Αλβέρτος του Ούραχ

Αλβέρτος του Ούραχ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση8  Οκτωβρίου 1903[1]
Χάναου
Θάνατος11  Δεκεμβρίου 1969[1]
Στουτγκάρδη
Χώρα πολιτογράφησηςΓερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[2]
ΣπουδέςΑκαδημία της Γκραντ Σωμιέρ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιπλωμάτης
δημοσιογράφος
ζωγράφος[3]
ΕργοδότηςDaimler
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα
Οικογένεια
ΣύζυγοςUte Waldschmidt (από 1943)[4][5]
Rosemary Blackadder (από 1931)[4][5]
ΤέκναMariga Guinness[6][4]
Axel Peter Prinz von Urach[6][4]
Manuela Prinzessin von Urach[6][4]
ΓονείςΓουλιέλμος Κάρολος του Ούραχ και Αμαλία στη Βαυαρία
ΑδέλφιαΚάρολος Γκέρο του Ούραχ
Ελισάβετ του Ούραχ
δεδομένα

Ο Αλβέρτος, γερμ.: Albrecht graf von Württemberg, fürst von Urach (18 Οκτωβρίου 1903 - 11 Δεκεμβρίου 1969) από τον Οίκο της Βυρτεμβέργης ήταν Γερμανός ευγενής, καλλιτέχνης και πολεμικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, γλωσσολόγος και διπλωμάτης. [7]

Βιογραφία

Ήταν ο τρίτος γιος του Γουλιέλμου-Καρόλου δούκα του Ούραχ (1864-1928), στρατηγού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος επελέγη για λίγο ως βασιλιάς της Λιθουανίας. Μητέρα του ήταν η Aμαλία των Βίττελσμπαχ (1865-1912), κόρη του Kαρόλου-Θεοδώρου δούκα στη Βαυαρία και ανιψιά της Ελισάβετ, συζύγου του Φραγκίσκου-Ιωσήφ αυτοκράτορα της Αυστρο-Ουγγαρίας. Η αδερφή της Αμαλίας, η Ελισάβετ, ήταν σύζυγος του Αλβέρτου Α΄ του Βελγίου. Ο κλάδος Ούραχ ήταν ένας μοργανατικός κλάδος της βασιλικής οικογένειας της Βυρτεμβέργης, η οποία κυβέρνησε έως το 1918. Το ζεύγος ζούσε στη Στουτγκάρδη και στο κάστρο του Λίχτενσταϊν και πραγματοποιούσαν συχνές επισκέψεις στο Μονακό, πριν από το 1914. [8]

Η μητέρα τού πατέρα του ήταν η Φλορεστίνα του Μονακό (1833–98), και έτσι πήρε το όνομά του από τον ανιψιό της Αλβέρτο Α΄ πρίγκιπα του Μονακό. Ο πατέρας του (εξάδελφος του Αλβέρτου Α΄) ήταν ο μεθεπόμενος στη διαδοχή του Μονακό μέχρι την Μονεγασκική επανάσταση του 1911, καθώς ο Αλβέρτος Α΄ δεν είχα νόμιμα εγγόνια (ο γιος του Λουδοβίκος Β΄ δεν είχε νόμιμα τέκνα). Ήδη πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία δεν μπορούσε να ανεχθεί μία πιθανή βάση υποβρυχίων ανατολικά του Τουλόν, και προτίμησε τη διαδοχή από τον γιο του Aλβέρτου Α΄, τον Λουδοβίκο Β΄, ο οποίος είχε σταδιοδρομία στον γαλλικό στρατό για πολλά χρόνια. Ως εκ τούτου, ο Λουδοβίκος Β΄ υιοθέτησε τη νόθη κόρη του Καρλόττα, για να εξασφαλίσει μια φιλο-γαλλική διαδοχή και το Μονακό υπέγραψε μία παρατεταμένη συνθήκη με τη Γαλλία τον Ιούλιο του 1918. Αν και ήταν ο τρίτος γιος του φον Ούραχ, σύμφωνα με την Chicago Daily Tribune, ο Αλβέρτος φον Ούραχ βρισκόταν στο Παρίσι τον Μάρτιο του 1930, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να πείσει το Γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών να τον δεχτεί ως τον σεβαστό και νόμιμο κληρονόμο τού Λουδοβίκου Β΄, μετά το πρόσφατο διαζύγιο της Καρλόττας. [9]

Καλλιτέχνης

Μετά την ήττα της Γερμανίας το 1918, ο Αλβέρτος σπούδασε τέχνη στη Στουτγκάρδη υπό τον Άρνολντ Βάλντσμιτ και τον Κρίστιαν Λάντενμπεργκερ και μετά στο Παρίσι στην Académie de la Grande Chaumière το 1927-30, ενώ ζούσε στο Ιλ ντε λα Σιτέ, αναπτύσσοντας ένα εξπρεσιονιστικό στυλ. [10] Στη συνέχεια παρουσίασε πίνακες του το 1930-32 στις γκαλερί "Λέστερ και Ρέντφερν" στο Λονδίνο, "Μποναπάρτ" στο Παρίσι και "Μπλόμκιστ" στο Όσλο, αλλά δεν μπόρεσε να ζήσει από τη ζωγραφική με την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης και ανέλαβε φωτογράφηση ως ελεύθερος επαγγελματίας. Οι καλλιτέχνες του φίλοι περιλάμβαναν τον Βίλι Μπάουμαϊστερ και τον Φερνάν Λεζέ. Η υπογραφή του στους πίνακές του ήταν συνήθως "AvU" (Albert von Urach). [11] Το καλλιτεχνικό του έργο ξαναρχίζει τη δεκαετία του 1950.

Φωτο-δημοσιογράφος

Τον Απρίλιο του 1934 ζούσε στη Βενετία, νοικιάζοντας ένα διαμέρισμα από την Άλμα Μάλερ, [12] και κατά τύχη φωτογράφισε την πρώτη μη δημοσιευμένη συνάντηση του Μουσολίνι και του Χίτλερ, την οποία ακολούθησε μία δημόσια συγκέντρωση στην Πιάτσα σαν Μάρκο. [13] Ο Αλβέρτος από αυτό το "λαυράκι" απέκτησε μόνιμη θέση ως δημοσιογράφος: έδρευε στο Τόκιο από τον Σεπτέμβριο του 1934, καλύπτοντας τον Κινεζο-Ιαπωνικό Πόλεμο και επίσης το περιστατικό Nομονχάν για αρκετές γερμανικές εφημερίδες. [14] Για να γίνει δημοσιογράφος, έπρεπε να συμμετάσχει στο ναζιστικό κόμμα το 1934. [15] Τυχαία, ο Γερμανός στρατιωτικός οπαδός και τότε πρέσβης στο Τόκιο, Έουγκεν Οτ, είχε υπηρετήσει υπό τον πατέρα του το 1914-18 και τακτικός φίλος τους ήταν ο Ρίχαρντ Ζόργκε, ο διάσημος κατάσκοπος του Ερυθρού Στρατού. [16] [17]

Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος

Στις αρχές του 1939 επέστρεψε στην Ευρώπη και τοποθετήθηκε στη Ρώμη ως σύνδεσμος του Υπουργείου Εξωτερικών μεταξύ του Γερμανικού και του Ιταλικού Τύπου, και έκανε φίλους με τον κόμη Τσιάνο. Υποστηρικτής στο Υπουργείο Εξωτερικών ήταν ο Ερνστ φον Βάιτσεκερ, του οποίου η οικογένεια είχε συνεργαστεί με την οικογένεια του Aλβέρτου στο παρελθόν. Το 1940 έφερε ουδέτερους Αμερικανούς και Ιταλούς δημοσιογράφους, για να αναφέρουν την εισβολή στη Νορβηγία και στη συνέχεια το 1941, κατά τη διάρκεια της εισβολής στη Ρωσία. Μετά το Τριμερές Σύμφωνο μεταξύ Γερμανίας, Ιαπωνίας και Ιταλίας που υπεγράφη τον Σεπτέμβριο του 1940, στάλθηκε σε μία μυστική αποστολή στην Ιαπωνία τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1941, για να πείσει τους Ιάπωνες να επιτεθούν στους Βρετανούς στην Ασία. Φαινομενικά η αποστολή ήταν για τη συνεργασία των γερμανικών και ιαπωνικών υπηρεσιών Τύπου. [18] Τον Απρίλιο του 1941 ο Γιοσούκε Ματσουόκα συμφώνησε ένα σύμφωνο ουδετερότητας μεταξύ Ιαπωνίας και Ρωσίας. Αποτυχημένος στην αποστολή του, επέστρεψε με τον Υπερ-Σιβηρικό Σιδηρόδρομο, λίγο πριν την εισβολή της Ρωσίας. Το ημερολόγιο του Τσιάνο της 10ης Μαρτίου 1942 αναφέρει τη γερμανική απαισιοδοξία για τον πόλεμο στη Ρωσία, και ότι ο πρίγκιπας "Alberto von Urago" είχε επισκεφθεί τη Ρώμη, κάνοντας "πικρά-γλυκά" σχόλια για την Ιαπωνία και υπαινιγμό για την ανάγκη ειρήνης του Άξονα με τη Βρετανία. "Ο Ούραχ είπε επίσης ότι η εκκαθάριση της Ρωσίας, εξακολουθεί να φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο έργο". 11 Μαρτίου: " Ο Ντούτσε ήταν αγανακτισμένος με τις δηλώσεις του Ούραχ". [19]

Το Βερολίνο τον έβλεπε ως εμπειρογνώμονα στην Ανατολική Ασία, έτσι πέρασε μεγάλο μέρος τού 1939-43 γράφοντας για την πρόοδο της Ιαπωνίας (βλ. παρακάτω). Το φυλλάδιο του 1943 "Το μυστικό της δύναμης της Ιαπωνίας" είναι το πιο γνωστό του, πουλώντας 800.000 αντίτυπα, και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον βαθμό, που κάποιος με μέτρια δυσαρέσκεια για την Ιαπωνία πρέπει να δοξάζει το πολεμικό της πνεύμα. Ανήσυχος να φύγει από τη Γερμανία, η οποία τώρα αντιμετώπιζε ήττα στις αρχές του 1944, κατάφερε να διοριστεί ειδικός τύπου στη γερμανική πρεσβεία στη Βέρνη, με τον βαθμό του υποπρόξενου. Τα παιδιά του Μανουέλα και Πέτερ γεννήθηκαν στη Βέρνη. Εδώ λέγεται ότι ο Αλβέρτος βοήθησε μία ομάδα να μεταφέρει λαθραία κεφάλαια από την Ελβετία προς τις ΗΠΑ μέσω της "Banque Charles" του Μονακό, όπου κυβερνούσε ο δεύτερος εξάδελφός του Λουδοβίκος Β΄. [20] Ωστόσο, τα ελβετικά αρχεία της Αστυνομίας Εγκλημάτων αποκαλύπτουν, ότι τον παρακολουθούσαν το 1944-45 και είχαν διαπιστώσει μετά από αρκετούς μήνες, ότι δεν ήταν ο καλά συνδεδεμένος μυστικός χρηματοδότης, που τους είχαν πει. [21]

Τον Μάιο του 1945, καθώς η Πρεσβεία δεν εκπροσωπούσε πλέον ένα κράτος, όλο το προσωπικό της Γερμανικής Πρεσβείας εκδιώχθηκε στο τμήμα της Γερμανίας που ελεγχόταν από τη Γαλλία, και απαλλάχθηκε ανάκρισης από το Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι το 1946. Έπειτα από δύο συνεντεύξεις που του έγιναν τον Οκτώβριο του 1945 από αξιωματικούς του OSS (Γραφείου Στρατιωτικών Υπηρεσιών), αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: «είναι συνεργάσιμος και οι πληροφορίες του θεωρούνται αξιόπιστες. Δεν είναι πολιτικός κρατούμενος και δεν ενδιαφέρει περαιτέρω την CI (Αντικατασκοπεία)". [22] Ο επικεφαλής του OSS κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βέρνη ήταν ο Άλεν Ντούλες.

Μετέπειτα ζωή

Το 1946-48 ο φον Ούραχ κατηγορήθηκε από ένα γερμανικό δικαστήριο για τη δημιουργία και μετάδοση προπαγάνδας σε Εθνικο-Σοσιαλιστικό στυλ και για συμμετοχή στο ναζιστικό κόμμα (βλ. Αποποίηση). Ζήτησε συγγνώμη και δεν υπήρξε κύρωση. [23] Πάντως οι ανώτεροί του διώχθηκαν στη Δίκη Υπουργείων το 1948. Το 1947-67 επανέλαβε την καριέρα του ως καλλιτέχνη και ανεξάρτητου δημοσιογράφου.

Διορίστηκε επικεφαλής ακόλουθος τύπου στη Mερτσέντες Μπέντς στη Στουτγκάρδη το 1953-67, όπου ήταν διευθυντής ο μεγαλύτερος αδελφός του Βίλχελμ. Αυτό ταίριαζε στην ικανότητά του στις γλώσσες και ταξίδευε ευρέως. Του πιστώνεται η από κοινού ενθάρρυνση για τον σχεδιασμό του Mercedes-Benz 300 SL. [24] Στη συνέχεια υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο το 1967 και τάφηκε στο Βάλντενμπουργκ το 1969.

Οικογένεια

Τον Ιούλιο του 1931 στο Όσλο νυμφεύτηκε τη Ρόζμαρυ Μπλάκλαντερ (1901-1975), μία Σκωτσέζα δημοσιογράφο και καλλιτέχνιδα, κόρη του Τζον Μπλάκλαντερ και της Άννας Γουίλσον, και αυτός ο μοργανατικός γάμος τον έκανε ακατάλληλο να γίνει δούκας (herzog) του Ούραχ. Είχαν κόρη τη:

  • Mαρία-Γαβριέλα, επίσης «Mαρίγα», που παντρεύτηκε τον Ντέσμοντ Γκίνες. Η Ρόζμαρυ επέστρεψε μόνη της στη Βρετανία το 1938.

Το 1943 ξαναπαντρεύτηκε την Ούτε Βάλντσμιτ (1922–1984), κόρη του Άρνολντ Βάλντσμιτ και της συζύγου του Όλγας Σβαρτς και είχαν δύο παιδιά, τον:

  • Πέτρο (1944–1977) και τη
  • Mανουέλα (1945-2018), που αργότερα παντρεύτηκε τον Σεργκέι φον Κιούμπε. Διαζεύχθηκαν το 1960. Η κόρη της Μανουέλας, η:
    • Κατερίνα, παντρεύτηκε τον Γιόχεν Βερτς, διευθυντή της Lenzing AG. [25]

Αναφορές

Βιβλιογραφία

  • Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη (DNB) συγγραφέας ref. http://d-nb.info/gnd/126970335
  • Ostasien: Kampf um das kommende Grossreich (Steiniger, Βερολίνο, 1940)
    • Det Gula ζωντανά . Μάλμο, 1941. (Σουηδική έκδοση του παραπάνω βιβλίου)
  • Das Geheimnis japanischer Kraft (Βερολίνο, Zentralverlag der NSDAP, 1943); δείτε το σύνδεσμο [1] Αρχειοθετήθηκε 2007-07-11 στο Wayback Machine.
  • Japans schöpferische Aussenpolitik (1944).

Βιβλιογραφικές αναφορές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11070.htm#i110696. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0264515. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  3. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0264515. Ανακτήθηκε στις 20  Δεκεμβρίου 2022.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 «Kindred Britain»
  5. ↑ 5,0 5,1 p11070.htm#i110696. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  7. ↑ Stuttgart archives, file Nr. GU129
  8. ↑ Von Cube Essay, 2000
  9. ↑ Chicago Daily Tribune, March 29, 1930 (now the Chicago Tribune)
  10. ↑ «Zeitgenossen Willi Baumeisters: Künstler und Architekten - www.willi-baumeister.com». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2007. 
  11. ↑ Artnet reference page[νεκρός σύνδεσμος]
  12. ↑ PENN STATE UNIVERSITY, Mahler-Werfel Papers, fol. 1261
  13. ↑ Peck C. ed. Mariga and her friends (Hannon Press, Dublin 1997) p.7. (ISBN 0-9516472-5-3)
  14. ↑ Dinardo K. Lili St Cyr (Back Stage Books, New York 2007) pp.10-11. (ISBN 978-0-8230-8889-8)
  15. ↑ Propagandisten im Krieg. By Peter Longerich. Oldenbourg Verlag, 1999, p. 161
  16. ↑ Prange G. Target Tokyo (McGraw Hill, New York 1984) pp.101, 168, 196. (ISBN 0-07-050677-9)
  17. ↑ Matthews O., "An Impeccable Spy"; Bloomsbury 2020 p.417 (index) (ISBN 978-1-4088-5781-6)
  18. ↑ Prange G. op.cit. pp.344-348.
  19. ↑ Muggeridge M. ed. Ciano's Diary (Heinemann, London 1947), pp.444-445.
  20. ↑ Abramovici P. Un rocher bien occupé (Editions du Seuil, Paris 2001) pp.301-304. (ISBN 2-02-037211-8)
  21. ↑ Swiss Federal Archives files published in 2010: E2001D#1000/1553#1079* (Von Urach, Albrecht, Prinz, Presseattaché, 1944-1945); E2001E#1967/113#9065* (Von Urach, Prinz Albrecht, 1903, Bern); E4320B#1973/17#671* (Von Urach, Albrecht, 1903, 1944-1957)
  22. ↑ National Archives and Records Administration; files CI-IIR/27 and CI-FIR/38, declassified 1978.
  23. ↑ «Calvin webpages». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2021. 
  24. ↑ https://www.mercedes-fans.de/magazin/classic/die-alpenfahrt-wie-aus-einem-fotoauftrag-eine-einmalige-beziehung-zu-einem-auto-wurde-david-douglas-duncan-mercedes-und-der-300-sl.9670
  25. ↑ «LENZING AG Jochen Werz Vorstandssprecher NE». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2007.