Nacíu en Aurillac, departamentu de Cantal, el 22 de marzu de 1857,[7] yera fíu d'un ferroviariu, y viose obligáu a trabayar dende la so infancia, exerciendo a los 12 años d'edá de recaderu, y darréu como obreru grabador. Estudió sicasí nel Conservatoire National des Arts et Métiers, pa darréu llograr una llicenciatura en Matemátiques (en 1877) y otra el Derechu (en 1878).
En 1878 casóse con Blanche Richel, con quien tuvo ocho fíos, anque cuatro d'ellos morrieron nel cursu de la Primer Guerra Mundial.
Destináu ente 1897 y 1902 como nuevu gobernador xeneral de la Indochina Francesa, foi impulsor de la construcción del ferrocarril transindochino.[8] Tamién reforzó la estructura de control colonial de la metrópolis, estableciendo la sede del Gobiernu de la colonia en Ḥanói. Fixo construyir en dicha ciudá'l Cầo Long Biên, o puente Paul Doumer, con una estructura metálica concebida y diseñada por Gustave Eiffel similar a la de la Torre Eiffel.
Collaboró igualmente con Alexandre Yersin na fundación d'un sanatoriu en Da Lat; al igual que nos trabayos pa llograr l'aclimatación del árbol del cauchu pa llograr una producción francesa del cauchu, que yera importante nun momentu en que l'automóvil topar n'espansión.
Tamién dio entamu a les obres pa la creación del puertu de Hai Phong, al empar que convirtió a Hanoi na primer ciudá d'Asia en disponer d'enerxía llétrica (a esti respectu, hai que recordar los sos venceyos con empreses llétriques).
Doumer en 1905
Regresu a la metrópolis
Tres el so regresu a Francia, foi escoyíu en 1902 nuevamente diputáu pol departamentu del Aisne, una vegada más pola circunscripción de Laon.
En 1921 foi nuevamente ministru de Finances, nel séptimu Gobiernu d'Aristide Briand, cartera qu'asumió per tercer vegada en 1925.
Ente 1912 y 1931, foi senador por Córcega. En 1927 foi escoyíu presidente del Senáu.
Presidencia de la República
La culminación de la so carrera política producir cola so eleición pa la Presidencia de la III República francesa, el 13 de mayu de 1931 (años dempués del so primer intentu, fracasáu, en 1906), eleición na que representaba a la candidatura conxunta de la izquierda.
El so asesinatu
El 6 de mayu de 1932 foi oxetu d'un atentáu en París per parte del médicu rusu anti-bolxeviquePaul Gorgulov, quien declaró darréu que lo faía pa vengase de la inactividá de les democracies europees frente a la constitución de la Xunión Soviética, y a quien se venceyaba cola estrema derecha.
El fallecimientu de Paul Doumer de resultes de les firíes recibíes nel atentáu foi rexistráu a les 4 h 37' de la madrugada del 7 de mayu,[9] casi a los 75 años y mediu (75 años y tres meses). En recibiendo honres aciages na catedral de Notre-Dame de París foi soterráu nel panteón familiar nel campusantu de Vaugirard.
Jacques Chauvin, Paul Doumer, le président assassiné, Paris, Les éditions du Panthéon, 1994, 217 p.
Amaury Lorin, Paul Doumer, gouverneur général de l'Indochine (1897-1902), L'Harmattan, Paris, 2004, 248 p. (ISBN 2-7475-6954-3)
Amaury Lorin, "Une ascension en République, Paul Doumer (1857-1932) d'Aurillac à l'Élysée" préface de JP Bel, avant-propos de S. Berstein, 1ᵉʳ prix de thèse du Sénat, Dalloz, 2013.
Charles Fourniau et al, le Contact colonial francu-vietnamien: le premier demi-siècle, 1858-1911, Publications de l'Université de Provence, 1999, 219 p. (ISBN 2-85399-447-3)
Charles Fourniau, Vietnam. Domination coloniale et résistance nationale (1858-1914), Les Indes savantes, Paris, 2002, 845 p. (ISBN 2-84654-015-2)
Pierre Brocheux et Daniel Hémery, Indochine. La colonisation ambiguë (1858-1954). Paris: La Découverte, 2001, rééd. augmentée, 1995; 449 p. Édition ugmentée en anglais sous le titre Indochina. An Ambiguous colonization 1858-1954, Berkeley – Los Angeles – London: University of California Press, 2010
Jean-François Klein, Un Lyonnais en Extrême-Orient. Ulysse Pila Vice-roi de l'Indo-Chine (1837-1909), Lyon, Ed. Lugd, 1994, 160 p. Voir aussi, du même auteur, « Ulysse Pila. Des routes de la soie aux coulisses du pouvoir (1837-1909)» dans Marcel Courdurie et Guy Durand (dir.), Entrepreneurs d'empires, CCIMP, coll. « Histoire du Commerce et de l'Industrie de Marseille», t. XIII, Marseille, 1998, 538 p.; p. 114-196.
Jean-François Klein, « Lyon, l'exception coloniale: Auguste Isaac défenseur de l'industrialisation indochinoise» dans Hervé Joly (dir.) Patronat, bourgeoisie, catholicisme et libéralisme. Autour du journal d'Auguste Isaac, LARHRA, Cahiers Pierre Léon non 5), Lyon, 2004; 230 p.; p. 91-108.
Pierre Singaravélou, L’École Française d'Extrême-Orient ou l'institution des marges (1898-1956). Essai d'histoire sociale et politique de la science coloniale, L’Harmattan, Paris, 2001, 383 p.
Referencies
↑Afirmao en: Gran Enciclopedia Soviética (1969–1978). Sección, versículu o párrafu: Думер Поль. Data de consulta: 28 setiembre 2015. Editorial: Большая Российская энциклопедия. Llingua de la obra o nome: rusu. Data d'espublización: 1969.
↑ 2,02,1Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12137282n. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
.jpg)
_GC_ribbon.svg){kind=small}
.svg)
.jpg)
