La so intervención nes guerres cántabres foi decisiva pa la derrota de los ástures en Lancia y pa la posterior conquista de l'Asturies transmontana. Al mandu d'un exércitu formáu por trés lexones —la Legio V Alaudae, la Legio VI Victrix y la Legio X Gemina— y un númberu indetermináu d'unidaes auxiliares, gracies a la traición de los brigaecinos, pudo repeler l'ataque por sorpresa que los ástures entamaben contra les lexones acampaes xunto al Esla y dempués llanzar un contraataque contra la ciudá ástur de Lancia (Villasbariego, Llión).[2]
Na conquista de l'Asturies transmontana (l'actual Asturies), les sos lexones abrieron una vía d'entrada al traviés de los montes de la cordal Cantábricu qu'inda caltién el so nome: la vía de la Carisa. Al pie de esta vía atopáronse los restos del campamentu romanu, nel monte Curriechos, qu'allugó a les sos tropes.
Terminada les guerres contra cántabros y ástures nel añu 25 e. C., funda la ciudá d'Emérita Augusta (Mérida) colos soldaos llicenciaos de les lexones V Alaudae y X Gemina.[3]
Mientres el so mandatu acuñó denarios de plata cola efixe d'Augusto nel anverso y el so nome y cargu —P. CARISIVS LEG AVGVSTI— nel aviesu; acuñó tamién dos series de rustas de bronce nun taller itinerante y en Lucus Augusti (Lugo) col bustu d'Augusto nel anverso y la caetra o escudu redondu indíxena nel aviesu.
A pesar de les sos victories, tuvo que faer frente a una sulevación de los ástures nel añu 22 e. C. na que foi aidáu por Cayo Furnio, mandáu de la Tarraconense, y que provocó'l so cese.[4]
Dión Casio atribúi esti llevantamientu a un comportamientu severo y cruel per parte de Carisio colos ástures; sicasí, Carisio tamién supo ganase les simpatíes de los pueblos indíxenes na so xestión, como prueba l'enfotu amosáu polos brigaecinos y el fechu de que'l so nome fuera tomáu por dalgunos d'ellos.
↑Dión Casio 53, 25, 8: Τίτος Καρίσιος, anque'l so verdaderu praenomen yera Publio, ente que Tito yera'l del so padre; Dión Casio confunde los praenomina de padre y fíu
