Ye asemeyada a la perdiz colorada[3]NOA (Alectoris rufa), pero de cara y gargüelu grises, con un collar pardu motudu en blancu. Tien la frente y el pileu escuros. El plumaxe xeneral ye de tonos grises con matices azulaos nes partes cimeres y acolorataos nes inferiores, y los lladrales llistaos en blancu, negru y marrón. El so picu y pates son acolorataos. Del picu a lo cabero suel midir ente 33–36 cm.
A. b. koeningi: nel noroeste de Marruecos, introducida nel sur de la península ibérica y Canaries.
A. b. barbara: norte de Marruecos, Arxelia y Cerdeña (¿introducida?[ensin referencies]).
A. b. spatzi: sur de Marruecos, Arxelia y el sur de Túnez.
A. b. barbata: Llibia y noroeste d'Exiptu.
Distribución y hábitat
Ye una especie autóctona del norte d'África, aus'estiende dende les llanures costeres hasta l'Atles, y les proximidaes del desiertu d'El Sáḥara. N'Europa la población más numberosa atópase na islla italiana de Cerdeña, au tuvo d'introducise polos Romanos. N'España ye dable la so observación en Canaries (Alectoris barbara koenigi[5]). Tamién habita en Xibraltar, llugares estos onde foi introducida a principios del sieglu XIX con fines cinexéticos, y tamién nes ciudaes norteafricanes de Ceuta y Melilla. Tamién s'introduxo pol home en Madeira, y delles zones del Portugalpeninsular.
Trátase d'una especie sedentaria qu'habita en terrenes abiertos bien variaos: semidesiertos, fasteres de montes, carbes, pinares ralos y tierres de cultivu.
Reproducción
Les perdices mores son monógames, les pareyes fórmense en primavera. Faen el so nial nel suelu, forráu de plumes y fueyes, onde ponen de 10 a 16 güevos que guaren mientres 25 díes. Los perdigones abandonen el nial al poco de nacer y pueden esnalar a los 10 díes.
Amenaces
Los principales problemes qu'afeuten a esta especie son: la elevada presión cinexética exercida sobre les sos poblaciones, la depredación por mamíferos introducíos, y l'intoxicación por sustancies usaes pa combatir plagues nos cultivos.