Асноўны закон ФРГ (ням.: Grundgesetz fur die Bundesrepublik Deutschland) — канстытуцыя Германіі, у якой замацаваны асновы прававой і палітычнай сістэмы краіны. Асобае значэнне ў Галоўным законе краіны, якая перажыла вопыт нацыянал-сацыялізму, набылі асноўныя грамадзянскія правы.

Асноўны закон ФРГ набыў моц 24 мая 1949 года толькі на тэрыторыі заходніх акупацыйных зон, і першапачаткова прадугледжваўся яго часовы характар^[1]: чакалася, што савецкая зона акупацыі Германіі неўзабаве аб'яднаецца з іншымі, чым і тлумачыцца такая назва канстытуцыі^[2]. У Асноўны закон ФРГ у 1949 г. былі інкарпараваны артыкулы 136, 137, 138, 139 і 141 Веймарскай канстытуцыі, якія дзейнічаюць да цяперашняга часу. Іншыя нормы Веймарскай канстытуцыі, якія не супярэчыць Асноўнаму закону, дзейнічалі ў якасці звычайнага права ФРГ да 60-х гадоў. У 1957 годзе ў склад ФРГ на правах зямлі ўвайшоў Саар, і Асноўны закон стаў дзейнічаць і там. Тэрыторыя Заходняга Берліна ўвайшла ў Федэратыўную Рэспубліку адначасова з усходнімі землямі. Аб'яднанне краіны адбылося толькі 3 кастрычніка 1990 года, і з гэтага года Асноўны закон ФРГ стаў канстытуцыяй усяго нямецкага народа.^[3][4]. Прэамбула Закона ўтрымлівала ўказанне на яго часовы характар да аб'яднання Германіі і прыняцця новай Канстытуцыі. Канстытуцыйная камісія, якая прыступіла да працы пасля далучэння ГДР да ФРГ у 1990 годзе, прыйшла да высновы, што неабходнасць прыняцця новай канстытуцыі адсутнічае, і становішча пра часавы характар Асноўнага закона было выдалена з прэамбулы.

• Асноўны закон ФРГ (ням.)
• Асноўны закон ФРГ (англ.)