Ο Ιωσήφ Ρ. Κούνδουρος (1885 - 24 Δεκεμβρίου 1942) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός από την Κρήτη.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης το 1885. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να δικηγορεί από το 1911 στη γενέτειρά του. Το 1916 προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης, οπότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος του ανέθεσε την οργάνωση της στρατιωτικής δικαιοσύνης στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια διορίστηκε βασιλικός επίτροπος του Στρατοδικείου στην Αθήνα (1917-1920)[1]. Τον Οκτώβριο του 1920 αποχώρησε από τη στρατιωτική υπηρεσία προκειμένου ν' αναμιχθεί με την πολιτική και εκλέχτηκε βουλευτής Λασιθίου στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση (1920), Δ΄ Εθνοσυνέλευση (1924), Β΄ Περίοδο (1928), Γ΄ Περίοδο (1933) και Γ΄ Αναθεωρητική Βουλή (1936).
Ο Ιωσήφ Κούνδουρος, που από το 1923 είχε μεταφέρει στην Αθήνα το δικηγορικό του γραφείο, διακρινόταν για την ορμητική και δηκτική ρητορεία του. Είχε διατελέσει το 1924 στην Κυβέρνηση Αλεξάνδρου Παπαναστασίου υπουργός της Έννομης Τάξης και επί δικτατορίας του Θ. Παγκάλου (Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου 1925) υπουργός Δικαιοσύνης (από Ιούνιο μέχρι Νοέμβριο 1925)[2]. Επίσης υπήρξε υπουργός Γεωργίας (από 7 Νοεμβρίου 1925 μέχρι 14 Ιανουαρίου 1926). Στη συνέχεια επί κυβέρνησης Βενιζέλου ανέλαβε υπουργός των Ναυτικών και Αεροπορίας (από 10 Ιανουαρίου μέχρι 5 Μαρτίου του 1933).
Ο Ιωσήφ Κούνδουρος πέθανε στην Αθήνα, παραμονή των Χριστουγέννων στις 24 Δεκεμβρίου του 1942. Γιος του είναι ο σύγχρονος σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, ο Ρούσσος Ι. Κούνδουρος , πρωτοπόρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας (1923-1990) και ο Γιώργος Κούνδουρος.
Προς τιμήν του, έχει δοθεί το όνομά του, στην Ακτή Ιωσήφ Κούνδουρου στον Άγιο Νικόλαο.
Παραπομπές
