Рыгор Абрамавіч Багарад

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Багарад.
Рыгор Абрамавіч багарад
Дата нараджэння 20 ліпеня 1914(1914-07-20)
Месца нараджэння
Дата смерці 9 лістапада 1996(1996-11-09) (82 гады)
Месца смерці
Грамадзянства
Прыналежнасць  СССР
Род войскаў Інжынерныя войскі
Гады службы 1937—1945
Званне Старшыня
Часць 96-я гвардзейская стралковая Ілавайская ордэна Леніна Чырвонасцяжная ордэна Суворава дывізія, 7-я гвардзейская армія (у Яска-Кішынёўскай аперацыі)
Камандаваў 32-і гвардзейскі сапёрны батальён
Бітвы/войны Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні
Ордэн Славы
Ордэн Славы
Ордэн Славы
Ордэн Славы
Ордэн Славы
Ордэн Славы
 Медаль «За адвагу»
Медаль «За адвагу»
Медаль «За абарону Сталінграда»
Медаль «За абарону Сталінграда»
 Медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
Юбілейны медаль «Сорак гадоў перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
Юбілейны медаль «Сорак гадоў перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.»
У адстаўцы рабочы мэблявай фабрыкі, намеснік дырэктара па пастаўкам прадуктовай крамы

Рыгор Абрамавіч Багарад (20 ліпеня 1914, Віцебск — 9 лістапада 1996, Мігдаль-ха-Эмек, Ізраіль) — поўны Кавалер ордэна Славы[1].

Біяграфія

Нарадзіўся ў Віцебску. Пераехаў у Бірабіджан у 1932 годзе[2], працаваў на лесапілцы.

З 1937 года ў шэрагах Чырвонай Арміі, служыў сапёрам. Прызваны ў пачатку Вялікай Айчыннай вайны на Паўночна-Заходні фронт. У далейшым удзельнічаў у абароне Сталінграда. У студзені 1944 года ў складзе 2-га Украінскага фронту у рамках Кіраваградскай аперацыі  (руск.) (бел. захапіў у палон нямецкіх афіцэра і салдата за што быў узнагароджаны ордэнам Славы 3 ступені. У жніўні 1944 года ў Яска-Кішынёўскай аперацыі за размініраванне праходаў да горада Тыргу-Фрумос  (руск.) (бел. яму быў уручаны ордэн славы 2 ступені. Ордэн Славы 1 ступені ён атрымаў за правядзенне дэсанту пры фарсіраванні ракі Цісы у межах Дзебрэценская аперацыя  (руск.) (бел.[3]. Потым прадвігаўся з фронтам ў Венгрыю і Аўстрыю, скончыўшы вайну у Чэхаславакіі[4]. Камандзір аддзялення 92 гвардзейскага батальёна.

У 1945 годзе дэмабілізаваны. Вярнуўшыся ў Бірабіджан, дзе працаваў на мэблявай фабрыцы, у далейшым — намеснікам дырэктара па пастаўкам прадуктовай крамы. Пасля выхаду на пенсію з 1976 года жыў у горадзе Хмяльніцкі. Пераехаў у Ізраіль, жыў у горадзе Мігдаль-ха-Эмек. Памёр у 1996 годзе.

Сям'я

Жонка — Сара (памерла ў 1993 годзе). Дзве дачкі.

Памяць

  • Ганаровы грамадзянін горада Бірабіджан па рашэнню гарадской думы ад 8 мая 2011 года[5].
  • У сакавіку 2013 года яго імем названая вуліца Бірабіджана.
  • Імя Рыгора Абрамавіча выбіта на асобнай стэле на Алеі Герояў у Бірабіджане (адкрыццё адбылося 7 мая 2015 года).[6]

Узнагароды

  • Ордэн Славы (Узнагарода пад нумарам № 2628 ад 27.02.1944);
  • Ордэн Славы (Узнагарода пад нумарам № 9016 ад 18.09.1944);
  • Ордэн Славы (Узнагарода пад нумарам № 17 ад 24.03.1945);
  • 2 медалі «За адвагу»;
  • Медаль «За абарону Сталінграда»

Зноскі

  1. ↑ Григорий Абрамович Богорад
  2. ↑ В честь прославленных земляков // Биробиджанер Штерн(недаступная спасылка)
  3. ↑ Нарыс ваенкора С. Тэльманава аб ім, як аб поўным кавалеры ордэна Славы, упершыню з'явіўся ў газеце Другога Украінскага фронту
  4. ↑ Юрий Файнзильберг Бой вели не ради славы // Биробиджанская звезда
  5. ↑ Виктор Горелов, «Слава Григория Богорада», «агентство Еврейских Новостей», 8.5.2011
  6. ↑ Открытие Аллеи Героев в Биробиджане. 7 мая 2015 г.

Спасылкі