Nació en Montpellier[3] nuna familia de maxistraos pertenecientes a l'antigua nobleza de toga de la ciudá. Estudió derechu na Facultá de Montpellier. Abogáu recibíu en 1771, asocedió al so padre na oficina del asesor de la Corte d'Auditores, Ayudantes y Finances de Montpellier en 1774.
Dende 1789 participó viviegamente na Revolución francesa, nel conseyu municipal de Montpellier, depués como procurador del síndicu del distritu y presidente del tribunal criminal de Hérault. En 1792, foi escoyíu diputáu pol departamentu de Hérault pa la Convención Nacional. Mientres el procesu del rei Lluis XVI, alegó que la convención nun tenía'l poder de funcionar como un tribunal y esixó que'l rei dispunxera de los medios necesarios pal so defensa. Sicasí, votó pola muerte del Rei, pero pidió que la execución fora retrasada hasta dempués del fin de les hostilidaes. Dientro del Comité de seguridá xeneral, votó pol arrestu de los girondinos en xunu de 1793. En 1793 foi encargáu, xunto con Merlin de Douai, de la clasificación de les lleis y de la so unificación nun únicu cuerpu.
Redactó numberoses lleis y encargóse de coordinar la redaición del Códigu civil francés realizada polos «montañeses». Los dos primeros proyeutos fueron presentaos en 1793 y 1794. El primeru foi refugáu por ser demasiáu llargu y non lo suficientemente revolucionariu. El segundu corrió la mesma suerte: demasiao curtiu. Un tercer proyeutu fracasó en 1796, igualmente víctima de lluches polítiques. La versión definitiva nun va llegar hasta 1804. En 1794 convertir en presidente de la Convención nacional, y depués presidió en Comité de salú pública.
En xineru de 1791, Cambacérès mercó'l dominiu de Saint-Drézéry, hasta'l momentu en manes del capítulu de la catedral de Montpellier y vendíu como bien nacional pol conceyu. Na dómina yera vicepresidente del conseyu municipal y Cambacérès tuvo qu'usar un testaferru pa mercar el dominiu, que mandó a la catedral de Montpellier a la so muerte.
El Direutoriu
Foi escoyíu pal Conseyu de los Quinientos en 1795. Exerció funciones diplomátiques y axustó la paz con España. En 1796 preparó un tercer proyeutu de códigu civil, ensin ésitu. Nun foi reelixíu por ser diplomáticu en 1797 y en 1798 la so eleición foi anulada. El 20 de xunetu de 1799, convertir en ministru de Xusticia, yá que-y dexó sofitar el golpe d'estáu del 18 de Brumario (9 de payares).
Foi nomáu príncipe archicanciller tres la proclamación del Primer Imperiu Francés en 1804. Mientres los numberosos desplazamientos del emperador mientres les operaciones militares, encargar de la presidencia del Senáu y el Conseyu d'Estáu, lo mesmo que de la direición de l'alministración. Nomáu príncipe del Imperiu y duque de Parma en 24 d'abril de 1808, atropó una fortuna considerable y la so mesa yera famosa polos sos fastos. Participó na renacencia de la masonería francesa y tomó la direición de toles obediencies. En 1814, ensin tener el títulu, ye l'auténticu rexente de Francia, lo que nun torgar que votara nel senáu la deposición de Napoleón.
Atribúyense-y les pallabres, «En públicu llamáime "La so Alteza Serenísima", en priváu "El mio señor" va ser abondu.»
Foi la principal mente detrás de la redaición del códigu civil francés y supo aprovechar los trabayos de los grandes juriconsultos de los sieglos anteriores, sobremanera los de Portalis; ye l'autor del Discours préliminaire du Projet de code civil («Discursu preliminar del proyeutu de códigu civil»). El 30 d'airosu del añu XII (21 de marzu de 1804), gracies a la estabilización política consiguida sol Consuláu, el códigu civil foi promulgáu finalmente.
La Primer Restauración, los Cien Díes y la Segunda Restauración
Tumba de Cambacérès, París.
Retiráu de la vida política tres la vuelta de la monarquía en 1814, volvió mientres los Cien Díes. Recuperaes toles sos dignidaes tres la so vuelta de la islla d'Elba, el 2 de xunu de 1815 ye nomáu Par de Francia, presidente de la Cámara alta y, de forma interina, ministru de Xusticia, funciones que son exercíes por M. Boulay, de la Meurthe, conseyeru d'Estáu.
Esto valió-y l'exiliu a Bruxeles tres la cayida definitiva de Napoleón.
Perdiendo'l so títulu de duque de Parma, toma'l de duque de Cambacérès, títulu que-y va ser confirmáu a la familia en 1857 mientres el Segundu Imperiu. Finalmente abellugóse na fe y ciertu barón (citáu por Pierre Larousse en Flore Latine) escribió sobre los sos últimos díes: «Cuando digo Cambacérès, tenéis d'imaxinavos un vieyu respetable, con peluca y traxe marrón, diendo toles mañanes a Sainte-Gudule, la nuesa catedral, cerca de la cuel vive; un criáu sigue llevándolu un gran llibru d'hores. Ellí Cambacérès se arrodilla sobre la tierra desnuda, oi la misa y queda desapaecíu nes sos meditaciones: Quantum mutatus ab illo!» Autorizóse-y volver d'exiliu en 1818, pero yá nun tuvo nengún papel políticu y morrió en París en 1824. Los sos restos tán soterraos nel campusantu del Père-Lachaise.
Homosexualidá y códigu civil
El so homosexualidá y el so gustu polos mozos mochachos yera bien conocida. Un día, llegando Cambacérès tarde, díxo-y al emperador que fuera reteníu por unes dames. Napoleón respondería-y Cuando yese esperáu pol emperador, terminar rápido los asuntos con eses dames y dízse-yos: "toma'l to cayáu y el to sombreru y vete".» Tamién se-y conocía pol nomatu de «Tante turlurette».
De cutiu considérase de forma errónea que'l Códigu Civil de 1804 ye l'orixe de la llegalización de la homosexualidá en Francia y atribúyese davezu esa llegalización a Cambacérès, por ser el principal arquiteutu del códigu civil. El Códigu Civil yera un compendiu de lleis que reglamentaba la vida civil. La llexislación de Napoleón que ye relevante ye de fechu el códigu penal de 1810, que nun foi obra de Cambacérès y que, sía que non, nun faía más que confirmar les disposiciones del códigu penal de 1791 que nun castigaba la sodomía. Esto ye, foi l'Asamblea Nacional Constituyente la que descriminalizó la homosexualidá.
Referencies
↑ 1,01,1Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12298590r. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
↑Afirmao en: Sycomore. Identificador Sycomore: 12241. Apaez como: Jean-Jacques-Régis De Cambacerès Duc De Parme. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: francés.
↑La casa natal de Cambacérès atopar na plaza Chabaneau en Montpellier.
Bibliografía
Jean-Louis Bory, Les cinq girouettes ou servitude et souplesses de son altesse sérénissime : Le prince archichancelier de l'Empire Jean-Jacques Régis de Cambacérès, duc de Parme, Ramsay, Paris, 1979, ISBN 2-913867-31-6.
Laurence Chatel de Brancion, Cambacérès : maître d'œuvre de Napoléon, Perrin, Paris, 2001, 642 p., ISBN 2-262-01632-1.
Jean-Paul Delbert, Cambacérès : unificateur de la franc-maçonnerie sous le Premier Empire, prefaciu de Jean Tulard, Athos, Lille, 2005, 120 p., ISBN 2-9511431-2-5.
Obres de Pierre François Pinaud
Jean-Jacques de Cambacérès, jurisconsulte et homme d'État (1753-1824), Université de Lille (tesis doctoral en Lletres), Lille, 1958, dact., 551-85 f°.
Cambacérès, Perrin, setiembre de 1991, 272 páxines; Paris, Fayard, 1996, 271 p. ISBN 2-262-01149-4.
Cambaceres, Le premier surveillant de la franc-maçonnerie impériale., Édimaf, Paris, mars 1999 ISBN 2-903846-45-6.
