Рамуальд Ялбжыкоўскі
Romuald Jałbrzykowski
Архібіскуп віленскі 24 чэрвеня 1926 — 19 чэрвеня 1955
Царква	Каталіцкая царква
Папярэднік	Ян Цепляк
Пераемнік	Юліёнас Сцяпанавічус
Адукацыя	Імператарская Рымска-каталіцкая духоўная акадэмія
Дзейнасць	каталіцкі святар, каталіцкі біскуп
Месца працы	Вышэйшая духоўная семінарыя ў Беластоку
Нараджэнне	7 лютага 1876(1876-02-07) Лэнтова-Дэмб[d], Ломжынскі павет[d], Ломжынская губерня, Варшаўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Смерць	19 чэрвеня 1955(1955-06-19) (79 гадоў) Беласток, Беластоцкае ваяводства, Польская Народная Рэспубліка
Пахаванне	Беластоцкі сабор[d]
Прыняцце свяшчэннага сану	9 сакавіка 1901
Епіскапская хіратонія	30 лістапада 1918
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рамуальд Ялбжыкоўскі (польск.: Romuald Jałbrzykowski; 7 лютага 1876(1876-02-07)^[1], Лэнтова-Дэмб^[d], Варшаўскае генерал-губернатарства — 19 чэрвеня 1955(1955-06-19)^[1], Беласток) — рымска-каталіцкі царкоўны дзеяч Польшчы, Заходняй Беларусі і Літвы. Доктар тэалогіі.

Нарадзіўся 7 лютага 1876 года ў м. Лэнтова-Дэмб Ломжынскай губерні.

Скончыў каталіцкую духоўную семінарыю ў г. Сейны і Пецярбургскую каталіцкую духоўную акадэмію (1902). У 1901 годзе пасвячоны ў ксяндзы. У 1902—1908 гадах выкладаў у Сейненскай семінарыі. 3 1910 года — анонік капітула Сейненскай дыяцэзіі. У Першую сусветную вайну ў 1915 годзе выехаў у Магілёў, у 1916 годзе — у Мінск, дзе ствараў камітэты дапамогі бежанцам-палякам.

У 1917—1918 гадах — у Сейненскай дыяцэзіі, генеральны вікарый парафій яе ўсходняй часткі, выдаваў часопіс «Tygodnik katolicki» («Каталіцкі штотыднёвік»). У 1918—1925 гадах — біскуп-суфраган Сейненскай дыяцэзіі з рэзідэнцыяй у г. Ломжа. У 1925—1926 гадах кіраваў новаўтворанай Ломжынскай дыяцэзіяй. 3 1926 года — архібіскуп і мітрапаліт віленскі, патрон буйнейшай клерыкальнай арганізацыі на тэрыторыі ўсходніх ваяводстваў Польшчы — «Каталіцкай лігі». Садзейнічаў актывізацыі каталіцкай царквы ў Заходняй Беларусі. Склікаў з’езды біскупаў і манаскіх ордэнаў. Прыхільнік адраджэння царкоўнай уніі ў форме «ўсходнеславянскага абраду». Супрацьстаяў захадам «Беларускай хрысціянскай дэмакратыі» ўзмацніць беларускі ўплыў у царкве.

У кастрычніку 1939 года арыштаваны органамі НКУС СССР па абвінавачанні ў антысавецкай дзейнасці. У выніку хадайніцтва Ватыкана вызвалены ў сакавіку 1941 года і прызначаны апасталічным адміністратарам над усімі дыяцэзіямі Літвы, Беларусі, Латвіі і ўсходніх раёнаў Польшчы. У лютым 1942 года арыштаваны гестапа па абвінавачанні ў сувязях з польскім падполлем. Пасля пратэстаў Ватыкана Р. Ялбжыкоўскаму прапанавана выйсці з турмы, але ён адмовіўся, патрабуючы вызваліць і іншых арыштаваных прэлатаў. Вызвалены ў верасні 1944 года Чырвонай Арміяй.

У ліпені 1945 года дэпартаваны ў Польшчу, заснаваў у Беластоку сваю кафедру. Да смерці лічыўся мітрапалітам віленскім, хоць фактычна кіраваў толькі часткай мітраполіі на тэрыторыі ПНР.

Памёр 19 чэрвеня 1955 года ў Беластоку. Пахаваны ў Архікафедральным касцёле Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Беластоку.

• Фёдараў І. Ялбжыкоўскі // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі у 6 т. Т. 6. Кн. II. — Мн., 2003.