Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 30/05/2022.

Κική Δημουλά
Η Κική Δημουλά σε εκδήλωση το 2011
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Κική Δημουλά (Ελληνικά)
Όνομα γεννήσεως	Βασιλική Ράδου
Γέννηση	6  Ιουνίου 1931[1] Αθήνα[2]
Θάνατος	22 Φεβρουαρίου 2020 (88 ετών) Αθήνα[2]
Αιτία θανάτου	νόσος
Κατοικία	Κυψέλη[3]
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά νέα ελληνική γλώσσα[4][5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας ποιήτρια bank officer[6]
Εργοδότης	Τράπεζα της Ελλάδος (1949–1973)
Οικογένεια
Σύζυγος	Άθως Δημουλάς (1952–1985)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (2002–2020)
Βραβεύσεις	Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (2009)[7] Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία (2010) Μακεδονικό Βραβείο (2003) Βραβεία Ακαδημίας Αθηνών
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Κική Δημουλά (Αθήνα, 6 Ιουνίου 1931 – Αθήνα, 22 Φεβρουαρίου 2020) ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης.

Το πατρικό της όνομα ήταν Βασιλική Ράδου. Γεννήθηκε στην Αθήνα και είχε καταγωγή από την Μεσσήνη. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1955) και την Έλση (1957).

Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Υπήρξε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).

Έκανε την εμφάνιση της στα γράμματα το 1952, σε ηλικία 19 χρονών, με τη ποιητική συλλογή «Ποιήματα», όμως μετά από λίγο αποκήρυξε εκείνη την πρώτη συλλογή της. Η επίσημη είσοδός της στην ποίηση έγινε το 1956, με τη συλλογή «Έρεβος».^[8] Αργότερα ήρθαν οι «Ερήμην», «Επί τα ίχνη» και η συλλογή «Το λίγο του κόσμου» για την οποία τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης απέσπασε η συλλογή της «Χαίρε ποτέ», ενώ το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της απονεμήθηκε για την «Εφηβεία της λήθης», στην οποία περιλαμβάνεται το ποίημα «Σαν να διάλεξες», όπου η ποιήτρια συνδέει μια βόλτα στη λαϊκή αγορά με το μοιραίο του θανάτου: «Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε./ Είναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά/ πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο/ που έχει η εκλογή σου. [...] Το πολύ ν’ αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια./ Για εξοικείωση./ Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί με κλειστά τα μάτια».

Ακολούθησαν οι συλλογές «Ενός λεπτού μαζί», «Ήχος απομακρύνσεων», «Εκτός σχεδίου», «Χλόη θερμοκηπίου», «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», «Τα Εύρετρα », «Δημόσιος Καιρός» και «Ανω τελεία».^[9]

Σε μία ομιλία της για την ποίηση η Δημουλά όρισε ως εξής το ποίημα:

«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».

Στις 16 Ιανουαρίου 2020, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη πρότεινε την Κική Δημουλά, με επίσημη επιστολή της προς την Επιτροπή, για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.^[10]

Η Κική Δημουλά εισήλθε στις 2 Φεβρουαρίου 2020 σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας^[11] λόγω της χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας από την οποία έπασχε. Τελικά απεβίωσε 20 ημέρες αργότερα στις 22 Φεβρουαρίου^[12], λόγω καρδιακής ανακοπής, σε έδαφος σοβαρής χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας και καρδιακής ανεπάρκειας, σε ηλικία 88 ετών.^[13]

Τάφηκε στις 25 Φεβρουαρίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη, παρουσία συγγενών, εκπροσώπων των γραμμάτων και τεχνών και του πολιτικού κόσμου μεταξύ των οποίων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός.^[14][15]

• 2001, Χρυσός Σταυρός του Tάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
• 2002, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία κατέλαβε την έδρα των γραμμάτων που είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου — η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας (μετά τις Γαλάτεια Σαράντη και Αγγελική Λαΐου).
• 2014, Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος. ^[16]
• 20 Μαΐου 2015, αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.^[17]
• 6 Ιουνίου 2017, αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.^[18]

• 1964(;), Εύφημος μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα, για την ποιητική συλλογή Επί τα ίχνη.
• 1972, Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή Το λίγο του κόσμου.
• 1989, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή Χαίρε ποτέ.
• 1997, Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για την ποιητική συλλογή Η εφηβεία της λήθης.
• 2001, Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της.
• 2003, Μακεδονικό Βραβείο, για το σύνολο του έργου της.
• 2009, Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature Αρχειοθετήθηκε 2014-11-27 στο Wayback Machine.), για το σύνολο του έργου της.
• 2010, Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, για το σύνολο του έργου της.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά, τα Βουλγαρικά, τα Γερμανικά και τα Σουηδικά. Αποσπάσματα του έργου της έχουν συμπεριληφθεί στα σχολικά διδακτικά βιβλία. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί περιλαμβάνει σπάνιες λέξεις (λ.χ. παραφασάδα), νεολογισμούς (λ.χ. απροσδοκία) και εκφραστικά σχήματα αρχαιότροπα (λ.χ. μετωνυμία).^[19] Η ποίηση της δεν ήταν εύκολα μελοποιήσιμη, εντούτοις υπήρξαν ποιήματα όπως τα Στην Αγκαλιά της Άκρης, Ο Πληθυντικός Αριθμός, Βράδιασε, τα Ξαναλέμε κ.α που μελοποιήθηκαν μεταξύ άλλων από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Μάνο Ξυδού.^[20]

• Ποιήματα, 1952 (αποκηρυγμένα)
• Έρεβος, 1956, εκδόσεις «Στιγμή», Αθήνα 1990
• Ερήμην, εκδ. Δίφρος, Αθήνα 1958. Εκδ. «Στιγμή», 1990.
• Επί τα ίχνη, εκδ. «Φέξης» Αθήνα 1963. Εκδ. «Στιγμή», 1989.
• Το λίγο του κόσμου, εκδ. «Νεφέλη», Αθήνα 1971, 1983. Εκδ. «Στιγμή», 1990.
• Το τελευταίο σώμα μου, εκδ, «Κείμενα», Αθήνα 1981. Εκδ. «Στιγμή», 1989.
• Χαίρε ποτέ, «Στιγμή», 1988
• Η εφηβεία της λήθης, «Στιγμή», 1994
• Ποιήματα, εκδόσεις «Ίκαρος», Αθήνα 1998 (Συγκεντρωτκή έκδοση· περιλαμβάνονται όλες οι προηγούμενες συλλογές εκτός από τα Ποιήματα.)
• Ενός λεπτού μαζί, «Ίκαρος», 1998
• Ήχος απομακρύνσεων, «Ίκαρος», 2001
• Χλόη θερμοκηπίου, «Ίκαρος», 2005
• Συνάντηση, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κική Δημουλά, «Ίκαρος», 2007 (ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη)
• Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, «Ίκαρος», 2007
• Τα εύρετρα, «Ίκαρος», 2010
• Δημόσιος καιρός, «Ίκαρος», 2014
• Άνω τελεία, «Ίκαρος», 2016

• Ο φιλοπαίγμων μύθος, εκδ. «Ίκαρος», Αθήνα 2004 (Η ομιλία που εκφώνησε η Κική Δημουλά στην Ακαδημία Αθηνών κατά την τελετή υποδοχής της.)
• Εκτός σχεδίου, «Ίκαρος», 2005 (επιλογή πεζών κειμένων)
• Έρανος σκέψεων, «Ίκαρος», 2009 (η ομιλία της Κικής Δημουλά στην Αρχαιολογική Εταιρεία στις 26 Ιανουαρίου 2009)

• Συναντήσεις με την Κική Δημουλά, εκδ. «Ίκαρος», 2010

• Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Κική Δημουλά^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Ένα «ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ» για την Κική Δημουλά^{[νεκρός σύνδεσμος]}
• Ακαδημία Αθηνών, Κική Δημουλά
• Εταιρεία Συγγραφέων, Κική Δημουλά
• Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Βραβεία Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη Αρχειοθετήθηκε 2021-04-17 στο Wayback Machine.

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:    Κική Δημουλά

• Ποιήματα της Κικής Δημουλά στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
• Ποιήματα της Κικής Δημουλά σε πολυτονικά
• Ποιήματα της Κικής Δημουλά στο translatum
• Συνέντευξη της Κικής Δημουλά^{[νεκρός σύνδεσμος]}

• Αθήνα - Κική Δημουλά (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)