זי איז לאקירט אויפן טיגריס, די שטאט ציילט זיך צוריק לכל הפחות פונעם אכטן יארהונדערט, און מעגליך נאך פאר איסלאמישע צייטן. זי איז איצט אונטער שווערע אטאקעס מצד טעראריסטן פון על קעאידא און סתם דערביטערטע קעגןארטיקע פראקציעס וואס פירן צווישן זיך א ברודער קריג אין די ראמען פון דער איראק מלחמה. מען האט אויפגעשטעלט א גרינע זאנע אין דערמיט ארומגענומען מו א חומה בצורה נישט אריינלאזן די באוואפאנטע זעלבסט מערדער זיך אויפרייסן אין די וויכטיגע רעגירונג געביידעס, אבער די ראקעטן רעגענען טעגליך אויף די פאזיציעס פון די דרויסענדע ווענט.
היסטאריע
בויען די שטאט באגדאד האט געדויערט 4 יאר (ביז 766 לויט דער ציווילער רעכענונג). 100 טויזנט בעלי מלאכה פון די לענג און ברייט פונעם כאליפאט האבן געארבעט צו בויען די שטאט. נאך עטלעכע צענדליקע יארן איז באגדאד געווארן איינע פון די שענסטע שטעט אין דער אראבישער וועלט. ער האט איבערגענומען פון דמשק ווי די הויפטשטאט פון דער איסלאמישער אימפעריע. שוין אין די טעג פון הארון אל-ראשיד'ס מלוכה האט אנגעהויבן די תקופה פון באגדאד'ס שיין, און אין די טעג פונעם כאליף מאמון, דער יורש פון הארון אל-ראשיד'ס טראו, איז באגדאד געווען באוואוסט אין אלע אראבישע לענדער ווי די פראכטפולסטע שטאט אין געביידעס, ווי א רייכער האנדל צענטער, און דער וואוינארט פון די גרויסע אראבישע חכמים.
אין דעם 12טן יארהונדערט (בערך יאר ה'תת"ק) האבן געוואוינט אין באגדאד עטלעכע 40,000 יידן. נאכדעם וואס די מאנגאלן האבן פארטיליקט באגדאד אין יאר 1258 איז געבליבן אין באגדאד נאר א קליינע יידישע קהילה וואס האט זיך פארגרעסערט במשך די יארן.
די יידישע קהילה אין באגדאד בפרט און אין בבל (איראק) אין אלגעמיין איז געווען פון די חשובסטע צענטערס פון תורה אין דעם מזרח יידנטום און אין דער ספרדישער געמיינדע, און האט ארויסגעברענגט גדולי תורה און גדולי פוסקים, צווישן זיי הרב יוסף חיים פון באגדאד (מחבר פון די ספרים בן איש חי, "שו"ת תורה לשמה", "רב פעלים" און נאך) און הרב יעקב חיים סופר פון באגדאד (מחבר פון "כף החיים אויפן טוראורח חיים און יורה דעה, און יגל יעקב על התורה, ועוד).
