মেদিনী চৌধুৰী
মেদিনী চৌধুৰী |
---|
| জন্ম |
৩১ মাৰ্চ ১৯২৮ চন গোৰেশ্বৰ, অসম |
---|
মৃত্যু |
১৩ ফেব্ৰুৱাৰী ২০০৩ চন |
---|
পেচা |
সাহিত্যিক |
---|
ভাষা |
অসমীয়া |
---|
ৰাষ্ট্ৰীয়তা |
ভাৰতীয় |
---|
বংশদ্ভূত |
শৰণীয়া কছাৰী জনজাতিৰ লোকে। |
---|
নাগৰিকত্ব |
ভাৰতীয় |
---|
উল্লেখনীয় কৰ্মৰাজি |
বিপন্ন সময়, ফেৰেংগদাও |
---|
উল্লেখযোগ্য বঁটা |
সাহিত্য অকাডেমি বঁটা (১৯৯৯)[1] |
মেদিনী চৌধুৰী (ইংৰাজী: Medini Chowdhury) অসমৰ এগৰাকী বিশিষ্ট সাহিত্যিক। তেখেতৰ ৰচনাসমূহৰ ভিতৰত প্ৰধানকৈ আছে উপন্যাস, জীৱনীমূলক উপন্যাস, বুৰঞ্জীমূলক গ্ৰন্থ, ভ্ৰমণ কাহিনী আৰু জনপ্ৰব্ৰজন, সাহিত্য চিন্তা, ছাত্ৰ আন্দোলন আদি বিভিন্ন বিষয় সম্পৰ্কীয় প্ৰবন্ধ।
কৰ্মজীৱন
তেখেতে শ্বিলঙত অসম সচিবালয়ত কৰ্মজীৱন আৰম্ভ কৰে। পাছত অসমীয়া, নতুন অসমীয়া, দৈনিক শান্তিদূত আদি কাকতত পাঁছ বছৰ সম্পাদনা বিভাগত কাম কৰে। তেখেতে কিছুদিন সূত্ৰধাৰ আলোচনী সম্পাদনা কৰে। ১৯৫৬ চনত পুনৰ চৰকাৰী চাকৰিত যোগ দি ই.এ.চি. হিচাপে দায়িত্ব পালন কৰে।[2]
বঁটা
তেখেতে ‘তাত নদী নাছিল’ নামৰ উপন্যাসৰ বাবে ১৯৭৯ চনত অসম প্ৰকাশন পৰিষদ বঁটা আৰু ‘বিপন্ন সময়’ নামৰ উপন্যাসৰ বাবে ১৯৯৯ চনত সাহিত্য অকাডেমি বঁটা লাভ কৰে।
গ্ৰন্থসম্ভাৰ
- অনন্য প্ৰান্তৰ (১৯৭২), কাহিনীগ্ৰন্থ
- বণ্ডুকা বেহাৰ (১৯৭৬), মহাপুৰুষ মাধৱদেৱৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখিত জীৱনীমূলক উপন্যাস
- তাত নদী নাছিল (১৯৭৭), উপন্যাস
- অৰণ্য আদিম (১৯৭৮), উপন্যাস
- ফেৰেংগাদাও (১৯৮২), বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাৰ জীৱনৰ আধাৰত লিখিত জীৱনীমূলক উপন্যাস
- লুইত বৰাক আৰু ইছলাম (১৯৮২), বুৰঞ্জীমূলক গ্ৰন্থ
- যাদুঘৰৰ কীৰ্তিমুখ (১৯৮৭), উপন্যাস
- খোলাকটিৰ তাল (১৯৮৯), উপন্যাস
- চীনৰ ছাত্ৰ আন্দোলন (১৯৯০), বুৰঞ্জীমূলক গ্ৰন্থ
- ফাগুনত আজাৰৰ ফুল (১৯৯৩), উপন্যাস
- বিপন্ন সময় (১৯৯৬), উপন্যাস
- সপোন সপোন লাগে (১৯৯৮), উপন্যাস
- য়াজু নদী পাৰ, ভ্ৰমণ কাহিনী
তথ্য সংগ্ৰহ
|
---|
| ১৯৫৫-১৯৭০ | |
---|
| ১৯৭১-১৯৯০ |
– (১৯৭১)
চৈয়দ আব্দুল মালিক (অঘৰী আত্মাৰ কাহিনী, ১৯৭২)
– (১৯৭৩)
সৌৰভ কুমাৰ চলিহা (গোলাম, ১৯৭৪)
নৱকান্ত বৰুৱা (ককাদেউতাৰ হাড়, ১৯৭৫)
ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া (শৃংখল, ১৯৭৬)
আনন্দ চন্দ্ৰ বৰুৱা (বকুল বনৰ কবিতা, ১৯৭৭)
হোমেন বৰগোহাঞি (পিতা-পুত্ৰ, ১৯৭৮)
ভবেন বৰুৱা (সোণালী জাহাজ, ১৯৭৯)
যোগেশ দাস (পৃথিৱীৰ অসুখ, ১৯৮০)
নীলমণি ফুকন (কবিতা, ১৯৮১)
মামণি ৰয়ছম গোস্বামী (মামৰে ধৰা তৰোৱাল আৰু দুখন উপন্যাস, ১৯৮২)
নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ (সুদীৰ্ঘ দিন আৰু ঋতু, ১৯৮৩)
দেবেন্দ্ৰ নাথ আচাৰ্য (জংগম, ১৯৮৪)
কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ (কৃষ্ণকান্ত সন্দিকৈ ৰচনা সম্ভাৰ, ১৯৮৫)
তীৰ্থনাথ শৰ্মা (বেণুধৰ শৰ্মা, ১৯৮৬)
হৰেকৃষ্ণ ডেকা (আন এজন, ১৯৮৭)
লক্ষ্মীনন্দন বৰা (পাতাল ভৈৰৱী, ১৯৮৮)
হীৰেন গোহাঁই (অসমীয়া জাতীয় জীৱনত মহাপুৰুষীয়া পৰম্পৰা, ১৯৮৯)
স্নেহ দেৱী (স্নেহ দেৱীৰ একুঁকি গল্প, ১৯৯০) |
---|
| ১৯৯১-২০১০ |
অজিৎ বৰুৱা (ব্ৰহ্মপুত্ৰ ইত্যাদি পদ্য, ১৯৯১)
হীৰেন ভট্টাচাৰ্য (শইচৰ পথাৰ মানুহ, ১৯৯২)
কেশৱ মহন্ত (মোৰো যে কিমান হেঁপাহ, ১৯৯৩)
শীলভদ্ৰ (ৰেৱতী মোহন দত্তচৌধুৰী) (মধুপুৰ বহুদূৰ, ১৯৯৪)
চন্দ্ৰপ্ৰসাদ শইকীয়া (মহাৰথী, ১৯৯৫)
নিৰুপমা বৰগোহাঞি (অভিযাত্ৰী, ১৯৯৬)
নগেন শইকীয়া (আন্ধাৰত নিজৰ মুখ, ১৯৯৭)
অৰুণ শৰ্মা (আশীৰ্বাদৰ ৰং, ১৯৯৮)
মেদিনী চৌধুৰী (বিপন্ন সময়, ১৯৯৯)
অপূৰ্ব শৰ্মা (বাঘে টাপুৰ ৰাতি, ২০০০)
মহিম বৰা (এধানী মাহীৰ হাঁহি, ২০০১)
নলিনীধৰ ভট্টাচাৰ্য (মহৎ ঐতিহ্য, ২০০২)
বীৰেশ্বৰ বৰুৱা (অনেক মানুহ অনেক ঠাই আৰু নিৰ্জনতা, ২০০৩)
হীৰেন্দ্ৰ নাথ দত্ত (মানুহ অনুকুলে, ২০০৪)
য়েছে দৰজে ঠংচি (মৌন ওঁঠ মুখৰ হৃদয়, ২০০৫)
অতুলানন্দ গোস্বামী (চেনেহ জৰীৰ গাঁথি, ২০০৬)
পূৰবী বৰমুদৈ (শান্তনুকুলনন্দন, ২০০৭)
ৰীতা চৌধুৰী (দেও লাংখুই, ২০০৮)
ধ্ৰুৱজ্যোতি বৰা (কথা ৰত্নাকৰ, ২০০৯)
কেশদা মহন্ত (অসমীয়া ৰামায়ণী সাহিত্য: কথাবস্তুৰ আঁতিগুৰি, ২০১০) |
---|
| ২০১১-বৰ্তমান |
কবীন ফুকন (এই অনুৰাগী এই উদাস, ২০১১)
চন্দনা গোস্বামী (পাটকাইৰ ইপাৰে মোৰ দেশ, ২০১২)
ৰবীন্দ্ৰ সৰকাৰ (ধূলিয়ৰি ভৰিৰ সাঁচ, ২০১৩)
অৰূপা কলিতা পটংগীয়া (মৰিয়ম আষ্টিন অথবা হীৰা বৰুৱা, ২০১৪)
কুল শইকীয়া (আকাশৰ ছবি আৰু অন্যান্য গল্প, ২০১৫)
জ্ঞান পূজাৰী (মেঘমালাৰ ভ্ৰমণ, ২০১৬)
জয়ন্ত মাধৱ বৰা (মৰিয়াহোলা, ২০১৭)
সনন্ত তাঁতি (কাইলৈৰ দিনটো আমাৰ হ'ব, ২০১৮)
জয়শ্ৰী গোস্বামী মহন্ত (চাণক্য, ২০১৯)
অপূৰ্ব কুমাৰ শইকীয়া (বেংছতা, ২০২০)
অনুৰাধা শৰ্মা পূজাৰী (ইয়াত এখন অৰণ্য আছিল, ২০২১)
মনোজ কুমাৰ গোস্বামী (ভুল সত্য, ২০২২)
প্ৰণৱজ্যোতি ডেকা(ড॰ প্ৰণৱজ্যোতি ডেকাৰ শ্ৰেষ্ঠ গল্প, ২০২৩) |
---|
|
|
|