El so términu municipal ta formáu por un solu nucleu de población, ocupa una superficie total de 69,94 km² y según los datos demográficos recoyíos nel padrón municipal ellaboráu pol INE nel añu 2017, cuenta con una población de 1662 habitantes.
El nome provendría, según delles fontes, del vocablu lleonés «llume» que vendría significar «fueu» o «llapada», magar tamién podría derivar del llatín «llimen» o «liminis», que significa «llende», d'au procedería'l so primitivu nome «Santa María de Liminares».
Símbolos
Representación heráldica del blasón aprobáu
Escudu
L'escudu heráldicu que representa al conceyu foi aprobáu'l 24 d'abril de 1992 col siguiente blasón:
«Rectu pela so parte cimera y llaos, arredondiáu na so base. Timbráu, Corona Real zarrada de la Monarquía Española reinante. Campu partíu en dos cuarteles simétricos. Derechu, en campu de plata, torre almenara, nel so color, manzonada y llapaes, tamién nel so color. Esquierdu, en campu de sinople, insinies episcopales, tou nel so color»
Restos de muralla nel castru.Mapa tituláu «Provincia de Salamanca, parte del antiguu Reinu de Llión», de 1847, en que puede reparase la estensión del antiguu partíu xudicial de Lumbrales.
Nel so términu municipal atópase'l castru de Las Merchanas, de dómina vetona. Tuvo habitáu dende'l sieglu II e.d.C. hasta la segunda metá del sieglu V d. C. Ocupa 8,5 ha y alcuéntrase sobre un puexu graníticu, nun meandru del ríu Camaces.
Magar demostrase'l poblamientu humanu en llugares cercanos a la villa, como'l Castru de las Merchanas o'l dolmen de La Navalito, l'actual Lumbrales nun apaez documentáu como espaciu habitáu hasta'l reináu de Fernandu II de Llión, al ser citáu Santa María de Liminares (actual Lumbrales) nel documentu per aciu el qu'esti monarca lleonés restauraba la diócesis de Ciudad Rodrigo en 1175.
Un fechu históricu qu'a lo postrero resultó clave nel aportar de la historia de Lumbrales foi'l Tratáu de Alcañices, robláu en 1297 ente Fernandu IV de Llión y Castiella y Dionisiu I de Portugal. Nesti tratáu, la rexón oriental del Coa, hasta entós perteneciente al Reinu de Llión, foi apurrida a Portugal, quedando El Abadengo como frontera col país vecín. Esta condición fronteriza de la contorna del Abadengo resultó fatal pa Lumbrales a lo postrero, yá que na Guerra d'Independencia de Portugal empecipiada Lumbrales foi amburáu pol Gobernador de la Beira portuguesa en 1647.
Cola división territorial d'España de 1833 na que se crean les actuales provincies, Lumbrales queda encuadráu dientro de la Rexón Lleonesa, formada poles provincies de Llión, Zamora y Salamanca, de calter puramente clasificatoriu, ensin operatividá alministrativa, qu'a les traces vendría recoyer l'antigua demarcación del Reinu de Llión (ensin Galicia nin Asturies nin Estremadura).[6] Anque primeramente Lumbrales foi designáu como cabeza de partíu xudicial, en 1844 esti pasó a Vitigudino, en que'l so partíu intégrase anguaño la llocalidá.
José María Martín Patino (1925-2015), presidente de la Fundación Atopo. Xesuita. Secretariu del Cardenal Vicente Enrique y Tarancón. Promotor de los Centros Codel de la contorna.
Arturo Ortiz González (1937-), ye'l quintu fíu ente once de D. Evelio, míticu médicu titular de Lumbrales y cabeza d'una saga de médicos que continua, prestixada, nos sos nietos. Ye Xeneral Médicu, ocupó'l cargu d'Inspeutor Xeneral de Sanidá de la Defensa y representó a España nel Comité Médicu de la OTAN. Mientres la dómina como responsable de la Sanidá Militar Española, ellaboróse'l so Plan de Modernización. Ye Profesor Numberariu de Nefroloxía de la Universidá Complutense y tamién perteneció a la so Xunta de Gobiernu. Xefe del Serviciu del Hospital del Aire ye autor d'una decena de llibros y un centenar de publicaciones sobre la especialidá, fundamentalmente rellacionaes col mediu internu” de que los sos conceutos considérase-y gran difusor n'España. Formó parte del Conseyu Interterritorial de Sanidá y de la Xunta Direutiva de la Sociedá Española de Nefroloxía.
↑Llorente Maldonado, Antonio (1976). Centru d'Estudios Salmantinos: contornes históricu y actual_de_l.html?id=wZQtAQAAIAAJ Les contornes históricu y actual de la provincia de Salamanca (en castellanu), páx. 157. «Dos comarques salmantines de les que se tuvo siempres consciencia plena, y síguese teniendo, son La Ribera y El Abadengo. Trátase amás, de dos comarques de gran personalidá, con munches carauterístiques diferenciales, y que s'estremen, ente otres coses, pola riqueza y peculiaridá de les sos manifestaciones folklóriques, y poles traces llingüístiques dialeutales y arcaizantes que presenten (páxina 60) El Abadengo ye la zona entendida ente los ríos Águeda y Yeltes (Huebra), nel so cursu inferior, y el Duero; la llende meridional d'El Abadengo, que va dende'l Águeda al Yeltes (Huebra), coincide exautamente cola llende ente los partíos xudiciales de Ciudad Rodrigo y Vitigudino, quedando güei englobáu tol Abadengo nesti postreru partíu (páxina 61) Bogajo y Villavieja pertenecen al Abadengo, de lo que tenemos pruebes inequívoques, aparte de la tradición, nos poemes de Saturnino de Galache (páxina 90)»
.svg)
