З 1962 па 1969 навучаўся ў тэхнічным універсітэт Браўншвайга. З 1969 па 1980 ва ўніверсітэце Вюрцбурга. У 1972 абараніў дысертацыю па тэме «Гальванамагнітныя ўласцівасці тэлура ў моцных магнітных палях» на ступень доктара філасофіі па фізіцы. У 1978 годзе становіцца хабілітаваным доктарам. З 1980 па 1984 прафесар Тэхнічнага ўніверсітэта Мюнхена. З 1985 па цяперашні час — дырэктар інстытута даследаванняў цвёрдага цела імя Макса Планка ў Штутгарце.
Асноўныя напрамкі даследаванняў: фізіка кандэнсаванага стану рэчыва, фізіка нізкаразмерных сістэм. У 1979 ў Грэноблі правёў серыю эксперыментаў па даследаванні эфекту Хола ў крамянёвым палявым транзістары. У выніку гэтых эксперыментаў адкрыў цэлалікавы квантавы эфект Хола, які складаецца ў квантавання Холловского супраціву двухмернага электроннага газу ў моцных магнітных палях і пры нізкіх тэмпературах. Вынікі эксперыментаў былі апублікаваныя ў часопісе «Physical Review Letters» у жніўні 1980. Займаецца вывучэннем асцыляцый магнетасупраціўлення двухмернага газу, у тым ліку стану з нулявым супрацівам.
Лаўрэат шэрагу навуковых прэмій.
Зноскі
↑Klaus Klitzing // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.