Вёска Няцеч Касцёл Святога Міхаіла Краіна Беларусь Вобласць Гродзенская Раён Лідскі Сельсавет Тарноўскі Каардынаты 53°42′21″ пн. ш. 25°13′50″ у. д.HGЯO Насельніцтва ▼88 чал. (2009) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 1561 Аўтамабільны код 4 СААТА 4236852086 Няцеч на карце Беларусі ±

Няцеч на Вікісховішчы

Няце́ч^[1] (трансліт.: Niacieč, руск.: Нетечь) — вёска ў Лідскім раёне Гродзенскай вобласці. Уваходзіць у склад Тарноўскага сельсавета. Вёска знаходзіцца на дарозе Тарнова — Беліца^[2].

Вядома з другой паловы XVI стагоддзя як сяло ў Лідскім павеце Вялікага Княства Літоўскага.

Ваўкавыскі лоўчы Казімір Станіслаў Калушэўскі і яго жонка Марыяна з Невяроўскіх фундавалі ў Нецечы касцёл і 19 жніўня 1715 года надалі новастворанай рымска-каталіцкай парафіі фундуш: 3 валокі зямлі, 10 прыгонных сялян і карчму. Першым пробашчам парафіі стаў ксёндз Антоні, родны брат фундатара. Уніяцкі мітрапаліт Леў Шлюбіч-Заленскі абвінаваціў тады Калушэўскага ў гвалтоўным пераводзе сялян-уніятаў з яго вёсак Няцеч, Старажымавічы і Чаплічы ў рыма-каталіцтва. Сведкаў па справе пераводу ў рыма-каталіцтва пыталі, якую веру сяляне вызнавалі да таго. Тыя адказвалі, што ў вёсках жылі і рыма-каталікі, і ўніяты, была і «схізма» (праваслаўе), згадваюць і веру пад назвай «старалітва».

Вопіс парафій Лідскага дэканату 1784 года згадвае Няцечу як двор Барымоўскай. Дарога ад Няцечы да Ліды ўлетку цягнулася тры вялікія мілі, узімку балотамі і цераз рэчку Дзітва дзве мерныя мілі. Дарога ад Няцечы да Наваградка ішла цераз Нёман лясамі шэсць міль. Дарога да Ваверкі вяла ў кірунку на паўночны захад выганам, потым праз лес пад назвай Стайкі, за палову мілі ад Няцечы дарога ўлева ішла на Голдава міма вёскі Бабры, а затым да Радзівонішак^[3].

Пасля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795) вёска ў Расійскай імперыі. Належала да Беліцкай воласці Лідскага павета Віленскай губерні.

У Першую сусветную вайну з верасня 1915 года да канца 1918 года акупавана германскімі войскамі. Са студзеня 1919 года ў складзе БССР, у красавіку занята польскімі войскамі. З ліпеня да верасня 1920 года кантралявалася Чырвонай Арміяй, затым ізноў польскімі войскамі. З 1921 года ў складзе Польскай Рэспублікі, належала да Беліцкай гміны Лідскага павета Навагрудскага ваяводства.

З 1939 года — у БССР. Акупавана нацыстамі з канца чэрвеня 1941 года да пачатку ліпеня 1944 года.

У 1940—1954 гадах цэнтр Няцецкага сельсавета. З 16 ліпеня 1954 года вёска ў Беліцкім сельсавеце, з 12 снежня 1973 года — у Тарноўскім сельсавеце.

• 1921 год — 292 жыхары, 51 двор.
• 1960 год — 544 жыхары.
• 1993 год — 201 жыхар, 110 гаспадарак.
• 2004 год — 135 жыхароў, 82 гаспадаркі.
• 2012 год — 82 жыхары, 58 гаспадарак.

• Касцёл Святога Міхаіла, пабудаваны ў 1837 годзе^[4].  Гісторыка-культурная каштоўнасць Беларусі, шыфр 413Г000361шыфр 413Г000361
• Пахаванне салдат Арміі Краёвай.

• Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 9: Гродзенская вобласць, кн. 2 / рэдкал.: У. У. Андрыевіч (гал. рэд.) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — 848 с.: іл. — 1 500 экз. — ISBN 978-985-11-0908-7.

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Няцеч (Тарноўскі сельсавет)
• Няцеч на сайце Radzima.org
• Няцеч (Тарноўскі сельсавет) на сайце Глобус Беларусі (руск.)