Ο Μιλχ γεννήθηκε στο Βιλχελμσχάφεν (Wilhelmshaven) στις 30 Μαρτίου1892. Ήταν γιος του Άντον Μιλχ, προϊσταμένου της Φαρμακαποθήκης του Γερμανικού Ναυτικού, γεννημένου στο Μπρέσλαου, και της Κλάρα Φέττερ (Klara Auguste Wlilhelmine Vetter). Από τον Απρίλιο του 1898 μέχρι τον Ιανουάριο του 1910 φοίτησε σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο Βιλχελμσχάφεν, στο Γκελζενκίρχεν και στο Βερολίνο. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, με τις τελικές εξετάσεις, κατατάχθηκε στο Γερμανικό Πυροβολικό και τοποθετήθηκε ως δόκιμος αξιωματικός στο 1ο Σύνταγμα στο Κένιξμπεργκ. Ονομάσθηκε αξιωματικός στις 18 Αυγούστου1911 και, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1914, στάλθηκε με τη μονάδα του στο Ανατολικό μέτωπο, όπου υπηρέτησε ως υπασπιστής του Τάγματός του. Στις 18 Αυγούστου1915 προάχθηκε σε Υπολοχαγό και μετατέθηκε στη Γερμανική Αυτοκρατορική Αεροπορία, όπου εκπαιδεύθηκε ως από αέρος παρατηρητής και φωτογράφος. Τοποθετήθηκε σε μονάδα του Δυτικού μετώπου όταν, προς το τέλος του Πολέμου, προάχθηκε σε Λοχαγό και του ανατέθηκε η διοίκηση της ομάδας αναγνώρισης του 6ου Σμήνους. Παραιτήθηκε από τις Ένοπλες Δυνάμεις στις 31 Ιανουαρίου1920.
Ύστερα από σύντομη θητεία σε μια αεροπορική αστυνομική μονάδα της Ανατολικής Πρωσίας, αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί στο χώρο της πολιτικής αεροπορίας. Προσελήφθη στον γερμανικό κλάδο της εταιρείας Lloyd Eastern Flying Co. (Lloyd Ostflug Gesellschaft), το 1921 έγινε διευθυντής της "Danzig Air Mail Service" και δύο χρόνια αργότερα προσελήφθη από την αεροπορική εταιρεία Γιούνκερς (Junkers Airways), στην οποία είχε ταχεία ανέλιξη, φθάνοντας να γίνει ο επικεφαλής της κεντρικής διοίκησης[10]. Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλά μέρη του
Κόσμου, κυρίως στη Βόρεια και Νότια Αμερική. Στις 6 Ιανουαρίου1926 οι "Aero-Lloyd Airways" και "Junkers Airways" συγχωνεύθηκαν, σχηματίζοντας την (κρατική) αεροπορική εταιρεία "Deutsche Lufthansa AG". Τρεις άνδρες ορίστηκαν επικεφαλής της εταιρείας: Ο Μιλχ, ο Όττο Μέρκελ (Otto Merkel) και ο Μάρτιν Βρόνσκι (Martin Wronsky). Η εμπειρία και οι γνώσεις τους στον αεροπορικό τομέα σύντομα έκαναν τη Λουφτχάνσα αερομεταφορέα με διεθνή φήμη τόσο στον τομέα της αξιοπιστίας όσο και των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ο Μιλχ παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1933[11].
Στην υπηρεσία του Γ΄ Ράιχ
Η νέα Κυβέρνηση του Χίτλερ δημιούργησε την Επιμελητεία της Αεροπορίας του Ράιχ στις 3 Φεβρουαρίου1933. Ο Γκέρινγκ κάλεσε τον Μιλχ στη θέση του Βοηθού Επιτρόπου (δηλαδή, ουσιαστικά, να γίνει ο υπ' αριθμόν δύο, ύστερα από τον ίδιο, στον νέο φορέα. Με την ίδρυση του Υπουργείου Αεροπορίας (Reichsluftfahrtministerium), λίγες ημέρες αργότερα, ο Μιλχ έγινε ο Γενικός Γραμματέας του, με την πλήρη έγκριση του Χίτλερ. Η αρμοδιότητά του ήταν η διαχείριση αεροπορικού εξοπλισμού, σε συνεργασία με τον άσσο πιλότο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ερνστ Ούντετ (Ernst Udet). Ο Μιλχ άρχισε αμέσως να οργανώνει (μυστικά προς το παρόν) τη Λουφτβάφφε Luftwaffe, την Πολεμική Αεροπορία του Ράιχ[12].
Η σταδιοδρομία του απειλήθηκε σοβαρά το 1935, όταν άρχισαν να διαδίδονται φήμες ότι ο πατέρας του, Άντον, ήταν Εβραίος. Η Γκεστάπο άρχισε να διεξαγάγει έρευνες, οι οποίες κατέληξαν στη διαπίστωση ότι πράγματι ο πατέρας του ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ο Γκέρινγκ, ωστόσο, ο οποίος εγνώριζε το γεγονός από παλαιότερα, φρόντισε να τον διασώσει: Έβαλε τη μητέρα του, Κλάρα, να υπογράψει επίσημη δήλωση ότι, στην πραγματικότητα, ο Έρχαρντ δεν ήταν παιδί του Άντον, αλλά του θείου της οικογένειας Καρλ Μπρόιερ (Carl Bräuer), ο οποίος κατοικούσε στο Βερολίνο και επισκεπτόταν τακτικά την οικογένεια, ιδιαίτερα όταν ο Άντον, λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων, απουσίαζε για αρκετό χρονικό διάστημα από την οικογενειακή κατοικία. Το πιστοποιητικό γεννήσεως του Μιλχ αποσύρθηκε από το Ληξιαρχείο και εκδόθηκε νέο στη θέση του.[13] Παράλληλα, εκδόθηκε και "πιστοποιητικό γερμανικού αίματος" για τον Μιλχ. Η υπόθεση αυτή προκάλεσε το περίφημο, εκ μέρους του Γκέρινγκ, "απόφθεγμα" "εγώ αποφασίζω ποιος είναι Εβραίος! (Wer Jude ist, bestimme ich)".
Ο Μιλχ κατηγόρησε για προδοσία, όταν η εταιρεία του πώλησε στη Ρουμανία δύο τύπους αεροσκαφών, τον άλλο μεγιστάνα των αεροπορικών κατασκευών της χώρας, τον Βίλι Μέσσερσμιτ (Willy Messerschmitt), τον οποίο υποβίβασε σε κατώτερη θέση, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο του εργοστασίου του, μέχρι το 1938, οπότε ο Μέσσερσμιτ επανήλθε στη θέση του, καθώς τα αεροσκάφη Messerschmitt Bf 109 και Messerschmitt Bf 110, που είχε σχεδιάσει και κατασκευάσει πρώτευσαν στις σχετικές δοκιμές και επελέγησαν ως αεροσκάφη της Λουφτβάφφε. Η εταιρεία που κατείχε, η "Bayerische Flugzeugwerke" (Βαυαρικές αεροπορικές κατασκευές), απ' όπου και το επίθεμα "Bf" στα αεροσκάφη της, μετονομάστηκε σε Messerschmitt AG.
Η δραστηριότητα που επέδειξε ο Μιλχ στην ανασυγκρότηση των αεροπορικών δυνάμεων της Γερμανίας είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της ως τότε ισχυρότερης Πολεμικής Αεροπορίας στον Κόσμο.
Ο Μιλχ, που είχε, εν τω μεταξύ, ενταχθεί και πάλι στις τάξεις της Βέρμαχτ και είχε λάβει τον βαθμό του Αρχιπτεράρχου, ανέλαβε τη διοίκηση ενός Σμήνους στην εκστρατεία κατά της Νορβηγίας. Ύστερα από την ήττα της Γαλλίας, το καλοκαίρι του 1940, ο Μιλχ προάχθηκε σε Αιθεράρχη και έλαβε τον τίτλο του Γενικού Επιθεωρητή της Αεροπορίας. Επιφορτίστηκε με την παραγωγή αεροσκαφών, αλλά στο σημείο αυτό άρχισε να διαπράττει πολλά σφάλματα. Ο Γκέρινγκ είχε άλλες ασχολίες (ήταν χρόνια μορφινομανής και μέγας γλεντζές), ενώ ο Χίτλερ, έχοντας άλλες σκέψεις στο νου του παρενέβαινε συνέχεια με ερασιτεχνικές υποδείξεις και απαιτήσεις. Ως συνέπεια, οι συνεχείς μεταβολές στη σχεδίαση αεροσκαφών, που υπεδείκνυε στους κατασκευαστές, τους αποσυντόνιζαν από τη σωστή σχεδίαση και, κυρίως, τη σωστή παραγωγή. Έτσι, το 1942 η γερμανική παραγωγή αεροσκαφών ήταν μόνο 5000 αεροσκάφη, ενώ η αντίστοιχη Σοβιετική ανήλθε σε 40.000 σκάφη. Η Λουφτβάφφε απώλεσε, έτσι, τύποις και ουσία, την πρωτοκαθεδρία των αιθέρων στο Ανατολικό μέτωπο. Η αποτυχία αυτή έγινε προσπάθεια να αποδοθεί στον Γκέρινγκ, τόσο από τον Γιόζεφ Γκέμπελς όσο και από τον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Μιλχ συντάχθηκε μαζί τους και από κοινού δοκίμασαν να πείσουν τον Χίτλερ να τον αποπέμψει. Ο Χίτλερ δεν πείσθηκε και, μη θέλοντας να βλάψει τους άλλους δύο, υποβίβασε τον Μιλχ από τη θέση του, κάνοντάς τον υφιστάμενο του Άλμπερτ Σπέερ, Υπουργού Εξοπλισμών. Ο Σπέερ κατάφερε, πράγματι, το ακατόρθωτο: Το 1944, όταν τα γερμανικά εργοστάσια βομβαρδίζονταν, η παραγωγή αεροσκαφών έφθασε τον εκπληκτικό αριθμό των 44.000 αεροσκαφών. Μεταξύ αυτών ήταν και το πρώτο αεροσκάφος με προώθηση δι' αντιδράσεως (τζετ) στην ιστορία, το Messerschmitt Me262. Για τη Γερμανία, όμως, ήταν ήδη πάρα πολύ αργά: Η Αεροπορία, περισσότερο από σκάφη, απαιτεί ικανούς χειριστές και οργανωμένο υπόβαθρο συντήρησης και εγκαταστάσεων, και στις συνθήκες του 1944 αυτά ήσαν ανέφικτα. Το βαρύ αυτό σφάλμα της μη ορθολογικής εξέλιξης και ανάπτυξης - ή, έστω, διατήρησης - της Λουτβάφφε οφειλόταν κατά μεγάλο μέρος στον Μιλχ.
Όταν, στις 30 Απριλίου1945 ο Χίτλερ αυτοκτόνησε, ο Μιλχ προσπάθησε, όπως οι περισσότεροι στυλοβάτες του Ναζιστικού καθεστώτος, να διαφύγει εκτός Γερμανίας. Συνελήφθη, ωστόσο, στις ακτές της Βαλτικής, στις 4 Μαΐου 1945 και, τη στιγμή που παραδιδόταν στα βρετανικά στρατεύματα, επέδειξε στον επικεφαλής Ταξίαρχο Ντέρεκ Μιλς-Ρόμπερτς (Derek Mills-Roberts) τη Στραταρχική του ράβδο. Ο Μιλς μόλις είχε ολοκληρώσει την απελευθέρωση του Στρατοπέδου συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν και είχε τόσο εκμανεί με όσα είχε αντικρίσει σε αυτό, ώστε έσπασε τη ράβδο στο κεφάλι του Μιλχ. [14]
Το 1947 ο Μιλχ παραπέμφθηκε σε δίκη (συνακόλουθη της Δίκης της Νυρεμβέργης, η οποία έγινε γνωστή ως Δίκη του Μιλχ[15].
Κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Βρέθηκε ένοχος και για τα δύο αδικήματα, καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη και κλείσθηκε στη φυλακή του Λάντσμπεργκ (Landsberg). Το 1951 η ποινή του μετατράπηκε σε δεκαπενταετή κάθειρξη, αλλά με τη μεσολάβηση του τότε επικεφαλής της Γερμανίας αφέθηκε ελεύθερος τον Ιούνιο του 1954. Στο διάστημα της φυλάκισής του έγραψε το έργο "Η άνοδος και η πτώση της Λουφτβάφφε"[16]. Μετά την αποφυλάκισή του εγκαταστάθηκε στο Ντίσελντορφ, όπου και απεβίωσε στις 25 Ιανουαρίου1972.
↑Ο Γκέρινγκ βοήθησε τον Μιλχ να αποσπάσει τον έλεγχο της Junkers από τον ιδρυτή της Hugo Junkers, ο οποίος ήταν σφόδρα αντίθετος προς το Ναζιστικό καθεστώς. Σταδιακά έχασε τον έλεγχο της εταιρείας κατασκευών, της αεροπορικής εταιρείας και των ευρεσιτεχνιών του Μετά βίας απέφυγε και την παραπομπή του σε δικαστήριο επί εσχάτη προδοσία, επειδή οι συκοφάντες του δεν πρόλαβαν, καθώς απεβίωσε το 1935
↑Richard Suchenwirth, Command and Leadership in the German Air Force, Ayer Publishing, 1970, ISBN 0-405-00051-0, 780405000515
