Nació nel conceyu de Pravia, y vivió cola so familia na casa-escuela de Reconcu.
Foi un artesanu conocíu que pola so variada obra y les sos tecniques innovadores puede calificase como artista. El so taller de trabayu taba na parte baxa de la so vivienda.
De formación académica Profesor d'E.X.B., tuvo enclín dende temprana edá a tolo rellacionao coles artes plástiques. El barru y la madera foron los sos primeros materiales d'iniciación a la conocencia de les formes, la so formación foi totalmente autodidacta.
Trabayu y obra
La necesidá ya incapacidá de llograr pieces grandes pola escasez d'acebache llévenlu a investigar nos amiestos, taracees ya incrustaciones nes que l'acebache arrodiar d'otros materiales, maderes nobles, guayacán, palu santu, oru, plata, madreperla, malaquita, lapislázuli, rodocrosita, caliar rosa, marfíl de mamut, etc., toos ellos escoyíos teniendo en cuenta colores, tonos y dureces allegaes al material protagonista, l'acebache.
De les sos primeres obres como tallista de la madera hai de solliñar la potencia y dominiu de la téunica que presenta nel cayáu de mandu del Conceyu de Candamu o la talla de la Capiya de los Dolores con campanes d'acebache.[2]
Darréu, gracies a les sos téuniques pioneres como les incrustaciones superpuestes, la técnica del vaciáu o la combinación con otros materiales nobles como la madera o'l marfil de mamut, va convertise nel referente de la azabachería. Nun hai qu'escaecer qu'hasta la so llegada, les téuniques que s'aplicaben al acebache llendábense a la talla y el so engarcie en metales preciosos.
Nel mundu de la xoyería ye onde va desenvolver la mayor parte de la so actividá. Les sos coleiciones de paisaxes nocherniegos con tierres con semaos de distintes maderes, estrelles y árboles d'oru y plata, llunes de marfil de mamuts o lapislázuli. Les representaciones de constelaciones y los motivos florales van ser el gruesu de la so obra, sacante cuando consiguía dalguna pieza d'acebache de tamañu fayadizu, qu'acababa inevitablemente convertida nuna pequeña escultura.[4]
El dominiu de la composición, del color y precisión conviértenles n'auténtiques obres d'arte, xoyes úniques. Pero ye nos encargos públicu y priváu onde podemos ver a un Eliseo más llibre, yá fora pa un premiu institucional o la conmemoración d'un fin de carrera, siendo condicionáu namái per quién o qué institución lu diba a recibir. La escultura pa Gas Asturies ye un exemplu.[5]
Pero ye en ciertos encargos y, sobremanera, naquelles pieces que realiza namái pa él, onde podemos ver al verdaderu “Lise”. En pieces como “Desarrollu en cadena” o nel Conxuntu escultóricu del retablu de Ponga” ye onde les combinaciones de testures y colores, los alcuentros y los encastres, presentes en toles sos obres, algamen otra magnitú.[6][7][8]
Medallón d'Acebache de Oles, motivos celtes, Acebache y plata.
Plaza de Eliseo Nicolás con Biblio-árbol,(2016), na so memoria, y Palaciu de Miranda Valdecarzana, Casa de Cultura.
Feries, esposiciones, cites, premios y distinciones
Talla en madera, mitoloxía asturiana, el Cuélebre.
Participó ente otres, n'esposiciones individuales y colectives na obra social de Cajastur, Sala El Greco (Mieres), Conceyu d'Avilés, Cases de Cultura de Turón y Pravia. [cita riquida]
Entrevista en "Asturies Mundu Nuevu", númberu 12, mayu 1995,
"La Veta Moscona del Acebache", páxines 14 y 15, nel Ecu de Grau", avientu 1996.[9] Boletín Municipal.
Convidáu al primer salón del Muséu Espresión Louvre de París", oxetos derivaos del patrimoniu cultural y artísticu. París (Museo Expresión),[10]
Asistencia Feria Internacional de Muestres de Xixón, Feria Nacional d'Artesanía de Xixón, Feria Navidiega d'Artesanía d'Uviéu, dende 1993 a 2010, [cita [11]
Asistencia a la novena Amuesa Iberoamericana d'Artesanía - 1999.[12]
Arte Xixón, primer premiu na Feria Nacional d'Artesanía de Xixón - Cajastur 1999.
Eliseo y el colectivu d'acebacheros d'Asturies, alcuerden xunise n'Asociación en 1999 sol nome de “Acebache d'Asturies” web, "Asociación Azebache", de la que darréu Eliseo Nicolás Alonso, sería nomáu Presidente.[13]
Imparte talleres en colexos de primaria, institutos, centros culturales y na Facultá de Xeolóxiques de la Universidá d'Uviéu. [cita riquida]
La so escultura de la "celosía de Sanmiguel de Lliño con mierlu", símbolu de la promoción del comerciu del Acebache d'Asturies" na Rexón.
Recibe l'encargu de creación y diseñu de los Premios a la Excelencia y Calidá Turística (acebache, oru y maderes), pol Principáu d'Asturies, Conseyería d'Industria y Comerciu, años 2001, 2002, 2003 y 2004.
Una Vida xunida a "la Perlla Negra" Entrevista La Voz de Asturias 2004 - Prensa.[14]
Feria de Navidá 2006 Premiu pieza única, maderes lluna y acebache.
Encargu de creación a instancies del Ilmu. Conceyu de Grau de talles o escultures pa los premios a los deportistes más destacaos del conceyu, y l'escultura en Piedra y maderes pa "Gas Asturies".[15][16]
Primer premiu pieza única nel primer concursu de Azabachería d'Argüero -[17][18]
Pieces na Casa Real, Rei eméritu d'España y Rey Felipe VI. "L'Acebache Piedra máxica, xoya, Emblema xacobéu", "Valentín Monte Carreño, páxina 174.
Eliseo ye escoyíu "Artesanu del añu 2002", pel Centru Asturianu de Madrid, premiu apurríu nel salón d'actos de la Feria Internacional de Muestres de Xixón.[19]
Ye convidáu a formar parte del Grupu d'Investigación d'Acebache y tochu fósil de la Universidá d'Uviéu - denominación d'Orixe del Acebache Asturianu[20]
"Espresiones artístiques d'un tallista d'acebache", "Lise", seña d'identidá d'una obra maxistral, per Pablo Jesús Armada.
"Publicación Oficiu y arte, Organización de los Artesanos d'España, puntu d'alcuentru ya información de l'artesanía y la cultura de los oficios: cantería, cerámica, ...," OficioyArte" nᵘ 121 3ᵘ Trimestre 2012, páxines 20 y 21.[21]
El 20 de marzu de 2013, el Conceyu de Tameza comunica que per unanimidá del plenu municipal, foi-y concedíu'l nome d'una ruta de Monte, la MUP nᵘ 70-78, PR-AS 237, la Focea, agora de "Eliseo Nicolás Alonso", per ser gran conocedor y divulgador de la fauna, flora y el paisaxe del Conceyu de Tameza, pendiente de la confirmación de la Conseyería competente de agroganadería y recursos autóctonos del Principáu d'Asturies sobre l'usu autorizable pa esta denominación..[22][23]
A instancies de l'Asociación Cultural Amigos de Lise”, col sofitu del texíu asociativu llocal, solicítase al Ilmu Conceyu de Grau seya-y concedida al so nome la plaza frente a la Casa de Cultura de Grau, Palaciu de Miranda-Valdecarzana, que ye aprobada en Xunta de Gobiernu ya inaugurada l'unu de xunu de 2014.[24][25]
Certámenes
Con periodicidá añal, celébrense dos certámenes que lleven el so nome, el primeru celébrase en Villaviciosa d'Asturies a iniciativa de l'Asociación Acebache y otru ye entamáu pola Asociación Cultural Amigos de Lise”, [2], que varia de temática cada añu, inclúi esposiciones, conferencies y otros eventos educativos de temática rellacionada con talleres d'arte o educación, escultura, piedra, talla de madera, acebache d'Asturies, que se celebra na casa de cultura de la villa, Palaciu de Miranda-Valdecarzana en Grau, Asturies.
Bibliografía
La novela de lliteratura infantil "Cascoxos, Pindios y Caparines" ganadora del XIII Premiu Ala Delta de la Editorial Edelvives 2002, que la so autora ye l'asturiana Blanca Álvarez, supón un cantar al acebache, del que Eliseo Nicolás Alonso, Lise, ye, anque novelado, el so protagonista. ISBN 84-263-4908-0 2002.[26]
Citáu testu ya imáxenes na obra “AZABACHERÍA ASTURIANA” que'l so autor ye Valentín Monte Carreño, Catálogu d'Acebaches, ISBN 84-606-2668-7 1995. páxines 89-117-124 y 133.
Citáu, testu ya imáxenes na obra "L'ACEBACHE, PIEDRA MÁXICA, XOYA, EMBLEMA XACOBÉU", autor: Valentín Monte Carreño, ISBN 84-933551-0-0 2004. páxines 2-173-174
“El Castiellu de Curiel y el so territoriu”, Acebache, páx. 269, per Andrea Menéndez Menéndez, Peñaferruz (Xixón), onde se cita a Lise como consultor, Edición Científica, autor: José Avelino Gutiérrez González. Xixón 2003 - ISBN84-89880-77-8,
Catálogu de la Esposición d'Acebaches españoles celebrada en Xixón y Uviéu d'agostu a setiembre de 1996, un percorríu de 800 años d'historia al traviés d'unu de los oficios más singulares de los habíos nel noroeste peninsular, páxina trece, quince y aviesu. A instancies del Principáu d'Asturies – Conseyería d'Economía. Comisariu de la Magna amuesa y Autor: Valentín Monte Carreño, Editáu pol Diariu El Comercio. páxines 13,15 y 16.
Los enllaces esternos d'esti artículu podríen nun siguir les polítiques o normes de Wikipedia. Por favor, ameyora esti artículu quitando enllaces esternos escesivos o nun apropiaos, y convirtiendo enllaces útiles cuando correspuenda en referencies.
