La monarquía absoluta ye una forma de gobiernu na que'l monarca tien el poder absolutu. Nella nun esiste división de poderes (executivu, llexislativu y xudicial). Anque l'alministración de la xusticia pueda tener una autonomía relativa en rellación al rei, o esistan instituciones parllamentaries, el monarca absolutu pue camudar les decisiones o dictames de los tribunales n'última instancia o reformar les lleis a la so voluntá (La pallabra del rei ye llei). Noma y retira a los sos asistentes nel gobiernu a la so voluntá. La unidá de tolos poderes suel considerase xustificada por considerar que la fonte del poder ye Dios y que los monarques exercen la soberanía por derechu divín de los reis. Nun hai mecanismos polos que'l soberanu (que nun reconoz cimeros) respuenda polos sos actos, si nun ye ante Dios mesmu.
Tal como lo diz el so nome, la monarquía absoluta ye un tipu de gobiernu o d'organización política na cual la persona que tien el poder concentrar tou na so persona, de manera absoluta, negando espaciu pa otres instituciones independientes o pa la división de poderes, carauterístiques básica de la democracia. La monarquía absoluta ye una manera d'asegurar que'l poder nun se va estremar ente dellos estaos, esferes o poderes y de esa manera asegurar que la persona a cargu del poder va ser la única responsable de tomar les decisiones. Magar siempres esistieron diverses formes d'esti tipu de gobiernu inclusive hasta l'actualidá, el periodu de mayor desenvolvimientu d'esta forma de gobiernu n'Occidente foi dende la segunda metá del sieglu XVII y tol sieglu XVIII especialmente en Francia con Lluis XIV y los sos socesores.
La receición del Derechu Romanu nes universidaes a partir del sieglu XVI al sieglu XVIII reforzó la posición de los reis en cuanto pudieron esprendese de la prelación teórica d'emperador y papa. La teoría de que el rei ye emperador nel so reinu y que, por tanto, tien tolos poderes que pudieren atribuyise a los emperadores antiguos (el princeps legibus solutus) foi sofitada polos lletraos, d'orixe social bajonobiliario o inclusive non privilexáu, que namái podríen aspirar a xubir socialmente sirviendo a los intereses d'un rei fuerte.
Mientres el sieglu XVII surdió la teoría que'l soberanu namái respondía polos sos actos ante Dios y, poro, yera'l so representante na tierra. Con ello pretendíase llexitimar les decisiones y la posición del rei ante los sos súbditos (teoría del Derechu Divín), sacante n'España, onde, dende'l sieglu XVI, la Escuela de Salamanca desenvolviera una teoría opuesta: según Luis de Molina, una nación ye análoga a una sociedá mercantil na que los gobernantes seríen el alministradores, pero onde'l poder mora nel conxuntu de los alministraos consideraos individualmente, lo que nun quitar que nun par de sieglos dempués adoptárase la idea xeneralizada.
Cola ilustración surde'l conceutu del despotismu ilustráu, pol cual la función del monarca yera la de traer el progresu y bienestar social y económico al so pueblu per mediu de reformes y l'asesoría de los sos funcionarios, rompiendo col tradicionalismu d'ésti y entrando en conflictu colos intereses de la nobleza.
Un país absolutista bien conocíu foi Francia, que col so rei Lluis XIV, el Rei Sol, algamó'l máximu esponente d'esta forma de gobiernu. Nel Estáu galu, l'absolutismu caltener de forma siguida mientres el reináu de tres rey (Lluis XIV, Lluis XV y Lluis XVI; 1661 aprox. - 1789).
Unu de los exemplos más claros ye'l rei francés Lluis XIV de Francia que gobernó Francia y Navarra[8] dende 1643 hasta 1715. La so frase «L'État, c'est moi» («L'Estáu soi yo») que lo dixo'l 13 d'abril de 1655 cuando tenía dieciséis años d'edá,[9] anque esa frase podría ser un retorcimiento de la cita «El bien del Estáu ye la Gloria del Rei».[10] Sicasí antes de morrer en 1715 pronunció la frase «Je m'en vais, mais l'État demeurera toujours» («Colo, pero l'Estáu siempres va permanecer»).[11] El monarca de Francia tenía los poderes executivu, llexislativu y xudicial.[12] El estinguíu Reinu de Dinamarca y Noruega yera una monarquía electiva dende los sos empiezos en 1524 hasta 1660, cuando'l Federico III de Dinamarca declaró un estáu d'emerxencia pa primir al primera estamentu que taba en contra de la propuesta del segundu y tercer estamentu de camudar la monarquía.[13] Tamién s'anuló'l documentu Haandfæstning[14] y en 1665 se escibió una llei que sofitaba l'absolutismu llamada Llei Real (Kongeloven), esta otorgába-y al rey poderes ilimitaos; nella considerar rei como «la cabeza más grande y alta na Tierra, superior a toles lleis humanes».[15][16]
L'Imperiu Suecu foi una monarquía constitucional dende la so fundación. Dende 1634, el rei tenía de tomar conseyos del Conseyu Priváu de Suecia. Mientres la Guerra Escanesa, había conflictos internos nel conseyu y el rei gobernó más o menos ensin escuchalos. Nuna asamblea de 1680 preguntó-yos a los estaos si siguía nel conseyu, a los qu'estos-y respondieron qu'él «nun dependía de naide sinón de sigo mesmu», lo que dio llugar a la monarquía absoluta.[17] El Riksdag lo ploclamó como l'únicu gobernante del país.[18] Siguió colos sos fíos Carlos XII de Suecia y Ulrica Leonor de Suecia, esta postrera tuvo qu'abolir en 1718 l'absolutismu.[19]
D'alcuerdu a la llei básica aprobada por orde real en 1992, el rei tien d'obedecer el xaria y el Corán. Esti postreru y el Sunnah son la constitución del país, ensin nengún cambéu, y ye l'únicu estáu árabe que nun tuvo eleiciones nacionales dende la so fundación. Los partíos políticos y les eleiciones nacionales tán prohíbidos[25] y d'alcuerdu al índiz de democracia de 2010 publicáu na revista británica The Economist, el gobiernu saudín ye'l réxime más autoritariu ente los 167 países clasificaos.[29]
Qatar ye una xurisdicción del derechu continental; sicasí, la Sharia aplicar a aspeutos como la familia, los heriedos y actos criminales. Llegalmente la muyer puede conducir en Qatar, y esiste dalguna énfasis na igualdá y nos derechos humanos traíos pol Comité Nacional de los Derechos Humanos de Qatar.
El país ta esperimentando un periodu de modernización mientres el reináu del actual emir Hamad Al-Thani, nel poder dende 1995. Les lleis de Qatar dexen l'alcohol hasta una cierta cantidá. Sicasí, los chigres públicos y los clubes nocherniegos namái operen nos hoteles y clubes caros. Los residentes expatriados en Qatar son aptos pa recibir "permisos" p'alcohol, dexándo-yos asina pagar por alcohol pa usu personal por aciu el "Qatar Distribution Company", l'esclusivu importador y vendedor d'alcohol en Qatar.
Ciudá del Vaticanu
El papa, líder de la Ilesia Católica, ye l'ex oficio xefe d'Estáu de dicha ciudá onde-y lo llama oficialmente soberanu de la Ciudá del Vaticanu, en Roma. Ye la única monarquía absoluta teocrática d'Europa y amás electiva onde'l cónclave, compuestu de cardenales del Colexu Cardenaliciu, escoyer.
Omán
El sultán ye la máxima autoridá del país anque-y dio dellos poderes al parllamentu.[32] Ocupa de facto los cargos de primer ministru, ministru d'Asuntos Esteriores y ministru de defensa. Otra persona tien el títulu de vizprimer ministru del conseyu de ministros.[33]
Fierro, Armanda. La Revolución rusa y el desenvolvimientu de la URSS. Ediciones AKAL, 1990, páx. 80. ISBN 9788476005897.
Rabinowitch, Alexander (1991). Prelude to Revolution: The Petrograd Bolsheviks and the July 1917 Uprising (n'inglés). Indiana University Press, páx. 320. ISBN 9780253206619.
Kolonitskii, Alexander (2001). Interpretar la revolución rusa: el llinguaxe y los símbolos de 1917. Universitat de València, páx. 272. ISBN 9788470308543.