Η διεξαγωγή του πρώτου Γαλλικού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου το 1932 βρήκε απέναντί της δύο ζητήματα τα οποία ήταν εντελώς νέα για τη χώρα: τη διοργάνωση ενός πρωταθλήματος εθνικής κλίμακας από τη μία, και την επαγγελματοποίηση των συλλόγων και των παικτών από την άλλη. Πράγματι, το ποδόσφαιρο, αν και είχε ξεκινήσει να επαγγελματοποιείται από το 1885 στην Αγγλία, ωστόσο, στη Γαλλία, βρισκόταν ακόμη σε ερασιτεχνικό επίπεδο μέχρι και τη δεκαετία του 1920. Καθώς υπήρχε νόμος που απαγόρευε στους συλλόγους να πληρώνουν τους παίκτες τους, οι διοικούντες των γαλλικών συλλόγων υποχρεώθηκαν να βρουν έναν άλλο τρόπο, ώστε οι ομάδες τους να αποκτούν τους καλύτερους δυνατούς παίκτες. Οι περισσότεροι, προκειμένου να τον αποφύγουν, επιδίδονταν στον "μαύρο ερασιτεχνισμό", που σήμαινε την πληρωμή, με έμμεσο τρόπο, των παικτών, όπως για παράδειγμα με την ανάθεση της διοίκησης μιας επιχείρησης ή μία θέση εργασίας σε κάποια τοπική επιχείρηση.
Στη Γαλλία, από τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα διοργανώνονταν από τις Τοπικές Ενώσεις. Συνολικά περίπου δεκαπέντε στον αριθμό, κάθε Ένωση διοργάνωνε σε ετήσια βάση ένα πρωτάθλημα γνωστό με την ονομασία Ντιβιζιόν Ντ'Ωνέρ, το οποίο αναδείκνυε έναν τοπικό πρωταθλητή έως το 1932[1]. Δεν υπήρχε, λοιπόν, εθνικό πρωτάθλημα, ενώ αριθμός ευρωπαϊκών κρατών διοργάνωνε από, τουλάχιστον, το 1905 (Αγγλία, Σκωτία, Βόρεια Ιρλανδία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ιταλία, Ελβετία, Ουγγαρία, Γερμανία και Σουηδία)[s 1].
Η επιθυμία να τεθεί ένα τέλος στις πρακτικές του "μαύρου ερασιτεχνισμού", σε συνδυασμό με τις αντιλήψεις περί των οικονομικών δεδομένων του μεγαλύτερου αριθμού των διοικητικών παραγόντων του γαλλικού ποδοσφαίρου, οδήγησε, τότε, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920, στην ιδέα για την ίδρυση ενός εθνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος. Ώστε να δημιουργηθούν τα απαραίτητα καταστατικά για τους παίκτες καθώς και τα επαγγελματικά σωματεία, δημιουργήθηκαν σχετικές ομοσπονδιακές επιτροπές το διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου 1929 και Ιανουαρίου 1932[s 2]. Συγκέντρωναν μέλη της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, ανάμεσά τους ο πρόεδρος Ζυλ Ριμέ και ο γενικός γραμματέας Ανρί Ντελωναί, εκπρόσωποι των μεγάλων ομάδων και των Τοπικών Ενώσεων, όπως ο Ζορζ Μπαϊρού (ΦΚ Σετ), Ανρί Ζουρί (Ένωση Βορρά και Ολιμπίκ Λιλουά) ή, ακόμη, ο Ανρί Ζεβάν (Ένωση Παρισιού), αλλά και δημοσιογράφοι, όπως ο παλιός διεθνήςΓκαμπριέλ Ανώ και ο Εμμανουέλ Γκαμπαρντελά[s 2].
Εντάσεις μεταξύ της GCA και της Ένωσης Βορρά, στην οποία προέδρευε ο Ανρί Ζουρί, ώθησαν τις Αμιάν ΑΚ, ΡΚ Ρουμπαί και Ολιμπίκ Λιλουά να αποχωρήσουν. Ο Ζουρί, επίσης πρόεδρος της Ολιμπίκ Λιλουά, τελικώς, επανέφερε την ομάδα του.
Μετά από αρκετές συζητήσεις, η εισαγωγή του επαγγελματισμού ψηφίστηκε μαζικά από το Εθνικό Συμβούλιο στις 17 Ιανουαρίου 1931 με 128 ψήφους υπέρ έναντι 20 κατά, ανάμεσά τους 13 από την Ένωση του Παρισιού, συν την αποχή από τη διαδικασία του Ζυλ Ριμέ[s 3]. Το καταστατικό των ομάδων στις οποίες επιτράπηκε να χρησιμοποιήσουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ορίστηκε έναν χρόνο αργότερα από την Ομοσπονδία, και πιο συγκεκριμένα στις 16 και 17 Ιανουαρίου 1932, με την τελευταία, μάλιστα, να διατηρεί το δικαίωμα να δίνει την άδεια ή όχι στους συλλόγους για ένταξη στον Συνεταιρισμό Αδειοδοτημένων Σωματείων (GCA), και ως αποτέλεσμα την άδεια συμμετοχής στην ανώτερη κατηγορία του γαλλικού ποδοσφαίρου[s 4]. Οι φάκελοι αδειοδότησης όφειλαν να αποστέλλονται πριν από τις 15 Μαρτίου, με την Ολιμπίκ ντ'Αντίμπ να είναι η πρώτη, χρονικά, ομάδα που προχώρησε στην κατάθεση φακέλου, από τις 25 Ιανουαρίου[2].
Σε πρώτο χρόνο, εικοσιτέσσερις σύλλογοι πραγματοποίησαν αίτηση για αδειοδότηση για τη χρησιμοποίηση επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης διαδικασίας ανακοινώθηκαν τον Απρίλιο. Δεκαεπτά από τις ομάδες αυτές έγιναν αποδεκτές : η Ολιμπίκ Αλές, η Αμιάν ΑΚ, η Ολιμπίκ ντ'Αντίμπ, η ΑΣ Κάννες, η Υέρ ΦΚ, η Ολιμπίκ Λιλουά, η Ολιμπίκ Μαρσέιγ, η ΚΑ Μεσσάν (η οποία μετονομάστηκε σε ΦΚ Μετς μετά την αδειοδότησή της), η ΣΟ Μονπελιέ, η ΦΚ Μυλούζ, η ΟΖΚ Νις, η ΣΚ Νιμ, η Κλαμπ Φρανσαί, η Εξελσιόρ ΑΚ Ρουμπαί, η ΡΚ Ρουμπαί, η ΦΚ Σετ και η ΦΚ Σοσό, στις οποίες προστέθηκαν άλλες τρεις ομάδες από την περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς, υπό τη δέσμευση να προσχωρήσουν στην FFFA : η Ρεντ Σταρ Ολιμπίκ, η ΡΚ Παρί και η ΚΑ Παρί. Τρεις σύλλογοι απορρίφθηκαν : η Κλαμπ Ντεπορτίβο Εσπανιόλ Μπορντό, η ΣΚ Μπαστιντιέν και η Ουνιόν Σπορτίβ ντυ Βεσινέ. Στην περίπτωση της τελευταίας, η Σπορτίνγκ Κλαμπ ντε Σαιντ-Ετιέν, έμεινε σε στάση αναμονής. Τον Μάιο και τον Ιούνιο, οι τρεις ομάδες του Παρισιού προσχώρησαν στην Ομοσπονδία, ενώ δύο νέοι υποψήφιοι σύλλογοι έκαναν την εμφάνισή τους, η Σταντ Ρενναί ΟΚ, της οποίας η αίτηση έγινε αποδεκτή, και η ΦΚ Γκρας, της οποίας το αίτημα απορρίφθηκε μαζί με εκείνο της ΣΚ Σαιντ-Ετιέν, φέρνοντας στις 21 τον αριθμό των συλλόγων που θα λάμβαναν μέρος στο πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν[2].
Η ημέρα της 27ης Ιουνίου έφερε σημαντικές αλλαγές. Εντάσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ της GCA και της Ένωσης Βορρά, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Ανρί Ζουρί, πρόεδρος της Ολιμπίκ Λιλουά, οδήγησαν τρεις από τις συνολικά τέσσερις ομάδες της Ένωσης να αποχωρήσουν από την GCA : την Αμιάν ΑΚ, την ΡΚ Ρουμπαί και την Ολιμπίκ Λιλουά. Την ίδια ημέρα, οι δεκαοκτώ εναπομείναντες ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των εννέα ομάδων από την Επιτροπή Επαγγελματισμού, με το αγωνιστικό πρόγραμμα να επικυρώνεται στις 11 Ιουλίου.
Εμπρός στην αποχώρηση της ομάδας από τη Λιλ, ο πρόεδρος του συλλόγου του προαστίου της Λιλ, ΣΚ Φιβ, Λουί Εννό, αποφάσισε να καταστήσει την ομάδα του επαγγελματική. Η αίτησή της έγινε αποδεκτή στις 22 Ιουλίου[3]. Αρκετοί παίκτες της Ολιμπίκ Λιλουά αποχώρησαν, τότε, από την ομάδα, ώστε να ενταχθούν στους γείτονές τους από τη Φιβ. Για να καλυφθούν οι αποχωρήσεις αυτές, η Ολιμπίκ Λιλουά επανήλθε στην απόφασή της και ζήτησε την προσχώρησή της στην FFFA. Παρά το γεγονός ότι η αίτηση είχε γίνει εκτός των προβλεπόμενων χρονικών ορίων, η Ομοσπονδία την έκανε αποδεκτή την 1η Αυγούστου, φέρνοντας στις είκοσι τον αριθμό των ομάδων που θα συμμετείχαν στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα στην ιστορία του γαλλικού ποδοσφαίρου[3][2].
Διεξαγωγή
Το πρωτάθλημα, για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του γαλλικού πρωταθλήματος, ήταν οργανωμένο σε δύο ομίλους των οποίων οι νικήτριες ομάδες αναμετρώνταν, στη συνέχεια, σε μεταξύ τους τελικό που λάμβανε χώρα στο Σταντ Ολιμπίκ Υβ-ντυ-Μανουάρ της Κολόμπ. Η κάθε ομάδα αναμετρώνταν από δύο φορές με καθεμία τις υπόλοιπες του ομίλου της, uμία φορά εντός έδρας και μία εκτός έδρας. Δύο βαθμοί δίνονταν για τη νίκη, ένας για την ισοπαλία και κανένας για την ήττα. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων κρινόταν στη μεταξύ τους διαφορά τερμάτων. Οι τρεις τελευταίες ομάδες του κάθε ομίλου υποβιβάζονταν στην Ντιβιζιόν 2.
Στις 27 Ιουνίου 1932, η Επιτροπή Επαγγελματισμού ανακοίνωσε τη στελέχωση των δύο ομίλων του πρωταθλήματος. Οι δύο όμιλοι δημιουργήθηκαν με βάση την Ένωση στην οποία ανήκαν οι συνολικά δεκαοκτώ ομάδες του πρωταθλήματος, οι οποίες είχαν χωριστεί με απόλυτη ισονομία : εννέα ομάδες της Ένωσης Νότου-Ανατολής (πέντε στον Α΄ Όμιλο και τέσσερις στον Β΄ Όμιλο), τέσσερις ομάδες της Ένωσης Παρισιού, τρεις ομάδες των ενώσεων της Αλσατίας, της Λωρραίνης και της Βουργουνδίας-Φρανς-Κοντέ (μία στον Α΄ Όμιλο και δύο στον Β΄ Όμιλο), και δύο ομάδες των Ενώσεων του Βορρά και της Δύσης. Στις 22 Ιουλίου, η ΣΚ Φιβ εντάχθηκε στον Β΄ Όμιλο, κι έπειτα, την 1η Αυγούστου, η Ολιμπίκ Λιλουά μεταφέρθηκε στον Α΄ Όμιλο, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των συμμετεχόντων στις είκοσι ομάδες[2].
Τοποθεσία των ομάδων της σεζόν 1932-33 της Ντιβιζιόν Νασιονάλ
Περίληψη
Η ομάδα της ΦΚ Μετς τον Μάρτιο του 1933
Το εναρκτήριο λάκτισμα του πρωταθλήματος δόθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου. Από την πρώτη, κιόλας, αγωνιστική, αρκετές εκπλήξεις σημειώθηκαν, με σημαντικότερη τη νίκη της ΣΑ Παρί στην έδρα της Σοσό. Επίσης, η εντός έδρας ήττα της Ολιμπίκ Λιλουά απέναντι στην Ολιμπίκ Μαρσέιγ άφησε στη γαλλική φίλαθλη κοινή γνώμη την εντύπωση ότι αυτή θα ήταν μια ιδιαιτέρως δύσκολη σεζόν για τους Dogues. Τελικώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Ωστόσο, η ΟΜ κατάφερε να επικρατήσει δύο φορές της μέλλουσας πρωταθλήτριας Γαλλίας. Στις 11 Δεκεμβρίου 1932, με την ευκαιρία της επαναληπτικής αναμέτρησης, οι Μασσαλοί κατάφεραν να επικρατήσουν στο Υβών μετά από έναν « σκανδαλώδη αγώνα ». Πράγματι, η ΟΜ κατάφερε να βρεθεί από νωρίς μπροστά στο σκορ με 2-0 όταν το παιχνίδι ξέφυγε. Αποβολή αρκετών παικτών, και, στη συνέχεια, άρνηση των Lillois να συνεχίσουν την αναμέτρηση, η οποία, τελικώς, ολοκληρώθηκε με το ευρύ 7-0 υπέρ των γηπεδούχων. Ο Μασσαλός Ζαν Μπουαγιέ ήταν ένας από τους ελάχιστους παίκτες της Μαρσέιγ που πήραν το μέρος των Lillois. Συγκεκριμένα, ο τελευταίος είχε την ευκαιρία, σε παραπάνω από μία περίπτωση, να πετύχει πάνω από τέσσερα τέρματα στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ωστόσο αρνήθηκε... Το υπόλοιπο διάστημα της αναμέτρησης, αρκέστηκε να αγωνίζεται στη φυσική του θέση και με κανονική απόδοση, χωρίς όμως, να ξεπερνά τη μεσαία γραμμή του γηπέδου.
Η σκανδαλώδης αναμέτρηση Μαρσέιγ σύντομα ξεχάστηκε λόγω ενός νέου σκανδάλου : η Ολιμπίκ ντ'Αντίμπ επιχείρησε να "στήσει" την κρίσιμη αναμέτρηση απέναντι στην ΣΚ Φιβ (νίκη με σκορ 5-0). Η ομάδα από την Κυανή Ακτή μηδενίστηκε και δεν της επιτράπηκε να αγωνιστεί στον τελικό του πρωταθλήματος απέναντι στη Λιλ. Η αμέσως επόμενη ομάδα, στη βαθμολογική κατάταξη, πίσω από την Αντίμπ, η ΑΣ Κάννες, αγωνίστηκε στον τελικό της 14ης Μαΐου στο Παρίσι, ο οποίος διεξήχθη εμπρός σε κοινό της τάξεως των 16.000 θεατών. Σε έναν ιδιαιτέρως επιβαρυμένο αγωνιστικό χώρο λόγω των έντονων βροχοπτώσεων, οι Κάννες και η Λιλ προσέφεραν πλούσιο θέαμα στους φιλάθλους τους, με τελικούς νικητές τους Βόρειους, με σκορ 4-3. Ο Βινκελμάν ήταν αυτός που πέτυχε το καθοριστικό τέρμα.
Με την ολοκλήρωση της σεζόν, οι τρεις τελευταίες ομάδες κάθε ομίλου, είτις συνολικά έξι ομάδες, υποβιβάστηκαν στη Β΄ Κατηγορία, η οποία βρισκόταν υπό δημιουργία εκείνη την περίοδο. Έτσι, συνολικά δεκατέσσερις ομάδες θα αναμετρώνταν μεταξύ τους σε έναν μοναδικό όμιλο στην Α΄ Κατηγορία για τη σεζόν 1933-34.
Βαθμολογίες και αποτελέσματα
Το πρωτάθλημα ήταν χωρισμένο σε δύο ομίλους των δέκα ομάδων, οι οποίες αναμετρώνταν μεταξύ τους σε διπλές αναμετρήσεις. Σε περίπτωση ισοβαθμίας μεταξύ δύο ομάδων, το πρώτο κριτήριο ισοβαθμίας ήταν η διαφορά τερμάτων. Οι δύο νικήτριες ομάδες του κάθε ομίλου, αναμετρώνταν, τότε, μεταξύ τους σε τελικό, ώστε να ανακηρυχθεί η πρωταθλήτρια Γαλλίας. Ο τελικός κερδήθηκε, ύστερα από παράταση, από την Ολιμπίκ Λιλουά απέναντι στην ΑΣ Κάννες. Οι Κάννες τερμάτισαν δεύτερες στον όμιλό τους, όμως συμμετείχαν στον τελικό, λόγω του μηδενισμού της Ολιμπίκ ντ'Αντίμπ.
↑ 3,03,1Paul Hurseau et Jacques Verhaeghe, Olympique Lillois. Sporting Club Fivois. Lille O.S.C., Alan Sutton, coll. « Mémoire du Football », 1997, 128 p. (ISBN 2842530802), p. 19 et 41
