Вае́ннае майстэ́рства — тэорыя і практыка падрыхтоўкі і вядзення ваенных (баявых) дзеянняў на сушы, моры і ў калязямной прасторы, складовая частка ваеннай справы.

Тэорыя ваеннага майстэрства — складовая частка ваеннай навукі, даследуючая ў цесным узаемадзеянні з іншымі яе галінамі законы, формы і спосабы вядзення ўзброенай барацьбы ў стратэгічных, аператыўных і тактычных звёнах^[1].

У Расіі імперскага перыяду было прынята што Ваеннае майстэрства было адным з двух галоўных галін ваеннай навукі^[2] (навуцы аб вайне) і ўключала ў сябе:

• тэорыя ваеннага майстэрства;
  • тактыка;
  • стратэгія;
• гісторыя ваеннага майстэрства;
  • гісторыя войнаў;
  • гісторыя ваеннага майстэрства;
  • гісторыя войскаў;
  • гісторыя ваенных устаноў.

Ваеннае майстэрства ўключае ў сябе стратэгію, аператыўнае майстэрства і тактыку, цесна звязаныя паміж сабой. Асноўныя палажэнні ваеннага майстэрства выяўляюцца ў яго прынцыпах, якія з'яўляюцца агульнымі для ваенных (баявых) дзеянняў стратэгічных, аператыўных і тактычных маштабаў, паколькі ў іх знаходзяць выраз шляхі практычнага прымянення аб'ектыўных законаў вайны і ўзброеных сіл. Стан ваеннага майстэрства залежыць ад узроўню развіцця ваеннай справы ў дзяржаве, вытворчасці і сродкаў узброенай барацьбы, характару грамадскага ладу дзяржавы. На развіццё ваеннага майстэрства аказваюць уплыў гістарычныя і нацыянальныя асаблівасці, геаграфічныя ўмовы і эканоміка.

У англасаксонскай ваеннай справе паняцце аператыўнае майстэрства адсутнічае.

Ваенная стратэгія — тэарэтычная і практычная навука аб вядзенні вайны, адна з абласцей ваеннага майстэрства, вышэйшая яго праява. Ахоплівае пытанні тэорыі падрыхтоўкі да вайны, яе планаванне і вядзенне, даследуе заканамернасці вайны.

Аператыўнае майстэрства — тэарэтычная і практычная навука, састаўная частка ваеннага майстэрства, займае прамежкавае становішча паміж тактыкай і стратэгіяй. Вывучае метады падрыхтоўкі і вядзення сумесных і самастойных аперацый (баявых дзеянняў) буйнымі вайсковымі фармаваннямі — карпусамі, аб'яднаннямі арміямі, франтамі, групамі франтоў.

Тактыка (стар.-грэч.: τακτικός «які адносіцца да пабудовы войскаў», ад τάξις «строй і размяшчэнне») — тэарэтычная і практычная навука, састаўная частка ваеннага майстэрства, якая ўключае практыку падрыхтоўкі і вядзення бою злучэннямі (брыгада, дывізія, корпус), часткамі (караблямі) і падраздзяленнямі розных відаў узброеных сіл, родаў войскаў (сіл) і спецыяльных войскаў на сушы, у паветры і на моры і ў космасе;

• Ваенная навука
• Ваенная дактрына

• Большая советская энциклопедия (БСЭ), Третье издание, выпущенной издательством «Советская энциклопедия» в 1969 — 1978 годах в 30-ти томах;
• Военное искусство(недаступная спасылка) // Вавилон — «Гражданская война в Северной Америке» / [под общ. ред. Н. В. Огаркова]. — М. : Военное изд-во М-ва обороны СССР, 1979. — (Советская военная энциклопедия : [в 8 т.] ; 1976—1980, т. 2).;
• Военный энциклопедический словарь (ВЭС), М., ВИ, 1984 год, 863 стр. с иллюстрациями (ил.), 30 листов (ил.);
• Тактика — М.: Воениздат, 1987.

• Л. И. Брежнев, «Воспоминания», М.: Политиздат, 1982 год.

• Тактика — М.: Воениздат, 1987.