Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 14/10/2020.

Ο Γκαίτε Γ. Τζοβαρόπουλος (Καβακλί Ανατολικής Ρωμυλίας, 1882 - Θεσσαλονίκη, 8 Μαρτίου 1949) ήταν Έλληνας Μακεδονομάχος, εκπαιδευτικός και πολιτικός. Πολέμησε προσφέροντας μεγάλες υπηρεσίες στην Ημαθία και στη Θεσσαλονίκη.^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Ανέπτυξε και εκπαιδευτικό έργο, κυρίως ως διευθυντής της Ελληνοβλαχικής Σχολής Σελίου (Άνω Βερμίου) Βερροίας. Μεταξύ άλλων υπηρέτησε ως νομάρχης, ενώ ίδρυσε και τον Σύλλογο Μακεδονομάχων "Ο Παύλος Μελάς".

Γεννήθηκε στο Καβακλί της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1882 και ήταν βλαχόφωνος Έλληνας. Το βαπτιστικό του όνομα Γιώργος (θρακιώτικα: Γκέτας) το έγραφε ο ίδιος ως "Γκαίτε" και έτσι έγινε επίσημα γνωστός.^[1] Παρότι καταγόταν από αρχοντική οικογένεια με ιατρούς και εμπόρους, ωστόσο έζησε φτωχικά χρόνια και η ζωή του ήταν περιπετειώδης. Μετά την προσάρτηση της γενέτειράς του από τους Βουλγάρους, υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στον βουλγαρικό στρατό από το 1903 ως το 1905.

Εν συνεχεία μετέβη στην Αδριανούπολη και στη Θεσσαλονίκη, όπου εντάχθηκε στον Μακεδονικό Αγώνα, έχοντας υπηρετήσει ως εκπαιδευτικός (είχε σπουδάσει δάσκαλος στα Ζαρίφεια Διδασκαλεία της Φιλιππούπολης^{[εκκρεμεί παραπομπή]}). Για την εκπαιδευτική και αγωνιστική του δραστηριότητα στο Σέλι και Άνω Βέρμιο Βεροίας φυλακίστηκε από τους Τούρκους στη Βέροια, όμως σύντομα αφέθηκε ελεύθερος έπειτα από αμνηστία. Εργάστηκε ως δάσκαλος στη Γευγελή αλλά σύντομα ξαναπήρε τα όπλα, ηγούμενος σώματος ανταρτών στο πλευρό του Προξένου Κορομηλά. Συνελήφθη ξανά από τους Τούρκους και οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στο Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ) όπου βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε ποινή 101 ετών και στη συνέχεια η ποινή μετατράπηκε σε καταναγκαστικά έργα.

Η υπόθεσή του - καθώς ήταν ο μοναδικός κρατούμενος από την ομάδα στον οποίο δεν είχε δοθεί αμνηστία - έλαβε διεθνείς διαστάσεις και τελικά του δόθηκε αμνηστία από τον Σουλτάνο με τον όρο να εγκαταλείψει τη χώρα. Το 1912 έφτασε στον Πειραιά. Εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως δεν πρόλαβε να σπουδάσει, καθώς ξέσπασε ο Βαλκανικός Πόλεμος και σύντομα αναχώρησε για το μέτωπο της Ηπείρου με ένα σώμα από προσκόπους.

Το 1913 η πρώτη διοικητική θέση που του ανατέθηκε ήταν η ίδρυση δήμων στον Σοχό (υπήρξε ο πρώτος διορισμένος δήμαρχος Σοχού).^[2] Δύο χρόνια αργότερα ήταν γραμματέας της Νομαρχίας Σερρών. Υπηρέτησε ως υποδιοικητής Σιδηροκάστρου δύο φορές, υποδιοικητής Κιλκίς (1922), Λαγκαδά (1924), και τελευταία Νομάρχης Πέλλης (1927-1929) και Φλωρίνης (1933). Το 1916 με την βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας ο Τζοβαρόπουλος χρησιμοποιήθηκε ως διερμηνέας λόγω της άριστης γνώσης των βουλγαρικών.

Το 1917 ο Γκαίτε αιχμαλωτίστηκε από τους Βουλγάρους και οδηγήθηκε στη Βουλγαρία μαζί με χιλιάδες άλλους ανατολικορωμυλιώτες. Μετά την ήττα των Βουλγάρων το 1919, ο Τζοβαρόπουλος επαναδιορίστηκε υποδιοικητής Σιδηροκάστρου.

Για πρώτη φορά ήταν υποψήφιος βουλευτής Πέλλης στις εκλογές του 1926, με την Ένωση Φιλελευθέρων χωρίς επιτυχία, λαμβάνοντας 911 σταυρούς προτίμησης.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1933 με το Λαϊκό Κόμμα σε επαναληπτική εκλογή στις 5 Ιουλίου.^[3] Έπειτα από το κίνημα του 1935 συνελήφθη και εγκλείστηκε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωσή του με την αμνηστία που δόθηκε, έζησε περιπλανώμενος ανά τη Μακεδονία, προσπαθώντας να βιοποριστεί μαζί με την οικογένειά του.

Απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Μαρτίου 1949. Κατατάχθηκε ως Πράκτορας Α΄ Τάξεως στον Μακεδονικό Αγώνα.

Απέκτησε παιδιά από τον γάμο του. Ο γιος του, Νικόλαος, σκοτώθηκε κατά τον εμφύλιο πόλεμο, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του, έπειτα έκρηξη νάρκης στις επιχειρήσεις του Βόρα, στις 5 Ιουλίου 1949.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}