Philipp Eduard Anton von Lenard, (n'húngaru Fülöp Lénárd) (7 de xunu de 1862, Bratislava – 20 de mayu de 1947, Messelhausen) foi un físicu húngaru nacionalizáu alemán, quien foi ganador del premiu Nobel de Física en 1905 poles sos investigaciones sobre los rayos catódicos y el descubrimientu de munches de les sos propiedaes. Miembru honorable de l'Academia de Ciencies d'Hungría.
Biografía
Lenard estudió Física en Budapest, Viena, Berlín y Heidelberg so la direición de Helmholtz, Königsberger y Quincke. Llogró'l so doctoráu en 1886 na Universidá de Heidelberg. Dende 1892 trabayó como ayudante d'Hertz na Universidá de Bonn y como profesor estraordinariu (asociáu) en la de Breslau (1894). Al añu siguiente foi nomáu profesor de física n'Aquisgrán, y más tarde (1896-1898) profesor de física teórica en Heidelberg. En 1898-1907 foi profesor ordinariu (numerario) na Universidá de Kiel. Finalmente volvió a la universidá de Heidelberg en 1907. En 1909 foi nomáu direutor del Institutu Radiolóxicu Universitariu de dicha universidá.
Investigaciones científiques
Trabayó primeramente en mecánica, publicando los Principios de Mecánica, xunto con Hertz, en 1894. Darréu interesóse na fosforescencia y la luminiscencia. Tamién realizó estudios del magnetismu y publicó artículos sobre la oscilación de les gotes d'agua precipitáu.
En 1888, cuando trabayaba en Heidelberg xunto con Quincke, realizó los sos primeros trabayos colos rayos catódicos, tratando d'afayar si yera ciertu que, como suponía Hertz, yeren análogos a la lluz ultravioleta y podríen, al igual qu'éstos, pasar al traviés d'una ventana de cuarzu na paré d'un tubu de descarga. Afayó que nun asocedía asina, pero más palantre, en 1892, cuando trabayaba como ayudante de Hertz en Bonn, afayó que yera posible dixebrar, per mediu d'una placa fina d'aluminiu, dos espacios, unu nel que los rayos catódicos producíense y otru nel que podíen reparase. Ye lo que se conoz como “ventana de Lenard”, consistente en sustituyir la placa de cuarzu qu'hasta entós s'utilizaba pa cerrar el tubu de descarga por una fina placa d'aluminiu capaz de caltener el vacíu dientro del tubu y dexar que los rayos catódicos pasaren pa escontra fora. D'esta forma yera posible estudiar los rayos catódicos, y tamién la fluorescencia que causaben fora del tubu de descarga. Anque Lenard primeramente, siguiendo les idees de Hertz, suponía que los rayos catódicos arrobinar nel éter, más tarde abandonó esti puntu de vista como resultáu de los trabayos de Perrin, J.J. Thomson y Wien, quien demostraron la naturaleza corpuscular de los rayos catódicos.
Más tarde, Lenard amplió los trabayos de Hertz sobre'l efeutu fotoeléctricu, demostrando que cuando la lluz ultravioleta incide nel vacíu sobre ciertos metales arrinca electrones del metal. Estos electrones arrobinar nel vacíu, pudiendo ser aceleraos o tardiegos por un campu llétricu, y les sos trayectories puédense curvar por un campu magnéticu. Por aciu midíes exactes demostró que'l númberu d'electrones arrincaos (intensidá de corriente llétrica) ye proporcional a la intensidá (o númberu de fotones) de la lluz del incidente, ente que la velocidá de los electrones, esto ye, el so enerxía cinética, ye independiente del númberu d'electrones y depende namái del llonxitú d'onda (y por tanto, de la frecuencia y enerxía) de la radiación incidente.
Estos fechos taben en contradicción colos postulaos de la física clásica y nun pudieron ser esplicaos hasta 1905, cuando Einstein ellaboró la so teoría del efeutu fotoeléctricu basada nel conceutu del cuanto de lluz (fotón).
El 1905 foi gallardoniáu col Premiu Nobel de Física polos sos trabayos alredor de los rayos catódicos.
Dalgunos de los premios y reconocencies que recibió fueron, amás del Premiu Nobel de Física en 1905:
Actividá política
Tamién se recuerda a Lenard por ser un nacionalista radical que despreciaba a los físicos ingleses al considerar que robaren les sos idees de los alemanes. Mientres el réxime nazi foi'l impulsor de la idea d'una física alemana ("física aria"), inorando les —na so opinión falses idees de la "física xudía", encarnaes fundamentalmente nes idees d'Einstein y la so "fraude xudíu" de la teoría de la relatividá. Foi conseyeru de Hitler, aportando a el principal dirixente de la "física aria". Foi espulsáu de la Universidá de Heidelberg poles tropes d'ocupación aliaes en 1945. Morrió dos años dempués.
Bibliografía
- Nobel Lectures, Physics 1901-1921, Elsevier Publishing Company, Ámsterdam, 1967
Referencies
Enllaces esternos
http://cuentos-cuanticos.com/2012/12/18/el premiu-nobel-concedíu-a-einstein/
