En 1973 foi unu de los líderes del golpe d'Estáu que baltó la monarquía y convirtió en presidente a Mohammed Daud Khan. L'ex primer ministru Daud lideró'l golpe xunto al Xeneral Abdul Mustaghi, que fuera Xefe del Estáu Mayor de les Fuercies Armaes. El trabayu de Mustaghi nel golpe foi clisáu pol de los mozos oficiales, lo qu'incluyía al mayor tayik Abdul Qadir, y al inxenieru Pacha Gul Wafadar, dambos de la Fuercia Aérea, y a Mohammad Aslam Watanjar y Faiz Mohammed del Exércitu.
Daud prometió una radical reforma agraria, la llegalización de los partíos políticos y otres reformes. Al Parcham (ala moderada del PDPA, partíu comunista) fuéron-y ufiertaos cuatro puestos ministeriales nel gobiernu de Daud. Como miembru del Parcham, Qadir foi nomáu Comandante Axuntu del Estáu Mayor de la Fuercia Aérea y Defensa Aérea (y xubíu a Teniente Coronel),[1] mientres otru adherente al partíu, el mayor Zia Mohammadzi Zia, foi designáu Xefe del Exércitu. Sicasí, en 1974 Daud removió y degradó a munchos de los ministros del Parcham nel so gobiernu. Asina, Qadir foi degradáu a xefe de los mataderos públicos de Kabul. Munchos adherentes al Parcham, incluyendo al mayor Qadir, camudaron la so afiliación política y xuntaron al Jalq (ala radical del PDPA).
En 1974 fundó y dirixó una organización clandestina llamada Frente Xuníu de los Comunistes d'Afganistán, qu'incluyía a encomalo Aérea y empezó la preparación d'un golpe pa derrocar a Daud. L'estrictu secretu llevó a que Daud, ensin considerar a Qadir un rival peligrosu, nomáralu de nuevu en 1977 como Xefe d'Estáu Mayor de la Fuercia Aérea y Defensa Aérea.
De secute, n'abril de 1978, Daoud y el so ministru del Interior de llinia dura, el xeneral Abdul Qadir Khan Nuristani, llanzaron una sorpresiva represión contra'l PDPA. Los fechos demostraron que se trató d'un error de cálculu. Qadir y el coronel Mohammad Aslam Watanjar, otru destacáu miembru del PDPA nes Fuercies Armaes, escaparon por pocu al arrestu y nes primeres hores del 27 d'abrilJafizulá Amín llograba tresmitir clandestinamente la orde d'empecipiar la Revolución.
Qadir foi'l líder de los escuadrones aéreos qu'atacaron la estación de radio y TV. Ordenó tamién l'ataque contra'l palaciu presidencial. El comandante de los tanques nel terrén yera'l coronel Aslam Watanjar, del primer batallón de la cuarta brigada de tanques. Xuntes, les tropes sol so mandu tomaron Kabul. El gobiernu cayó, y Daud foi asesináu.[2]
A les 7:00 P.M. del 27 d'abril, Qadir anunció na Radio Afganistán, en llingua dari, que s'estableciera un Conseyu Revolucionariu de les Fuercies Armaes, que lo tenía a él mesmu como xefe. La declaración de principios inicial del conseyu, adoptada na tarde del 27 d'abril, yera una vaga afirmación d'ideales islámicos, democráticos y non alliniaos:
«Per primer vegada na historia d'Afganistán, les últimes muertes de la monarquía, la tiranía, el despotismu... terminaron, y tolos poderes del Estáu tán en manes del pueblu d'Afganistán.»
El Conseyu taba formáu por Qadir, Amín, y el mayor Mohammad Aslam Watanjar, y asumió'l control del país hasta que se formara un gobiernu civil.
Gobiernu comunista
El 30 d'abril, l'apocayá creáu Conseyu Revolucionariu de la República Democrática d'Afganistán (que'l so lideralgu exercíen Nur Mohammad Taraki y Babrak Karmal) dictó los primeros d'una serie d'importantes decretos. El primeru abolía formalmente'l conseyu militar. Un segundu decretu, adoptáu'l 1º de mayu, designaba a los miembros del primer gabinete, qu'incluyía a Qadir como Ministru de Defensa.
Ocupó esi cargu mientres tres meses. En tal calidá, el 6 de mayu Qadir pidió conseyu a los soviéticos sobre qué faer coles persones que s'atopaben arrestaes. El 17 d'agostu, Qadir, inda ministru de defensa, foi él mesmu arrestáu pola so participación nuna combalechadura supuestamente entamada polos miembros del Parcham exiliaos nel estranxeru. Torturáu y condergáu a muerte (conmutada a 15 años de prisión).[1] El presidente Taraki nun s'atrevió a ordenar la so muerte porque Qadir caltenía popularidá nes Fuercies Armaes. Sicasí, foi condergáu a 15 años en prisión.[2] El primer ministru Amín informó más tarde:
«El partíu foi incapaz de faer de Qadir un verdaderu marxista-leninista, preparáu p'aguantase a toa influyencia negativa. Esi foi'l nuesu error.»[3]
Amín asesinó a Taraki y tomó tol poder nes sos manes, desamarrando un tarrecible fola represiva, lo que provocó la intervención soviética na guerra d'Afganistán en 1979 qu'asesinó a Amín. Qadir foi lliberáu de la cárcel cola nueva alministración de Babrak Karmal. Kabul quedó baxu estáu de sitiu. Les pontes fueron bloquiaos, estableciéronse barreres y emboscaes ocultes en tolos caminos que llevaben a la ciudá. Qadir foi nomáu comandante de la ciudá. En xineru de 1980 foi nomáu Xefe del Departamentu de Defensa y Xusticia del Comité Central del PDPA ya incluyíu nel Presidium del Conseyu Revolucionariu. N'abril xubió a Mayor Xeneral.
El 4 de xineru de 1982 foi nomáu interinamente Ministru de Defensa, dempués de que l'anterior, un Parcham llamáu Mohammed Rafi foi unviáu a estudiar a Moscú. El 23 de setiembre foi confirmáu nel cargu, por consideralo un comandante con más enerxía que Rafi. Foi escoyíu miembru del Politburó del PDPA el 12 d'avientu y el 14 d'abril de 1983 foi promovíu a Coronel Xeneral.
El 4 d'avientu de 1984 foi tresferíu a Vicepresidente del Conseyu Revolucionariu, cargu qu'ocupó hasta'l 21 de payares de 1985.
Retiru
Como parte de los cambeos nel lideralgu del país, arrenunció al Politburó del PDPA en payares de 1985; n'ochobre del añu siguiente foi designáu embaxador en Polonia pol presidente Mohammad Najibullah. Foi convocáu nuevamente a Afganistán en 1988, siendo electu al parllamentu. En 1990, participó nel fallíu intentu de golpe d'Estáu del xeneral Sahnavaz Tanai.[4] Créese que darréu voló escontra Bulgaria y solicitó asilu políticu.[2]
L'espertu n'historia y política d'Afganistán F. Slinkina dio una carauterización de Abdul-Qadir:
Paez que'l Sr. Qadir foi bonalmente almirador de la Xunión Soviética. Tolos que lo conocieron de cerca nel trabayu tomaron nota de la so profesionalismo, integridá, agudu sentíu del patriotismu, el deber y l'honor d'oficial y, nel mesmu temperamentu, una escesiva rixidez y derechura nes rellaciones colos subordinaos y cimeros.
