Fahri Celalettin Göktulga (20 Mayıs 1895, İstanbul - 3 Haziran 1975, İstanbul[1]), Türk yazar ve hekimdir. Öyküleriyle tanınır. Çalışmalarında F. Celâlettin, F. Celâl, Fahri Celâlettin gibi adları kullanmıştır.
1918'de Darülfünun Tıp Fakültesi'ni bitirdi. Toptaşı, Manisa ve Bakırköy Akıl ve Ruh hastalıkları hastanelerinde hekimlik, klinik şefliği ve başhekimlik yaptı. Fakat hekimliğinden çok, genç yaşta yazmaya başladığı öyküleriyle tanındı. Meşrutiyet'ten, Cumhuriyet'e geçiş döneminin en tipik temsilcisi olarak, insan mizaçları üstündeki hekimlik gözlemlerinden'de yararlanarak toplumun her kesiminden yaşam çizgileri yansıttığı eserler sundu. Karacaahmet Mezarlığı'nda defnedilmiştir.
16 Şubat 1945 yılında Vakit gazetesinde yayınladığı Neyzen Emin Efendi adlı yazısından anlaşıldığı üzere Emin Dede'den ney meşketmiştir. (Bkz. Beşir Ayvazoğlu, Ney'in Sırrı, Kapı Yayınları, İstanbul, 2007, s.60.)
İlk öyküsü Servet-i Fünûn'da çıktı (Kadın Cehennemi, 26 Eylül 1917).[2] Gözleme dayalı; kişilerini göze çarpmayan ama olağanüstü yanları olan kahramanların oluşturduğu öyküler yazdı. Öykülerinde ruh hastalarının dünyasına ağırlık verdi. Ömer Seyfettin öykücülüğünü günümüz öykücülüğüne bağlayan bir yazar olarak kabul gördü.
Eserleri
Öykü
- Talak-ı Selase (1923)
- Kına Gecesi (1927)
- Eldebir Mustafendi (1943)
- Avurzavur Kahvesi (1948)
- Salgın (1953)
- Rüzgar (1955)
- Çanakkale'deki Keloğlan (uzun öykü, 1960)
Kaynakça
