Сучасны швейцарскі хакей вядомы сваёй моцнай школай брамнікаў, цэлы шэраг галкіпераў нацыянальнай зборнай маюць досвед выступаў за клубы Нацыянальнай хакейнай лігі. Акрамя таго, запатрабаваныя ў НХЛ і палявыя ігракі швейцарскай зборнай.
Гісторыя
Самых вялікіх поспехаў швейцарская зборная дамаглася ў перыяд паміж дзвюма сусветнымі войнамі, заваяваўшы золата на хатніх чэмпіянаце Еўропы 1926 года і срэбра на чэмпіянаце свету 1935 года, якія праходзілі ў Давосе. Пасля бронзавага медаля на чэмпіянаце свету 1953 года швейцарская каманда доўгі час не магла атрымаць медалі на чэмпіянатах свету і Алімпійскіх гульнях, у 1992 і 1998 гадах яна здолела займаць чацвёртае месца.
Сапраўдны прарыў каманда здзейсніла пад кіраўніцтвам канадскага спецыяліста Шона Сімпсана ў 2013 годзе, дзе раптам выйшла ў фінал чэмпіянату свету ў Фінляндыі і Швецыі, спачатку атрымаўшы перамогу ва ўсіх 7 матчаў у групе (адзін з іх — па булітах у зборнай Канады), затым у чвэрцьфінале абыграўшы зборную Чэхіі (2:1), а ў паўфінале — зборную ЗША (3:0). Ні ў адным з 9 матчаў да фіналу швейцарцы не прапусцілі больш за 2 шайбы.
У вырашальным матчы швейцарцы сустрэліся са зборнай Швецыі, якую ўжо абгульвалі на групавым этапе з лікам 3:2. Лік адкрыў швейцарац Раман Ёсі, аднак затым шведы закінулі пяць шайбаў запар і сталі чэмпіёнамі. Швейцарцы ж паўтарылі свой поспех 78-гадовай даўніны, калі ўпершыню здолелі выйграць срэбра чэмпіянату свету. Паводле вынікаў чэмпіянату Раман Ёсі быў прызнаны самым каштоўным гульцом турніру і лепшым абаронцам[2]. Ён жа разам з іншым абаронцам Жульенам Ваклерам ўвайшоў у сімвалічную зборную турніру[3].
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
