Pedro José Domingo de la Calzada Manuel María Lascuráin Paredes (8 de mayu de 1856, Ciudá de Méxicu – 21 de xunetu de 1952, Ciudá de Méxicu) foi un abogáu y políticu mexicanu. Fungió como presidente de Méxicu durante 45 minutos el 19 de febreru de 1913, tres la forzada firma d'arrenunciu de Francisco I. Madero.
Primeros años y carrera
Nació nel Ranchu la Romita (güei Colonia Roma), Ciudá de Méxicu, el 12 de mayu de 1856, procedente d'una familia d'orixe vascu per llinia materna, establecida en Méxicu a principios del sieglu XIX. Yera nietu del xeneral Mariano Paredes Arrillaga quien fora presidente interín de Méxicu por un curtiu periodu en 1846. El so padre yera un prósperu comerciante veracruzano quien se casó na Ciudá de Méxicu cola fía del xeneral de nombre Ángela Paredes.
La so formación foi como les clases acomodaes del so tiempu primordialmente católica. Empecipió los sos estudios de derechu nel Seminariu Conciliar concluyéndolos darréu na Escuela Nacional de Xurisprudencia, llogrando'l títulu d'abogáu en 1880.
Foi miembru del Conceyu de la Ciudá de Méxicu, direutor de la Escuela Llibre de Derechu y secretariu de Rellaciones Esteriores en dos causes nel intre del gobiernu de Francisco I. Madero; del 10 d'abril al 4 d'avientu de 1912, y del 15 de xineru al 18 de febreru de 1913.
Periodu de gobiernu
El 19 de febreru de 1913, dempués de que Madero y Pino Suárez presentaren los sos arrenuncios tres les presiones del movimientu encabezáu por Victoriano Huerta, ocupó interinamente el cargu de presidente de Méxicu, conforme establecer na Constitución de 1857: que'l ministru de Rellaciones Esteriores ocupa la presidencia de la República cuando faltara'l presidente. El so mandatu duró tan solu cuarenta y cinco minutos, de les 17:15 a les 18:00 hores d'esi mesmu día.
Per otru llau, magar qu'aconseyó al presidente Francisco I. Madero que dexara'l cargu pa guardar la so vida, ésti foi asesináu xunto al vicepresidente José María Pino Suárez pol militar Victoriano Huerta. Foi per mediu de Lascuráin que fixeron llegar les sos dimisiones al Congresu, dempués de ser arrestaos nel Palaciu Nacional.[3] Depués d'apurrir l'arrenunciu, negar a guardar la execución de la sentencia aduciendo que la so relixón nun-y dexaba tal cosa.
La so xestión
Los sos únicos actos de gobiernu fueron tomar protesta y nomar a Victoriano Huerta secretariu de Gobernación, pa dempués presentar el so arrenunciu y que ésti aportara a la presidencia por mandatu constitucional.[4][5]
Otros cargos políticos
El so primer emplegu foi como secretariu d'actes nel Conceyu de Méxicu; tamién trabayó na Secretaría de Rellaciones Esteriores del presidente Porfirio Díaz.[6] Foi rector de la Escuela Llibre de Derechu, del colexu d'abogaos cimeru de la Ciudá de Méxicu, mientres 16 años, y publicó estensamente sobre'l derechu civil y comercial.[7]
Tuvo como l'alcalde de la Ciudá de Méxicu antes d'escoyelo pal gabinete'l 10 d'abril de 1913.[7] Foi escoyíu pa ocupar el cargu de Ministru de Rellaciones Esteriores mientres la presidencia de Francisco I. Madero.
N'ocupando estos cargos, retirar al exerciciu priváu del so oficiu, finó en Méxicu'l 21 de xunetu de 1952.[6]
Henry Lane Wilson vio nesta rebelión la oportunidá pa siguir primiendo a les autoridaes mexicanes pola falta de seguridá que carecíen los ciudadanos foranos. Aprovechó los reclamos qu'otros ministros estranxeros espresaron, yá que por cuenta de los ataques contra los rebeldes abellugaos en La Ciudadela, dellos edificios de la colonia Juárez, que funcionaben como residencia de les llegaciones diplomátiques d'otres naciones, fueren estropiaos, lo que ponía en peligru les sos vides.
L'embaxador estauxunidense atribuyóse'l lideralgu de los quexosos y en nome de la seguridá —ante'l peligru que verdaderamente representaben los combates— amenació de nuevu cola intervención armada del so país si nun se garantizaba la seguridá de tolos qu'habitaben la zona, incluyendo a mexicanos. Asina pretendió da-y un matiz humanitariu a les sos protestes.
Referencies
Bibliografía
Enllaces esternos
