Porijeklo Biblioteke seže u 1555. godinu, kada je veliki meštar Claude de la Sengle naredio da se sve knjige koje su pripadale preminulim članovima Reda svetog Ivana predaju u riznicu Reda.[2]
Godine 1760. Louis Guérin de Tencin, sudski izvršitelj Reda, kupio je zbirku od 9700 knjiga koje su pripadale Joaquínu Fernándezu de Portocarreru za 7000 skudija. Godinu kasnije otvorio je javnu biblioteku u zgradi poznatoj kao Il Forfantone u Valletti, koja je sadržavala knjige iz njegove vlastite knjižnice, kao i Portocarrerovu zbirku, biblioteku zapovjednika Sainte-Jaya (koja se prije čuvala u sakristiji Konkatedrale sv. Ivana) te knjige koje su darovali članovi Reda. De Tencin je imenovao Giovannija Pietra Francesca Agiusa de Soldanisa bibliotekarom, a sam mu je davao plaću. De Tencin je umro 1766. prije nego što je uspio osigurati sredstva za održavanje Biblioteke.[3]
Godine 1776. veliki meštar Emmanuel de Rohan-Polduc službeno je osnovao Bibliothecu Publicu, a nazvana je i Bibliotheca Tanseana u De Tencinovu čast. Forfantone je smatran pretijesnim za smještaj nove biblioteke, pa je italijanski arhitekt poljskog porijekla Stefano Ittar dobio narudžbu za projektiranje nove zgrade biblioteke 1786. Zgrada je izgrađena na mjestu Conservatorije, gdje su bile pohranjene zlatne i srebrne poluge Reda.[3] Dovršena je 1796, ali je nekoliko godina ostala prazna zbog francuske invazije 1798. Na kraju ju je 4. juna 1812. svečano otvorio civilni povjerenikHildebrand Oakes i postala je poznata kao Malteška javna biblioteka.[4]
Postala je depozitarna biblioteka po Zakonu br. II iz 1925, a 1936. dobila je naslov Kraljevske malteške biblioteke od kralja Đorđa V. Godine 1937. arhiva Reda prebačena je u Biblioteku iz Javnog registra.[2]
Godine 1976. otvorena je Centralna javna biblioteka u Floriani, a biblioteka u Valletti postala je istraživačka i referentna biblioteka poznata kao Nacionalna biblioteka Malte.[2]
Zgrada je rani primjer neoklasicističke arhitekture na Malti.[5] Ima simetričnu fasadu s dorskim i jonskim stubovima. Prvi sprat oslonjen je na ložu, s glavnim vratima u središtu. Balkon s balustradama je iznad vrata, a podupiru ga dorski i jonski stubovi.[6] Zgrada je poznata i po monumentalnom neoklasicističkom stepeništu, koje se proteže od glavnog ulaza do gornjih spratova.[7]
Dokazi pokazuju da je, iako je Stefano bio glavni arhitekt, njegov sin Sebastiano Ittar nastavio dizajn nakon što mu je otac umro prije nego što je dovršio posao.[8]
