Цібо I дэ Блуа
фр.: Thibaut I le Tricheur de Blois
граф Блуа і Шартра 960 — 975 (пад імем Цібо I Шэльма)
Папярэднік	тытул заснаваны
Пераемнік	Эд I
Граф Тура і Шатадзёна 956 — 975
Папярэднік	тытул заснаваны
Пераемнік	Эд I
Віконт Блуа 943 — 960
Папярэднік	Цібо Стары
Пераемнік	тытул скасаваны
Нараджэнне	910
Смерць	16 студзеня 975(0975-01-16)[1]
Род	Дом Блуа-Шампань
Бацька	Цібо Стары
Маці	Richilde de Bourges[d][2]
Жонка	Luitgarde of Vermandois[d][3]
Дзеці	Odo I, Count of Blois[d], Emma of Blois[d], Hugh of Blois[d][4], Thibaud de Blois[d][4] і Hildegarde de Blois[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Цібо I дэ Блуа, па мянушцы Шэльма або Махляр (фр.: Thibaut I le Tricheur de Blois; каля 910 — 16 студзеня 975) — першы граф Блуа, Шартра, Тура, Шатадзёна, сеньёр В’ерзона, Сансера, Шынона, Самюра і Бажансі. Сын Цібо Старога, віконта Тура.

Спачатку Цібо быў адным з васалаў Гуга Вялікага, герцага Франкаў (Францыі). У 945 годзе апошні даручыў яму ахову палоненага караля Людовіка IV. Наўзамен за свабоду, якую Цібо павінен быў даць каралю па заканчэнні года палону, Гуга Вялікі аддаў Цібо горад Лан.

У 943 ці 944 годзе Цібо ажаніўся з удавой герцага Вільгельма I Нармандскага, Літгардай дэ Вермандуа, дачкой графа Герберта II дэ Вермандуа. Жонка прынесла яму ў пасаг Правен, які пры яго нашчадках стаў цэнтрам графства Шампань (першым, хто афіцыйна выкарыстоўваў тытул графа Шампані, быў Гуга I Шампанскі).

У 952 годзе памёр герцаг Ален II Брэтонскі, муж сястры Цібо, і Цібо на час непаўналецця свайго пляменніка Дрогана стаў апекуном герцагства Брэтань. Скарыстаўшыся гэтай акалічнасцю, ён стварыў зону свайго ўплыву ў графстве Рэн.

У 956 годзе, скарыстаўшыся смерцю герцага франкаў і маленствам яго сына Гуга Капета, Цібо ўзяў сабе тытул графа Тура, а таксама захапіў Шартр і Шатадзён.

Затым ён выдаў сваю сястру за графа Фулька Анжуйскага. Хронікі, якія апавядаюць пра сустрэчу Цібо з графам Фулькам Анжуйскім, што адбылася ў 958 годзе, называюць іх «намеснікамі і кіраўнікамі каралеўства Нейстрыя» і «графамі ласкай божай».

У 960-х гадах Цібо ўстаў на бок караля Лотара, сына Людовіка IV Заморскага, супраць свайго сюзерэна Гуга Капета, а таксама выступіў супраць герцага Рычарда I Нармандскага. У 961 годзе ён здзейсніў паход у графства Эўро. У адказ нарманы напалі на Дзюнуа. У 962 годзе Цібо арганізаваў буйны ваенны паход супраць Руана, аднак, пацярпеў няўдачу. Нарманы ж дашлі да Шартрскага графства і спалілі Шартр.

Цібо ўзяў пад свой кантроль крэпасці Сент-Эньян і В’ерзон, а таксама, магчыма, Ла Шапель-д’Энгіён у Беры. У перыяд непаўналецця Гуга Капета ён умацаваў Шартр і Шатадзён, а да 960 годзе выбудаваў новую крэпасць Самюр.

У выніку, да канца жыцця Цібо стварыў княства, якое стала адным з самых магутных на Луары. Яно дамінавала над Цэнтральнай Францыяй і пагражала ўладзе саміх Раберцінаў. Гуга Капет, адчуваючы гэту небяспеку, уступіў у саюз з графамі Анжу.

Жонка: (з 943/944^[5]) Літгарда, дачка Герберта II дэ Вермандуа, удава Вільгельма I, герцага Нармандыі. Мелі 4 дзяцей:

• Цібо дэ Блуа (пам. 962);
• Гуга дэ Блуа (пам. 985), архібіскуп Буржскі;
• Эд I дэ Блуа (пам. 996), граф Блуа;
• Эма дэ Блуа; муж — Гільём IV Аквітанскі, граф дэ Пуацье і герцаг Аквітаніі.