Αντώνιος Αθηνογένης

Αντώνιος Αθηνογένης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1875
ΘάνατοςΙουλίου 1963
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΥπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας της Ελλάδας
Υπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως της Ελλάδας
δεδομένα

Ο Αντώνης Αθηνογένης (1875 - 1963) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός του 20ού αιώνα.[1]

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1875 στη Σμύρνη.[1] Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης, ενώ θείος του ήταν ο Παύλος Αθηνογένης, ιδρυτής του Ομήρειου Παρθεναγωγείου της Σμύρνης. Μάλιστα, εντός της διαθήκης του θείου του, ορίστηκε ισόβιο μέλος της εφορείας του Ομηρείου.[2]

Πέρασε τα μαθητικά του χρόνια στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, ενώ, στη συνέχεια, σπούδασε νομική στο Οθώνειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Πολέμησε ως εθελοντής στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, ενώ μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του εργάστηκε ως δικηγόρος στη Σμύρνη. Αργότερα, συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους, καθώς και στην Μικρασιατική Εκστρατεία.

Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα όπου ακολούθησε πολιτική καριέρα διατελώντας πρώτα βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα και έπειτα βουλευτής Αττικής του Εθνικού Ριζοσπαστικού Κόμματος. Επίσης διετέλεσε αντιπρόεδρος της βουλής (1933-35) και υπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως στην Κυβέρνηση Γεωργίου Κονδύλη από τις 10 Οκτωβρίου 1935 ως τις 30 Νοεμβρίου 1935.[3]

Μεταπολεμικά ηγήθηκε κίνησης που στρεφόταν εναντίον των μαυραγοριτών που κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχαν αγοράσει εκατοντάδες ακίνητα σε εξευτελιστικές τιμές.[4] Υπήρξε επίσης γενικός γραμματέας του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου και αρθρογραφούσε σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, κυρίως προσφυγικού ενδιαφέροντος.[1] Σύμφωνα με τις λίστες της Μεγάλης Στοάς των μασόνων της Ελλάδας, υπήρξε ελευθεροτέκτονας.[5]

Απεβίωσε τον Ιούλιο του 1963. Προς τιμή του, το όνομά του δόθηκε σε δρόμο της Νέας Σμύρνης.

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Μηλιώρη, Νίκου Ε. (1964). «Η πνευματική εισφορά των Μικρασιατών». Μικρασιατικά Χρονικά (Αθήναι: Τμήμα Μικρασιατικών Μελετών της Ενώσεως Σμυρναίων) 11: 128 - 129. 
  2. ↑ Μάρω Βουγιούκα- Βασίλης Μεγαρίδης, Οδωνυμικά των Προαστείων της Αθήνας, Δήμος Αθηναίων Πολιτιστικός Οργανισμός, Αθηναϊκή Βιβλιοθήκη, Σεπτέμβριος 2002, τ. 1, Α-Ι, σελ. 127.
  3. ↑ Κούκουνας, Δημοσθένης (2016). Οι Έλληνες πολιτικοί. Ιστορικό, βιογραφικό λεξικό. Β΄. Αθήνα: Historia. σελ. 16. 
  4. ↑ Βασιλόπουλος, Χρίστος (24 Ιανουαρίου 2015). «Μια διδακτική ιστορία για τα ακίνητα της κατοχής που χάθηκαν για έναν τενεκέ λάδι. Στην Απελευθέρωση οι πολίτες στράφηκαν εναντίον των μαυραγοριτών που «έραψαν» νόμο στα μέτρα τους...». mixanitouxronou.gr. Μηχανή του Χρόνου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2016. 
  5. ↑ «Η λίστα των μασόνων». tovima.gr. Το Βήμα. 19 Μαρτίου 2006. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2016. 

Πηγές