Céline het van die volkstaal gebruik gemaak en aangeval wat hy as die gepoetste, geveinsde "bourgeois" taal van die "akademie" beskou het. Sy werke het 'n wye verskeidenheid literêre figure beïnvloed, nie slegs in Frankryk nie, maar ook in die Engelssprekende wêreld en ander gebiede in die Westerse wêreld. Dit sluit skrywers in wat geassosieer word met modernisme, eksistensialisme, "swart komedie" en die Beat-generasie.
Werk en nalatenskap
Céline se skryfwerk bevat kenmerke van "swart komedie", waar ongelukkige en verskriklike gebeurtenisse dikwels op 'n humoristiese wyse beskryf word. Alhoewel die polemiese eienskappe daarvan dikwels verbysterend is, lê sy relevansie in sy vermoë om byna alles te diskrediteer en tog nie uit voeling te raak met 'n verwoede mensdom nie. Pessimisme is 'n oorheersende karakteristiek van Céline se fiksie aangesien sy karakters mislukking, angs, nihilisme en traagheid aanvoel.
Will Self het Céline se werk beskryf as "invective, which – despite the reputation he would later earn as a rabid antisemite – is aimed against all classes and races of people with indiscriminate abandon". Die diskoers van verraad en uitbuiting, beide eg en verbeeld, stem ooreen met sy persoonlike lewe. Sy twee ware liefdes, sy vrou en sy kat Bébert, word altyd met warmte genoem.
Waar sommige kritici 'n progressiewe verbrokkeling van persoonlikheid sien wat weerspieël word in die stilistiese samehang van sy boeke wat gebaseer is op sy lewe gedurende die oorlog (Guignol's Band, D'un château l'autre en Nord), beweer ander dat die boeke minder onsamehangend is, as bloot doelbewus gefragmenteer. Hulle sien die ontwikkeling van die styl wat met Voyage au bout de la nuit bekendgestel is voortgaan, wat daarop dui dat Céline tot aan die einde van sy lewe daartoe in staat was om te werk. In Entretiens avec le Professeur Y (1955) verdedig Céline sy styl, wat daarop dui dat sy swaar gebruik van die ellips en sy uiteenlopende sinne 'n poging is om menslike emosies in geskrewe taal om te sit. Céline het literatuur beskou as die kuns om menslike emosies op papier te karteer. So 'n kartering is egter nie natuurlik nie, en dit verdraai die emosies.
Daar word beweer dat Voyage au bout de la nuit een van die mees bekroonde romans van die 20ste eeu is. Min eerste romans het 'n soortgelyke impak gehad. Die boek is geskryf in 'n plofbare omgangstaal en het die meeste kritici geskok, maar onmiddellike sukses onder die Franse publiek behaal, wat entoesiasties gereageer het op die gewelddadige en misplaaste avonture van die petit-bourgeois antiheld Bardamu en sy kenmerkende nihilisme. Die skrywer se militêre ervarings tydens die Eerste Wêreldoorlog, sy reise na koloniale Frans Wes-Afrika en New York, en sy terugkeer na die naoorlogse Frankryk, bied almal episodes in die uitgestrekte verhaal. [1]
Guignol's Band en die gepaardgaande roman Le Pont de Londres - Guignol's band II, speel af in die Londense onderwêreld van die Eerste Wêreldoorlog. In Pont de Londres verskyn 'n seilboot met die naam Koning Hamsun, wat uiteraard 'n huldeblyk is aan Knut Hamsun wat met hom saamgewerk het. Céline se outobiografiese verteller roep sy rampspoedige vennootskap met 'n mistieke Fransman; sy ongemaklike verhouding met Londense rampokkers en prostitute en hul nemesis, inspekteur Matthew van Scotland Yard, in herinnering. [2]
Céline se nalatenskap oorleef in die skryfwerk van onder meer Samuel Beckett, Queneau en Jean Genet. Jean-Paul Sartre, Jean-Marie Gustave Le Clézio, Robbe-Grillet en Barthes het bewondering vir hom uitgespreek. Skrywers in die Verenigde State wat dank verskuldig is aan Céline is onder andere Charles Bukowski, Henry Miller, Jack Kerouac, Joseph Heller, Kurt Vonnegut, Jr., William S. Burroughs, Edward Abbey, Jim Morrison en Ken Kesey, nie soseer in terme van skryfstyl nie, maar as 'n belangrike estetiese, amoralistiese invloed. [3] Die digter en romanskrywer Charles Bukowski het geskryf "first of all read Céline; the greatest writer of 2,000 years" [4] Céline het ook 'n invloed uitgeoefen op Irvine Welsh, Günter Grass, Karl Parkinson (The Blocks) en Raymond Federman .
Bibliografie
Carnet du Cuirassier Destouches, 1913
Des vagues kortverhaal, 1917
La Vie et l'œuvre de Philippe Ignace Semmelweis, Ph. D.-proefskrif, 1924
La Quinine en thérapeutique, 1925, gepubliseer as Docteur Louis Destouches (onvertaal)
Antwoord op aanklagte van verraad deur die Franse departement van justisie (Réponses aux accusations formulées contre moi par la justice française au titre de trahison et reproduites par la Police Judiciaire danoise au cours de mes interrogatoires, pendant mon incarcération 1945–1946 à Copenhague, 6 November 1946
Casse-pipe, 1949
Féerie pour une autre fois, 1952
Normance, 1954
Entretiens avec le Professeur Y , 1955
D'un château l'autre, 1957
Nord, 1960
Le Pont de Londres - Guignol's band II, postuum in 1964 gepubliseer
Rigodon, voltooi in 1961 maar postuum in 1969 gepubliseer
