Нарадзіўся ў Парыжы, у адзінаццаць гадоў па пратэкцыі будучыні канцлера Францыі П’ера Сег’е паступіў у вучні да Сімону Вуэ. Ва ўзросце пятнаццаці гадоў выконваў заказы кардынала Рышэльё, быў заўважаны прызнаным майстрам Нікаля Пусэнам, у 1642 адправіўся разам з Пусенам у Рым. Дзякуючы стыпендыі ад Сег’е Лебрэн прапрацаваў у Рыме, пад кіраўніцтвам Пусена, чатыры гады. E Італіі вывучаў творчасць Рафаэля, балонскіх акадэмістаў, антычную скульптуру.
Вярнуўшыся ў Парыж, Лебрэн набыў новых уплывовых заступнікаў, у тым ліку суперінтэнданта фінансаў Нікаля Фуке, па заказе якога быў напісаны партрэт Ганны Аўстрыйскай, а затым перайшоў на службу да кардыналу Мазарыні. Працуючы ў замку Во-ле-Віконт, Лебрэн патрапіў у цэнтр інтрыг Мазарыні, які маніпуляваў суперніцтвам Фуке і Кальбера. Праявіўшы сябе ў гэтай «справе» з лепшага боку, ён набыў павагу пераможца — Кальбера.
Прыйдучы да ўлады, Кальбер сярод іншага ўзначаліў шматлікія мастацкія ўстановы і фабрыкі Францыі, на якія абапіраўся культурны ўплыў Караля-Сонца. Лебрэн, яго пратэжэ, у 1648 годзе арганізаваў ізноў створаную Каралеўскую акадэмію жывапісу і скульптуры, у 1660 — Мануфактуру Габеленаў, у 1666 — дзеючую дагэтуль Французскую акадэмію ў Рыме. Асабіста кіруючы і Акадэміяй, і прамысловымі цэхамі, Лебрэн непасрэдна паўплываў на густы і светапогляд цэлага пакалення мастакоў, стаўшы найважнейшай фігурай «стылю Людовіка XIV». Сам кароль падзяляў і заахвочваў мастацтва Лебрэна, асабліва пасля трыумфальных урачыстасцей 1660 года і завяршэння інтэр’ераў Ва-Ле-Віконт у 1661. У тым жа годзе ён замовіў Лебрэну серыю палотнаў з гісторыі Аляксандра Македонскага; першае ж з іх прынесла мастаку дваранства і тытул «Першага каралеўскага жывапісца» (Premier Peintre du Roi), а таксама пажыццёвую пенсію. З 1662 Лебрэн кантраляваў усе мастацкія заказы двара. Ён асабіста распісваў залы Апалонавай галерэі ў Луўры, інтэр’еры замка Сен-Жэрмен і Версаля (Ваенная Зала і Зала Свету).
З падзеннем Кальбера маркіз дэ Лувуа, насуперак волі караля, спрабаваў адхіліць Лебрэна ад працы пры двары. Акадэмія, верная Лебрэну, пераабрала яго на новы тэрмін, аднак прыдворныя інтрыгі падарвалі здароўе старога мастака і ён памёр, не паспеўшы завяршыць роспісы Версаля, якія дарабляў па яго эскізах Наэль Куапель.
Стварыў шэраг карцін пад уплывам Н. Пусэна («Муцый Сцэвала», «Смерць Катона» і інш.). Кіраваў дэкаратыўным афармленнем інтэр’ераў Луўра, Версаля і інш., выконваў плафоны (Люстраная галерэя ў Версалі, 1678—84, і інш.), кардоны для габеленаў, эскізы для садовай скульптуры, мэблі. У жывапісных работах спалучаў нарматыўнасць класіцысцкай кампазіцыі, прасякнутай тэатралізаванай патэтыкай, з дэкаратыўнай пышнасцю барока: «Магдаліна каецца» (1656—57), серыя карцін «Гісторыя Аляксандра Македонскага» (1660—68) і інш.
Georg Kaspar Nagler: Neues allgemeines Künstler-Lexicon, zweiter Band, Eintragung unter «Brun», S. 163 ff. Verlag von E.A.Fleischmann, München 1835.
Bellier de La Chavignerie, Emile: Dictionnaire général des artistes de l´ école francaise depuis l´ origine des arts du dessin jusqu´ à nos jours, Eintragung unter «Lebrun», S. 994 linke Spalte unten ff. Verlegt bei Renouard, Paris 1882—1887; Reprint bei Garland Publishing Inc., New York, London 1979.
Giancarlo Sestieri: Battle Painters. Italian and Foreign Masters of the XVII and XVIII centuries, Rom 1999.
Michel Gareau, Charles LeBrun First Painter To King Louis XIV, Abrams NY, 1992
Morel d’Arleux, Louis-Marie-Joseph, Dissertation sur un traité de Charles Le Brun concernant le rapport de la physionomie humaine avec celle des animaux (1827)
Pinault-Sorensen, Madeleine, De la Physionomie Humaine et Animale: Dessins de Charles Le Brun gravés pour la Chalcographie du Musée Napoléon (Paris)|Musée Napoleon en 1806, Musée du Louvre, (2000) (ISBN 2-7118-4094-8)
