Γουίλιαμ Φώκνερ
Όνομα	Γουίλιαμ Φώκνερ
Γέννηση	25 Σεπτεμβρίου 1897[1] Νιου ΄Ωλμπανυ, Μισισίπι, ΗΠΑ[1]
Θάνατος	6 Ιουλίου 1962 (64 ετών)[1] Byhalia, Μισισίπι, ΗΠΑ[1]
Επάγγελμα/ ιδιότητες	σεναριογράφος, ποιητής, μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και συγγραφέας[2]
Εθνικότητα	Αμερικανός
Υπηκοότητα	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σχολές φοίτησης	Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια και Πανεπιστήμιο του Μισισίπι
Αξιοσημείωτα έργα	Η βουή και η αντάρα Καθώς ψυχορραγώ Φως τον Αύγουστο Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! Ένα τριαντάφυλλο για την Έμιλυ κ.ά.
Σύζυγος(οι)	Έστελ Όλνταμ Φώκνερ (20  Ιουνίου 1929, 6  Ιουλίου 1962)
Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Γουίλιαμ Φώκνερ ή Γουίλιαμ Φόκνερ^{[3][4][5][6][7]} (αγγλικά: William Cuthbert Falkner, 25 Σεπτεμβρίου 1897 - 6 Ιουλίου 1962) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα της μεγάλης λογοτεχνικής παράδοσης του Αμερικανικού Νότου.

Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ένα θεατρικό έργο, ποιήματα, δοκίμια και σενάρια κινηματογραφικών ταινιών. Ωστόσο είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα μυθιστορήματά του που όλα διαδραματίζονται στο λογοτεχνικό σύμπαν της κομητείας Γιοναπατόφα του Μισισιπή που δημιούργησε ο συγγραφέας. Αν και άρχισε να δημοσιεύει τα έργα του από την δεκαετία του 1920, έγινε διάσημος με την κατάκτηση του Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949. Με τα χρήματα του Βραβείου δημιούργησε το Ίδρυμα Γουίλιαμ Φώκνερ, που έδινε υποτροφίες σε νέους αξιόλογους Αμερικανούς συγγραφείς.

Όλα σχεδόν τα έργα του έχουν αποσπάσει βραβεία, με σημαντικότερα τα δύο Πούλιτζερ που κατέκτησε το 1954 και το 1962, με τα μυθιστορήματά του Ο φαύνος (A Fable) και Οι κλέφτες (The Reivers) αντίστοιχα. Ο φαύνος έχει τιμηθεί και με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ (National Book Award). Το μυθιστόρημά του Η βουή και η μανία συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στα 100 αριστούργηματα της αγγλόφωνης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Αλλά και τα μυθιστορήματά του Φως τον Αύγουστο, Καθώς ψυχορραγώ και Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! έχουν ενταχθεί σε παρόμοιες λίστες. Το 1962 τιμήθηκε με το «Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας» της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών. Προς τιμήν του, έχει θεσμοθετηθεί και το σημαντικό Βραβείο PEN/Faulkner.

Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1897, στην πόλη Νιού Όλμπανι (New Albany) της πολιτείας του Μισισίπι, και ήταν ο πρωτότοκος γιός του Μάρεϊ Κάθμπερτ Φώκνερ και της Μοντ Μπάτλερ. Η οικογένεια απέκτησε ακόμα τρία αγόρια, τους αδερφούς του Μάρεϊ Τσαρλς (Τζακ) Φώκνερ, τον επίσης συγγραφέα Τζον Φώκνερ^[8] και τον Ντιν Σουίφτ Φώκνερ. Ο πρώτος γιος πήρε το όνομα του παππού του, του Γουίλιαμ Κλαρκ Φώκνερ, εξέχον μέλος της οικογένειας Φώκνερ αλλά και της περιοχής αφού υπήρξε εκτός των άλλων, και συνταγματάρχης κατά την περίοδο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.^[9]

Όταν ήταν μόλις ενός έτους, η οικογένεια μετακόμισε στην κοντινή πόλη Ρίπλεϊ του Μισισίπι, όπου ο πατέρας του εργάστηκε σαν ταμίας της οικογενειακής επιχείρησης σιδηροδρόμων Gulf & Chicago Railroad Company. Όταν ο πατέρας του Μάρεϊ Φώκνερ πούλησε την επιχείρηση, αντί να την κληροδοτήσει στο γιό του, η οικογένεια του, μετακόμισε - στις 21 Σεπτεμβρίου 1902 - στην πόλη Όξφορντ του Μισισίπι, πόλη στην οποία παρέμεινε ο συγγραφέας μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η μητέρα του έμαθε στα παιδιά της να γράφουν και να διαβάζουν πριν πάνε ακόμα στο σχολείο, και τους έμαθε να αγαπάνε τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία. Έτσι από νωρίς σε επαφή με τον κόσμο της κλασικής λογοτεχνίας, πρώτα ακούγοντας και μετά διαβάζοντας και ο ίδιος Κάρολο Ντίκενς και Αδερφούς Γκριμ. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου ήταν άριστος μαθητής. Ωστόσο σταδιακά, άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του για τα μαθήματα. Έγινε κακός μαθητής και τελικά εγκατέλειψε οριστικά το σχολείο πριν ολοκληρώσει τη γυμνασιακή εκπαίδευση. Το 1914 και σε ηλικία 17 ετών, θα γνωρίσει έναν σχεδόν συνομήλικό του, Φίλιπ Στόουν, ο οποίος πρώτος θα ανακαλύψει το συγγραφικό ταλέντο του νεαρού Γουίλιαμ, αλλά και θα καθοδηγήσει τα διαβάσματα του Φώκνερ. Ο Στόουν θα τον φέρει σε επαφή με την σύγχρονη λογοτεχνία της εποχής του, και ιδιαίτερα με τον Τζέιμς Τζόυς, και ο Στόουν θα προσπαθήσει (ανεπιτυχώς) να βρει εκδότες για τα πρώτα γραπτά του φίλου του.

Όταν η Αμερική θα μπει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Φώκνερ θα δοκιμάσει να καταταγεί, ωστόσο το ύψος του (1,65 m) δεν επέτρεψε την στρατολογήσή του στις μάχιμες μονάδες. Όμως δεν το έβαλε κάτω και έκανε αίτηση στη RAF, στο σώμα διατηρούσε στο Τορόντο του Καναδά. Χαλκεύοντας έγγραφα και υιοθετώντας βρετανική προφορά, κατάφερε να ξεγελάσει τους υπεύθυνους και να περάσει για Βρετανός πολίτης. Όμως, λίγους μήνες μετά την αρχή της εκπαίδευσής του, ο πόλεμος τελείωσε. Όταν γύρισε στην πατρίδα του, έπεισε όλο τον κόσμο ότι είχε τελικά υπηρετήσει κα εκμεταλευόμενος έναν ευνοϊκό για τους βετεράνους του πολέμου νόμο κατάφερε να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι ("Ole Miss" το ονομάζουν οι Νότιοι). Ωστόσο αφού παρακολούθησε μόνο τρία εξάμηνα, το εγκατέλειψε τον Νοέμβριο του 1920.

Όλα αυτά τα χρόνια, έγραφε ποίηση κατά κύριο λόγο, και κάποια ποιήματά του είχε καταφέρει να εκδώσει στο περιοδικό του Πανεπιστημίου. Το 1925 έγραψε το πρώτο μυθιστόρημά του, Η πληρωμή του στρατιώτη (Soldiers' Pay), το διάστημα που ζούσε στη Νέα Ορλεάνη, θέμα που εμπνεύστηκε από την υπηρεσία του στη RAF.

Το 1927 θα είναι η πρώτη χρονιά που θα παρουσιάσει την κομητεία Γιοναπατόφα, στο μυθιστόρημα Flags in the Dust. Αν και ήταν περήφανος για το δημιούργημά του, το βιβλίο δεν βρήκε εκδότες. Ξαναεπεξεργασμένο το βιλίο θα κυκλοφορήσει τελικά το 1929 με τίτλο Σαρτόρις (Sartoris). Εν αντιθέσει, το άλλο βιβλίο που έγραψε το 1927, το Κουνούπια (Mosquitoes) θα κυκλοφορήσει αμέσως, και συγκεκριμένα στις 30 Απριλίου του 1927 από τον εκδοτικό οίκο Boni & Liveright.^[10] Το φθινόπωρο του 1928 και σε ηλικία 31 ετών, αρχίζει το γράφει το έργο του Η βουή και η μανία (The Sound and the Fury)) ενώ το 1929 θα παντρευτεί τον εφηβικό του έρωτα, την Εστέλ Όλνταμ στην Οξφόρδη του Μισισίπι. Εκείνο το διάστημα, όπου εργαζόταν νυχτερινή βάρδια στον ηλεκτρικό σταθμό του Πανεπιστημίου του Μισισιπή, μέσα σε έξι βδομάδες του καλοκαιριού, από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις το πρωί, γεννήθηκε το Καθώς ψυχορραγώ (As I Lay Dying), που κυκλοφόρησε την αμέσως επόμενη χρονιά (1930)^[11]. Ακολούθησε το Το άδυτο (Sanctuary) το 1931 - το μόνο βιβλίο του που έκανε καλές πωλήσεις την εποχή που κυκλοφόρησε. Ωστόσο τα χρήματα δεν έφταναν για να ζήσει η οικογένεια πλέον Φώκνερ, - η Εστέλ είχε ήδη δυο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο της - και έτσι στράφηκε στην μεγάλη πλουτοπαραγωγική πηγή του Χόλυγουντ, και βρήκε δουλειά σαν σεναριογράφος στην Metro-Goldwyn-Mayer.

Τον Ιανουάριο του 1931 η γυναίκα του θα γεννήσει το πρώτο τους παιδί, ένα κορίτσι που όμως πέθανε 5 μέρες μετά τη γέννησή του. Το 1932 θα γράψει και θα εκδώσει το Φως τον Αύγουστο (Light in August). Το 1933 και αφού η οικογένεια Φώκνερ είχε επιστρέψει στο Όξφορντ ύστερα από την εξάμηνη διαμονή στην Καλιφόρνια, γεννήθηκε το μοναδικό επιζών παιδί τους, η κόρη του, Τζιλ. Από εδώ και πέρα θα βιοπορίζεται από την συγγραφή σεναρίων ενώ ταυτόχρονα θα εκδώσει το Pylon το 1935, το Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! (Absalom, Absalom!) το 1936 και το The Unvanquished το 1938.

Μια πτώση που είχε από το άλογό του το 1959 ήταν η αρχή των προβλημάτων υγείας που θα οδηγήσουν στο θάνατό του. Μια δεύτερη πτώση στις 17 Ιουνίου του 1962 και οι επιπλοκές της, θα του προκαλέσουνε θρόμβωση. Πέθανε - σαν συνέπεια της θρόμβωσης- από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 64 χρόνων, στις 6 Ιουλίου 1962 στο νοσηλευτήριο Μπαχέιλια του Μισισίπι. Ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο των Φώκνερ, στο νεκροταφείο του Αγίου Πέτρου, στο Όξφορντ.

Ο Γουίλιαμ Φώκνερ ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς μυθιστοριογράφους και ανανεωτής της αφηγηματικής τέχνης στον 20ό αιώνα. Κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας^[12](1950), η Σουηδική Ακαδημία αναφέρθηκε στη δημιουργία, από τον Φώκνερ, ενός απέραντου παγκόσμιου θεάτρου της ανθρωπότητας, μαγικά φωτισμένου και γεμάτου χαρακτήρες μεγαλύτερους από τη ζωή^[13].

Αν και αναγνωρισμένος συγγραφέας, κρατήθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Έδωσε ελάχιστες συνεντεύξεις και οι επιστολές του είναι στεγνές και αυστηρά επαγγελματικές. Στον κόσμο του, παρά την επικέντρωση στον Αμερικανικό Νότο, η αφήγηση έχει οικουμενική σημασία και στάση απέναντι σε προβλήματα όπως οι φυλετικές διακρίσεις.

Από τη δεκαετία του 1950 -και λόγω της βράβευσης του Φώκνερ με το Νόμπελ - αυξάνει το ενδιαφέρον των Ελλήνων λογοτεχνών για το έργο του αλλά και για την αμερικανική πεζογραφία γενικότερα.

Ο Στέλιος Ξεφλούδας στο δοκίμιό του «Το σύγχρονο μυθιστόρημα» (εκδ. Ίκαρος, 1955) ξεχωρίζει μια τάση της αμερικανικής πεζογραφίας που την ονομάζει ποιητικό μυθιστόρημα και θεωρεί τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και τον Φώκνερ αντιπροσώπους της: «Μια από τις ισχυρές τάσεις της νέας μυθιστορηματικής λογοτεχνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι η απολύτρωση από τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα κι η επιστροφή στο ποιητικό μυθιστόρημα. Υπάρχει σ' αυτή τη στροφή φανερή η επίδραση του Φίτζεραλ και του Φώκνερ. Πρόκειται για μια επιστροφή στο μυθιστόρημα που οι συγγραφείς του ήταν αληθινά ποιητές.» (σελ. 83). Ο Ξεφλούδας - από τους πρώτους μελετητές του Φώκνερ στην Ελλάδα - προτάσσει την τεχνική του Φώκνερ, έναντι της θεματικής του, γράφοντας ότι «στα έργα του το θέμα δεν είναι παρά ένα πρόσχημα για να αναπτύξει την τεχνική του η οποία στηρίζεται στη δύναμη του ανέκφραστου».

Ο μελετητής και λογοτέχνης Γιώργος Δέλιος θεωρεί τον Φώκνερ «ακρογωνιαίο λίθο του οικοδομήματος της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, με τον Έρνεστ Χεμινγουέι να αποτελεί τον άλλο».^[14]

Ο Φώκνερ, σύμφωνα με τον Δημήτρη Τζιόβα^[15], επηρέασε όσο λίγοι τους νεότερους Έλληνες μυθιστοριογράφους: ενδεικτικά αναφέρουμε τον Νίκο Μπακόλα, που μετά τη μετάφραση του Η βουή και το πάθος το 1963, γράφει το μυθιστόρημά του Ο κήπος των πριγκίπων (1966), σαφώς επηρεασμένος από τον Φώκνερ. Αλλά και ο Στρατής Τσίρκας όπως το δηλώνει ο ίδιος, επηρεάστηκε από τον Φώκνερ. Στην τριλογία του Ακυβέρνητες πολιτείες υιοθετεί την φωκνερική τεχνική της πολλαπλής εστίασης. Αλλά και το έργο αρκετά μεταγενέστερων μυθιστοριογράφων όπως Ο Λούσιας (1979) του Νίκου Χουλιαρά, φαίνεται επηρεασμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα.

Η πρώτη μετάφραση έργου του Φώκνερ στην Ελλάδα γίνεται από την συγγραφέα Κωστούλα Μητροπούλου, που μετέφρασε το διήγημά του «Άνυδρος Σεπτέμβρης» ("Dry September") το 1953. Από το 1960 οι μεταφράσεις πολλαπλασιάζονται αλλά πάντοτε ο Φώκνερ, δεν είχε τόσο μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό, (εν αντιθέσει με τον Χεμινγουέι ή τον Στάινμπεκ), όσο στους Έλληνες συγγραφείς.^[16]

Η Ντόρα Τσιμπούκη σχολιάζοντας τις ελληνικές μεταφράσεις των έργων του, ξεχωρίζει αυτή του λογοτέχνη Νίκου Μπακόλα, του μυθιστορήματος Η βουή και το πάθος, ο οποίος «σκύβει με αγάπη και σεβασμό στο κείμενο και πετυχαίνει να κρατήσει ζωντανή τη διαφορά ανάμεσα στις τέσσερις αφηγήσεις», σε ένα βιβλίο που χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς τόσο ηθελημένα δυσνόητο που «μόνον ο Θεός και ο δημιουργός του μπορούν να το καταλάβουν». Αριστοτεχνική θεωρεί και τη μετάφραση του Μένη Κουμανταρέα στο Καθώς ψυχορραγώ που κατορθώνει να ξεπεράσει με επιτυχία της δυσκολίες της μετάφρασης ενός ακόμα δύσκολου και απαιτητικού μυθιστορήματος. Όσο για το «Φως στον Αύγουστο», παραδέχεται ότι η μεταφράστρια Βικτώρια Τράπαλη, έχει κάνει σοβαρή δουλειά, ωστόσο θεωρεί ατυχή τον εξελληνισμό των ονομάτων, και την απόδοση της επαρχιώτικης προφοράς των ηρώων. Τέλος, για το Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!, θεωρεί ότι η μετάφραση της Έλλης Μαρμαρά όντας πιστά προσηλωμένη στο πρωτότυπο κείμενο χάνει σε ένταση και πάθος γιατί «ένα τέτοιο βιβλίο απαιτεί, εκτός από γνώση της αγγλικής, γνώση του συνολικού έργου του Φόκνερ και του πολιτισμικού υπόβαθρου που το γεννά».^[17]

Ο Φώκνερ επισκέφτηκε την Ελλάδα, τον Μάρτιο του 1957 ύστερα από πρόσκληση της Ακαδημίας Αθηνών και υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα στις 17 Μαρτίου του 1957 παραλαμβάνει σε ειδική εκδήλωση το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας των Αθηνών για την γενικότερη προσφορά του στη λογοτεχνία. Τις επόμενες μέρες θα παραχωρήσει μια συνέντευξη τύπου με σκοπό να γνωριστεί με τους Έλληνες διανοούμενους θα παρακολουθήσει την παράσταση του έργου του Ρέκβιεμ για μια μοναχή που ανέβασε ο Θίασος Κοτοπούλη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ, θα επισκεφτεί τους Δελφούς και τις Μυκήνες, και θα κάνει μια μίνι κρουαζιέρα στις Κυκλάδες στο γιοτ του βιομήχανου Πρόδρομου Μποδοσάκη.^[18]

• Σε αυτό το τμήμα αναγράφονται μόνο όσα έργα του έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά.^[19] Για την πλήρη εργογραφία δείτε εδώ: Γουίλιαμ Φώκνερ (εργογραφία)

• 1926: Soldier’s pay - (Η πληρωμή του στρατιώτη)
  • —μτφ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος (εκδ. «Άγκυρα», 1978)
  • —μτφ. Εύη Γεωργούλη (εκδ. «Ίνδικτος», 2001)
• 1929: The sound and fury - (Η βουή και η μανία)
  • —μτφ. Τάκης Μενδράκος (με τίτλο «Η βουή και η αντάρα», εκδ. «Πάπυρος», α΄ εκδ. 1974)
  • —μτφ. Παύλος Μάτεσις (εκδ. «Καστανιώτης», 2002)
  • —μτφ. Νίκος Μπακόλας - (με τίτλο «Η βουή και το πάθος», α΄ εκδ. «Γκόνης» 1963, και εκδ. «Εξάντας», 1993)
• 1929: Sartoris - (Σαρτόρις)

—μτφ. Εύη Γεωργούλη (εκδ. «Ίνδικτος»,2001)

• 1930: As I lay dying - (Καθώς ψυχορραγώ)
  • —μτφ. Μένης Κουμανταρέας (εκδ. «Κέδρος», α΄ έκδ. 1970)
• 1931: Sanctuary - (Ιερό)
  • —μτφ. Γιάννης Λάμψας («Εκδόσεις Των Φίλων», 1965)
  • —μτφ. Ιωάννα Καρατζαφέρη (εκδ. «Μεταίχμιο», 2011)
  • —μτφ. Τάσος Δαρβέρης και Κώστας Νικολαΐδης (με τίτλο «Άδυτο», εκδ. «Μέδουσα», 1993)
• 1932: Light in August - (Φως τον Αύγουστο)
  • —μτφ. Βικτώρια Τράπαλη (εκδ. «Εξάντας», 1994)
  • —μτφ. Σταμάτη Ντώνια (με τίτλο «Φως Αυγούστου», εκδ. «Ανοιχτή Γωνιά», 1982)
• 1936: Absalom, Absalom ! - (Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!)
  • —μτφ. Έλλη Μαρμαρά (εκδ. «Οδυσσέας», 1980)
  • —μτφ.Μαργαρίτα Ζαχαριάδου (εκδ. «GUTENBERG», 2021)
• 1938: The unvanquished - (Οι ακατανίκητοι)
  • —μτφ. Άρης Αλεξάνδρου (με τίτλο «Οι αδούλωτοι», εκδ. «Αφοί Συρόπουλοι & Κ. Κουμουνδουρέας», 1960)
  • —μτφ. Ντίνα Σάπκα (εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1991)
• 1939: If I forget thee, Jerusalem - (Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ) (Wild palms / Old man)
  • —μτφ. Κοσμάς Πολίτης (μόνο το πρώτο μέρος / "Wild palms": «Άγρια φοινικόδεντρα») (εκδ. «Φοντάνα», 1971 - επανέκδοση εκδ. «Γράμματα», 1986)
  • —μτφ. Μαρία Γεωργουσοπούλου (μόνο το δεύτερο μέρος / "Old man": «Ο γέρος») (εκδ. «Το Ροδακιό», 1998)
• 1940: The hamlet - (Το χωριό)
  • —μτφ. Δ. Π. Κωστελένος (εκδ. «Δίδυμοι», 1969)
  • «Μακρύ καλοκαίρι» (το τρίτο μέρος του μυθιστορήματος «Το χωριό», που κυκλοφόρησε αυτόνομα σε μετάφραση Δ. Π. Κωστελένου από τις εκδ. «Πέλλα», το 1984)
  • «Οι χωριάτες» (το τέταρτο μέρος του μυθιστορήματος «Το χωριό», που κυκλοφόρησε αυτόνομα σε μετάφραση Δ. Π. Κωστελένου από τις εκδ. «Πέλλα», το 1984)
  • —μτφ. Γρηγόρης Παπαδογιάννης (με τίτλο «Το χωριουδάκι», εκδ. Δελφίνι, 1991)
• 1948: Intruder in the dust - (Ο ξένος στο χώμα)
  • —μτφ. Αύγουστος Κορτώ (εκδ. «Καστανιώτης», 2014)
• 1962: The reivers - (Οι κλέφτες)
  • —μτφ. Βασίλης Καζαντζής (με τίτλο «Οι αλήτες», εκδ. «Φεξη», 1966 - επανέκδοση εκδ.«Καρανάση», 1982 - επανέκδοση εκδ.«Πέλλα», 1983)
  • —μτφ. Εύη Γεωργούλη (εκδ. «Ίνδικτος», 2004)

• 1930 : A rose for Emily - (Ένα ρόδο για την Έμιλυ)
  • —μτφ. Νίκος Μπακόλας (εκδ. «Κέδρος», 1995)
  • —μτφ. Άννα Παπασταύρου (Τζέφρι Ευγενίδης: «Της αγάπης μου ο σπουργίτης πέταξε», εκδ. «Libro», 2009)
  • —μτφ. Κώστας Παπαπάνος (με τίτλο «Ένα ρόδο για την Αιμιλία» αρχικά στο περιοδικό «Ελλάς - Αμερική», Ιανουάριος - Μάρτιος 1959 και κατόπιν στα «Αμερικανικά διηγήματα - τόμος β'», εκδ. «Γράμματα», 1983)
  • —μτφ. Αθανάσιος Κωστίκας («Αμερικάνικα διηγήματα 1900 - 1950», εκδ. «Ίκαρος», α' έκδοση 1953)
  • —μτφ. Λίνα Κάσδαγλη (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Καινούρια Εποχή», τχ. 1, 1956)
  • —μτφ. Κωστούλα Μητροπούλου (εκδ. «Παϊρίδη», 1970)
• 1931 : Dry September - (Άνυδρος Σεπτέμβρης)
  • —μτφ. Κωστούλα Μητροπούλου (δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό «Νέα Εστία» στις 15 Αυγούστου 1962 και σε βιβλίο από τις εκδ. «Παϊρίδη», 1970)
  • —μτφ. Κίρα Σίνου («Δεκατέσσερα ερωτικά διηγήματα», εκδ. «Γλάρος», 1992)
• 1931 : Hair - (Μαλλιά)
  • —μτφ. Κωστούλα Μητροπούλου (δημοσίευση στο περιοδικό «Νέα Εστία» στο τεύχος της 1ης Αυγούστου του 1963 και σε βιβλίο από τις εκδ. «Παϊρίδη», 1970)
• 1932 : Centaur in brass - (Χάλκινος κένταυρος)
  • —μτφ. Εύη Γεωργούλη («Χάλκινος κένταυρος και άλλα διηγήματα», εκδ. «Πατάκης», 1996)
  • —μτφ. Κωστούλα Μητροπούλου (εκδ. «Παϊρίδη», 1970)
• 1932: Smoke - (Καπνός),
  • —μτφ. Βαγγέλης Παραμπούκης («Αστυνομικές ιστορίες από νομπελίστες συγγραφείς», εκδόσεις «Επίκεντρο», 1995)
  • —μτφ. Βασίλης Καζαντζής («Ο καπνός και άλλα διηγήματα», εκδ. «Πεχλιβανίδης», χ.χ.)
• 1933: There Was a Queen - (Ήτανε μια βασίλισσα)
  • —μτφ. Κώστας Παπαπάνος (δημοσιευμένο στο περιοδικό «Νέα Εστία» στο τεύχος της 15ης Ιουλίου του 1955)
• 1941: Go down, Moses (Πορεύου, Μωυσή)
  • —μτφ. Αντώνης Σακελλαρίου («Τέσσερα αμερικανικά διηγήματα», εκδόσεις «Πατάκης», 2004,^[20])
• 1942: The Bear - (Η Αρκούδα)
  • —μτφ. Βασίλης Καλλιπολίτης (εκδ. «Εξάντας», α΄ έκδ. 1980)
• 1949: Knight's Gambit - (Έξι ιστορίες μυστηρίου)
  • —μτφ. Στέλλα Τσίρκα (εκδ. «Γράμματα», 1988)
• 1967: The Wishing Tree - (Το μαγικό δέντρο), - διήγημα για παιδιά
  • —μτφ. Κυριάκος Ντελόπουλος (εκδ. «Καστανιώτης», 1997)

• Η τέχνη της γραφής
  • —μτφ. Μαρίνα Τουλγαρίδου (εκδ. «ΤΟΠΟΣ»,, 2010)(συλλογικό έργο - περιλαμβάνει και τη συνέντευξη που έδωσε ο Φώκνερ στο διάσημο περιοδικό "Paris Review", όπως μεταγράφηκε στο βιβλίο "Paris Review Interview Anthology")

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Γουίλιαμ Φώκνερ

• Faulkner, William, 1897-1962 στο BiblioNet
• Απόσπασμα της συνέντευξης του Φώκνερ στο περιοδικό "PARIS REVIEW" που δόθηκε την Άνοιξη του 1956 [1]
• Δοκίμιο του Ζαν-Πολ Σαρτρ με τίτλο «Ο χρόνος στον Φώκνερ : Η βουή και η μανία» [2]
• Πλήρης κατάλογος της ελληνικής βιβλιογραφίας για τον Φώκνερ μέχρι και το 1984, στο τεύχος 359 - 361 του ψηφιοποιημένο λογοτεχνικού περιοδικού «ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ» [3]