PROFILPELAJAR.COM

Agresividá
	rasgo de la personalidad (es)
	patrón de comportamiento (es)

El términu agresividá fai referencia a un conxuntu de patrones d'actividá que pueden manifestase con intensidá variable, incluyendo dende la engarra física hasta los xestos o espresiones verbales qu'apaecen nel cursu de cualquier negociación. La pallabra agresividá procede del llatín, nel cual ye sinónimu d'acometividad. Implica provocación y ataque.

Ye un conceutu orixinariu de la bioloxía, que dio relevancia al so venceyu col instintu sexual y el sentíu de territorialidad, que tamién ye asumíu pola psicoloxía.

Como axetivu, y en sentíu vulgar, fai referencia a quien ye propensu a faltar al respetu, a ofender o a provocar a los demás. Preséntase como un amiestu secuenciáu de movimientos con distintos patrones, empobinaos a consiguir distintos propósitos. La conducta agresiva ye una manifestación básica na actividá de los seres vivos. La so presencia na totalidá del reinu animal y los resultaos de les investigaciones sobre la mesma dan-y el calter de fenómenu "multidimensional" (Huntington y Turner, 1987; Mos y Oliver, 1988). Les teoríes esplicatives xenerales sobre l'orixe de la conducta agresiva/violenta nel ser humanu, pueden aplicase pa tratar d'entender el comportamientu violentu del adolescente na escuela. Toos estos acercamientos arrexuntar en dos grandes llinies teóriques: les teoríes actives o innatistas y teoríes reactives o ambientales. Les teoríes actives o innatistas consideren que l'agresividá ye un componente orgánicu o innatu del individuu, elemental pal so procesu d'adaptación; dende esta perspeutiva considérase que l'agresión tien una función positiva y que'l llabor de la educación consiste fundamentalmente n'enriar la so espresión escontra conductes socialmente aceptables. Per otru llau, les teoríes reactives o ambientales resalten el papel del mediu ambiente y la importancia de los procesos d'aprendizaxe na conducta violenta del ser humanu.

Consecuencies negatives de l'agresividá

L'agresividá tien el so orixe n'ensame de factores, tanto internos como esternos, tanto individuales como familiares y sociales (económicos y políticos, nesti últimu casu). L'adicción a sustancies (les popularmente denominaes "drogues") y los cambeos emocionales del individuu, tanto a un nivel consideráu non patolóxicu polos especialistes en salú mental como a un nivel consideráu patolóxicu (neurosis, depresión, trestornu maniacu-depresivu o trestornu bipolar) pueden xenerar tamién comportamientos agresivos y violentos. L'agresividá puede presentase en niveles tan graves que puede xenerar comportamientos delictivos. L'agresividá patolóxica pue ser autodestructiva, nun resuelve problemes, nun ye realista y ye consecuencia de problemes emocionales non resueltos y tamién de problemes sociales diversos. L'agresividá ye, como l'ansiedá, un comportamientu o conducta que, a ciertu nivel, considérase normal, funcional y necesaria pa la sobrevivencia y la vida cotidiana pero que, a ciertos otros niveles, considérase anormal, disfuncional y xeneradora de munchos otros problemes de salú. L'agresividá puede aportar a devastadora contra los que nos arrodien o contra nós mesmos. Cuando nun somos capaces de resolver un problema, desesperámonos y, pa salir de la desesperación, xeneramos una rabia tarrecible, que, si nun ye enriada, pue ser destructiva.

Amás de causar dañu físicu a les víctimes, puede sirvir pa coaccionar ya influyir na conducta d'otres persones, pa demostrar el poder que se tien ente los subordinaos y pa consiguir una reputación ya imaxe de líder. Una de les formes de remanar la nuesa ansiedá ye per mediu del poder, y l'agresividá xenera mieu nos demás. Y el mieu xenera una sensación de poder.

Les persones que suelen ser bien agresives precisen ayuda per parte de profesionales de la salú mental (psicólogos, psiquiatres, trabayadores sociales, neurólogos, inclusive etólogos). Ente otres munches considerancies, les frustraciones xeneren agresividá porque nun ye posible consiguir aquello que se desea. L'agresividá puede dirixise escontra lo que xenera la frustración, yá seya por aciu agresión física o verbal o indireuta, moviendo l'agresión escontra una tercer persona o escontra un oxetu.

Una persona agresiva intenta imponer el so puntu de vista , definición del problema, los sos derechos o'l prestu de les sos necesidaes, emplegando estrategias que xeneren mieu, culpa o vergüenza. Esto facer por aciu violencia física o violencia verbal. Ye una estratexa bien efectiva, pero si ye demasiáu esplícita puede trate seriamente castigada pola sociedá.

Tipos d'agresividá

Agresividá física (golpes, pataes, etc).
Agresividá verbal (insultos).
Agresividá facial
Agresividá indireuta (escontra oxetos de la persona afeutada).
Agresividá sexual (violación)

Manifestaciones de l'agresividá

L'agresividá puede manifestase en cada unu de los niveles qu'integren al individuu: físicu, emocional, cognitivu y social. El so calter ye polimorfu.

Puede presentase nel nivel físicu, como llucha con manifestaciones corporales esplícitas. Nel nivel emocional puede presentase como rabia o roxura, manifestándose al traviés de la espresión facial y los xestos o al traviés del cambéu del tonu y volume nel llinguaxe, na voz. Dende un nivel cognitivu pue tar presente como fantasías destructives, ellaboración de planes agresivos o idees de persecución propia o ayena. El nivel social ye'l marcu nel cual, d'una manera o d'otra, toma forma concreta l'agresividá.

Nel marcu xurídicu puede entendese como un actu contrariu a dereches d'otru”. El términu agresor aplicar a la persona que da motivu a una querella o reña, inxuriando, desafiando o provocando a otra comoquier” (Diccionario de la lengua española).

Como conducta social puede implicar llucha, pugnacidad y formar parte de les rellaciones de poder/sumisión, tantu nes situaciones diádiques (de dos persones) como nos grupos.

Nel so sentíu más estrictu, puede entendese como "conducta empobinada a causar mancadura física a otra persona". La intención de causar dañu puede manifestase de distintes maneres, unes más implícites y ritualizadas (enseñar les uñes, urniar,...), otres más esplícites (cutir, gatuñar,...).

L'agresividá presenta elementos d'ataque y retirada. Por ello, implicar con otres conductes d'autoprotección. Amenacia, ataque, sumisión o fuxida preséntense bien acomuñaes na naturaleza.

El términu violencia referir a un tipu d'agresividá que ta fuera o más allá de "lo natural" nel sentíu adaptativu, carácterizada pol so ímpetu y intensidá.

Para Weisinger (1988), nel raigañu de la conducta agresiva ta la roxura. Definir como "una sensación de disgustu debida a un agraviu, malos tratos o oposición. Y que de normal se evidencia nun deséu de combatir la posible causa d'esi sentimientu".

El conceutu de persona agresiva fai referencia cuando un individuu toma a mal una opinión anque seya constructiva por dalgún problema familiar o psicolóxicu qu'españa esta actitú.

Considerando la esistencia de cuatro emociones básiques: allegría, murnia, mieu y rabia, esta postrera sería la más próxima a la roxura. Cuando se manifiesten en sentíu plenu, la rabia ye una emoción incompatible sincrónicamente cola murnia, de la mesma que lo son ente sí'l mieu y l'allegría. Tanto la rabia como l'allegría tienen un calter espansivu. Pela so parte, la murnia y el mieu manifiéstense corporal y cognitivamente con calter retractivo.

Modelos Esplicativos de l'Agresividá

Dende la psicoloxía vien estudiándose dende hai enforma tiempu la violencia. Anguaño los dos modelos que más aval científicu tienen sobre la esplicación de por qué produz la violencia son dos: El modelu coercitivo y La esguilada de violencia.

El modelu coercitivo basar na idea de que la violencia resulta preséu pa la persona que ye agresiva. Cuando un suxetu emite un comportamientu violentu frecuentemente consigue aquello que desea, polo que la conducta violenta vese reforzada y polo tanto amóntase la so probabilidá de repitise.

El modelu d'esguilada de violencia basar na idea de que les conductes agresives empiecen a dase con una intensidá leve y ye al traviés de la interacción con otres conductes violentes como se produz la medría. Esto ye, un suxetu emite una conducta violenta y si atopa otra conducta violenta como respuesta amonta la intensidá de la so violencia, que de la mesma amonta la respuesta del otru.