94-103 στο δεύτερο,[258] όπου ο Ρέι Άλεν πέτυχε επτά συνεχόμενα τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο.[259] Το πλεονέκτημα έδρας επανήλθε στο Λος Άντζελες μετά την εκτός έδρας νίκη με 84-91,[260] με την Βοστώνη να κερδίζει τα δύο επόμενα παιχνίδια στην έδρα της. Οι Λέικερς επιβλήθηκαν με 89-67 στο έκτο ματς,[261] πριν ανατρέψουν μία διαφορά 13 πόντων στον έβδομο αγώνα, όπου κέρδισαν με 83-79, κατακτώντας άλλον ένα τίτλο.[262] Ο Μπράιαντ αναδείχθηκε MVP των τελικών για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, πετυχαίνοντας περισσότερους από τριάντα πόντους σε δώδεκα αγώνες των πλέι-οφ.[263]
Προβλήματα τραυματισμών και αρνητικά ρεκόρ
2010-2014
Οι Λέικερς επέστρεψαν την σεζόν του 2010-11, με σκοπό να συμμετέχουν για τέταρτη συνεχή χρονιά στους τελικούς του ΝΒΑ. Η ομάδα κέρδισε 57 παιχνίδια στην κανονική περίοδο, με τους Μπράιαντ και Γκασόλ να αγωνίζονται στο All-Star Game, όπου ο πρώτος βραβεύθηκε ως MVP,[264] και τον Λαμάρ Όντομ να παίρνει το βραβείο του έκτου παίκτη της χρονιάς.[265] Παρ' όλα αυτά, σημάδια σωματικής και ψυχολογικής κούρασης έκαναν την εμφάνιση τους, με την ομάδα να ηττάται στο Κλίβελαντ από την χειρότερη ομάδα της λίγκας στις 16 Φεβρουαρίου,[266] ενώ έναν μήνα νωρίτερα είχε νικήσει τον ίδιο αντίπαλο με 55 πόντους διαφορά.[267] Η αντίδραση των Λέικερς ήταν δεκαεπτά νίκες στους επόμενους δεκαοκτώ αγώνες, αλλά η ομάδα έμεινε χωρίς δυνάμεις στα πλέι-οφ, όπου αφού απέκλεισε τους Χόρνετς με 4-2, ηττήθηκε με 4-0 από τους Ντάλας Μάβερικς.[268]
Ο Στιβ Νας το 2013
Την επόμενη χρονιά, οι Λέικερς αγωνίστηκαν σε 66 αγώνες λόγω του λοκ-άουτ,[269] με τον Μάικ Μπράουν να αντικαθιστά τον Φιλ Τζάκσον στο πάγκο της ομάδας.[270] Η σεζόν ξεκίνησε τα Χριστούγεννα, με την μέτρια πορεία της ομάδας να επισκιάζεται από τις εμφανίσεις του Μπράιαντ, ο οποίος τον Ιανουάριο του 2012 πέτυχε περισσότερους από σαράντα πόντους σε τέσσερα συνεχή ματς.[271] Στα μέσα της χρονιάς, οι Λέικερς αντάλλαξαν τον Φίσερ με τον Τζόρνταν Χιλ και έκλεισαν την χρονιά με 41-25, τερματίζοντας τρίτοι στην δυτική περιφέρεια.[272]
Στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ, αντιμετώπισαν τους Νάγκετς, με την σειρά να φθάνει στο έβδομο παιχνίδι, παρά το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί με 3-1. Εκεί, οι Λέικερς νίκησαν με 39 πόντους, 35 ριμπάουντ και 10 κοψίματα των Μπάινουμ και Γκασόλ μαζί, όπως και με 17 πόντους και 8 ασίστ του Μπράιαντ.[273] Αποκλείστηκαν τελικά από τους Θάντερ στους ημιτελικούς της περιφέρειας με 4-1, παρά το ότι ο Μπράιαντ πέτυχε 42 πόντους στο πέμπτο ματς.[274]
Το 2012-13, ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες αλλά τελείωσε απογοητευτικά για τους Λέικερς. Το καλοκαίρι του 2012, ο πρόεδρος της ομάδας, συμφώνησε με τον Στιβ Νας και τον Ντουάιτ Χάουαρντ,[275][276] οι οποίοι μαζί με τους Μπράιαντ και Γκασόλ αποτέλεσαν μία από τις δυνατότερες ομάδες εκείνη την σεζόν. Παρ' όλα αυτά, ο Νας έπαθε διάστρεμμα στο δεύτερο ματς της χρονιάς και λίγες ημέρες αργότερα ο Μάικ Ντ' Αντόνι ανέλαβε καθήκοντα προπονητή.[277][278] Ο Νας έπαιξε σε πενήντα αγώνες, χωρίς όμως να πιάσει τα γνώριμα επίπεδα απόδοσης του, με τον Μπράιαντ να κάνει άλλη μία σπουδαία σεζόν με 27,3 πόντους, 6,0 ασίστ και 5,6 ριμπάουντ ανά αγώνα, αλλά να τραυματίζεται τρεις αγώνες πριν το τέλος της κανονικής περιόδου και να χάνει τα πλέι-οφ.[279] Οι Λέικερς τερμάτισαν έβδομοι στην δυτική περιφέρεια και ηττήθηκαν με 4-0 από τους Σαν Αντόνιο Σπερς στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ.[280]
Οι τραυματισμοί έπληξαν την ομάδα και το 2013-14, με τους Μπράιαντ και Νας να παίζουν μόλις σε 21 παιχνίδια συνολικά.[281] Από το ρόστερ των "Λιμνάνθρωπων" αποχώρησαν οι Χάουαρντ και Metta World Peace, με τους Λέικερς να αναγκάζονται να συμπληρώσουν την σύνθεση τους με αθλητές όπως ο Νικ Γιανγκ, ο Κένταλ Μάρσαλ και ο Τζόντι Μικς. Η ομάδα έμεινε εκτός πλέι-οφ για πρώτη φορά μετά από εννέα χρόνια με ρεκόρ 27-55.[282] Στα θετικά της σεζόν ήταν η άνοδος του Νας στην τρίτη θέση των ασίστ όλων των εποχών με 10.335,[283] ενώ ο Γκασόλ ξεπέρασε τους 16.576 πόντους και έγινε ο δεύτερος Ευρωπαίος σκόρερ στην ιστορία του ΝΒΑ, πίσω από τον Ντιρκ Νοβίτσκι.[284]
2014-2018
Ο Τζόρνταν Κλάρκσον
Στα ντραφτ, οι Λέικερς επέλεξαν τον Τζούλιους Ραντλ, όπως και τον Τζόρνταν Κλάρκσον.[285] Ο Γκασόλ υπέγραψε στους Σικάγο Μπουλς και λόγω τραυματισμών, ο Μπράιαντ αγωνίστηκε σε μόλις 35 παιχνίδια της χρονιάς.[286] Η διοίκηση της ομάδας προσπάθησε να διατηρήσει μία ισορροπία στον οικονομικό τομέα, βλέποντας ότι έμενε άλλος ένας χρόνος στο συμβόλαιο του μεγάλου αστέρα της, οπότε δεν πραγματοποίησε μεγάλες μεταγραφές, αλλά συμφώνησε με υποσχόμενους παίκτες. Σε κάποιο σημείο της κανονικής περιόδου, οι Μπράιαντ, Νας, Γιανγκ, Ραντλ, Εξέβιερ Χένρι, Ρόνι Πράις και Γουέιν Έλινγκτον υπέφεραν τραυματισμούς οι οποίοι τους άφησαν εκτός του υπόλοιπου της σεζόν.[287] Η ομάδα έφθασε στο σημείο να έχει μόνο δύο γκαρντ διαθέσιμους στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στις 15 Απριλίου2015 στο Σακραμέντο, φέρνοντας στην σύνθεση τους, τους Τζαμπάρι Μπράουν και Βάντερ Μπλου από την D-League.[288] Ολοκλήρωσαν την σεζόν 2014-15 με ρεκόρ 21-61, χάνοντας τα πλέι-οφ για μόλις όγδοη φορά μετά την μετακόμιση του συλλόγου στο Λος Άντζελες.[289]
Το 2015-16, σηματοδότησε την τελευταία χρονιά στην σπουδαία καριέρα του Κόμπι Μπράιαντ, με τους Λέικερς να αποκτούν μέσω ντραφτ τους Ντι Άντζελο Ράσελ, Λάρι Νάνς Τζούνιορ και Άντονι Μπράουν.[290][291][292] Αποκλείστηκαν από τα πλέι-οφ από τις 9 Μαρτίου2016, όταν με ρεκόρ 14-51 παρέμειναν εκτός της post-season για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το μεγαλύτερο διάστημα στην ιστορία του συλλόγου.[293] Ολοκλήρωσαν την σεζόν με το χειρότερο ρεκόρ της ιστορίας τους, 17-65, με τον Μπάιρον Σκοτ να απολύεται από τον πάγκο της ομάδας μετά από δύο αποτυχημένες χρονιές.[294]
Την επόμενη χρονιά την προεδρία της ομάδας ανέλαβε ο Μάτζικ Τζόνσον και η Τζίνι Μπας την βασική ιδιοκτησία. Οι Λέικερς παρουσίασαν μία μικρή βελτίωση, σημειώνοντας 26 νίκες, χωρίς όμως να καταφέρουν να μπουν στο πλέι-οφ.[295] Το καλοκαίρι του 2017, θέλησαν να απαλλαγούν από το μεγάλο συμβόλαιο του Ρώσουσέντερ Τιμοφέι Μοζγκόφ, ανταλλάσσοντας αυτόν και τον ΝτιΆντζελο Ράσελ με τον Μπρουκ Λόπεζ των Μπρούκλιν Νετς.[296] Παράλληλα, διάλεξαν στην δεύτερη θέση του ντραφτ τον Λόντζο Μπολ.[297]
Το καλοκαίρι του 2017, η διοίκηση των Λέικερς αποφάσισε την ανταλλαγή του Τιμοφέι Μοζγκόφ, ο οποίος είχε ετήσιο συμβόλαιο 16 εκατομμυρίων δολαρίων, όπως και του Ντι Άντζελο Ράσελ με τον Μπρουκ Λόπεζ και μία επιλογή στα ντραφτ του 2018 των Μπρούκλιν Νετς.[298] Με την προσθήκη του Κεντάβιους Κάλντγουελ-Πόουπ και του Αϊζάια Τόμας στα μέσα της χρονιάς, η ομάδα του Λουκ Γουόλτον βελτίωσε το ρεκόρ της σε 35-47 αλλά δεν κατάφερε για πέμπτη συνεχή σεζόν να μπει στα πλέι-οφ.[299][300]
Οι Λέικερς έκαναν την καλύτερη εκκίνηση τους για την προηγούμενη πενταετία με 20 νίκες και 14 ήττες, αλλά οι τραυματισμοί των Τζέιμς, Ρόντο, Μπολ και Ίνγκραμ οδήγησαν την ομάδα σε απανωτές ήττες μέχρι τη διακοπή για το All-Star Game. Τον Μάρτιο, είχαν πλέον αποκλειστεί από τα πλέι-οφ και στις 9 Απριλίου 2019, ο Μάτζικ Τζόνσον παραιτήθηκε από τον προεδρικό θώκο του συλλόγου, λίγο πριν αφήσει την θέση του προπονητή και ο Γουόλτον.[305]
Τα πλέι-οφ διοργανώθηκαν στο Ορλάντο και την φούσκα του ΝΒΑ,[309] με τους Λέικερς να αποκλείουν τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς με 4-1, ενώ αρχικά είχαν μείνει πίσω με 0-1. Ακολούθησε ο αποκλεισμός των Χιούστον Ρόκετς επίσης με 4-1, ενώ με το ίδιο σκορ απέκλεισαν και τους Ντένβερ Νάγκετς στους τελικούς της Δύσης.[310] Στους τελικούς αντιμετώπισαν τους Μαϊάμι Χιτ, τους οποίους κέρδισαν με 4-2, κατακτώντας το 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.[311] Ο Λεμπρόν Τζέιμς αναδείχθηκε MVP των τελικών, ενώ μαζί με τον Ντέιβις συμπεριλήφθηκαν στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος.[312]
Το 2020-21, οι Λέικερς έκαναν ουσιαστικές προσθήκες στο ρόστερ τους, εντάσσοντας στο δυναμικό τους παίκτες όπως ο Ντένις Σρέντερ, ο Μαρκ Γκασόλ[313] και ο Μοντρέζλ Χάρελ[314], ενώ ανανέωσαν τα συμβόλαια των Τζέιμς και Ντέιβις.[315]
Γήπεδα
The Forum, έδρα των Λέικερς κατά την περίοδο 1967–1999.
Πριν μετακομίσουν στο Staples Center αγωνίζονταν στο The Forum για 32 χρόνια, ξεκινώντας το 1967. Από το 1960 ως το 1967 έπαιζαν στο Memorial Sports Arena του Λος Άντζελες, ενώ από το 1947 ως το 1960, όταν και έδρευαν στην Μινεάπολη, αγωνίζονταν στο Minneapolis Auditorium.
Έχουν περάσει 24 προπονητές από τον πάγκο των Lakers, μέχρι το καλοκαίρι του 2016. Ο πρώτος εξ αυτών, Τζον Κούντλα, παρέμεινε στην τεχνική ηγεσία της ομάδας για έντεκα σεζόν, κερδίζοντας πέντε πρωταθλήματα. Πέντε ακόμη πρωταθλήματα έχει κερδίσει ο Φιλ Τζάκσον, τέσσερα ο Πατ Ράιλι και από ένα οι Μπιλ Σάρμαν και Πολ Γουέστχεντ.
Το βραβείο του προπονητή της χρονιάς έχουν κερδίσει οι Σάρμαν, Ράιλι και Ντελ Χάρις, ενώ στο Basketball Hall of Fame έχουν ενταχθεί οι Κούντλα, Σάρμαν, Ράιλι και Τζάκσον.
#
ΑΑ
*
Κάθισε μόνο στον πάγκο των Λέικερς
Μέλος του Hall of Fame ως προπονητής
*
Μέλος του Hall of Fame ως προπονητής και κάθισε μόνο στον πάγκο των Λέικερς
.jpg)
.jpg)
