Ο Όρβηλος (βουλγαρικά: Славянка, Σλαβιάνκα) είναι βουνό της νοτιοανατολικής Ευρώπης, στα σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας με μέγιστο υψόμετρο 2.212 μέτρα (εντός Ελληνικού εδάφους), στην κορυφή Τσολιάς ή Αλή Μποτούς (βουλγαρικά: Гоцев връх, Βράχος Γκότσεφ), ακριβώς στη μεθόριο. Πρόκειται για ένα βουνό, τμήμα της οροσειράς του Ανατολικού Ορβήλου, με μέγιστο υψόμετρο αυτό της κορυφής του βουνού Βίχρεν (2.914 μ.) πού βρίσκεται εντός Βουλγαρίας.
Η χλωρίδα περιλαμβάνει δάση πεύκων, οξιάς και εκτάσεις από αλπικά και υπαλπικά λιβάδια, ενώ η πανίδα λύκους, αγριόγατες, αρκούδες, αίγαγρους, ελάφια και ζαρκάδια. Η πρόσβαση στο βουνό καθίσταται δυσχερής λόγω της έλλειψης οδικού δικτύου.
Όσον αφορά στο κλίμα, πάνω από τα 1400 μέτρα ανήκουν στην πολύ υγρή ζώνη, ενώ τα χαμηλότερα υψόμετρα ανήκουν στην υγρή ή ύφυγρη ζώνη με ψυχρό ή ήπιο χειμώνα.
Ιστορία
Όρβηλος. Νοτιοανατολική άποψη (από το λεκανοπέδιο Κάτω Νευροκοπίου)
Το βουνό αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (5ο π.Χ.) και αργότερα από τον Αρριανό (2ο μ.Χ.) στην περιγραφή της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κατά την εκστρατεία του εναντίον των Τριβαλλών: «... ορμηθέντα δη (Αλέξανδρον) εξ Αμφιπόλεως εμβαλείν ες Θράκην την των αυτονόμων καλουμένων Θρακών, Φιλίππους πόλιν εν αριστερά έχοντα και τον Όρβηλον το όρος ...»[1]. Στην τοπική λαϊκή παράδοση χαρακτηρίζεται ως το «αλύπητο βουνό», αφού έχει συνδεθεί με διάφορους θρύλους αναφορικά με θανάτους ανθρώπων που εκτέθηκαν στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες των παγωμένων χειμωνιάτικων νυχτών.
Παραπομπές
↑[1]Αρχειοθετήθηκε 2017-04-24 στο Wayback Machine. Δημ. Κ. Σαμσάρης, Ιστορική γεωγραφία της Ανατολικής Μακεδονίας κατά την αρχαιότητα, Θεσσαλονίκη 1976 (έκδοση της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών), σ. 13-14. ISBN 960-7265-16-5.
Dedov I. K. (2008). "Terrestrial gastropods (Mollusca, Gastropoda) of the Bulgarian part of the Alibotush Mts." Malacologica Bohemoslovaca7: 17-20. PDF.
