Polo xeneral, tol Baixo Miño ye un territoriu con presencia humana dende tiempos remotos. Los numberosos restos paleolíticos atopaos constaten la presencia humana fai yá más de 200.000 años. Los distintos momentos culturales que s'asoceden dexaron abondoses muertes arqueolóxiques na zona: preseos paleolíticos, túmulos, petroglifos, poblaos castrexos… y marquen les socesives dómines de humanización del territoriu.
La presencia de diversos castros acota la esistencia na contorna de poblaos y en continua crecedera, nuna dómina que podría empecipiase alredor de los sieglos VII-VI e. C. y permanez hasta la romanización, que va tener llugar nel sieglu I e.C. La presencia romana va durar cinco siglos, y va ser siguida del periodu xermánicu a partir del sieglu V y hasta'l VIII, momentu en que s'empecipia la Edá Media.
Dende esti momentu, la sede episcopal de Tui xunto con monesterios medievales, especialmente'l de Oia a partir del sieglu XII, configúrense como dos señoríos eclesiásticos de gran influyencia sobre tou la contorna, y nun dexen enforma poder a los señoríos llaicos, como podía ser el de Tebra. Tomiño apaez rellacionáu colos monesterios de Barrantes y Santa María.
La dómina Moderna va venir marcada polos continuos enfrentamientos con Portugal, que va lluchar pola so independencia a lo llargo del sieglu XVII, y va dexar el territoriu definitivamente configuráu col so calter fronterizu. Frutu d'esta intensa actividá bélica van ser les numberoses fortificaciones qu'atopamos por tol territoriu.
La creación del nuevu sistema d'alministración municipal y xudicial nel sieglu XIX dio pasu a la constitución de los conceyos que güei formen el Baixo Miño. Tui va pasar a ser sede de l'alministración civil y xudicial, consolidándose como nucleu principal de la contorna.
El conceyu de Tomiño va tar asitiáu en Vilachán hasta 1816, añu en que se va treslladar al llugar d'O Seixo, hasta l'actualidá.
En Tomiño hai una escelente calidá na materia primo. La proximidá del mar y del ríu faen que tenga una gran calidá de pexe y mariscu. Unu de los pexes más populares ye la llamprea, que tien gran importancia na zona.
Amás son tamién d'importancia los productos de la güerta, una y bones la microclima d'O Baixo Miño alza la calidá d'estos productos, de los cualos cabo destacar el quivi y el mirabel, que se suel sirvir en almíbar.
Otru dulce típicu de la zona ye la rosca tomiñesa, que cunta con una fiesta gastronómica nel so honor. Destaca tamién pola so orixinalidá'l llicor de cilantro, una yerba arumoso bien apreciada, qu'empezó a destilarse artesanalmente en Goián, onde una empresa llocal producir con téuniques artesanales.[ensin referencies]
