El Karl-Schwarzschild-Observatorium (Observatoriu de Karl Schwarzschild) ye un observatoriuastronómicu de propiedá y operáu pol Institutu de Thüringer Landessternwarte (Observatoriu Estatal de Turinxa) ’Karl Schwarzschild' Tautenburg. En 1992 foi adquiríu pol estáu de Turinxa. Cuenta col telescopiu más grande d'Alemaña y el de mayor cámara de Schmidt del mundu (2 metros) que foi producíu por VEB Zeiss Jena (la caña de Zeiss en Jena, asitiada na entós Alemaña Oriental).
Atópase en Tautenburg, Alemaña (10 quilómetros al nordeste de Jena), foi fundáu en 1960 y lleva el nome del célebre físicu Karl Schwarzschild.
El 5 d'abril de 2005, l'observatoriu reparó un exoplaneta alredor de la estrellaHD 13189.
Historia
La idea básica de la construcción d'un gran telescopiu n'Alemaña foi plantegada na década de 1930 pol astrónomu Paul Guthnick, que daquella yá caltuvo conversaciones cola fábrica Zeiss de Jena.[1]
En 1939, el astrofísicu Hans Kienle manifestó la necesidá de construyir telescopios más grandes nun discursu ante l'Academia de Ciencies en Gotinga, pa poder competir colos reflectores d'ente 60 y 80 pulgaes que daquella se taben instalando en Norteamérica, tomando como referencia'l Observatoriu de Monte Palombar, fundáu en 1928. El desenvolvimientu d'esta idea foi retrasáu pol españíu de la Segunda Guerra Mundial, pero finalmente roblóse'l contratu pa construyir un telescopiu reflector universal de 2 m de diámetru cola empresa Carl Zeiss Jena el 6 de xunu de 1949.[1]
Los trabayos de diseñu y construcción del telescopiu empecipiaron esi mesmu añu so la direición d'Alfred Jensch. En xunu de 1956 el plenu de l'Academia Nacional de Ciencies fundó en Berlín la Direición pa la construcción del telescopiu de 2 m empobinada por Kienle, a quien se-y encamentó la construcción d'un observatoriu fayadizu pal telescopiu reflector en procesu de fabricación.[1]
Pa decidir l'allugamientu más fayadizu, estableciéronse trés condiciones principales: mínima rellumada del cielu; ausencia de polvu atmosférico; y l'ausencia de vibraciones sísmiques o de cualesquier otru tipu. Pensar en distintos allugamientos (como Sonnenberg o Potsdam), pero finalmente escoyóse Tautenburg (próximu a la fábrica de Zeiss en Jena y al Observatoriu de la Universidá), eleición condicionada pola división d'Alemaña. En 1957 fixéronse midíes de vibraciones sobre l'allugamientu propuestu en Tautenburger Forst, confirmándose la idoneidad del llugar escoyíu.[1]
La construcción de los edificios del observatoriu empecipiar a finales de 1957. De primeres, construyóse una carretera d'accesu de 1,5 quilómetros, y de siguío empezó la edificación de la cúpula, de la vivienda del direutor y de les dependencies téuniques.
Les pruebes en fábrica del telescopiu terminar en xunetu de 1960, tres los que la base llevar a Tautenburg y almacenóse ellí a la espera de poder ser montáu antes de rematar la cúpula.
El 12 d'ochobre de 1960 montóse l'espeyu principal, ente que'l montaxe de la cúpula remató cuatro díes dempués, llevándose a cabu la inauguración oficial nun actu solemne'l día 19 d'ochobre. La instalación foi nomada "a propuesta de la Xunta, Observatoriu Karl Schwarzschild".
Cola entrega d'esti telescopiu, la fábrica Carl Zeiss de Jena aumentó la so sonadía mundial. Col telescopiu reflector Universal de 2 m de diámetru, construyóse la cámara Schmidt más grande del mundu, con una distancia focal de 4 m y un correutor de 134 cm de diámetru. Amás, disponer col telescopiu un sistema Cassegrain con un llargor focal de 21 m y un sistema de Coude con un llargor focal de 92 m.[1]
La masa total del telescopiu ye de 65 tonelaes, y el cuerpu tubular que puede pivotar alredor de la exa de declinación tien una masa de 26 tonelaes. El cojinete de forma esférica de la exa horaria, coincide col centru de gravedá del dispositivu. La cúpula del telescopiu de 20 m de diámetru tien una masa de 180 tonelaes, con una apertura de 5 m y ta impulsada por cuatro motores con una potencia de 4 kW cada unu.
Tres l'apertura oficial inda nun yera posible realizar observaciones, yá que foi necesariu realizar xeres d'axuste. A lo último el 16 de payares de 1960 el telescopiu vio'l so primer lluz de forma dafechu operativa.[1]
De magar, l'observatoriu esperimentó socesives meyores y repitíos procesos de modernización, y continua siendo unu de los centros piqueros d'investigación astronómica n'Europa.
