Ömer Anlaşması (Ayrıca Ömersözleşmesi, veya Ömerkanunları olarak da bilinir; Arapça: عهد عمر veya Arapça: عقد عمر), Suriye, Mezopotamya,[1] veya Kudüs'ün[2]Müslüman ve gayrimüslim sakinleri arasında yapılan ve sonra İslam hukukunda kanonik statü kazanan bir antlaşmadır. İslam tarafından tanınan, korunan bir tür gayrimüslim halk olan Yahudi, Hristiyan, Zerdüşt ve İslami yönetim altında yaşayan diğer bazı tanınmış inançları[3] içeren (zımmi) halka hak ve kısıtlamalar getirir. Anlaşmanın yapısı ve hükümleri bakımından farklılık gösteren birkaç versiyonu vardır.[4]
Anlaşma geleneksel olarak ikinci RaşidunHalifesiÖmer'e atfedilir,[5] ancak hukukçu ve oryantalistler bu atfı sorguladılar[4] ve bunun yerine antlaşma 9. yüzyıl Müctehidlerine (İslam alimleri) veya Emevi Halifesi II. Ömer'e atfedildi.
Bu antlaşma, Ömer'in Aelia halkına güvenlik güvencesi (al-ʿUhda al-ʿUmariyya olarak bilinir) ile karıştırılmamalıdır.