Εμίλ Φίσερ
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Hermann Emil Fischer (Γερμανικά)
Γέννηση	9  Οκτωβρίου 1852[1][2][3] Οϊσκίρχεν[4]
Θάνατος	15  Ιουλίου 1919[1][2][3] Βερολίνο[5][4]
Υπηκοότητα	Γερμανική Αυτοκρατορία
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Βόννης και Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου
Σύζυγος	Agnes Gerlach
Βραβεύσεις	Faraday Lectureship Prize (1907), Τάγμα της Αξίας για τις Τέχνες και Επιστήμες, Βραβείο Νόμπελ Χημείας (1902), Μετάλλιο Ελιότ Κρεσόν (1913), Μετάλλιο Χέλμχολτς (1909), Μετάλλιο Κοτένιους (1898), Βαυαρικό Μαξιμιλιανό Τάγμα για τις Επιστήμες και Τέχνες (1898), μετάλλιο Ντέιβι (1890), αλλοδαπό μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου (1  Ιουνίου 1899) και μετάλλιο Μπέιλι (1909)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέας	χημεία
Ιδιότητα	βιοχημικός, χημικός και διδάσκων πανεπιστημίου
Διδακτορικός καθηγητής	Αδόλφος φον Μπάιερ
Ακαδημαϊκός τίτλος	καθηγητής πανεπιστημίου
Φοιτητές του	Oskar Piloty, Ότο Ντιλς, Adolf Otto Reinhold Windaus, Ludwig Knorr, Φριτς Πρεγκλ και Ότο Βάρμπουργκ
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Εμίλ Φίσερ (Hermann Emil Fischer, 9 Οκτωβρίου 1852 - 15 Ιουλίου 1919) ήταν Γερμανός χημικός, ο οποίος το 1902 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Χημείας για το σημαντικό ερευνητικό του έργο στους υδατάνθρακες και την παρουσία πουρινικών ομάδων σε διάφορες οργανικές ενώσεις.^[6][7][8] Θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους χημικούς του 20ου αιώνα.^{[9][10][11][12]}

Ο Φίσερ γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1852 στο Όισκιρχεν της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, κοντά στη Κολωνία. Γιος επιχειρηματία, μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, απ' όπου το 1874 έλαβε το διδακτορικό του τίτλο και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε βοηθός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου στην έδρα της οργανικής χημείας. Στα επόμενα είκοσι χρόνια εργάστηκε διαδοχικά στα Πανεπιστήμια του Έρλανγκεν, του Βίρτσμπουργκ, με τελευταίο το 1902 το Πανεπιστήμιο του Μονάχου στο οποίο και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Βασικά σημεία των ερευνών του ήταν οι πουρίνες που άρχισε να μελετά από το 1881 ανακαλύπτοντας τις σχέσεις που παρουσίαζαν τα μόρια της ξανθίνης, του ουρικού οξέος, της καφεΐνης καθώς και της θεοβρωμίνης με τα μόρια της πουρίνης. Δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησε την έρευνά του στους υδατάνθρακες. Ερευνώντας την στερεοχημική δομή τους κατάφερε και προσδιόρισε την μοριακή δομή της γλυκόζης, της φρουκτόζης, κ.ά. επαληθεύοντας αυτήν με την σύνθεση των ενώσεων αυτών.

Μεγάλη επίσης υπήρξε η συμβολή του Φίσερ στην ανάπτυξη της χημείας των πρωτεϊνών και των ενζύμων.^[13]

Αυτοκτόνησε στις 15 Ιουλίου του 1919, ευρισκόμενος σε καταθλιπτική κατάσταση εξαιτίας και της προσωπικής ανείπωτης τραγωδίας του (αφού είχε χάσει δύο από τους τρεις γιους του στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο) και λόγω της ιατρικής διάγνωσης ότι έπασχε από καρκίνο των όρχεων.

• Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Larousse Britannica», τόμ. 59ος, σελ. 370.

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hermann Emil Fischer στο Wikimedia Commons