Her türlü tipografik gösterenin sayfa boşluğu üzerinde hiçbir biçimsel kural olmadan düzenlenmesiyle oluşan şiir türüdür. Somut şiirde aktarılmasına niyet edilen duygu ve düşünceler sözcüklerin seslerinden tamamen kopmuş olmasalar da algılanımları çok büyük oranda şiirin görsel niteliği üzerinden gerçekleşir. Augusto De Campos1956'da yayınlanan Somut Şiir Manifestosu'nda somut şiirin bir özelliği olarak ''sözsel sessel görsel"(verbivocovisual) terimini ortaya atar ve şöyle der:
Kısaca; somut şiirler şiirde anlatılan varlığın, duygunun imgesel bir halli şeklinde kağıda dökülmesidir. Yani şiire baktığınızda yazılış şeklinin dışarıdan bakıldığında somut bir varlığa benzemesidir.
"Grafik ve ses, işlevler ve bağıntılar ("benzerlik ve yakınlık unsurları") ve bir kompozisyon öğesi olarak uzamın özgürce kullanımı, anlamın ideogramik sentezleriyle bağlaşık gözün ve sesin eşzamanlı diyalektiğini besler, sözsel sessel görsel bir bütünlük yaratır.
Yaşar Bedri Özdemir "şiirin üç boyutlu karşılığı olan görsel imge, söz kalabalığının zehrini alırken; görsel ve deneysel şiirin eksik kalan serüvenini tamamlamış olacaktır"[1] derken Yusuf Bal "görsel şiir, görsellik olmadan da şiir olmak zorunda"[2] tezini savunur.
